Nieuw Zeeland 2016 - 4

Kia Ora allemaal,

Mairin: WIDM, dat je dat niet weet J Wie is de Mol natuurlijk. Ons meest favoriete programma aller tijden. Annemarie: de zeehondjes liggen heel dicht bij op de rotsen en soms moet je er zelfs langs lopen, advies is wel om 10 meter afstand te houden en niet tussen de zeehond en zijn vluchtweg (de zee) te gaan staan.

De bezorgden’ onder jullie: met mijn ribben gaat het gelukkig weer wat beter, gevoelig, maar ik kan wel alles doen hoor.

Vandaag vrijdag 5 februari reizen we verder naar het zuiden. Let op, we zitten op het Zuidelijk halfrond dus alles is omgedraaid. Het zuiden is naar het ‘koude’ toe, de zon komt wel in het oosten op maar draait over het noorden naar het westen! Het water loopt andersom het afvoerputje in en de sterrenhemel ziet er anders uit dan bij ons op het Noordelijk halfrond en het is bij ons nu zomer en bij jullie winter!

Akaroa op het Banks Peninsula is onze volgende bestemming. 3 nachten in Little River waar een huis in het bos op ons wacht – Birdsong Lodge. Een veelbelovende naam. Het peninsula ligt dicht bij Christchurch en is ontstaan door 2 enorme vulkaanuitbarstingen zo’n 8 miljoen jaar geleden. Het heeft een heel bijzondere vorm met heel veel kleine pittoreske baaitjes en 2 natuurlijke havens: Akaroa en Lyttelton. In 1838 onderhandelde een franse whaling captain met de Maori over Banks Peninsula en keerde terug naar Frankrijk om de zaak verder te regelen maar in 1840, een paar dagen voor hun terugkeer in Akaroa werd op 6 februari de Treaty of Waitangi getekend tussen de Britse kroon en de 40 Maori chiefs. De fransen hadden het nakijken maar settelden zich wel in Akaroa (betekent lange haven in het Maori). Tot op de dag van vandaag heten de straten hier Rue… en wappert er her en der nog een klein frans vlaggetje, vind je er Bistro’s en huisjes met franse namen zoals Maison de la mer. L’Abri en Bon Accord en voelt het net even anders dan de rest van N.Z.

Maar voor het zover is pakken we eerst in Kaikoura onze spullen in. Rooien met een riek (door Jolanda, want Henk is en blijft een stadsjongen) wat “piepers” en plukken courgettes om mee te nemen. Jessica heeft ons echt op het hart gedrukt vooral ‘veel’ mee te nemen, anders krijgen zij het niet op. Klaar voor vertrek zeggen we gedag en beloven weer terug te komen en wat langer te blijven. We hebben ook nog lang niet alles gezien in deze omgeving en de cottage is echt geweldig, dus een makkelijke belofte die we zeker waar gaan maken.

In het dorp nog even langs de Europese bakker voor een vers brood, koffie bij Hislops Café en bij de boekhandel nog een Lonley Planet South Island kopen. Handig voor onze komende weken. Daarna kunnen we op pad, verder de SH1 af. In Amberley in de Waipara valley lunchen we bij een leuk tentje: Nor’s Wester, 95 carters Rd (SH1) www.norwestercafe.co.nz. Waipara is een relatief jong wijngebied (1982 eerste stokken gepland) met fantastische resultaten door ligging, grond en klimaat en met grote winnaars zoals Pegasus Bay. Buikje vol en we kunnen verder, rondom Christchurch is het “erg druk” (relatief hoor J), weer een long free weekend (Waitangi day) voor de Kiwi’s. Dus veel mensen gaan op pad. Maar zodra we Christchurch voorbij zijn gaat het weer beter. De weg naar Akaroa is rustig en rond 5 uur zijn we in Little River. Tanya heeft ons een berichtje gestuurd dat zij er niet zal zijn als wij aankomen, maar dat de sleutel in de deur hangt en alles klaar is voor onze komst. We moeten net na het kleine dorpje links een km of 5 het bos in rijden, niet zomaar een bos, maar het stijgt lekker en de weg is een onverhard No Exit weggetje. Henk vraagt zich wederom af hoe ik toch al die plekjes vind en waarom het altijd zo ‘remote’ moet liggen haha. Maar uiteindelijk komen we aan bij een huis op grondgebied dat zo groot is dat we blijkbaar het zijpad in moeten rijden voor ons eigen huisje. Maar daar staat in het midden een grote bloempot. Het gravelpad gaat stijl naar beneden met een bocht waardoor je niet kunt zien of er een huisje staat. Jolanda gaat eerst via een trap naar beneden en verdwijnt door de bocht. Henk staat boven te wachten en vraagt zich af of het wel de bedoeling is om daar met een auto vanaf te rijden? Het moet toch met een 4WD Highlander wel kunnen en tenslotte is het een pad ook breed genoeg voor een auto, alleen erg stijl (zo’n 30%). Jolanda komt terug boven en meldt dat het huisje daar staat, maar er geen ruimte is om de auto te keren. Dus besluit Henk om achteruit de steile helling af te rijden, dat zelfs hij behoorlijk spannend vindt. Je ziet weinig, zelfs met de achteruitrij-camera. Ik sta op de trap want ik ga voor geen goud in die auto zitten. Henk denkt daar het zijne van…. hij rijdt in het begin heel rustig en beheerst, remt af en toe maar daarbij schuift de grote auto gewoon 30 cm door op het gravel. Hmmm, Henk vraagt zich af of de auto wel in staat is om weer boven te komen met deze ondergrond en wil dit al even uitproberen, maar vergeet dat de auto nog in ‘Reverse’ staat. Met een dot gas vliegt de auto de helling af, Henk schrikt zich wild, maar reageert razendsnel en gaat vol in de ankers. De auto glijdt, schijnbaar niet te stoppen, met het schurende geluid van het gravel nog een paar meter verder de helling af richting de naastliggende trap en bosjes… maar blijft toch op het pad….!! Pfff, dat ging nog maar net goed. Na een dag rijden is het zaak om in dit soort rare situaties de concentratie vast te houden! De auto staat nu halverwege de helling en Henk wil toch (!) nog even testen of de auto naar boven kan rijden voordat deze helemaal beneden staat. Nu de automaat eerst netjes in ‘Drive’ zetten! Gas geven en ja hoor, de auto graaft zich in…. d@mned... Dat kan morgen nog interessant worden! Henk rijdt zachtjes door de bocht naar beneden tot ook hij het huisje ziet. De auto wordt voor een te kleine carport geparkeerd en staat heel schuin naar achter gericht. Nu eerst uitpakken en ons thuis gaan voelen. Henk doet de achterklep open en hup de bagage komt ons al tegemoet vallen, de koelbox met boodschappen en eitjes bovenop als eerste. De eitjes liggen nu te druipen in het gravel…

Het is een prachtig houten huis incl. een boomhut. Zo om ons heenkijkend staat het huis echt midden in het bos tussen slanke dennen. En groot dat het is, helemaal voor ons alleen. Tanya heeft een lieve brief en doos Roses van Cadbury (bonbons) neergelegd. Alle kamers zijn ruim en van de nodige luxe voorzien. De slaapkamer is enorm groot en hoog, in de woonkamer een open haard waar wel 10 mensen omheen kunnen zitten. Er is in het huis veel hout en natuurlijke materialen gebruikt. Het voelt heel fijn. Greg, de man van Tanya, heeft het helemaal zelf ontworpen. Helaas is hij een paar jaar geleden overleden. Nu woont Tanya hier helemaal alleen in het bos in dat andere huis.

De volgende dag worden we gewekt door de zingende vogels en het zonlicht want er zijn geen gordijnen. We doen het rustig aan, lekker ontbijtje, wat lezen in het zonnetje en typen aan het verslag. Er is een klein brutaal Tomtit vogeltje die telkens aan het raamkozijn hangt, naar binnen gluurt en op de ramen tikt. Schijnbaar wil ze naar binnen, gezellig bij ons zijn. Het lijkt op een pimpelmeesje maar dan zwart-wit en kleiner. Ze heeft kleine zwarte kraaloogjes en hele dunne pootjes en voor de duvel niet bang. Later in de morgen ligt er nog die uitdaging, zo voelt het tenminste, en dat is of de 4WD naar boven kan rijden. Henk start de auto, activeert de 4WD-mode en voor de zekerheid ook de Snow-mode. En ja hoor, Henk rijdt stoer en vlekkeloos naar boven, een echte kiwi-bloke wordt ‘tie al. We gaan naar Akaroa via de SH75. Voor Henk is dit weer een nieuw gebied en hij kijkt de ogen uit. Voor mij is het alweer 11 jaar geleden dat ik er voor het laatst was en ik was een beetje vergeten hoe prachtig het hier is. We stoppen regelmatig om foto’s te maken en ook al is het niet zo helder, toch kun je de schoonheid van het peninsula goed zien. In Akaroa heerst een gezellige drukte. We wandelen er rond door alle Rue’s, kleine galleries en winkeltjes en lunchen wat laat bij Bully Hayes op het terras met een heerlijk supervers visplateau met alle soorten bereidingen van zalm, monkfish, inktvis en mosselen. www.bullyhayes.co.nz . Plots voelt Henk een vrouw tegen hem aanleunen. Ons buurtafeltje is zo geïmponeerd door ons plateau dat ze er een foto van wil maken en even later deze ook maar bestelt. Vroeg in de avond rijden we weer naar huis. Reserveren nog even bij The Little Bistro een tafeltje voor morgenavond. Dit is een piepklein Frans restaurantje met een paar piepkleine tafeltjes – super Frans ingericht en een fijn menu. Op het laatste stukje weg naar huis rijdt voor ons een pick-up die samen met een hond de schapen opdrijft. De schapen worden verplaatst naar een andere paddock. We wachten rustig af, totdat de auto achteruit naar ons toe rijdt. Een echte ouwe stevige Kiwi vraagt wat we hier in vredesnaam zoeken, of we “lost” zijn en waar we vandaan komen. Als hij Holland hoort gooit hij er spontaan “Godverdomme” uit (sorry lezers – ik quote alleen maar). Dit is het enige woord dat hij heeft onthouden toen hij eens in Nederland was. We kletsen even gezellig verder met deze ruwe bolster-blanke pit, de schapen zijn inmiddels verderop geraakt. En of we whisky met hem komen drinken, zijn huis staat iets verderop. Dat aanbod hebben we maar afgeslagen. We zwaaien gedag en rijden langs de schapen. Thuisgekomen laten we de auto fijn bovenaan de helling staan, voor mijn gemoedsrust J.

Vandaag start bewolkt maar droog. De Tomtit dame maakt ons wakker met haar getik. Ze is er weer “onze huisvogel”. We maken ons ontbijtje met gekookt eitje deze keer (jawel 2 hebben het oprit-drama nl overleeft). Ach doe eens gek, het is zondag vandaag. Daarna gaan we op pad. We willen de Summit Road rijden. Een hele mooie weg boven over de bergkam, langs de kratermond van de vulkaan. De uitzichten zijn “to die for”, echt heel prachtig. Groene heuvels en veel schaapjes. Onze eerste afslag op Summit Rd is Pigeon Bay. Een stille baai met een boathouse en jetty (steiger) waarop een gezin zit te vissen. Een van de jongetjes is dapper, rent over de pier en plonst zo het water in. En koud dat het is! We maken nog een korte wandeling, kijken naar een zeilwedstrijd met kleine zeilbootjes en rijden terug naar Summit Rd voor de volgende afslag: Little Akaroa. Een paar huizen meer dan Pigeon Bay, maar nog steeds makkelijk op 2 handen te tellen. Veel huisjes zijn zogenaamde Kiwi Baches (holiday homes). Ook hier rijden we even naar de jetty. Vanuit Little Akaroa kunnen we “binnendoor steken” naar Okains Bay. Dit is echt een geweldige nederzetting gelegen aan een hele mooie baai. De trots van het dorp: Het Okains Maori and Colonial Museum – moet je gezien hebben. www.okainsbaymuseum.co.nz. Het is een museum zoals dit 50 jaar geleden al was opgezet. Fantastische plek om te zien hoe het leven 100 jaar geleden was. In het dorp zijn ook een garage, General Store en Fire brigade. Eigenlijk allemaal museumstukken op zich. In de General Store kijk je de ogen uit. En ja hoor we vinden er 1 rol Bolletje Beschuit en 1 pak mergpijpjes – echt waar en niet eens over de datum. We schieten in de lach en vragen wat het kost. De rol beschuit is omgerekend €3,20 en de mergpijpjes € 3,80. Ja er wonen hier een paar Nederlanders, zegt de mevrouw en die kopen dit. Dat klopt inderdaad want ik weet dat hier Double Dutch zit, een budget B&B. We zijn de lulligste niet en Henk heeft heel veel zin in een beschuitje bij zijn ontbijt en een mergpijpje bij de thee dus inpakken maar. De voorraad Hollandse producten is gelijk op. Door alle interessante en mooie dingen die we onderweg tegenkwamen is het al wat later en we moeten om half 6 bij The Little Bistro zijn, dus onze laatste baai - Le Bons Bay schiet er bij in. We rijden direct door naar Akaroa voor ons diner. De N.Z.-er eet op tijd, tussen half 6- half 7. Het eten is heerlijk, het zaakje zit propvol en het is gezellig. Onwaarschijnlijk hoe de bediening tussen de tafeltjes door manoeuvreert. Het is al bijna donker als we terugrijden naar “ons huis in het bos”. Tanya is thuis en we lopen even bij haar langs om gedag te zeggen. Morgen vertrekken we alweer. Ze laat ons binnen in een ‘grotere’ versie van ons huisje en vindt het zo gezellig dat we er zijn, dat de kaasjes, crackers en thee (voor ons geen wijn vanavond) snel op tafel staan. We kletsen gezellig de avond vol. Rond half 11 gaan we gewapend met zaklamp terug naar ons huisje. Het is hier nog echt pikdonker. Miljoenen sterren fonkelen aan de hemel. Dat kennen we in Nederland helemaal niet meer omdat er overal, ook op rustige plekken, toch lichtvervuiling is.

Als we wakker worden zit onze huisvogel Tomtit weer voor het raam te tikken en tjilpen. Ach zo zielig vind ik het steeds maar weer. Ze wil niet dat we gaan hoor, zeg ik. Maar nieuwe avonturen in Staveley wachten op ons, dus Henk rijdt de auto keurig naar beneden. Het pakt wat lastig in, in een heel schuin staande auto, maar het lukt, snel klep dicht voordat alles er weer uitvalt. We nemen nu Gebbies Pass richting Lyttelton. Lyttelton is de haven van Christchurch en met de 2 aardbevingen van 2010 en 2011 zwaar beschadigd. Ik herken de weg. Maar gebouwen staan in de steigers of zijn weg. Vanaf deze weg rijden we recht op het centrum van Christchurch af. Eigenlijk wilden we de stad zelf overslaan, maar nu we er toch zijn, rijden we door naar het centrum. Omdat het vandaag een feestdag is, is het er heel rustig en alle bouwactiviteiten liggen stil. We parkeren makkelijk en beginnen te lopen. Ik weet niet wat ik zie. De tranen staan in mijn ogen. Ik had nooit gedacht dat het zo zou zijn. Echt verschrikkelijk en heel indrukwekkend. Bijna 5 jaar na dato (22 febr 2011 om 12.51 – 185 doden en mega grote schade) ziet het er nog steeds uit als oorlogsgebied. Henk is zwaar onder de indruk. Het centrum (the red zone) is na de aardbeving voor iedereen afgesloten geweest van 2011 tot juli 2013. Je kunt je niet voorstellen dat een stad meer dan 2 jaar geen centrum meer heeft waar mensen werken en elkaar kunnen ontmoeten. Alleen maar puin en ingestorte gebouwen. Nu is het gevaar geweken, het puin geruimd en begonnen met de wederopbouw van de op twee na grootste stad van het land (342.000 inw). Het centrum is weer open voor mensen, maar het is één grote bouwput en de meeste herkenningspunten van de stad zijn weg. In de grootste winkelstraat is nu nog steeds geen enkele winkel open. Een paar grote hotels staan leeg en op de nominatie om nog afgebroken te worden. Deze gebouwen zijn vaak ‘gemarkeerd’ door enorme en mooie graffiti-tekeningen. Christchurch had vroeger hele mooie oude gebouwen en voelde aan als een prettig Engels aandoende stad. Met de River Avon incl punters, Christ College, The Cathedral, het Arts and Craft Centre en het trammetje. Zelfs de locals raken nog weleens de weg kwijt door het ontbreken van de vertrouwde oriëntatiepunten. Straten zijn nog dicht of stuk, veel braakliggend terrein. Maar ook worden er hele mooie nieuwe gebouwen gerealiseerd. De zware bevingen van 2010 en 2011 hebben Christchurch voor altijd veranderd. Maar over een paar jaar is Christchurch een prachtige nieuwe stad geworden met gebouwen die bestand zijn tegen de bevingen die nog gaan volgen. (Een paar dagen na ons bezoek wordt Christchurch weer opgeschrikt door een matige aardbeving (4.5), gelukkig weinig schade en geen mensenlevens) De inwoners zijn positief, innovatief, creatief, veerkrachtig en vol goede moed. Ongelooflijk. We wandelen tussen de grote zeecontainer- winkels, Bars, cafés en restaurantjes door. Zo heeft men de laatste jaren hun ondernemingen toch kunnen runnen. Men probeert er echt weer wat van te maken en het ziet er gek maar geweldig uit. Terrasjes, muziek en gezelligheid. En om de ondernemers in de stad te steunen moet ik ook wat doen..... jawel Valentina: ik koop een heel leuk jurkje in een container- winkel/outletstore in de 50% sale van ontwerper Calvin Klein. Je ziet het vanzelf als ik weer op kantoor ben. We lunchen nog bij de rivier en daarna rijden we echt verder anders wordt het erg laat. Natuurlijk via Darfield voor The Darfield Bakery met zijn heerlijke worteltjestaart en gevulde Pies. Tjonge, zit tie gewoon dicht omdat het vandaag feest is… Dat is nou jammer, maar gelukkig komen we hier een van de komende dagen toch nog in de buurt. We naderen intussen Rakaia Gorge en de River (waar we vorig jaar regen en mist hadden) en het is prachtig weer. Henk kan nu echt zien hoe het er uit kan zien. We stoppen en maken foto’s op dezelfde plekken, van een onwerkelijk blauwe rivier met de bergen op de achtergrond. Nog een paar kilometer en dan komen we aan bij The Red Cottage in Staveley. www.redcottagenz.com. Een dorpje van niets maar weer met een gezellige General Store anex café! Onze cottage is klein, compleet, eenvoudig, knus en reuzengezellig. We voelen ons net Pippo en Mammaloe. Wat een superleuk plekje. Deze keer wel aan de gewone weg hoor en met internet. Dat hebben we al 3 weken niet gehad. De koelkast is gevuld met ontbijtspullen. O ja, er is natuurlijk maar 1 goede manier om sterren te kijken en dat is vanuit onze 2 badkuipen buiten achter de cottage (gaan we dus doen!). En ook hebben we de beschikking over een thuisbios met beamer en scherm, luie bank, dvd’s en een magnetron met popcorn in de schapenschuur. Jullie geloven het vast niet, maar zie de website! We koken ons eigen potje en werken onze administratie bij. Lekker slapen want morgen gaan we weer op tijd op pad.

Als we de gordijntjes van onze “woonwagen” open maken is het grijs en bewolkt. O jee, we wilden de Hutt Valley en Hakatere Conservation Park gaan ontdekken, rondom met uitzicht op de bergen. Maar dat heeft niet zoveel zin zo te zien. Tijdens ons ontbijtje maken we nieuwe plannen. Henk opteert om de Arthur’s Pass te rijden. Want wellicht is het weer, na het passeren van een bergketen, op de Pass beter. En wat toevallig zeg, komen we ook weer door Darfield… Onze vervroegde eerste stop wordt koffie met carrotcake bij de Darfield Bakery. We nemen ook gelijk 2 heerlijk uitziende pies en een klein hartig taartje mee voor ons avondeten vanavond. We hebben een oven in de keuken dus dat gaat helemaal goed komen, en met wat sla erbij hebben we een goede maaltijd. We waren dus onderweg naar Arthur’s Pass en de eerste 60 km is nog bewolkt maar hoe verder we komen hoe beter het weer wordt. Go with the flow en zo hebben we de juiste keuze gemaakt. De route is prachtig met hoge bergen om ons heen en een mooie maar soms wel bochtige weg. We stoppen geregeld om alles op te snuiven, korte wandelingetjes de maken en de camera ter hand te nemen. Valleien met een rivier en bergen op de achtergrond blijft heel mooi. We rijden tot aan het viewpoint bij Otira voor het enorme viaduct en de waterval over de weg. Hier houden we het voor gezien en draaien om, dezelfde weg terug. Als we door zouden rijden heb je het Zuidereiland doorkruist van de Pacific Ocean tot aan de Tasman sea. (van Oost naar West). In het late zachte middaglicht is het zowaar nog mooier. Moe en voldaan komen we thuis. Oven aan voor de pies en een salade maken. Het avondeten staat snel op tafel deze keer.

Woensdag 10 februari, het weer is weer met ons…. Blauw met witte wolkjes zien we als we naar buiten kijken. Jippy, vandaag een goede dag voor Mt Potts, Hutt Valley, Mt Sunday en een paar frisse meren zoals Lake Emily, Maori Lakes, Lake Clearwater en lake Heron om maar eens wat te noemen. Het zijn onverharde wegen diep het park in maar wel aardig onderhouden. En een dagje schudden en trillen door het wasbordeffect in de weg, houdt ons jong en het is avontuurlijk. Net voorbij Staveley stuiten we op lifter Matt (de Poolse Mattheus). Hup de auto in, hij heeft het grote geluk met zich want wij gaan toevallig ook die kant op. The middle of nowhere want er gaat geen auto heen. Hij is een LOTR fan en bezoekt zoveel mogelijk filmlocaties en liefst zo goedkoop mogelijk. Dus liften is een goede optie want bussen rijden er nl niet en een LOTR tour is prijzig. Hij wil graag naar Mt Sunday (ha ha de Mt = 300 mtr. Een bultje dus) – The Village of Rohan – voor de filmkenners onder jullie. Het dorp is er uiteraard niet meer maar je herkent wel degelijk de plek. Peter Jackson (regisseur van Lord of the Rings) mocht zijn eigen land gebruiken als één groot filmdecor maar heeft moeten beloven om wel alles weer terug te brengen in de oorspronkelijke staat. Nou dat heeft hij gedaan, door heel het land zijn vele honderden locaties die je nu als toerist kunt bezoeken. Matt heeft een hele bijbel bij zich met foto’s uit de film en hoe de locatie er puur natuur uitziet. Hoe verder we het park in rijden hoe indrukwekkender het wordt. Ik was hier nooit eerder geweest en ben diep onder de indruk. Hoge bergen, mooie vlaktes en goudgele begroeiing, je waant je echt in een LOTR-decor. Zo hobbelen we gezellig pratend door. Stoppen regelmatig voor een fotoserie. Passeren Lake Clearwater, wat naast een groot meer ook een dorpje blijkt te zijn. Best afgelegen kan ik melden, maar zo te zien zijn het blijkbaar veelal holiday homes. Bedoelt voor de mensen die in de weekends komen vissen en watersporten op het meer. Uiteindelijk rijden we richting Mt Potts (ruim 2800 mtr. en ervoor het bescheiden ‘bultje’ Mt Sunday. Dat is waar het Matt om te doen is. We spreken af dat als wij terugkomen, en hij niet op de parkeerplaats staat te wachten, wij terugrijden naar Staveley. Dan heeft hij waarschijnlijk al een lift terug gekregen of is nog op de bult te vinden. Wij rijden nog door tot het einde van de weg bij Erdoras Station. Een grote farm, hier genaamd station. Hoe groot is voor ons kleine Dutchies niet voor te stellen, want groot betekent hier ook echt groot. Denk aan vee drijven met een helikopter of een paar quads en bij het onderhouden van het land zoals het onkruid bestrijden (boompjes en grote struiken) gebeurt het spray-en ook met een heli. Het zijn enorm uitgestrekte paddocks waar duizenden schapen of koeien grazen. Intussen hebben wij besloten om bij een indrukwekkend uitzichtpunt over de vallei met die prachtige bergen het ‘rode kleedje’ te gebruiken en wij vleien ons neer. Natuurlijk maken ook wij een ‘Selfie’ maar dan professioneel met onze camera op een statief. Deze kunnen we dan eventueel afdrukken op 2 x 1 meter haha. We picknicken gezellig en knabbelen aan onze broodjes tot ons plots de oorverdovende stilte om ons heen opvalt. Wat heerlijk om die stilte bewust te ervaren. Je zou er spontaan van gaan mediteren of Yoga-houdingen gaan aannemen. Helaas hebben we daar niet de tijd voor, al klinkt dit niet echt mindful moeten wij erkennen. Op de terugweg is er geen spoor meer van Matt, dus hij zal zich wel redden nemen we aan. Wij gaan bij Hakatere links richting Lake Heron. Ook een mooi gebied maar minder indrukwekkend dan de Mt. Potts road. Ook hier rijden we de weg helemaal uit tot we niet meer verder kunnen. Denk hierbij aan dat je voor beide wegen wel een dag onderweg bent incl. stops en wandelingen. Met onverhard rijden en veel bochtenwerk kun je maar ongeveer 30-40 km per uur halen, tenzij je van achteren Coronel heet. Op de terugweg komen we een Frans echtpaar tegen in hun 70-ties. Zij willen graag een lift en zien er behoorlijk gesloopt uit. Zoals het hoort geven wij extra veel gas en rijden luid toeterend en wuivend voorbij, hen in een grote stofwolk gedesillusioneerd achterlatend…. Nee hoor, wij geven hen natuurlijk een lift. De Fransen spreken (uiteraard?) geen Engels, nou ja, 10 woorden en wij een Petit Peu Frans. Maar met handen, voeten en een kaart komen we een heel eind. Hun reis bestaat uit 4 weken wandelen en 4 weken met de auto reizen. Ze hebben zojuist 2 dagen door de bergen gelopen en moesten 1500 meter stijgen. Respect! Zij bleken een deel van de “Te Arahoa” te lopen (zeg maar het Pieterpad van N.Z.) Deze beroemde wandelroute is van Cape Reinga in het noordelijkste puntje van het Noordereiland tot aan Bluff, het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Ruim 1600 km. Op hun verzoek zetten wij hen af in Hakatere (er staan 6 onbewoonde historic huisjes) omdat zij daar willen kamperen. Maar of dit daar wel kan is voor ons de vraag. Er is nl helemaal niets, eigenlijk alleen een junction. Zij zijn standvastig en we nemen dus afscheid en rijden verder. Het zijn echt hele leuke en warme mensen, dus we overleggen snel even of we hen niet naar een eerder gespotte camping moeten brengen? Dit kost ons wel ongeveer 35-40 min extra reistijd, maar de medemens helpen is ook wat waard. We keren met piepende banden de auto om en gaan toch even bij hen checken of alles goed is. De Fransen hebben ontdekt dat daar geen voorzieningen zijn, en begrijpen na druk gebaren op de kaart welk voorstel wij hebben. Ze zijn dolblij dat wij zo hebben meegedacht en hen niet aan hun lot hebben overgelaten. Na 20 min onverhard rijden komen we bij Lake Clearwater waar een DOC campground met een bushtoilet is. Het ligt mooi bij het meer en er is dus water. Daar droppen we ze. Ze zijn ons zo dankbaar en wij hebben grote bewondering voor hen. Wat een doorzetters.

Na deze enerverende dag hebben we geen zin om nog te koken. En ik wil heel graag naar Methven dat slechts 20 km bij ons huisje vandaan ligt. Daar ben ik 1 keer eerder geweest met mijn gids-groep. Hoe zal het er nu zijn? Vol verwachting rijden we er heen. Teleurgesteld kom ik er van terug. Echt een dorp van niets. Dit geldt zeker voor de zomerperiode. In de winter is het een gezellig ski-dorp, nu is het er verlaten met hoogstens een tractor voor de supermarkt. Je kunt zelfs gewoon midden op de weg lopen zonder overreden te worden. Dit hebben wij echter niet uitgeprobeerd, want wij hebben een reuzentrek gekregen. De barretjes stellen niets voor, dan maar een Thais restaurant proberen en het was niet onaardig vonden wij. We zijn aan het afronden en willen gaan afrekenen, en ja hoor, wie komt daar binnengelopen… onze Matt. Hij overnacht in dit dorpje en komt even Thais afhalen. Hij was net zo blij verrast als wij en hebben nog even de avonturen van die middag uitgewisseld. Nu weten wij ook meteen dat hij veilig is thuisgekomen. Wij slapen rustig vannacht, want het is toch een hele verantwoordelijkheid om te zorgen dat al onze lifters goed terecht komen….

Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk

Nieuw Zeeland 2016 - 3

Kia Ora allemaal,

Ja, het is zover. De ‘cliffhanger’ gaat onthuld worden!

Voor het geval jullie denken dat ik al deze verhalen alleen schrijf, dat is niet zo hoor. Ik put uit mijn geheugen en leg de stevige basis en Henk is van de grappige woordspelingen en mooie zinnen. Zeg maar een co-productie van het schrijfersduo JoHe.

Zondag 31 januari - de grote dag: We worden wakker, in principe nog steeds tussen de vulkanen, maar het is helaas bewolkt dus of ze er nog staan is het grote mysterie. Ik heb een beroerde nachtrust achter de rug. Mijn ribben aan de rugkant doen zeer en vooral bij draaien, lachen, hoesten, opstaan en zitten doen deze zeer. Een verkeerde beweging en de tranen staan in mijn ogen. Henk en ik trekken de conclusie dat het een lichte kneuzing moet zijn, dus gaat vanzelf over.

We rijden via de SH1 – dit deel is beter bekend als Desert Road – richting het zuiden. Bij helder weer kun je vanaf hier de vulkanen in al hun glorie zien, maar vandaag laten ze het afweten. Om een beeld te krijgen hoe mooi het kan zijn, kijk naar onze foto’s van de vorige reis, want toen hadden we een fantastisch heldere dag. Doordat er geen fotomomenten zijn schieten we lekker op. In Taihape komt er wel zo’n groots moment waarover ik Henk al dagen aan de kop zeur, maar hij weet nog niet waarmee hij op de foto ‘moet’. Hij gaat namelijk op de foto met een Gumboot. Tja, Taihape (1640 inw.) is Gumboot Capital of the World. Hier worden de enige echt Nieuw-Zeelandse Gumboots gemaakt en elk jaar in maart is de beroemde “Gumboot gooi competitie”. Zoals in elk, zichzelf respecterend, dorp heeft Taihape een enorme Gumboot aan het begin van het dorp staan…. jullie snappen, daar kan ik niet aan voorbij gaan zonder…., net zoals tijdens de vorige reis Henk liefdevol met de enorme wortel van Ohakune is vastgelegd. Met frisse tegenzin gaat Henk in een ‘deuk’ van de Gumboot liggen en ik probeer tijdens het lachen (auw auw) een goede foto te maken. Na deze gekkigheid rijden we verder richting Wellington – de hoofdstad. Bij Mangaweka verlaten we de SH1 en nemen de Tourist drive via Apiti en Ashhurst. Een heel mooi heuvelachtig en landelijk gebied waar we nauwelijks auto’s tegen komen. Bij een Sheep station zien we een ouder echtpaar dat druk doende is om de schapen in een nauwe gang te jagen zodat deze makkelijker kunnen worden geïnjecteerd tegen wormen. Een gezellige babbel volgt die wat hen betreft niet zomaar eindigt en onderwerpen volgen elkaar snel op. Normaliter zien ze alleen elkaar, en een paar honderd schapen, en hoogstens wuiven ze even naar voorbij scheurende locals. Nu moeten we echter een beetje voortmaken want we hebben om 3 uur afgesproken bij DE lokale eetgelegenheid van het schattige plaatsje Greytown: The White Swan. De verlate lunch is prima en we komen in contact met een Nederlandse dame die daar woont. Een gezellig en verhelderend onderhoud over haar ervaringen volgt en rond 5 uur rijden we richting Lower Hutt want daar gaan we die ‘mysterieuze’ 3^e persoon ontmoeten…

In Lower Hutt hebben we Boulcott Lodge geboekt met een family unit met 2 slaapkamers. Voor wie o wie zal die 2^e slaapkamer kunnen zijn? Ja hoor, zij is er al en ik sms dat we nu de straat in komen rijden. Daar staat ze (te dansen en te springen want we zijn zo blij) supervrolijk, bruin en uitbundig zwaaiend op de oprit. Het is Marie Louise – Wiesje voor intimi. Mijn lieve, stoere nichtje. We vallen over elkaar heen om te knuffelen. Wies is al vanaf juli 2015 op wereldreis – Canada, Australië en nu ook Nieuw-Zeeland. Ook zij heeft 5 jaar geleden bij The Green Spot in Taupo gewerkt. Wat bijzonder dat we elkaar nu in ons zo geliefde Nieuw Zeeland ontmoeten. Ze heeft al een “prettig” restaurantje uitgezocht en nadat we zijn uitgepakt en opgefrist, rijden we al pratend daar heen. Op een soort bedrijventerrein vinden we een heerlijk authentiek Italiaanse winkel annex restaurant. Het is groot en ruim met aan de linkerzijde een lange rij vitrines met heerlijke vleeswaren, kazen en pasta’s die overdag worden verkocht. Overal hangen foto’s van het oude Italië en er staan in het midden allemaal tafels waaraan families zitten te keuvelen en te eten. Achteraan is een open keuken met de nodige bedrijvigheid…. De geuren komen je tegemoet. Wat een vondst! La Bella Italia http://www.labellaitalia.co.nz/ in Petone. Na een fles goede wijn en heerlijk eten worden we, nog steeds druk kletsend, de zaak uitgegooid. Wij gaan gewoon gezellig verder in de auto en thuis tot het na 1-en is en we toch echt omvallen van de slaap. Wat is het fijn om elkaar weer in het echt te zien.

Vandaag gaan we de hele dag met ons 3-en op stap richting Martinborough en Cape Palliser. Martinborough is een leuk klein plaatsje midden in een wijngebied. Hier lunchen we even. Daarna gaat de weg door heuvelachtig niemandsland met heel af en toe een kleine nederzetting. Met klein bedoelen we ook echt klein, voor jullie beeldvorming: er staat misschien een kippenhok, vervallen schuurtje, oude tractor en 2 verroeste auto’s en 3 huisjes. Uiteindelijk komen we aan bij de kust in Ngawi. We zien een twintigtal bulldozers op een rij staan met daarachter bootjes op aanhangers. Hier worden de bootjes met een bulldozer het water ingereden bij gebrek aan een haventje met de gebruikelijke ‘boat ramp’. Je weet niet wat je ziet want sommige zijn beschilderd met oogjes, een mond en snor. Bob de Bouwer is er niks bij. Die Kiwi’s zijn ”so funny” bij tijd en wijle. We rijden door tot het Lighthouse dat op een heuvel staat, verder gaat de weg niet. De kust is hier erg mooi en ruig. Er liggen zeehondjes op de rotsen en er is dus genoeg om te fotograferen. Wies fotografeert, net zoals wij, met dit verschil dat Henk en ik weleens ‘technisch’ communiceren als er foto’s moeten worden gemaakt. Kreten als F9 en F10 met -0,3 onderbelichting echoën door de baai. Vervolgens vragen wij Wies om een foto van ons te maken. Maar blijkbaar is ‘say cheese’ nogal jaren-70 en zij roept, trendgevoelig als zij is, luid en enthousiast ‘F9’ en daar moesten wij natuurlijk enorm om lachen!

Op de terugweg stoppen we in Ngawi bij de caravan met ijsverkoop. Wies trakteert op een lekker TipTop ijsje van 3 bollen op een hoorntje. Hoe dat ijs hier in deze uithoek komt…? Ha ha, de mevrouw koopt gewoon een paar smaken van grote 2 liter bakken bij de supermarkt 100 km terug en verkoopt het hier per bol op een horentje. Zo kun je handeldrijven in N.Z. Op de terugweg naar het motel eten wij die avond bij Curry Works, een Indiaas restaurant in Upper Hutt. De Italiaan van gisteren was veel beter is onze conclusie… Later op de avond pakken wij onze spullen alvast weer in, keuvelen nog iets na en wensen elkaar een goede nacht, want morgenvroeg moeten we om 7 uur weg om op tijd bij de ferry te zijn. Die gaat ons naar het Zuidereiland brengen!

Kwart over zes, zucht… De eerste keer zo vroeg in deze vakantie. Een snelle boterham, tassen in de auto en Wies wakker maken. Zij vertrekt ook vandaag maar heeft geen ferry te halen, dus kan relaxed aan doen. Dikke kus en stevige knuffels. Wat was het gezellig en fijn en wat hebben we (heel) veel gekletst en gelachen. De oren van Henk toeteren en suizen er soms nog van. Dag lieve Wiesje – tot eind maart in Nederland. Het is druk op de weg richting Wellington, een echte file, maar we zijn op tijd bij The Interislander – Ferry. Auto inleveren, autosleutel in een gat deponeren en de bagage inchecken (werkt net als bij een vliegveld) en even later kunnen we de grote boot op. Ruim 3 uur later komen we aan in het pittoreske Picton. Wat een verademing ten opzichte van het drukke Wellington. Picton is een lief en klein plaatsje in de Marlborough Sounds en we voelen direct de rust van het Zuidereiland. De Kiwi’s zijn hier nog relaxter dan op het Noordereiland. We halen onze nieuwe en vooral schone auto op. Wederom een Highlander, laden alle rommel weer achterin en kunnen op pad. Henk heeft goede herinneringen aan Picton. Daar zit nl. Gusto in 33 High street voor heerlijke Pies o.a. met Thaise curry en ook met kip, perzik en roomkaas. Jammy. En natuulijk het luxueuze openbare toilet met muziek, en allerlei sensoren die, zodra je in de buurt komt, van alles doen. WC papier uitrollen, zeep op je handen, water, daarna drogen. Je mag er maar 10 min. blijven zitten daarna ontgrendeld de deur automatisch ha ha. Na bij de pharmacy nog sandfly spul gekocht te hebben gaan we op weg naar Kaikoura. Onze eindbestemming voor vandaag. Kaikoura betekent in het Maori: maaltijd van Crayfish of zij die crayfish eten. De SH1 naar het zuiden is een hele mooie weg langs de oostkust. In Blenheim doen we de broodnodige boodschappen. Daar zit een grotere supermarkt voor diverse levensmiddelen EN de onontbeerlijke The Warehouse (“where everyone gets a bargan”) Daar verkopen ze echt alles. Wij zijn op zoek naar een koekenpan, shampoo, douche-gel, garde, houten lepel, koelblokken inclusief een koelbox (die hebben hier meestal het formaat van een gezinskoelkast, maar gelukkig vinden we een beschaafd exemplaar) en vliegenvangers, ja echt van die vreselijke kleverige slingers, ze bestaan nog – ja hier wel!

Alles is binnen om 8 weken op het Zuidereiland te “overleven” en we kunnen verder. Mijn meest favoriete café van heel Nieuw Zeeland lonkt: The Store, gelegen op een fantastische plek aan de Stille Oceaan. www.thestore.kiwi . Henk kent alleen de verhalen van Yvon, Wies en mij maar is hier nog nooit geweest. Als we aankomen zijn ze GESLOTEN !!! vanwege een besloten feestje. Ja hé… dat kunnen ze niet maken hoor. Teleurgesteld rijden we verder. Gelukkig komen we over zo’n week of zeven hier weer langs. Dan maar stoppen bij de zeehondjeskolonie bij Ohau point. Die zijn tenminste wel thuis! Hier ligt een grote verzameling van Kekeno’s (de maori naam voor zeehond) en hier is ook de kraamkamer en de crèche. De baby’s zijn nu net 2 maanden en spelen, spetteren, klimmen, stoeien en maken ruzie in de diverse “baby badjes”. We blijven wel een uur vol bewondering kijken naar wat er allemaal gebeurt. Het is nu bijna 6 uur en we krijgen trek en onze cottage wacht op ons. Zo’n 20 km voor Kaikoura staat de caravan van Nin’s Bin. Hier moet je stoppen om Crayfish (kleine kreeft) te eten. Verser krijg je ze niet, maar ze zijn wel prijzig (ongeveer 40 euro per stuk). Ons ‘avondeten’ is dan ook een flinke jongen die we heerlijk samen oppeuzelen op een houten picknickbankje tussen de meeuwen. Na korte tijd arriveren wij bij Kincaid Cottage. www.kincaidcottage.co.nz. Wat een superplek hebben we weer gevonden voor de komende 3 nachten! En wat een geweldige cottage. De Kaikoura Mountains in de achtertuin en de Pacific (Stille Oceaan) in de voortuin. Ruim, mooi en met alles er op en aan. Heerlijk bed, volledige keuken incl. kaasschaaf, wasruimte incl. wasmiddel, strijkplank en ijzer, eigen groentetuin met “piepers” en reuze courgettes en de Spice Girls (kippen) voor verse eitjes. De cottage staat vol met Ikea spulletjes (huh ?).. dat kennen ze in N.Z. helemaal niet. Maar Jessica verklaart: zij is Zweedse, haar man Greg is een Kiwi en ze zijn 6 jaar geleden verhuisd met hun jonge kids naar Nieuw-Zeeland. Ze kletst honderduit met veel gebaren en mimiek. Nu al een herhaaladres!

Vandaag is het woensdag. Ik rijd al vroeg even naar het dorp om lekker vers brood te halen bij de bakker (wederom een Europese) en langs Whale Watch Kaikoura te gaan om te kijken of ze voor vandaag nog een plekje hebben voor ons. www.whalewatch.co.nz. Kaikoura is naast de Crayfish bekend om de Whale Watch en zwemmen met dolfijnen. In de diepe submarine canyon van 1600 meter vlak voor de kust is veel voedsel voor Giant Sperm Whales beschikbaar en zijn hier dan ook het hele jaar door te vinden. In het Nederlands zijn dit Potvissen, maar die rare Engelse naam hebben zij te wijten aan biologen die het vocht (2.5 ton) in hun hoofd eerst niet als olie, maar als iets anders hadden beschouwd. Vandaar ook de naam…. Ze hebben de grootste hersenen van elk levend wezen, zo groot als een basketbal, 7 keer groter dan van een mens. En voor wie zich vergist: het zijn zoogdieren! Brengen een levend jong ter wereld wat een kalf wordt genoemd. De mannetjes hebben zo’n 30 tot 40 cm. Blubber / vet rond de organen dat werkt als een wetsuit. Zo krijgen ze het niet koud. Voor vrouwtjes is het bij Kaikoura te koud. Bij het ticket office gaf men aan dat de tour om 11 uur al behoorlijk vol zit, maar er zijn nog 2 plekjes, ook om 15.45 uur eventueel. De mevrouw adviseert die van 11 uur, die vaart namelijk zeker uit en vanmiddag neemt de wind toe en kan het zijn dat er niet gevaren wordt. Doen zeg ik. Nu snel langs de pharmacy voor stevige zeeziektabletten, anders wordt ik echt zeeziek (ervaring uit het verleden) en terug voor ons ontbijtje. Henk zal nu wel uit bed zijn gevallen, of zit misschien wel enthousiast de foto’s of verslag te bekijken? Om 11 uur melden we ons en zien dat de toers voor vanmiddag inderdaad gecanceld zijn vanwege te wilde zee, pffff geluk. Na een instructiefilmpje en info over de dieren gaan we met een bus naar South Bay. Vanaf daar vertrekken de kleine (maar wel luxe) bootjes naar zee…. Hadden ze in vliegtuigen maar zulke lekkere stoelen merkte Henk op. De toer duurt ruim 3 uur, we staan op het bovendek allemaal over het water te turen om te kijken of we een fontein zien spuiten, want dan ligt er nl. een walvis aan de oppervlakte. “There she blows” horen we van de crew! Voor de duidelijkheid, alleen Henk denkt die uitroep te horen want hij hoopt eindelijk Moby Dick in het echt te kunnen zien. Dat was namelijk ook een potvis, maar dan een witte, waarop wreed werd gejaagd volgens de schrijver van het gelijknamige boek. We varen rustig dichterbij en iedereen staat met camera’s klaar. De potvis drijft rustig aan de oppervlakte om weer op adem te komen van een duik die meer dan 2 uur kan duren en tot een diepte kan gaan van een bizarre 3000 meter. Dat lichaam weerstaat dus een druk van 300 bar! Nu zo rustig dobberend blaast de walvis om de 2 minuten uit en dan verschijnt er dus weer zo’n fontein. Verder kan ik vertellen dat de potvis ongeveer 20 meter lang en 60.000 kg kan worden. Bij zo’n tour is het wachten op het weer duiken van de walvis, en dan hopen dat de staart tevoorschijn komt zoals je vaak op posters ziet. Maar 2 keer besluit de gevonden walvis om zich rustig te laten zinken en moeten we weer op zoek naar een nieuw exemplaar. Wat een grote dieren zijn dit en wat straalt er een rust vanaf! Prachtig om naar te kijken en om te beseffen dat 90 procent van dit dier niet zichtbaar is en enorm moet zijn als je ernaast zou mogen duiken.
De derde en laatste walvis laat gelukkig mooi zijn staart zien als hij weer naar beneden duikt, maar de boot ligt ‘naast’ de walvis… Dus we hebben prachtige foto’s van de staart, maar niet de klassieke van achter genomen. Toch zijn we erg blij met deze mooie ervaring! Op de terugweg naar de kust ziet de kapitein opeens 3 grote vinnen boven het wateroppervlak uitsteken, Orka’s ! Een papa Orka en mama Orka en hun jong. O, wat een bonus! We kunnen de zwart-witte walvissen mooi zien glimmen aan de oppervlakte van de zee. Orka’s zijn veel kleiner dan Sperm Whales, ongeveer 8 meter, maar eten alles behalve mensen en zijn ook bekend onder de naam “Killer Whale”. Ze blijven even bij ons in de buurt, wat een feestje was het weer. Terug aan wal gaan we vol excitement op zoek naar een leuk en gezellig café: Hislops op Beach Road voldoet hier zeker aan. http://www.hislops-wholefoods.co.nz/ Lekkere lunch met als afsluiting een stuk vers gemaakte carrotcake (worteltjestaart) wat we keurig delen hoor! In de middag rijden we naar South Head voor een mooie cliff wandeling. Ook hier liggen weer de zeehondjes op de rotsen te slapen. De wind neemt toe maar het is zonnig en de kust ziet er prachtig uit met stijle kliffen. Moe maar voldaan rijden we terug naar ons huisje. We koken pasta, doen de was, schrijven aan het verslag en kijken WIDM, ja Nens – we hebben 10 seizoenen meegenomen op de computer! En lieve mensen vertel ons niet hoe het met het lopende seizoen gaat, dat kijken we allemaal achter elkaar als we weer thuis zijn.

Vandaag weer een belangrijke dag met een dierbare ontmoeting. We moeten er vroeg voor uit bed (en 2 uur rijden) maar dat hebben we er graag voor over. Onze vrienden, Ton en Ingrid, zijn toevallig ook hier op reis en rijden vanuit Tasman 1,5 uur en wij vanuit Kaikoura naar Havelock “Mussel Capital of the World”. Kiwi’s voelen zich klein en nietszeggend en daarom benoemen ze de dingen waar ze goed in zijn met de overtreffende trap en beelden ze het ook werkelijk uit. Deze keer met enorme Green lip mussels. Ton en Ingrid staan om kwart voor 9 al wild zwaaiend bij de warf waar de mailboat op ons ligt te wachten, als wij daar arriveren. O wat is dit leuk en fijn om elkaar weer te zien. Ja ach 20 december vierden we nog samen Kerst als voorloper op onze beide geplande reizen. Maar het knuffelen is er niet minder om. Ton en Ingrid zaten in een klein groepje dat ik in 2000 door heel N.Z. heb gegidst. Hun woorden, echt waar: “jij bent de beste gids die we ooit gehad hebben en door jou zijn we verliefd geworden op N.Z. en blijven we telkens terugkomen”. Deze keer dus toevallig tegelijk met ons. Het plan is om vandaag de post per boot te gaan rondbrengen. Ton en Henk hebben hun PTT outfit al aan en de pet op… geintje! Met een klein bootje varen we een route door The Pelorus Sounds. Elke week op dinsdag, donderdag en vrijdag vaart deze mailboat een andere route door de Sounds om post en spullen te bezorgen bij bewoners in dit afgelegen deel van het land. Dus als je hier woont krijg je 1 keer per week je post en kun je post mee teruggeven. Toeristen kunnen meevaren om te kijken hoe dit allemaal werkt. Het gebied de Marlborough Sounds is een ondergelopen bergketen (ziet er uit als een fjord), prachtig met allemaal eilandjes, bergjes en romantische baaitjes. Maar met dat verschil dat een fjord is uitgesleten door ijs. Helaas voor ons is het een overvolle boot met niet allemaal even gezellige mensen, hè Ton. We varen naast het postbezorgen ook tussen een mosselkwekerij door zodat we kunnen zien hoe deze lekkernij wordt gekweekt. Puur natuur, aan touwen laten ze de mosselen groeien in het zeewater. Als ze groot genoeg zijn worden de touwen opgehaald en de mosselen “geoogst”. Eigenlijk zitten we de gehele dag relaxed achter op het deck in het zonnetje te genieten. En wij maken het WEL gezellig en kletsen heel wat af. Ton probeert mij veelvuldig op de kast te krijgen, lukt niet vaak meer ha ha. (in tegenstelling tot destijds in 2000 – jong en onervaren meisje als ik toen was). En nu leg ik een gulzige Ton vast met een koekkie in zijn mond, ook dat was in 2000 omgekeerd want toen moest ik constant op mijn hoede zijn voor hem en zijn camera…. Op de terugweg stoppen we nog bij een kleine baai om even de benen te strekken. Rond half 5 stappen we weer aan wal. We eten nog gezellig met z’n 4-en bij de Slip Inn aan de warf. http://www.slipinn.co.nz/. Daarna kussen we elkaar nog een fijne reis. Wij terug richting zuiden en zij richting het Noorden van N.Z. en later naar Australië. Bij Blenheim nemen we nog een lifter mee, hij moet ook naar Kaikoura. Een Franse jongen, backpacker, zeer geleerd en politicoloog. Hij wil hier een jaar reizen en werken met zijn handen i.p.v. zijn hoofd. We hebben 2 uur lang een geanimeerd gesprek over de complexe midden-oosten problematiek, want Henk wist even niets ‘luchtigers’ aan te snijden, maar de jongen hield stand en wist heel helder uiteen te zetten hoe de verhoudingen tussen de betrokken partijen liggen. Als bonus laten we hem de zeehondenkolonie nog even zien en droppen hem later in town. Wij rijden terug naar ons “thuis”, nog een wasmachine was erin en we zijn klaar voor vertrek morgenvroeg richting Akaroa (het Banks Peninsula bij Christchurch).

Aroha nui – lots of love

Jolanda en Henk

Nieuw Zeeland 2016 - 2

Kia Ora allemaal,

Dank jullie wel voor alle leuke reacties. Geeft ons weer de drive om verder te typen. We doen zo veel op een dag dat we hier ook echt even de tijd voor moeten zoeken. Nu zit ik tussen de honderden zingende vogels, welke een prachtig koor vormen, te typen. We verblijven dan ook in Birdsong Lodge. Er is een beetje gestoorde, kleine, brutale Tomtit (soort pimpelmeesje maar dan kleiner), ze wil maar naar binnen en zit constant voor het raam met de grote zwarte kraaloogjes en een schattig kuifje naar me te kijken en op het raam te tikken met haar snavel. Het is een meisjes Tomtit, dan kan niet missen.

We zijn gebleven bij onze vertrekdag uit de Coromandel. Het is vandaag donderdag 28 januari. We rijden om 9 uur weg want het is een redelijk grote afstand, 291 km, ruim 4 uur rijden en ook nog veel te zien onderweg. En ik wil de omweg maken langs The Gouda Cheese Shop in Hamilton voor echte lekkere kaas van de Nederlandse boeren hier. Na Whitianga bij Coroglen nemen we de onverharde weg naar de andere kant van het Penunsula. Aan deze sprookjesachtige, hele smalle en zeer bochtige weg met curves waar je met 25 km doorheen kunt ligt een oude Kauri van ongeveer 1200 jaar welke een vierkante vorm heeft. Volgens de toeristische kaart maar een paar kilometer (de hele weg van oost naar west is maar 29 km) maar de boom komt maar niet te voorschijn. Vervolgens rijden we al ruim een half uur en besluiten we in ieder geval om niet meer om te draaien, dat was nl eigenlijk de bedoeling omdat we Coromandel vanaf de oostkant via Tairua / Whangamata wilden verlaten. Nou na 3 kwartier vinden we “het wonder” hoor, 187 treden moeten we er voor op en daar staat tie reusachtig en prachtig tussen de “gewone” bomen. Het is wel echt de moeite waard geweest om voor om te rijden. Dit was onze laatste Kauri van deze reis. We rijden door naar Tapu en van daaruit naar het zuiden richting Thames en Paeroa. In Paeroa gebeurt iets wat al 19 jaar geleden had moeten gebeuren: Hier drink ik, als surrogaat Kiwi, mijn allereerste L&P! Het nationale drankje van de Kiwi’s. Een echte Kiwiana. De smaak lijkt een beetje op 7-up met lemon smaak. Niet heel bijzonder vind ik. Wel nog even op de foto met de enorme fles die als Icon in het dorp staat en klaar zijn we. We nemen even een sidestep naar de Karangahake Gorge, 6 km verderop. Een oude goudmijn. Er liggen nog resten van de treinrails, stampers, en overige oude rommel. Hier was 100 jaar geleden een dynamisch dorpje waar het erts werd opgegraven, verpulverd en gezeefd zodat het goud kon worden omgesmolten in goldbars. Er zijn diverse wandelingen door het gebied. Wij kiezen voor “The Windows” van ruim 1 uur. Als we een stukje onderweg zijn staat er een bordje bij een donker tunneltje dat torches “adviseble” zijn, nou ha ha die ligt dus in de auto. We zijn op alles voorbereid maar zeulen niet telkens ALLES mee in de rugzak. Als echte Kiwi’s zijn we echter niet voor 1 tunnel te vangen. We hebben allebei onze camera en daar zit een klein hulplichtje op voor de autofocus en die blijkt later zeer essentieel te zijn. Intussen lopen wij vrolijk verder en stuiten op een Australisch stel met 2 hele kleine kids. Zij reizen voor 4 maanden door N.Z. gewoon tijdens haar zwangerschapsverlof. Hij is fotograaf en is net van Canon overgestapt naar Nikon en ziet Henk’s forse en mijn iets kleinere Nikon en spreekt daarom Henk aan met een aantal instellingsvragen. De heren vermaken zich een tijdje met hun apparaten en de dames kletsen over reizen, de kids, Australië en Nederland. Dit stel komt oorspronkelijk uit Engeland maar zijn een aantal jaar geleden geëmigreerd naar Australië. Als de heren klaar zijn met ‘vergelijken’, wandelen we verder. Maar nu komt de grote uitdaging: er volgen een paar tunnels van honderd meter lang en het is pikdonker en laag. Ook het pad is niet mooi aangelegd, maar meer een bospad incl bochtjes. Niet piepen Jolanda…, de mijnwerkers deden ook niet moeilijk... Dus hup daar gaan we, om de 2 seconden net doen of je een foto maakt, zodat het hulplichtje voor een halve seconde aanflitst, om net te zien waar je de voeten neerzet. Het is doodstil, extreem donker en met onze kleine lampjes schuifelen wij dapper door die toch wel enge en benauwende tunnel… oeps, hoorde ik daar een vleermuis? En ook maar hopen dat de tunnel geen rare zijwegen heeft! 100 meter lijkt zo wel een kilometer. Uiteindelijk halen we zonder te struikelen het einde van de tunnel en gaan via een bruggetje langs de andere kant van de gorge weer terug. Nu zonder tunnels. Al met al een leuke en onverwacht spannende wandeling. Door alle oponthoudt besluiten we om niet meer via Hamilton te rijden, dat zou weer 2 uur extra betekenen en dat voor alleen een stukkie kaas. Dan maar geen lekkere kaas. Via Te Aroha – Matamata (Hobbit Town) en Tirau, waar we thee drinken bij mijn favoriet: Ally Cat’s Café, rijden we naar Taupo waar we rond half 6 aankomen. Alvorens in te checken, rijden we langs The Brantry Restaurant om een tafeltje te reserveren voor zo dadelijk. Het wordt vanaf morgen heel druk in Town. De Kiwi’s hebben een Long Weekend (vrijdag en maandag vrij ivm Auckland Day) dus het dorp wordt overspoeld met bezoekers. Verder is er zaterdag het grote jaarlijkse openluchtconcert en zondag de powerboat race op Lake Taupo. Beide dagen zijn grote happenings voor het dorp waar het normaal best rustig is. Ons Motel The Gables ken ik nog van 15 jaar geleden, met inmiddels nieuwe eigenaren, en ligt bij het meer. Standaard motelkamer maar prima voor de komende dagen. Peter en Penny zijn superaardig. Maar als we zijn gesettled en gedoucht heeft Henk wel ontzettend veel last van de wifi-straling. Wat blijkt, Peter heeft een extender die wel 500 meter ver reikt en een heel sterk signaal afgeeft. De nacht hier doorbrengen is voor Henk niet mogelijk. Maar Taupo is overbooked voor dit weekend, tot in de verre omtrek geen kamer meer te krijgen. Rotorua kan (uur terugrijden of richting National Park bij de vulkanen is 5 kwartier vooruit). Wat nu….? Peter zegt toe mee te helpen voor een oplossing. Henk maakt zich geen zorgen en is overtuigd dat een oplossing zich zal aandienen, maar nu eerst lekker smikkelen in ons restaurantje. Nadenkende over deze lastige situatie, zeg ik tegen Henk: “Als we nu eens deze nacht in Taupo blijven, jij in een ander motel (voor vannacht zijn er nl nog enkele eenvoudige kamers te krijgen) en ik hier in The Gables”. Henk vindt dit een prima oplossing, maar we moeten vooral die 2 andere nachten zien te regelen. Het geluk is met ons, want bij terugkomst helpt Peter ons de Discovery Lodge in Tongarino National Park te reserveren. http://www.discovery.net.nz/ Zij hebben het One bedroom chalet nog vrij en op deze plek wilde ik altijd nog eens slapen… midden tussen de vulkanen. Henk slaapt vannacht 5 motels verderop. We krijgen de nachten van Taupo teruggestort, super aardig! Het enige nadeel is dat we morgen na het bezoek aan Jan en Kerryn nog 5 kwartier moeten rijden naar het Park, maar het is een voordeel voor onze route naar Lower Hutt over 2 dagen. Uiteindelijk dus een hele goede oplossing. Nu lekker slapen, morgen ga ik Jan weer zien na zoveel jaren. Spannend en heel erg leuk.

De volgende ochtend loop ik al heel vroeg lekker langs het meer. In de vroege ochtend is het nog zo sereen. Ik zoek wat puimsteen (voor mijn eelt op de voetjes) , ligt hier volop gratis aan de rand van het meer in mooie stukken. Mijn oude stenen zijn nu wel zo’n beetje op. Lake Taupo is ruim 600 km2 groot, ontstaan uit een gigantische uitbarsting, 22.600 jaar geleden in de categorie van supervulkanen, schaal 8 en ligt op 350 mtr boven zeeniveau. Er is destijds 1170 km2 materiaal uitgestoten. Het is het grootste zoetwatermeer van Australazië en een erg diep meer waarin heel veel forel zit. Ik voel me hier wel weer echt thuis. Zo vertrouwd om hier te lopen. Als Henk weer onder de levenden is, meldt hij zich bij mij, we laden de spullen in en nemen afscheid van Peter en Penny met veel Thanks. Ontbijten doen we bij Victoria’s Kitchen http://www.victorias.co.nz/ en we nemen hier ook gelijk wat lekkers mee voor bij de koffie bij Jan. Ondertussen heb ik contact met Jan, er is wat met hun waterleidingsysteem en dat wordt nu gerepareerd. We spreken af er rond 1 uur te zijn. Wij gaan nu winkelen en genieten van mijn dierbare plaatsjes. Tijdens het lopen krijg ik ineens flink pijn aan de linker zij/achterkant van de ribben. Er is dus toch iets niet helemaal goed gegaan tijdens die val. Waarschijnlijk een lichte kneuzing van de ribben aan de rugkant. Maar ach gewoon rustig doorlopen, het gaat vanzelf weer over. Henk koopt een stoer All Black’s jack en krijgt er een beer bij die de Haka ‘schreeuwt’… het moet niet heel veel erger worden. De beer staat nu in onze auto en bij tijd en wijle drukt een van ons op de knop. @Rene: de originele cap’s zijn hier op, we blijven verder zoeken!! We kopen ook een paar cd’s voor in de auto bij de plaatselijk cd-winkel. Een fles wijn voor Jan en Kerryn en langs de bakker (16 jaar geleden was ik bij de opening) voor lekker vers gebakken Europese stijl brood. Klaar om richting 42 Chesham Av. te rijden. Ik rij er nog zo naar toe. Rene en ik hebben hier destijds 4 maanden gewoond. Maar als ik de oprit oprij denk ik , dit is niet het goede huis. Het ziet er totaal anders uit. Ik weet dat Jan heeft verbouwd, maar dat het zo mooi zou worden en zo anders had ik niet verwacht. Maar het klopt echt. Jan maakt de deur open en hij is niets veranderd, het is meteen weer vertrouwd. En Henk ‘fit’s in very well’. Kerryn, zijn vriendin ontmoeten we voor het eerst. Een hele lieve en leuke dame. En de Boys – tweeling Sam en Jesse, tjee zij waren 8 maanden toen ik voor het eerst bij ze kwam en nu worden ze over een aantal dagen al 17! Maar ik weet nog steeds wie wie is! We hebben een toptijd. Koffie, lunch, heel veel praten, Henk lost een home-cinema probleempje van Jan op en kijkt naar de Nikon camera van Kerryn die het niet meer doet en waarvan niemand weet hoe het opgelost moet worden. Binnen 1 min is het geregeld en Kerryn is erg blij om weer te kunnen fotograferen. Jan laat Henk de app zien met de vulkanische activiteit, dagelijks zijn er vele kleine bevingen, sommige voel je, de meeste niet. We eten heerlijk mee. Een gezellige boel met z’n 6-en aan tafel en je hoort een mengeling van Nederlands en Engels. De jongens vinden het leuk om weer Nederlands te kunnen spreken. Zoveel onderwerpen komen aan bod. Ik mag zelfs weer terugkomen om te werken, graag zelfs, zal ik…..? Zullen we…? Het is echt een geweldige dag en pas rond kwart over tien, half 11 gaan we uiteindelijk weg. Nu mogen we nog ruim 1 uur in het donker naar de vulkanen rijden. Gelukkig ken ik de weg best goed en komen we veilig aan bij onze lodge. Moe en gelukkig rollen we het bed in. Zouden de vulkanen morgen te zien zijn?

Als we de gordijnen de volgende morgen opentrekken liggen ze daar majestueus in onze voortuin. Mt Ruapehu (2.797 mtr), Mt Tongariro ( 1.978 mtr) en Mt Ngauruhoe (2.291 mtr -Mt Doom). Wat een fantastisch uitzicht. “Mijn bergen”, zo voelt het echt. Wat kwam ik destijds altijd veel en graag in dit park. Zelfs in de winter om te skiën. We ontbijten in ons huisje en gaan daarna richting Whakapapa Village. Daar ligt het Chateau en even verderop het bezoekerscentrum daar vandaan starten de meeste wandelingen. We checken in het bezoekerscentrum even het weer, want vanmiddag gaat het slechter worden, maar voor de door ons gekozen wandeling hebben we tijd genoeg. We drinken een kopje thee in het Chateau en gaan dan op pad. Er is ook een run (26 km, 13 km en 6 km) aan de gang en we komen lopers tegen op ons ‘wandelpad’. Veel respect voor hen !! Advies: ga altijd even een bezoekerscentrum binnen, waar dan ook, ze zijn heel goed uitgerust met deskundige mensen voor advies (bijv. het weer, wandelingen en zwaarte ervan) en ook voor info over het gebied. Vaak met display’s ed. Wij hebben de populaire Taranaki Falls walk gekozen (deze kun je nog uitbreiden met Tana Lakes) en deze is relatief makkelijk te doen over een goed pad met een beetje klimmen en afdalen. Ik heb hem nu al vaak gelopen en het blijft een super wandeling. Mt Ngauruhoe is veelvuldig in het zicht en laat zich vandaag ook van zijn mooie kant zien. We lopen door bos, over vulkanische vlakten en langs een mooie hoge waterval waaronder jongeren douchen. Het uitzicht is heel erg mooi en verandert constant iets. Voldaan komen we in de middag terug om bij het Chateau te High Tea-en. Vorige keer ook gedaan en dat is een must do. Voor € 13,- krijg je een uitgebreide High tea in een fantastische ‘oubollige’ omgeving met een super uitzicht op Ngauruhoe. Op de terugweg doen we een paar kleine boodschappen in National Park (klein dorp met dito General Store) en eten ’s avonds een bakje yoghurt met muesli en wat fruit. Na de High Tea is dat meer dan voldoende. Morgen is het zondag – 31 januari – de grote dag ! Wat hebben wij 3-en hier ontzettend naar uitgekeken. Weten wie deze 3 zijn, lees het volgende verhaal ook weer.…..

Aroha nui – lots of love

Jolanda en Henk

Nieuw Zeeland 2016 - 1

Kia Ora allemaal,

Hier is dan eindelijk ons eerste verslag. Het was moeilijk om ons weer aan onze “taak” te gaan wijden, namelijk jullie meenemen met onze avonturen in Aotearoa. Daarnaast hebben we bijna nergens in onze verblijven internet en wifi wat het extra tot een uitdaging maakt. Het is voor ons nu zaterdagavond, dag 9. Terwijl ik dit typ kijk ik af en toe naar buiten, we zitten letterlijk met de vulkanen van het Tongariro National Park in onze voortuin. Voor de meesten is Mt. Ngauruhoe (Mount Doom uit Lord of the Rings) het meest bekend. De wolken strelen de flanken van deze vulkaan dag en nacht en dat is wat je noemt een prachtig uitzicht.

Maar we beginnen bij het begin, op 20 januari, de dag van ons vertrek. Erwin, de lieverd, was al om 7 uur ’s morgens bij ons thuis om ons gezellig weg te brengen. De kindjes wilden mee, maar tja schoolplicht roept. Mooi op tijd arriveren we op Schiphol, nog tijd voor een bakkie met wat lekkers. Daarna zeggen we dag en kunnen direct door naar de gate voor vertrek naar Singapore. We hebben op al onze vluchten plaatsen met extra beenruimte bijgeboekt. Voor Henk bijna noodzaak en voor mij heerlijk! De vlucht verloopt supergoed en na 12 uur komen we om 6 uur ’s morgens aan in Singapore. We hebben een kamer in het Ambassador Airport hotel geboekt, net als de vorige keer. Heerlijk slapen, een douche en de stad in voor een lunch in restaurant “Sky on 57” in The Marina Bay Sands Hotel. Heerlijk eten en spectaculair uitzicht. De warmte en vooral de vochtigheid vallen erg mee. Daarna nog even over Orchard Road met de ontelbare winkels en enorme shopping malls gelopen, maar de portemonnee keurig dicht gelaten ! Om half 9 ’s avonds vertrekt onze vlucht naar Auckland in een Airbus 380, wij hebben stoelen voor het upperdeck! Ja, het is een enorm groot vliegtuig, maar de inrichting was heel gewoontjes. Opnieuw 11 uur vliegen en deze vlucht is boven Australië erg bumpy, Spuugzakje bij de hand, diep ademhalen en aan iets anders denken. Henk zat, zoals gewoonlijk, te genieten van zijn eigen filmmarathon met eigen oordopjes. Het gaat goed en na een paar uur is het gelukkig weer over. We landen om half 12 in de ochtend op Auckland Airport, zodra de wielen de grond raken zijn we thuis. Het voelt echt zo. Met tranen in mijn ogen stap ik uit het vliegtuig op Nieuw-Zeelandse bodem.

We hebben geen fruit, vlees, andere etenswaren, plantjes, of te veel geld bij ons. Niet de afgelopen paar maanden op boerderijen geweest of in Zuid Amerika…. MAAR zijn toch 1 ding vergeten te doen…. Onze bergschoenen thuis schoon te maken. Beetje dom want dit wisten we. Nu moeten we na de douane waar we een 3 maanden visum krijgen door naar line 1, tja ze gaan onze schoenen “even” ontsmetten. Daarna gaat alle bagage door scans, en die zien alles, een vrouw met een piepklein potje jam, hele koffer overhoop want ze wist echt niet meer dat het in haar bagage zat. Dit moet je echt vermijden als je naar Nieuw-Zeeland gaat, neem niets mee het land in. Ze zijn heel bang voor virussen en rare ziekten die de natuur aantasten. In de aankomsthal direct naar de autoverhuurder. Henk regelt alles met een aardige Maori-dame terwijl ik gezellig een babbel maak met een Engelse dame, zij gaan hun zoon opzoeken. Op de parkeerplaats staat onze forse Toyota Highlander (maatje Audi Q7) voor ons klaar. We starten de brute V6 en gaan op pad… o ja, links rijden is weer even wennen maar het gaat direct goed.

One Tree Hill en Cornwall Park Café wachten op ons. Altijd mijn eerste stop als ik een Auckland ben. Het park is prachtig, hele grote oude bomen, de zon schijnt en het is lekker warm (26 graden). Op het terras genieten we van een lekkere lunch en gezonde fruitshake. Daarna gaan we op weg naar Titirangi, Waitakere Range, waar ons eerste huisje prachtig midden in het bos ligt met o.a. Kauri bomen. Romantic santuary in the bush: https://www.bookabach.co.nz/baches-and-holiday-homes/view/30051. We settelen ons, bellen met Wendy, mijn lagere schoolvriendinnetje – die ik – grappig genoeg - het vaakst zie van alle oude schoolvriendinnetjes. We spreken af om half 7 samen te eten bij Deco Eatery Lopdell House in Titirangi. Nu verlangen we eerst naar een douche en een powernap. Wendy staat al ongeduldig op ons te wachten, het is meteen weer vertrouwd. Cameron haar volwassen zoon is er ook bij, die ken ik vanaf kleine jongen en nu is hij al 19! We hebben heel veel bij te kletsen. Na het eten rijden we met ons allen nog naar het Cornwallis strand en Huia uitzichtpunt, het is zo 10 uur, nu vallen bij ons echt de luikjes dicht. We gaan een goede nachtrust maken om de 12 uur tijdverschil te overbruggen.

De volgende ochtend worden we rond half 8 wakker, met ramen van top tot bodem zien we de bomen, tot bijna binnen in ons huisje en we horen heel veel vogelgezang. Wat een mooie start van onze reis. We gaan ontbijten bij Deco, DE hippe tent met heerlijk eten. Daarna rijden we naar Muriwai Beach, want Henk wil graag nog een keer naar de Gannet (Jan van Genten) colony. Omdat we nu later in het seizoen zijn, zijn de eieren uitgekomen en zitten er jonge chicks op het nest, van pluizige kleine bolletjes tot wat grotere exemplaren, bijna klaar om uit te vliegen. Omdat we nu in het hoogseizoen reizen is het er ook gelijk wat drukker met toeristen. Wat zijn dit toch mooie vogels, spierwit met zwarte randen aan de vleugels, blauwe oogjes en ‘ruim aangebrachte goudgele oogschaduw’. Gracieus zweven zij door de lucht maar bij het landen zijn ze zo heerlijk klungelig. Zoekend naar zijn of haar partner (voor het leven) op het nest, vallen ze over de andere nestzitters heen. Daarna omhelzen ze elkaar alsof ze maanden uit elkaar zijn geweest, maar het was maar een korte visstop hoor! Na de Gannets rijden we naar Wendy’s huis. Ze heeft een lekkere gezonde lunch met, hoe kan het ook anders, lamsvlees gemaakt. We maken kennis met een vriendin van haar, Susan, en we zien haar ouders en ook een tante die over is uit Nederland. Daarna gaan we met Wendy op pad. Koelbox en picknickmand mee voor diner op het strand. We starten met een wandeling van een uurtje (rustig aan beginnen voor ons) tussen de Kauri bomen van het Cascade Kauri Forest met exemplaren van ‘slechts’ 700 jaar oud. Hier hadden we in 2014 geen tijd meer voor. Daarna rijden we naar Karekare Beach. We picknicken relaxed vlakbij het strand naast een beekje met uitzicht op een enorme begroeide heuvel. Daarna wandelen we eerst naar de waterval waar een romantisch stelletje een BBQ heeft. Geen slecht idee moet ik zeggen. Nu maar hopen dat Henk hierdoor inspiratie opdoet…

De stranden aan de westkant van Auckland hebben fijn zwart zand. Op dit strand stond de piano uit de film The piano. Het is een heel intiem strand omgeven door rotsen. De ondergaande warmoranje zon in de zee en aan de andere kant de heldere full moon boven de heuvels maken het heel sprookjesachtig. Wendy en ik wandelen heerlijk langs het strandje en Henk gaat los met zijn camera om prachtige foto’s te maken van vissers in de branding met de ondergaande zon als decor. Natuurlijk staat Henk, vlak achter de vissers, ook in de opkomende vloed om de beste composities te maken… ach, die broek droogt wel weer en de sandalen worden maar net gered van een grote golf. Als afsluiting rijden we nog even naar Piha Beach, even verderop maar het is dan al donker. Bij thuiskomst rond 10 uur nog een kopje thee en het toetje. Daarna nemen we afscheid van Wendy en haar ouders voor…. hoe lang zal het deze keer duren? Moe maar voldaan van een hele leuke en fijne dag vallen we om half 12 in slaap. Het gaat wonderbaarlijk goed met het overbruggen van de jetlag. We hebben er eigenlijk bijna geen last van. Morgen wacht, op 2,5 uur rijden, het gebied ten Oosten van Auckland: The Coromandel (4 nachten).

Zondagmorgen, een heerlijk ontbijtje (crêpes en Eggs Benedict) bij onze nieuwe favoriet Deco, Daarna gaan we op weg. Tweeënhalf uur rijtijd, maar met veel te zien onderweg wordt het waarschijnlijk laat in de middag dat we aan gaan komen. Al snel laten we Auckland achter ons en rijden we door de heuvels, leuke kleine plaatsjes zoals Clevedon en langs de kust richting Miranda en Thames, een oud goudzoekersstadje met een leuke sfeer. Alleen is het er op zondag erg rustig. We doen er boodschappen bij Pak ’n Save voor de komende dagen. In het huisje waar we nu gaan verblijven zit een volledige keuken, dus we kunnen makkelijk zelf koken. De smalle kustweg pal aan zee slingert verder omhoog richting Coromandel Town. We stoppen voor een late picknick lunch. Op de weg is het erg druk met verkeer. De weekenduitjes zijn weer voorbij en er komen vele auto’s met een flinke boot erachter ons tegemoet. Rond half 5 zijn we bij ons beachhuis Sea Escape in Ring’s Beach, bovenin Coromandel Peninsula. https://www.holidayhouses.co.nz/properties/12830.asp. Een klein avontuur om er te komen, smal en stijl onverhard weggetje omhoog maar wat een fantastische plek, het uitzicht over strand en zee vanuit luie stoelen en een hottub met bubbels op ons eigen dek. Het huisje is heel leuk ingericht, je krijgt er echt een beachgevoel van. We blijven lekker “thuis” vanavond en koken Indiase butter chicken en genieten van ons uitzicht en de mooie warme avond. We besluiten om de komende paar dagen rustig aan te acclimatiseren. Geen wifi en internet beschikbaar in dit gebied dus fijn geen afleiding.

Maandagmorgen zit ik al om half 6 op het deck te genieten van de zonsopkomst en een beetje te dromen. Zo wordt het 8 uur en Henk is ook opgestaan. Tijd voor het ontbijt met gekookt eitje en lekker vers brood op ons eigen deck. Rond 11 uur gaan we eerst naar Whitianga (2300 inw en dus “grote”plaats) voor een speciale videokabel voor de laptop – die ze niet hebben omdat mensen hier nog niet zo modern zijn – maar bestellen kan, dan is ‘tie er woensdag per koerier. Nu op naar de opticien, mijn gloednieuwe zonnebril verloor nl zijn pootje. Schroefje zat blijkbaar niet vast. Ik loop naar binnen, leg de situatie uit geef mijn naam door, door te spellen en wat blijkt – Annemarie zegt o spreek maar Nederlands hoor – ze kan het maken, maar niet vandaag. Zo grappig om een Nederlandse dame te treffen, ze zijn een aantal jaar geleden geëmigreerd met het gezin en willen nooit meer terug. ‘Waarom wij niet zouden emigreren?’ vraagt ze als ze hoort dat dit de 9^de keer is dat ik hier ben. Intussen wordt er ook gebeld en ja hoor, Annemarie spreekt ook al Nederlands tegen de beller, zo grappig. Nu we woensdag toch voor de kabel terug moeten halen we ook de bril op. De taakjes zijn weer volbracht, nu op naar Colenso Orchard. http://www.colensocafe.co.nz/ Weer een favoriete koffiestop van mij. Hier lunchen we heerlijk in de mooie tuin. En hier kunnen we heel kort even op internet en de whatsapp-berichtjes bekijken. Er gaan namelijk dagen voorbij dat er geen Internettoegang is want de meeste plekjes die ik heb uitgezocht liggen geïsoleerd. Na de lunch vertrekken we richting Hahei voor de wandeling naar Cathedral Cove. Een supermooi strandje waar je komt door 45 min te lopen. Henk vindt het er prachtig. Het zijn eigenlijk 2 strandjes, met elk een enorme kenmerkende rots in de branding, verbonden door een cove door de rotsen. De strandjes zijn niet, zoals bij ons, langgerekt en vlak maar juist vaak klein en intiem, omgeven door bush, rotsen en kliffen. Uiteindelijk besluiten we hier langer te blijven en toch niet naar Hot Water Beach te gaan. Want de Coromandel is niet heel groot, maar het heeft in het midden een bergkam en de weggetjes zijn smal en zeer bochtig. Henk blijft zich verbazen over de tijd die we kwijt zijn om van de ene naar de andere plek te komen. Na ons strandavontuur (geen badpak aangehad hoor) lopen we de 45 min terug naar de auto, rijden via Cooks Beach – hier is Captain Cook aan land gekomen – en een look-out op Shakespare cliff terug en anderhalf uur later zijn we weer terug in Kuaotunu, dichtbij ons huisje. We eten pizza bij Luke’s Kitchen, http://www.lukeskitchen.co.nz een bijzonder tentje met veel drukte en gezelligheid. Weinig plekjes over, maar achterin kunnen we bij mensen aanschuiven en wat blijkt, wederom Nederlanders. Een vader en dochter die 4 weken samen rondreizen. We wisselen onze reiservaringen en tips uit en gaan aan het einde van de avond ieder onze weg.

De volgende ochtend gaan we onze 4WD een beetje uittesten. We besluiten om via de RD309 naar de andere kant van het peninsula te rijden en daar de weg omhoog helemaal naar Port Jackson. Merendeel van de route is onverhard en ik rij vandaag, Jippy. Dit vind ik echt zo leuk om te doen. Als eerste stop op de 309 is de Kauri Grove. Een wandeling door een bos waar een aantal oude en grote Kauri bomen staan. Deze bomen zijn zo ontzagwekkend en bijzonder. Ze worden sinds 50 jaar erg gekoesterd door de Kiwi’s. Voorheen is het merendeel van deze bomen helaas gekapt. Enorme wouden zijn zo vernietigd door ons westerlingen. Er zijn in Northland nog een paar bomen van meer dan 2000 jaar oud, maar nu wandelen wij tussen exemplaren van 600 tot 800 jaar. Nog steeds reusachtig groot. Je ziet ze machtig staan tussen de andere bomen. De stammen zijn dik en recht en de kruin is hoog en wijdt. Ook is er een speciale sfeer in een bos waar Kauri’s staan, je wordt er heel stil en nietig van. Bij de ingang van een bos waar Kauri’s staan, is altijd het verzoek je schoenen te ontsmetten met borstel en spuit met ontsmettingsgoedje. De wortels van de bomen zijn erg gevoelig voor ziekten. Dus zo zie je hoe de Kiwi’s bezig zijn met het behoudt van hun bijzondere natuur. Na deze serene ontmoeting met de goden van het woud rijden we verder en komen aan de andere kant uit bij Coromadel Town waar we lekker lunchen bij UMU. Vanuit hier gaat de weg verder naar het noorden naar Colville, de laatste nederzetting met een General Store EN een Boeddhistische tempel. Hier lopen we rond en zitten even om te mediteren. De omgeving is bijzonder en het is gek om stoepa’s en Boeddhabeelden te zien in dit landschap. Vanaf Colville wordt de weg onverhard, bochtig en heel smal maar prachtig. Zo rijden we aan de ene kant langs de rotsen en bomen en aan de andere kant langs de afgrond, onder ons is de zee. In een paar uur zijn we helemaal op het topje van Coromandel Peninsula bij Port Jackson – verwacht hier geen haven in de zin van het woord. Er is niets behalve 7 huisjes en een camping. We genieten even van de rust en draaien dan om, om via dezelfde weg in omgekeerde volgorde terug te rijden. Het avondlicht maakt het extra mooi en alles is goudwarm van kleur. Pas rond half 9 zijn we weer thuis. Maar we hebben nog curry die we alleen maar hoeven op de warmen. Weer een fantastische dag ten einde.

Als we wakker worden regent het. De zon probeert het wel, maar zal het vermoedelijk vandaag lastig krijgen. We ontbijten en rommelen een beetje in huis. Het blijft nattig en later in de ochtend rijden we naar de start van de track naar New Chums Beach. Volgens een reisgids een heel erg mooi strandje, top 10 van de wereld, waar je ook weer enkel kunt komen door 40 min te lopen vanaf Whangapoua Beach. Helaas is het tij (te hoog) niet goed en regent het nog steeds. We lopen eerst over het strand, door een riviertje en dan een heel stuk over gladde grote keien en rotsen langs de vloedlijn. Het punt waar we de klim over een heuvel moeten maken komt maar niet. Een Iers meisje is al omgedraaid, want vindt het te risicovol. Henk vindt eigenlijk ook dat we moeten stoppen. Het water is nog te hoog en de stenen te glad. Ik wil graag nog door, bij elke hoek denk je toch hier is het. Terwijl ik loop draai ik me ook om om tegen Henk te praten en dan…., de geschiedenis herhaalt zich, glij ik weg en val ik best hard op de keien met mijn linker zijkant, maar ik had geen camera in mijn hand hoor J. Schaafwond op knie en kapotte hand maar verder valt het zo op het oog mee. Het bewijs is geleverd: ook vrouwen kunnen maar 1 ding tegelijk! Nog steeds wil ik wel door, maar nu overtuigt Henk mij toch dat we nog ruim 8 weken voor de boeg hebben en deze wel heelhuids moeten doorkomen. We draaien om en bewaren dit strand voor een volgende keer, dan letten we beter op het getijde. We rijden terug in de richting Whitianga voor onze bestellingen. De videokabel is er en ook de zonnebril is gemaakt. We lunchen bij Salt, waar we bij het water buiten zitten, maar toch weer moeten verkassen naar overdekt vanwege een regenbuitje. Na een paar winkeltjes aangedaan te hebben vertrekken we richting Hahei om een bezoek te brengen aan het bekende Hot Water Beach. Lijkt weer dichtbij met 30 km maar is toch weer uurtje rijden. Dit strand kun je alleen van 2 uur voor tot 2 uur na laagtij bezoeken. Half 5 is laagtij vandaag en rond die tijd parkeren we de auto. Ik heb Henk een beetje voorbereid dat het wel toeristisch is. Als ik Henk onze zelf meegenomen ijzeren schep in handen duw en we door de rivier richting strand wandelen ziet hij gelukkig mede-idioten, allemaal met een schep, en in de verte een grote groep (ong. 100) mensen op een kluitje. Zoveel hebben we er nog nooit op een Nieuw-Zeelands strand gezien. Henk is in verwarring, waarom zoveel mensen met een schep en waarom op een kluitje? Tja…. als we dichterbij komen ziet hij de mensen in eigen gegraven pools met water liggen of driftig staan graven. Op dit strand komt er nl op bepaalde plekken in het zand warm water omhoog van tussen de 65 en 70 graden. Heerlijke natuurlijke bronnen. We gaan aan de slag en vinden snel ook een aantal bronnetjes. Henk voelt geen behoefte om in een kuil met warm water te gaan liggen, maar wel om al deze gekkigheid te fotograferen! Er is zoveel plezier op dit kleine plekje, op het verder zo grote strand, dat we het zeer naar ons zin hebben. De langzaam maar zeker opkomende vloed begint, tot grote vreugde van Henk, de zo zorgvuldig gegraven en met zanddijkjes versterkte privé-pools telkens te overspoelen. Met man en macht probeert men deze zo lang mogelijk te “verdedigen”, maar men is kansloos tegen de steeds groter wordende golven en zelfs de Duitstaligen verlaten hun kuilen. Langzaam loopt het strand leeg. Maar morgen is het weer feest op dit plekje en zo gaat dit dag in dag uit, al jarenlang.

Wij gaan voldaan naar huis via de Kuaotunu General Store omdat men daar beroemd is om het ijs, of eigenlijk de hoeveelheid ijs dat op 1 klein hoorntje kan. 1 scoop = $ 3,- (€ 1,60), Henk overweegt 2 scoops, maar ik waarschuw hem, doe het niet. OK ,dan maar 1 scoop… en vervolgens weet je werkelijk niet wat je ziet. Er worden 3 en een halve bol op een hoorntje gestapeld, waardoor Henk met zijn ijsje moet jongleren. Het Chinees staatscircus is er niets bij. Het is eigenlijk gewoon teveel voor 1 persoon vinden wij. Thuis maken we het feestje compleet door heerlijke pannekoeken te bakken! Morgen is het feestje voorbij en gaan we verkassen naar Taupo – mijn hometown. Daarmee starten we de volgende keer. Het levensteken zal nu wel iets sneller komen hoor, dan deze 1^ste keer.

Aroha nui – lots of love

Jolanda en Henk

1 januari 2016 - De voorpret en het aftellen zijn begonnen !

Kia Ora allemaal,

nga mihi o Te Tau Hou ki a koutou katoa - Wishing you all a very Happy New Year !

We kijkenvolspanning en verwachtinguit naar ons vertrek,bijna is het zover.20 januari as vertrekkenwe via Singapore naarAuckland - Nieuw Zeeland.Twee maandengaan we aan de andere kant van de wereld genieten van het, inmiddels bij ons beide,zo geliefde Nieuw Zeeland.

"I fell in love…. clean oceans, big sky, majestic scenery, cute animals and very open and friendly people, I knew I had met my soul mate when I met New Zealand"

Henk is nu ook verkocht en verknocht. Het lag niet aan mij hoor

. Het grootste gedeelte van onze tijd gaan we doorbrengen op het Zuider Eilandin vaak ruige gebieden, waar de gravel roads ophouden, midden tussen de hoge bergen, dichte wouden en verlatenstrandjesdie de Kiwi's mysterieus "the back country" noemen. Dit is voor de Kiwi'swat "the outback" is voor de Aussies.Meestal verblijven we eenaantal dagen op 1 plek, vaak in een"Bach"een uniek woord voor Nieuw Zeeland, hetbest omschreven als een klein weekend- of strandhuisje. Een Kiwi Crib, een Bach is een onderdeel geworden van The Kiwi way of life, An icon of Kiwiana.Met onze 4WD komen we overal !

Maar we beginnen op het Noorder Eiland met een aantal bezoekjes aan vrienden en kennissen EN 4 dagen op het Coromandel Peninsula.Dit is eenfavoriet gebiedvanmij en voor Henk wordt het de eerste kennismaking.

Dit blog is dé plaats om op de hoogte te blijven van onze avonturen en ervaringen tijdens onzereis doorhet wonderschone "Land van de lange witte wolk - Aotearoa - Nieuw Zeeland". Het allermooiste land van Moeder Aarde.Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en natuurlijk waar we zijn geweest!

Wil je, als niet-volger,automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal op deze site staat? Meld je dan aan voor "mijn mailinglijst" door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Wij zien je graag terug op ons reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je weer met ons meereist!

Me te Aroha nui ki a koutou katoa - Lots of Love to you all

Henk en Jolanda

Nieuw Zeeland 10: van Bay of Islands via Auckland en Singapore naar huis

Kia Ora lieve allemaal,

Hier is dan eindelijk het verslag van onze laatste dagen in Nieuw Zeeland en de terugreis. Inmiddels zijn we al weer 4 weken thuis, staat de kerstboom te pronken en is Henk bezig om de foto’s uit te zoeken. Maar toch willen we ook de laatste dagen van onze mooie reis nog beschreven hebben om het verhaal compleet te maken.

Dinsdag 18 november:

The bay of Islands… de oogjes gaan open in onze mooie Takou River Lodge… De zon schijnt door de gordijnen. Nee maar, het wordt zowaar een mooie, droge en zonnige dag. Vandaag hebben we een klein rondje Northland gepland. We gaan niet helemaal naar Cape Reinga, het meest noordelijke puntje, want dat is te ver rijden vinden wij. Maar dichterbij zijn fantastische plekken te bezoeken volgens Ian. We starten met een heerlijk ontbijtje bij ons favoriete restaurant “Food at Wharepuke”, waar kan het ook anders. Heerlijk op terras in het zonnetje, krantje erbij, een heerlijke cappuccino, een verse vruchtensmoothy, muesli en een eitje. Daarna rijden we op ons gemak richting Matauri Bay. Hier is een prachtig en vooral leeg strand in de vorm van een halve maan. De Cavelli Islands liggen voor onze voeten. Het is hier echt prachtig. We lopen heerlijk een stuk langs het strand, de voetjes laten strelen door de branding. Bovenop de heuvel (bij de camping) staat een monument, gemaakt door de kunstenaar die ook eigenaar is van “Food at Wharepuke”, waar we vanmorgen hebben ontbeten. Het is een (regen)boog met grote kiezels en in het midden de schroef van “een bekend schip” - Het vlaggenschip van Greenpeace - The Rainbow Warrior. Deze boot is in 1987 hier afgezonken nadat het in 1985 in de haven van Auckland tot ontploffing was gebracht door de Franse geheime dienst. Dit had alles te maken met de atoomproeven die Frankrijk in Mururoa en Hua (stille zuidzee) uitvoerden onder groot protest van Greenpeace en ook de Nieuw Zeelandse bevolking. Nieuw Zeelanders zijn zwaar tegen atoomproeven, atoomwapens e.d. Er mogen bijv. geen schepen binnen de Nieuw Zeelandse wateren komen met nucleaire stoffen aan boord.

Vanuit Matauri Bay rijden we verder langs de kustweg, met mooie uitzichten op the Bay of Islands, naar Te Ngaere en Wainui. Aan het strand vinden we plots een fantastisch vakantiehuis te huur.

Toevallig is de eigenaresse aanwezig en ze geeft me haar mailadres. Als we nog eens komen en willen boeken kunnen we haar rechtstreeks mailen. Je weet maar nooit. http://www.waterfrontretreats.co.nz/the-beach-house-at-te-ngaere-bay-northland# . Bij Whangaroa komen we weer op de hoofdweg. Dit is een piepklein plaatsje met zowaar een hotel (oubollig, dat wel), een haven en eigen baai. De plaats is schijnbaar bekend van the Big Game Fishing. We drinken wat in het hotel en rijden verder richting Kahoe en Mangonui. De laatste is een schattig plaatsje met een hele goede Fish and Chips shop. Een paar kilometer verder ligt het toeristische Coopers Beach aan Doubtless Bay.

Bij Cable Beach op het strand eet Henk zijn eerste TipTop-ijsje. Waarom zo lang gewacht, tja……(achteraf heeft tie spijt) maar naar huis gaan zonder een TipTop ijsje gegeten te hebben is ondenkbaar. Nieuw Zeelanders zijn grote ijseters en TipTop is marktleider. Je ziet het overal langs de weg en in de supermarkten. “One scoop” is vergelijkbaar met zeker 4 Italiaanse bolletjes. En we hebben er van genoten, Henk had de reclame favoriet Bramen en ik natuurlijk de Hoki Poki flavour met crispy caramel bolletjes! Na ons ijsje draaien we weer om en rijden terug. We nemen bij Kaeo nog een onverharde weg naar rechts om mooie foto’s te kunnen maken van grote rotsheuvels in het landschap. In het dorpje zelf hebben ze een paar meter hek met daaraan allemaal Jandals (teenslippers). Iedereen mag zijn of haar oude slippers achterlaten en blijkbaar zijn er tientallen mensen die dat hebben gedaan. Op een bordje staat vermeld dat de nabij gelegen benzinepomp nieuwe Jandals verkoopt, ha ha gelijk handel voor hen…

In Kerikeri gaan we heerlijk eten bij Food, want het is nog steeds top! Daarna is het de hoogste tijd om terug te gaan naar huis om onze tassen in te pakken. Morgenvroeg gaan we weer naar het zuiden, richting Auckland.

Woensdag 19 november:

Het is tijd om afscheid te nemen van ons huis en geweldige tuin. Ian komt om 9 uur langs om gedag te zeggen en verdorie het is altijd weer zo gezellig met hem….. dus rond 10-en rijden we pas weg. Vandaag hebben we een lange rijdag voor de boeg. We ontbijten voor de laatste keer bij…. inderdaad… Food en gaan daarna via Kaikohe naar de westkant van het Noordereiland. Bij Opononi en Omapere zien we de Tasman Sea weer. Hier heb je de Hokianga Harbour met de fantastische, vele tientallen meters hoge zandduinen die zo de zee in lopen. Deze haven is de grootste natuurlijke haven van Nieuw Zeeland. Vanaf South Head heb je een heel mooi uitzicht op de goudgele duinen.

Kort nadat we de westkust hebben bereikt duiken we het bos al weer in. De weg kronkelt door het Waipoua Kauri Forest. Hier staan een paar van de bekendste en grootste Kauri bomen (Giant Trees): mag ik even voorstellen: Tane Mahuta (God of the forest, 51 meter hoog en een omtrek van 14 meter met 244 m3 hout) en de ontzagwekkende Te Matua Ngahere (father of the forest) die nog groter in omvang is (16 mtr). Het is magisch om deze bomen van 2000-3000 jaar te mogen zien, prachtig en rustgevend. Dan zijn er nog The Four Sisters (4 Kauri-bomen zeer dicht bij elkaar) en Yakes Tree. De eerste twee zijn de twee grootste levende Kauri’s. In een eerder verslag hebben we al aangegeven dat de bomen enorm zijn en prachtig om te zien.

“Hier sta ik, hoog op een bergkam in Northland. Hier heb ik meer dan 1500 jaar gestaan. Ik ben Kauri, de reuzenboom van het Noordelijke deel van Nieuw Zeeland, een levende schakel met het tijdperk van de dinosauriërs. In mijn eigen leven heb ik het landschap zien veranderen. Ik was al een volwassen boom toen de eerste mensen hier aanmeerden in hun zeekano’s, voorouders van de Maori. Honderden jaren later zag ik de Europeanen, eerst op zoek naar hout, toen naar land. De 150 jaar daarna was ik getuige van het massaal vellen van de bossen om me heen en de gereedmaking van het land voor landbouw. Ik ben een van de weinige oude Kauri’s die gespaard zijn gebleven. Het verhaal van Northland is mijn verhaal.”

Ca 50 miljoen jaar geleden domineerde het bos met Kauri-bomen het Northland. Ze konden de ijstijden, vulkanisme, zeespiegelrijzingen- en dalingen, branden door bliksem en tsunami’s moeiteloos weerstaan. De komst van de Maori was ook geen probleem. De grootste bomen mochten door gewone stervelingen niet worden aangeraakt, alleen door priesters. De bomen waren goed beschermd totdat de Europeanen kwamen. In nog geen 100 jaar waren de bossen in het Northland volledig weggevaagd. Maar 1 tot 3% heeft de kaalslag overleefd. Sinds zo’n 50 jaar zijn de Kauri’s beschermd en mogen niet meer worden gekapt. Alleen de Maori mogen af en toe een boom uitzoeken voor de bouw van een Canoe.

De Tane Mahuta staat 3 minuten lopen van de weg. Zo midden op de dag is het een komen en gaan van mensen, jammer want dat verpest de magie wel een beetje. Maar 2 km verderop is de afslag naar de andere bomen. Daarvoor moet je een “stevige” wandeling maken van totaal 50 minuten en dat slaan de meeste mensen dan weer over. Geluk voor ons want de wandeling op zich met vele “baby Kauri’s” van maar een paar honderd jaar oud en de beroemde bomenzusters en broeders zijn overweldigend om te zien.

Na het Waipoua Forest gaat de weg verder naar het zuiden via Dargaville naar Auckland. Rond 8 uur zijn we in het hotel: The Sebel suites en apartments, voor 2 nachtjes. http://www.thesebelauckland.co.nz/. Midden in het Harbour Viaduct waar in 1997 the America’s Cup werd gezeild. Nu is het een gezellig uitgaansgebiedje. Ze hebben een parkeergarage, dus we kunnen direct de auto binnenzetten. Een kleine suite met aparte slaapkamer en woonkamer, keuken wasmachine en droger en balkon met uitzicht het de jachthaven.

De wasmachine gaat alvast aan. Scheelt thuis weer vakantiewassen.

We eten de laatste restjes eten van wat we nog over hadden en duiken er op tijd in.

Donderdag 20 november:

Vandaag gaan we met onze vriendin Wendy op pad. We ontbijten eerst bij een heel leuk tentje The Federal – www.thefed.co.nz naast the Sky Tower. Een supergezellig Amerikaans aandoende inrichting incl. de serveersters en een heerlijke ontbijtkaart. Henk heeft inmiddels de fotozaak gebeld. De lens is onderzocht door de importeur en inderdaad is het een fout exemplaar. De focus werkt niet goed. We kunnen een nieuwe lens komen ophalen. Dit willen we morgen graag doen in een andere vestiging midden in het centrum, dat is voor ons iets makkelijker. Geen probleem, hij gaat alles doorgeven aan zijn collega’s aldaar. Ook vragen we of we een nachtje kunnen bijboeken in het hotel. We vertrekken nl pas rond 10 uur morgenavond naar het vliegveld. Tja er zijn slechts 2 kamers vrij want………….. The Rolling Stones treden morgenavond op in Auckland. De kamer is nu 4 keer zo duur geworden, nou toch maar niet doen dan, ha ha. We bellen het motel waar we vorige week hebben geslapen en ja hoor we zijn weer welkom en tegen hetzelfde tarief. Dit is ook nog makkelijker want het ligt ten zuiden van het centrum op de weg naar het vliegveld. Gelijk geboekt dus. Wel lekker om morgen eind van de middag nog te kunnen douchen en rusten. Alle “must do’s” zijn geregeld, nu op weg naar Wendy. Ze heeft een mooie route uitgezocht door de Waitakere Ranges naar de ruige westcoast beaches nabij Auckland.

Ik ben zelf nog nooit in Muriwai Beach met de Gannet Colony geweest. En ik wil Henk die prachtige Jan van Genten, redelijk groot – geen Albatros - met toch een spanwijdte van bijna 2 meter, gouden kopjes en met partners voor het leven, ook graag laten zien. Het is een drukte van jewelste op de rotsen voor ons. Er zitten honderden Jan van Genten. Het DOC heeft hier goede uitzichtpunten gemaakt voor de bezoekers. We blijven zeker een uur kijken en fotograferen alles in volle vlucht. Het broedseizoen is net begonnen. Dus 1 van het stel zit op het nest te broeden en de ander komt af en aan met hapjes. Het is erg druk op de rots en ze lijken ogenschijnlijk allemaal op elkaar maar desondanks vinden zij feilloos hun partner. Alleen het landen is vaak een beetje klungelig, zo grappig om de zien. Het is hartverwarmend om het stel elkaar te zien verwelkomen met de borsten tegen elkaar en de snavels gekruist. We gaan deze superplek verlaten en Wendy stelt voor dat wij naar het volgende strandje wandelen. Bij dit strand zit ook een hele leuke lunchstop, Mmmm, we hebben best al trek gekregen. Sand Dunz Beach Café, 455 Motutara Rd – Muriwai - Aanrader. Na de innerlijke mens te hebben verzorgd rijden we naar Te Henga (Bethells Beach). Een prachtig zwart strand, ruige zee en rotsformaties in zee. We wandelen een stuk over het verlaten strand en zien 2 ruiters langs de branding rijden. Doordat het eb is kunnen we bijna zonder natte voeten naar een verderop gelegen baaitje, Neill’s Bay lopen. Voor de filmliefhebbers: delen van “The Piano” zijn in deze omgeving opgenomen (Piha en Karekare Beach). Na met volle teugen te hebben genoten, gaan we ook nog kijken bij Cascade Kauri forest, dat achter een golf course ligt. Heel grappig om tussen de holes door te rijden naar dat bos. Voor een wandeling hebben we nu helaas geen tijd meer, dat moet wachten tot de volgende keer. Het blijkt dat The Waitakere Ranges blijven boeien en telkens neemt Wendy me weer mee naar nieuwe plekjes. Zo dicht bij de grote stad maar zo ver weg van de “drukke wereld”. Bij haar thuis gaan we nog even naar haar praktijkruimte en heeft ze hele mooie woorden en adviezen voor ons. Inmiddels is het etenstijd en om half 7 hebben we afgesproken met Cameron, de zoon van Wendy, om pizza te gaan eten in een restaurantje. Na het eten rijden we nog met Wendy mee naar huis voor een kop thee, lekker kletsen en afscheid nemen van haar, Cameron en haar ouders. Hoe lang zal het deze keer duren voordat we elkaar weer zien?

Terug in het hotel loop ik nog even het balkon op, een laatste keer de lichtjes en de Harbour Bridge bewonderen. Henk komt er gezellig bij en trekt de pui dicht. Na 10 minuten willen we weer naar binnen, maar dan blijkt de deur op miraculeuze wijze in het slot te zijn gevallen, dat eigenlijk niet kan tenzij stiekem de zwaartekracht even omgekeerd is geweest. Daar staan we dan, half 12 in de avond, zonder telefoon, gelukkig wel met een fleece aan. We proberen de aandacht te trekken van mensen op straat en beneden in de lobby. Zwaaien en steeds harder schreeuwen naar andere hotelgasten die we schuin beneden ons in hun kamer zien…. Niets werkt, niemand kijkt op en we worden toch een tikje nerveus. Henk blijft nuchter maar begint het ook spannend te vinden want op een balkon de nacht doorbrengen klinkt niet aantrekkelijk. Henk overweegt om een stoel, van 5 meter hoogte, op het glazen dak van de lobby te gooien maar vreest voor de schade die we moeten betalen. Dan maar de deurmat op het glazen dak gooien waaronder zakenmensen in gesprek zijn… zweef, zweef….plof… shit, wederom geen enkele reactie van niemand! Ik wil de pui dan maar omver trekken en ruk en trek tot de sponningen kraken. Wel fijn om wat agressie kwijt te raken, maar Henk vind het toch geen goed plan, los van de vraag of de pui eruit getrokken zou kunnen worden? Dan na 15 minuten heeft Henk ineens contact met een voorbijganger die 15 meter verderop beneden bij een restaurant loopt. Hij hoort van Henk in welke kamer wij zitten en dat wij hulp nodig hebben. Hij is zo aardig om even het hotel in te lopen om iemand te waarschuwen. En ja hoor, na 20 minuten in de piepzak worden we bevrijd en zijn we zeer opgelucht. Bij controle blijkt dat de schuifdeur onmogelijk vanzelf op slot kan, want dan moet de hendel omhoog vallen… vreemd.

Vrijdag 21 november:

We zijn op tijd wakker, douchen, laatste zaken inpakken, uitchecken en de auto inladen en dan gaan we op pad voor onze laatste uren in Nieuw Zeeland. De auto mogen we laten staan in de parkeergarage van het hotel. Het ontbijt gaan we weer scoren bij The Federal, de pannekoekjes met bessen en kaneelboter waren gister zo lekker. Daarna lopen we door het centrum richting Queen Street, de belangrijkste winkelstraat van Auckland centrum. Daar zit ook DE fotozaak en Mrs Higgins Cookies! En piepklein zaakje met verkoop aan het raam. Daar koop ik altijd (al vanaf 1997) een paar heerlijk vers gebakken cookies, zo nu ook, en Henk vindt ze ook heerlijk…… In de fotozaak worden we al verwacht. Henk gaat de nieuwe lens proberen en ik loop even een paar andere winkeltjes in. Met name 4 pharmacy’s want ik ben op zoek naar een tube lipbalsem welke ik in Wellington heb voorgeschreven gekregen van de apotheker. Het werkt heel goed maar is nergens meer te krijgen. Jammer, dan thuis maar via internet proberen. Als alles is geregeld met de lens, wandelen we op ons gemak naar de haven, langs het Ferry Building en zolangs het water terug naar ons hotel. Daar pikken we rond half 1 de auto op en rijden richting Parnell voor een wandeling in de Rose Gardens, volop in bloei,Parnell Rise en tenslotte The Domain met het Auckland War Memorial Museum. Voor het museum is een heel mooi monument voor o.a. The Great War (eerste wereldoorlog) bestaande uit een schuinliggende granieten schijf waarover water stroomt. In het museum lunchen we in het café en dwalen een paar uur tussen de Maori tentoonstelling, kunst en oorlogsherinneringen. Rond half 4 zijn we klaar om richting het motel te gaan. Onze reis door Nieuw-Zeeland zit erop. We gaan even een dutje doen, douchen, bagage herpakken en een handbagagetas voor Singapore maken. Om 10 uur rijden we naar het vliegveld. De auto kunnen we heel makkelijk en snel inleveren, de bagage inchecken helemaal tot Amsterdam, dan hoeven we daar in Singapore niet meer naar om te kijken. Het is ruim 11 uur vliegen naar Singapore. Verdrietig maar met een heel fijn gevoel nemen we afscheid van Aotearoa. Binnen een paar jaar komen we hier weer terug. Veel lieve mensen wachten op ons.

Zaterdag 22 november:

We hebben een goede vlucht en vroeg in de morgen landen we op Singapore. We hebben hier ruim 17 uur de tijd. Met wederom een hotelkamer bij het Ambassador Hotel binnen inde luchthaven, kunnen we lekker een paar uurtjes slapen en opgefrist de stad in. Rond half 11 gaan we met de taxi naar de Marina Bay – The Flyer – het enorme reuzenrad waarin je ook kunt eten. Vandaar lopen we puffend van de hitte de brug over naar het Marina Bay Sands Hotel. http://www.marinabaysands.com/index.html. Het beroemde hotel van Singapore heeft drie hoge torens (met hotelkamers) met daar bovenop een soort canoe met restaurants en een prachtige infinity pool. Wij hebben bedacht om heerlijk te lunchen op de 57^ste verdieping bij restaurant Sky on 57. Een hele goede keuze. Heerlijk eten en een 360 gr view “to die for”. We lopen via het winkelcentrum bij het hotel naar buiten, het is mega groot met super luxe winkels waar je niet naar binnen durft. De ene verbazing volgt de andere op, maar er zijn gelukkig ook ‘normale’ winkels. We zijn beide geen winkeltypes dus dit is niet zo aan ons besteed. We willen weer naar buiten, de stad zien. Omdat we met Singapore Airlines vliegen, kunnen we gebruik maken van de hop on hop off bus, fijn toeristisch maar wel handig als je maar een aantal uurtjes hebt. Vanaf het dak van de dubbeldekker maken we, in anderhalf uur, de hele ronde van 21 stops door de stad en met een audiogids in je oor voor de belangrijkste informatie. Zo hebben we een indruk waar we er nog uit willen stappen. Als we de nieuwe ronde starten besluiten we er bij China Town uit te gaan. Een drukke gezellige wijk, met veel straatvertier. Het is al 6 uur en de eettentjes zijn druk doende maaltijden te bereiden. In een Indiase tempel (in de Chinese wijk) is een ceremonie aan de gang waar we blijven kijken. Verderop komen we bij een pleintje alwaar Chinese dames ‘line dancing’ beoefenen op moderne popmuziek. Een vreemd tafereel maar wel gezellig vinden wij. Plots is er rumoer en er verschijnen 2 draken die het dansfeestje komen verstoren. Onder begeleiding van veel tromgeroffel dansen de draken voor een Chinese tempel. We wanen ons weer in China… erg leuk dat we dit hier mogen meemaken. Rond half 9 nemen we de taxi terug naar het vliegveld. Douchen, nog wat lezen en om kwart over 11 naar de gate om gelijk te kunnen inchecken. Het blijkt een niet volgeboekte vlucht te zijn, Henk heeft zijn lange benenplek, maar we zitten met 3 op een rijtje, ik in het midden. Dus ik ga fijn op zoek naar een andere ruime plek. Aan de andere kant van de gang vind ik een plek bij het raam zonder stoelen voor me, dus ook veel beenruimte en de middenstoel vrij. We kunnen goed slapen en ruim zitten. Kortom de 13.5 uur komen we bijna moeiteloos door.

Zondag 23 november:

Om half zeven ’s ochtends landden we op Schiphol, we zijn weer thuis. Terug van een reis die ons veel heeft gebracht. Zoals rust en tijd voor onszelf en elkaar, veel indrukwekkende natuurpracht, hele schone lucht, helder licht, stevig wandelen, inspirerende ontmoetingen, uitdagingen aangegaan, nieuwe ervaringen, verlegde grenzen, hele mooie foto’s, fantastische herinneringen, ruim 4000 km in de ‘banden’, iets te koude lente dus geen korte broek aan gehad, ontzettend lieve mensen leren kennen en met oude bekenden een fijne tijd gehad. Nieuw Zeeland blijft voor mij echt thuiskomen en Henk heeft het ontdekt en er intens genoten. Wat een land, het heeft Henk nu ook zijn greep. We gaan zeker terug en zeker voor langer dan 6 weken.

Nu na bijna 4 weken thuis hebben we allebei een gevoel van heimwee en gemis. Zeker nu we de laatste reisdagen aan het beschrijven zijn en de foto’s ons lijken te lokken. Heel misschien dan toch volgend jaar al….? … of nog even geduld?

Wewillen iedereen die ons volgede op het web nog hartelijk bedanken voor de fijne en leuke reacties! Zonder jullie mentale steun en aanmoediging hadden we deze reis wellicht niet kunnen volbrengen

….. ja, dat reizen is echt topsport!

Liefs en fijne feestdagen en een reislustig 2015.

Henk en Jolanda

Nieuw Zeeland 9: van Auckland naar Bay of Islands

Kia Ora lieve allemaal,

We zijn inmiddels al weer ruimtwee weken thuis in Nederland en de jetlagte boven. Maar we liepen nog een beetje achter met ons verslag. Nu gaan we het afmaken. Er komen nog 2 verhalen. Daarna kunnen we teren op hele mooie herinneringen en de foto’s.

Vrijdag 14 november:

We ontbijten op de kamer met heerlijk vers brood en de lekkere Hollandse kaas. De motels hier hebben meestal een klein keukenblokje met toebehoren dus dat gaat prima. Rond 9 uur rijden we richting One Tree Hill park. Dit was ooit in 1997 mijn allereerste stop na aankomst in N.Z. En het blijft voor mij een belangrijk ritueel, als ik in Auckland ben wil ik even naar dit park. One Tree Hill is één van de 48 slapende vulkanen waarop Auckland is gebouwd. Nergens ter wereld liggen zoveel vulkanen zo dicht bij elkaar. Je ziet de vulkanen als groene heuvels door de stad verspreid liggen. One Tree Hill (182mtr) is dominant aanwezig, de gedenknaald torent hoog uit bovenop de vulkaan. Destijds stond er ook een boom naast de naald hetgeen een markant herkenningspunt was maar helaas hebben vandalen de boom jaren geleden omgehakt en nu is het dus eigenlijk None Tree Hill geworden. U2 heeft een nummer geweid aan deze vulkaan ter nagedachtenis aan de N.Z. personal assistant van Bono, staat op het album The Joshua Tree. Het park loopt over in Cornwall Park en samen vormen ze een grote groene long van Auckland. Weides met schaapjes, heuvels, een sterrenwacht, honderden jaren oude bomen, veel wandelpaden en het Park Café (dat nu helaas wordt opgeknapt en dus was gesloten). De volgende keer kunnen we er weer ontbijten of lunchen. Vanuit het park rijden we richting snelweg SH1 – jawel dit keer een echte snelweg met 8 banen !! – naar het noorden, over de Harbour Bridge naar North Shore en even later laten we de stad achter ons en transformeert de snelweg zich in de vertrouwde 2- baans. Auckland heeft 1.4 mln inwoners, iedereen heeft een huis met best grote tuin en de totale oppervlakte is ongeveer zo groot als de hele provincie Utrecht! Er is een relatief klein zakencentrum met hoogbouw en de Sky Tower als hoogste toren van het zuidelijk halfrond, geopend in 1997. Het is net na de ochtend spits dus alles verloopt soepel. We gaan op weg naar onze volgende bestemming in de “Bay of Islands” via de oostkant van Nieuw Zeeland.

Bij Warkworth kiezen we voor de toeristische route via Snells Beach en Matakana via Cape Rodney en Pakiri terug naar de SH1 (Twin Coast Discovery Highway) bij Wellsford. Deze weg wordt zo genoemd omdat het smalle stuk land rechts, grenst aan de rustige stille oceaan en links aan de ruige Tasman Sea. Als we over 6 dagen weer terugrijden nemen we het linker gedeeltevan deze weg. In Whangarei, de grootste plaats van Northland(+/- 45.000 inw), is het tijd om te lunchen. Whangarei is een aantal jaren geleden opgeknapt en heeft nu een heus Town Bassin bij het jachthaventje. Hier zitten een paar restaurantjes en cafeetjes. Het zonnetje schijnt en we kunnen buiten eten! Na de lunch rijden we verder omhoog richting Waiomio en Kawakawa. In Waiomio willen we de Kawiti Glowworm grotten bezoeken, maar deze sluiten om 4 uur. Het zit er net wel of net niet in dat we dat halen. Als we de afslag nemen hebben we nog 1 minuut maar dan lopen er ineens een dertigtal koeien midden op het weggetje. Ze worden door een farmer verplaatst naar een andere wei. En tja daar doe je als auto weinig mee. De dames met kalfjes lopen ons onverstoord tegemoet en hebben nauwelijks zin om te wijken voor onze auto. Ze wandelen met hun bevallige lijven rakelings langs onze auto, maar ‘at the end’ zitten de spiegels er nog aan. Vol gas en met de handrem door de bochten driftend komen we vijf minuten te laat aan bij de gloeiwormgrotten. Helaas gesloten. Dat blijft dan eventueel voor een van de komende dagen staan. Toch staat er nog iets leuks op het programma, we gaan in stijl onze neus poederen (behoefte doen?) in Kawakawa 3 km verderop. Hier parkeren we in de hoofdstraat en valt het Henk gelijk op dat dit een echte Maori plaats is, vermoedelijk door de vele Maori op straat? Kawakawa was een onopvallend en onbeduidend dorp totdat de Oostenrijkse architect Friedensreich Hundertwasser besloot hier zijn laatste levensjaren door te brengen. Hij is o/a bekend van het Hundertwasser Haus in Wenen. Hij heeft er met zijn Hundertwassertoilet (1999) voor gezorgd dat Kawakawa in één klap wereldberoemd werd met het allermooiste openbare toilet van de wereld. Ook heeft hij nog een paar gevels in de hoofdstraat onder handen genomen. Hij won een N.Z. prijs voor het ontwerp en van het prijzengeld is een boog gemaakt welke nu aan de ingang van het dorp staat. Hunderwasser overleed in 2000 en is begraven bij zijn woning in Kawakawa.

Hij heeft ook ooit een ontwerp gemaakt voor een nieuwe vlag voor N.Z. Een alternatieve vlag voor de Maori bevolking. Een strakke groene Koru (New Beginning). Deze vlag heb ik in het klein al sinds 1997 aan mijn rugzak hangen, maar was vorig jaar tot op de draad versleten. Hier heb ik de kans een nieuwe te kopen… Gelukt! Er wappert weer een ‘brand new’ N.Z.-Hundertwasser-vlaggetje aan mijn rugzak!

Vanuit Kawakawa is het niet ver meer naar onze Lodge bij Takou River. Gelegen boven Kerikeri. We hebben een routebeschrijving, gelukkig want wederom is het buiten bewoond gebied. Onverharde weg en No Exit Road….. gewoon doorrijden tot het einde. De onverharde wegen worden onverharde weggetjes waar je net met een auto kunt rijden maar wat is de natuur hier prachtig. Paar keer een hek door en verdomd daar liggen inderdaad de 5 lodges van Takou River. http://www.takouriver.com/index.htm Wij verblijven in “The Lodge”. De deur is open en we worden verwelkomd met een brief. Wow, lekker groot en alles in hout afgewerkt, met een mega tuin, terras, BBQ, vishengel, badkuip voor het raam met uitzicht op de tuin en vloeren die glanzen als een spiegel. Even later komt Ian, de eigenaar, ons begroeten met 2 van zijn kinderen. Ze wonen zelf 1 km terug op de weg. Wat een warme en gezellige man. En de kids vertellen meteen al honderd uit over de 2 geredde ducklings. Morgenvroeg om9 uur koffie bij hun thuis! Dan kan hij ook een aantal tips geven om de komende 4 dagen te gaan doen. Ja, we blijven hier 5 nachten! Heerlijk uitrusten van de vakantie. Als we zijn gesetteld gaat Henk alvast op onderzoek uit. Er is een grote vijver met mooie waterlelies, een rivier, een boathouse met veel kano’s en kayaks (te leen) en een hele interessante Jetty in 3 delen en dit alles ligt in een enorme tuin met veel bloeiende planten en grote bomen. Ha, wat leuk een echte ouderwetse touwschommel aan een dikke tak van een enorm dikke oude boom en ergens in de hoek vd tuin staat Magic Cottage…. Zeg Saskia en Francesco, komen de herinneringen alweer boven?

De vogels verwelkomen ons met hun gezang, dan wel gekwetter. Er vliegen Tui’s, Fantails, Belbirds, Parakits en King fishers, maar ook gewone mussen en merels. Wat een bedrijvigheid in onze tuin. Vanavond gaan we de deur niet meer uit. We eten de erwtensoep met brood.

Zaterdag 15 november:

Omeven over 9-nen staan we bij Ian en Anna en hun 3 jonge kids op de stoep voor de beloofde kop Cappuccino. Zij wonen in een heel mooi huis met ruime kamers en vanaf de heuvel heb je en geweldig uitzicht. We mogen gelijk de baby ducklings zien die de kinderen hebben gered van een eenzame dood. Ze hebben de eendjes bij een kip in de ren gezet, de moedergevoelens lijken te ontwaken zodat de eendjes wat kan worden bijgebracht over het "kippen"leven?!…

Wat een harmonieus en gelukkig gezin. Ian en Anna zijn in hun twintiger jaren vanuit Engeland geëmigreerd naar N.Z. want Ian vind dat zijn kinderen moeten kunnen opgroeien in de natuur, uit bomen vallen en achterna gezeten worden door een stier. Dat kan hier allemaal. Ze hebben een volledig biologische en zelfs bio-dynamische boerderij. Hun huis is self-supporting wat betreft water, stroom ed. En ze hebben op hun enorme stuk grond ook nog eens 5 vakantie lodges gebouwd. Ian geeft ons veel goede tips om de komende dagen mee te vullen en geeft tevens een restauranttip voor een superleuk ontbijt, lunch of diner dat van een vriend is. Vandaag zal het weer helaas wel kwakkelen blijven, volgens hem.

Het is nu bewolkt met zo nu en dan een regenbui. De eerste tip van Ian volgen we al direct op: we gaan naar het Puketi en Omahuta bos met de grote Kauri bomen. En als we schrijven “grote bomen” dan bedoelen we het echte werk! Enorme levende creatures waarnaar je met respect staat te kijken. Je voelt werkelijk hun energie in het gehele bos. Sommige bomen zijn ontzagwekkend en meer dan tweeduizend jaar oud. Deze meten in omtrek tussen de 10 en 16 meter en zijn zo’n 50 meter hoog. De stammen zijn kaarsrecht zonder zijtakken en in de hoge kruinen hoor je ze fluisteren. Het zijn ware sprookjesbomen! We kiezen een wandeling uit van 2 uur. In het bos staan ook de andere Nieuw Zeelandse soorten zoals de Rimu en Totara. Het is werkelijk indrukwekkend en Henk en ik proberen dit fenomeen te fotograferen. De Kauri is beschermd sinds 50 jaar en mag niet worden gekapt. Ook moeten we voorzichtig zijn met beschadiging van haar wortels. Als de boom ziek wordt is er geen genezing mogelijk. We worden verzocht onze schoenen schoon te maken aan het begin van het pad zodat er geen grond vanuit andere bossen wordt achtergelaten. We komen tijdens de wandeling bijna niemand tegen en voelen een enorme energie in dit bos. Het klinkt gek maar we komen er echt “lichter” uitgelopen.

Voor lunch kiezen we inderdaad voor de tip van Ian: “Food at Wharapuke” in Kerikeri, http://www.foodatwharepuke.co.nz/. We zijn al verkocht voordat we besteld hebben, want we zitten in een tropische tuin met een prettige, rustige atmosfeer. De kaart ziet er ook super uit, dus we gaan los en eten warm (award winning curries!). Het eten is van hele goede kwaliteit. Helaas zitten ze morgen en maandag dicht – jammer. Na de lunch gaan we naar Stone Store en Kemp house, 2 oude gebouwen uit de missionary tijd. Henk hypnotiseert, zittend in het gras, nog even een 10-tal kippen en hanen, zelfs die dieren vindt ‘tie leuk. Op de terugweg stoppen we bij de Rainbow Falls en komen we langs de art gallery met caleidoscopen. Waarvan we er al 1 hebben gekocht in The Catlins. Het bord “Open” staat nog buiten dus we rijden het pad op en komen terecht in een klein winkeltje alwaar men een fairy tail van mooie gekleurde beelden laat zien door diverse caleidoscopen. Er zijn baden met allemaal ronddrijvende gekleurde bloemen, zeepbellen, bakjes met rommeltjes en die bewonder je via een caleidoscoop die erboven hangt. Je voelt je heel blij worden als je er doorheen kijkt. Een herinnering komt boven. Als kind hadden Henk en ik allebei zo’n kartonnen koker waaraan je kon draaien en je allemaal figuurtjes zag verschijnen. Deze caleidoscopen zijn gemaakt van oud Kauri-swamp hout dat maakt het extra bijzonder. We kopen er 2, zodat we geen ruzie hoeven te maken. En we kopen 2 bouwpakketjes voor Maud en Stijn. Dan kunnen we van de winter samen met hen knutselen en hebben ze ieder een eigen caleidoscoop. ’s Avonds typen we weer aan het verslag en zoeken foto’s uit.

Zondag 16 november:

We starten rustig op en na het ontbijt gaan we het opnieuw proberen bij de glowworm grotten van Kawiti in Waiomio, http://kawiticaves.co.nz/. Henk denkt dat het niets is, maar gaat voor mij mee. Maar als we eenmaal, met een gids, in de intens donkere grot lopen en zij vertelt waarom de wormpies oplichten is Henk toch onder de indruk. De zaklamp gaat uit… als de ogen aan het donker gewend zijn ontvouwt zich een soort sterrenhemel met allemaal fonkelende kleine diamantjes. Dit is waarmee zij de insecten lokken. Bij de wormpjes die laag hangen kunnen we ook de ragfijne draadjes zien waarmee ze de prooi vangen. (Dit is toch echt beter dan zelf op het onchristelijke nachtelijk uur opzoek gaan naar die wormen in een verlaten bos

). Henk vond het super. Blij dat we toch zijn teruggegaan.

Na de grotten rijden we naar Pahia. Het is druk in het toeristische dorp. Er is vanmorgen een enorm cruiseschip voor anker gegaan en de bussen met cruisegasten rijden af en aan. Wij nemen direct de voetferry naar Russell. Ook Russell was een missiepost, de eerste katholieke missiepost van N.Z. werd hier in 1838 gevestigd in het Pompallier House. In Russell staan nog een aantal historische gebouwen waaronder het oude politiehuis met de oude vijgenboom en de oudste kerk van N.Z. Christ’s Church met de begraafplaats met graven vanaf begin 1800. We lunchen prima bij Sally’s, 25 The Strand. Helaas zat ons gewenste restaurant The Gables al dicht, want we hebben vaak de gewoonte om rond 15:00 uur te gaan lunchen. http://www.thegablesrestaurant.co.nz/.

Aan het eind van de middag gaan we met de ferry terug naar Pahia. Het is inmiddels koud geworden dus we zoeken snel de auto op en rijden terug naar ons huis in de natuur. We koken zelf nog iets kleins, na de late warme lunch met thee en taart hebben we niet veel trek meer. Henk gaat nog even vissen op de geweldige jetty en ik ga voor de gezelligheid mee. Helaas wordt er niets gevangen, ligt niet aan mij hoor, behalve vele tientallen sandfly beten bij ons beide op de voeten en benen.Nu pas ontmoeten we de eerste andere Nederlanders die ook met TravelEssence reizen. 's Avonds bellen we met Hone (de gevreesde Maori Chief) om af te spreken voor morgenvroeg. Kijken jullie voor de grap maar eens naar hoe hij er uit ziet: http://travelessence.co.uk/p/Hone. We spreken af bij het Waimate Mission House om 10 uur. Ik weet ongeveer waar dat is.

Maandag 17 november:

“A Day with Hone”… vertelt ons programma…. Wat zal die gaan brengen? We kijken er al dagen naar uit. Op stap met een echte Maori chief, dus eigenlijk gewoon meedoen met wat hij die dag heeft gepland in zijn eigen schema. De regen komt met bakken uit de lucht en we vertrekken te laat, of eigenlijk: ik had ingeschat dat het veel dichterbij zou zijn. Vervolgens komen we pas om kwart over 10 aan bij Waimate Mission House, zou onze grote Chief boos zijn? Het valt reuze mee, we worden niet in mootjes gehakt maar heel hartelijk begroet met een Hongi (neuskus). We laten onze auto achter en kruipen bij hem in zijn Pickup-truck. Omdat het nog steeds flink regent gaan we geen hout hakken (jippy), maar Hone moet even zijn canoe controleren in Pahia en we gaan pipi’s vangen (kokkels uitgraven). Hone begint gelijk honderduit te praten over zijn stamboom en benoemt minstens 25-30 voorouders bij naam. We luisteren zeer geboeid naar al zijn Maori-verhalen en legendes. Het is heel bijzonder om met hem te kunnen converseren omdat zijn blik op de wereld voor een deel echt anders is dan van een Westerling. In Pahia rijden we met de truck de zee in, het is eb, maar het wordt langzaam alweer vloed. Ach zijn auto kan het hebben zullen we maar zeggen. Hone wandelt de zee in met zijn emmer en roept nog dat we wel even kunnen wachten zodat we niet nat worden. Ik vind dat een uitstekend idee, maar Henk denkt daar anders over. Voor ik het in de gaten heb zijn de lange broekspijpen tot boven de knieën opgerold en de mouwen opgestroopt en staat hij tot en met zijn knieën naast Hone in de zee Pipi’s te graven. Zo’n grappig gezicht, 2 volwassen mannen, kinderlijk blij aan het werk. Hone leert Henk hoe hij die schelpen zo makkelijk mogelijk kan uitgraven. Na enige tijd komen ze terug met een emmer vol. Lekker straks voor de lunch! Nu gaan we naar zijn canoe, die ligt in Waitangi en heeft hij gister nog gebruikt voor een groep toeristen van het cruiseschip. Omdat het zo hard heeft geregend moeten we checken of er niet al te veel water in staat. Het is goed gegaan. Morgen heeft hij de canoe weer nodig en zal hij het water er wel uithalen.

Onze magen beginnen te knorren en daarom gaan we richting huis, het huis van Hone en zijn vrouw wel te verstaan. Als we aankomen komt zijn vrouw naar buiten en geeft ons een echte Maori begroeting met gebaren en zang. Hiermee nodigt ze ons uit in hun huis. Als we binnen zijn vertelt Hone over de rituelen en wat het inhoud. Daarna heten ze ons nogmaals welkom in het Maori en krijgen wij ook de gelegenheid om onze dank uit te spreken in het NL. Henk eerst (zo hoort dat) en daarna ik. Als alle formaliteiten zijn afgerond leidt Hone ons rond in zijn kleine huis, waar ze het laatste jaar een flink stuk aan hebben gebouwd. Als een kind zo blij is hij met zijn nieuwe ruimtes en hij vertelt apetrots hoe het was en wat het nu is geworden. Tot zijn 40^ste heeft hij het erg arm gehad. Pas toen hij in aanraking kwam met het toerisme en Andrew van TravelEssence leerde kennen ging het stap voor stap wat beter. Ik kan me voorstellen dat hij absoluut geen ‘aapje’ wil zijn voor de toeristen want hij is tenslotte een oorspronkelijke bewoner en verdient alle respect als Chief van 2 clans. De samenwerking met Andrew is precies wat hij leuk vindt om te doen en ik denk dat wij hier ook het meest van genieten – gewoon al die Maori-cultuur in je opnemen en ook een beetje de pijn van de overheersing voelen waarvan zij zich nog dagelijks bewust zijn. In 2009 heeft hij voor het eerst in een vliegtuig gezeten naar Nederland en Amerika. Zijn vrouw heeft inmiddels de tafel gedekt voor lunch, heerlijke salade met kip, bacon en feta, plat brood, maple stroop en natuurlijk de pipi’s gekookt. Terwijl we heerlijk smikkelen vertellen Hone en Julia honderd uit. Over hun gezin met 2 dochters die nu in de buurt van Wanganui wonen. Zijn kleinzoon, die voor hem werkt en dit jaar naar Nederland komt voor de vakantiebeurs. Over hun reizen in Amerika (route 66), ze zijn compleet gek op dat land. De ultieme droom: motorrijden en de wereld ontdekken. Het is fantastisch om het stralende gezicht van Hone te zien als hij het hier over heeft. De wereld is voor hem 1 grote speeltuin. Als Henk plagend vraagt waarom hij geen automatische lichtsensors heeft gemaakt in zijn nieuwe aanbouw, wil hij meteen weten hoe dat werkt en ze direct aanschaffen. Ik zie Julia al verwijtend kijken… Zijn wereld is zoveel simpeler dan de onze. Maar zo mooi hoe hij straalt als hij het over alle nieuwe gemakken van het leven heeft, zo snel schakelt hij ook weer naar zijn ‘Maori-zijn’ met alle emoties die daarbij horen. Meegegeven door de verantwoordelijkheid die hij heeft voor zijn 2 clans, het vechten voor behoud van de Maori-cultuur en het doorgeven van de verhalen/ geschiedenis en natuurlijk de taal. Wij zijn geen Nieuw Zeelanders! benadrukt hij… wij zijn Natives. de eerste bewoners van Aotearoa. Hij weet redelijk veel van de ‘Westerse’ geschiedenis en oorlogen en dat zonder enige opleiding voor zover wij weten. Hij heeft een goed geheugen en heeft zichzelf heel veel levenslessen en kennis over culturen en geschiedenis bijgebracht. Het is zo mooi om zijn enthousiasme en passie te zien, zowel over de Maori-cultuur als over de moderne geneugten van het leven. We zitten meer dan 3 uur aan tafel en hij geeft ons waardevolle levenslessen mee met pakkende metaforen zoals het theezakje op het schoteltje dat naast het kopje met heet water blijft liggen ondanks alle mooie woorden (integratieproblematiek in N.Z.). Het is al rond5-ven als wij afscheid nemen van Julia. Hone gaat met ons nog naar zijn Marae (Maori ontmoetingshuis). Als we daar binnen zijn is Hone weer op en top een Maori. We doen weer een welkomsritueel en met respect loopt hij daarna naar de wand met de foto’s van alle overleden familieleden/clanleden/voorouders en begroet hen. Hij wijst een aantal belangrijke personen aan zoals zijn overleden broer, zijn oom en zijn moeder. Daarna laat hij ons nog een aantal dansrituelen zien en vertelt het belang van een Marae, het behoren tot een clan en wonderbaarlijk vertelt hij ook over WO1 (The Great War) en hoe de Maori de loopgraven hebben uitgevonden al voor WO1. We hebben het later opgezocht en het klopt echt! Het is bijna 6 uur als Hone ons weer afzet in Waimate bij het Mission House. We nemen afscheid van een inspirerend en mooi mens, die we nooit meer gaan vergeten en die we graag een dagje mee op stap nemen als hij in juni 2015 weer naar Nederland komt. Wie weet……

Op de terugweg naar huis besluiten we om Thais te eten in een goed aangeschreven restaurantje. Chang Siam Thai Restaurant, http://kerikerithai.co.nz/. Morgen is alweer onze laatste dag in the Bay.

Haere Mai, Liefs

Henk en Jolanda

Nieuw Zeeland 8: Taupo/Rotorua naar Auckland

Kia Ora lieve allemaal,

Maandag 10 november:

We worden wakker gemaakt door een heel concert van honderden vogels. Ik zit om half 7 al buiten op terras te kijken en luisteren wat er allemaal in “onze” tuin woont en langskomt. Het meer onderaan ligt er als een spiegel bij. De mist trekt langzaam op, meegelokt door een onzichtbaar briesje, het is sprookjesachtig mooi. We starten vandaag rustig op en ontbijten heerlijk buiten. Dit is een fantastische plek. Het huisje is helemaal privé, geen andere gasten en Hugh en Mandy wonen verderop maar we zien elkaars huizen niet. Ze hebben dit stuk grond (65 ha) jaren geleden gekocht en gingen elk weekend met hun 4 kinderen vanuit Auckland – waar ze woonden -- hier naar toe om als eerste alle rommel op te ruimen en de grond klaar te maken voor het planten van vele duizenden bomen. Alles hebben ze samen met eigen handen gedaan, echt ongelooflijk. Ze woonden toen tijdelijk in een oude shed. Inmiddels is het een prachtig stuk natuur geworden waarin met name de vele soorten vogels het enorm naar hun zin hebben. De bomen groeiden als kool en zijn nu groot, ook de kinderen zijn volwassen geworden en wonen verspreidt over N.Z. en Australië. Hugh en Mandy hebben een mooi groot huis laten bouwen met overal super uitzicht waarin ze zelf wonen en daarnaast een huis voor gasten met een even zo mooi uitzicht. Ze beschouwen hun woongeluk hier als één groot kado. Nu nog steeds werken ze hard. Hugh is 74 en Mandy begin 70. Ze planten nog steeds bomen maar het einde is in zicht, bijna het hele stuk land is nu beplant. Ze kopen elke boom en struik via een bevriende kweker in de buurt.

Rond 10 uur gaan we op pad. Rotorua is ongeveer 40 min en Taupo 50 min rijden. Beide plaatsen liggen in het volcanic en thermal gebied. Overal komt hier stoom uit de grond, ja echt gewoon uit de grond. Het kringelt op uit het trottoir, uit de golfcourse en in tuinen en het stinkt naar rotte eieren, maar dat went snel hoor. Vandaag gaan we naar een plek waar ik graag kwam: Wai-O-Tapo (Sacred Waters) http://waiotapu.co.nz/ .Dit is een heel mooi thermal park, een beetje toeristischer geworden dan 10 jaar geleden maar nog steeds fijn om te zijn. Het is het grootste Thermal activ gebied in the Taupo Volcanic Zone. Onze eerste stop is net buiten het park bij een mud pool. Een grote pool met allemaal pruttelende modder. Vanmorgen flink actief moet ik zeggen. Als je die ‘opspattende modder’ fotografeert dan lijken het wel bevroren explosies of een bizarre vorm van aardewerk. Daarna gaan we naar de entree van het park. We wandelen de grote ronde langs allemaal pruttelpotten en kokend water. Devil’s home, Devil’s bath, Devil’s Throat, Devil’s ink pots (hé Marcel ben jij verhuisd?). De Silica terrassen en het Artist’s Palette met de vele kleuren geel en roze (zwavel), groen (Arsenicum), paars (mangaan), oranje (antimonium) zwart (koolstof), wit (silicum), rood/bruin (ijzeroxide) veranderen constant van tint door zon en wolken. En natuurlijk de Champagne Pool, het masterpiece (de grootste bron) van dit park, vaak met enorme wolken van stoom rondom. De eruptie van 900 jaar geleden heeft deze pool gemaakt. De temperatuur is 74 graden en langs de oranje randen vormen zich kleine belletjes zoals in Champagne, dit komt door koolstofdioxide. We fotograferen en genieten volop en lopen ons rondje dan ook langzamer dan de aangegeven tijd. Als we terug zijn bij de ingang, rijden we naar Rotorua voor een late warme lunch bij het Museum café. We willen ook naar de “ Mt Tarawera aardbeving ervaring van 1866” in dit museum, maar helaas is er onderhoud aan dit deel en dus gesloten. Heel jammer voor Henk maar om te onthouden voor de volgende keer. We wandelen langs het meer en lopen naar Ohinemutu, een Maori gemeenschapje aan het meer met een Marae en een mooi kerkje uit 1910. Op deze begraafplaats liggen een aantal Great War (WO I) strijders begraven. Zoals altijd met een herdenkingsmonument… Voor vandaag is het mooi geweest, we rijden terug naar onze hemel op aarde, de late middagzon is nog lekker aanwezig en we gaan gezellig op onze kleine jetty zitten mijmeren en lezen. Het avondeten is lekker simpel brood, tuna salade en verse gerookte zalm. Moe en voldaan vallen we in slaap.

Dinsdag 11 november:

Vandaag worden we wederom door de vogeltjes gewekt, het weer is echter omgeslagen in bewolking en dreigende regen. Deze morgen blijven we lekker thuis, rustig ontbijten, foto’s uitzoeken, verslag typen en 2 wasmachines was draaien. De wind waait goed, dus alles is zo droog aan de lijn. (tussen de buien door). We besluiten om ’s middags richting Taupo te gaan. Als eerste komen we langs de Glass Blow studio van Lynden Over “Lave Glass” www.lavaglass.co.nz aan de SH5 bij Taupo. Zeker stoppen als je de kans hebt! Hij is een bekend kunstenaar in Nieuw Zeeland en blaast prachtig glaswerk. We hebben stukken van hem gezien in Te Papa in Wellington waar we van onder de indruk waren. We zijn er rond half 2 en denken er een half uurtje te vertoeven….. Hier zien we veel meer moois en worden verliefd op een hele grote handgeblazen vaas met de naam “Tongariro National Park” met een prijskaartje waar we zeker over moeten nadenken. We zien in de kleuren, structuren en lagenveelterug van dit mooie park met de 3 vulkanen. “Mijn park” en nu ook Henk’s park, want hij vond de vulkanen prachtig in dat lage verlaten landschap. De vaas zal perfect passen op ons dressoir, dat weten we zeker. De mevrouw (goede verkoopster) ziet “how we fall in love with this peace” en verplaatst het steeds naar perfect licht. En komt telkens zeggen hoe mooi die wel niet is. We hebben frisse lucht nodig en lopen door de tuin waar een aantal prachtige en grote glas stukken staan opgesteld. Lynden is zelf aanwezig en aan het blazen. Magnifiek om te zien hoe hij samen met zijn collega het vak uitoefent, echte kunstenaars. De grote stukken zoals onze vaas blazen ze met z’n 2-en, dat kan iemand niet alleen want deze weegt zeker 20kg. We blijven wel een uur kijken en vragen aan hem stellen. We hebben opeens ernstig koffie en een taartje nodig

. Het is intussen al 4 uur en we willen tot een besluit komen, want om half 5 sluiten ze. De verkoopster wordt helemaal nerveus van ons en doet een prijsvoorstel, GST (BTW) return inclusief verzenden en verzekeren. Uiteindelijk doen we een tegenvoorstel en dat wordt geaccepteerd. Wauw, we zijn de trotse eigenaren geworden van een perfect kunstwerk voor in ons huis. Lynden komt ook nog even om ons te bedanken dat wij zijn kunst een thuis geven in Nederland bij het Bungle Bungle schilderij uit Australië. Maar als goede Kiwi weet hij zeker dat zijn vaas meer zal gloeien en schitteren dan het Australische schilderij (een voorbeeld van het aloude Ned-België (Kiwi/Aussie) competitie). We zullen hem een foto mailen. We maken de papieren in orde en ze beloven de vaas op 19 november, helemaal safe verpakt, te versturen zodat wij hem snel krijgen zodra wij terug zijn in Nederland. Het is al over half 5 als we uiteindelijk naar buiten lopen. O ja Taupo… daar zouden we eigenlijk heen gaan, dan maar daar snel boodschappen doen bij de Baker’s Delight, supermarkt en warenhuis en stukje wandelen door het centrum. Daar wijs ik Henk nog een aantal plekken uit mijn verleden. Henk informeert bij de jacht en viswinkel “Hunting and Fishing”naar huurmogelijkheden voor hengel en toebehoren en een vergunning. Misschien hebben we nog tijd om te gaan vissen. We besluiten om maar in Taupo bij Plateau (Wies ik heb ze de groeten gedaan) te eten. Het eten is super maar ze hebben helaas geen wifi. Dit is toch telkens weer een probleem. We verblijven elke keer te afgelegen dus op de overnachtingsplekken hebben we sowieso geen bereik van internet en telefoon. Dus moeten we het hebben van soms een free wifi spot in een cafeetje. Na het eten start ‘de jacht’ op free wifi. Mc Donalds? – nee helaas werkt niet volgens de medewerkers, Burger King dan, nee ook al niet, zo proberen we diverse tenten waarbij we met de auto zo dicht mogelijk proberen te staan zonder op te vallen. Uiteindelijk staan we voor een motel op de parkeerplaats en daar lukt het om weer eens een verslag te uploaden voor onze trouwe volgers. Het is inmiddels 9 uur als we aan de terugreis beginnen. Dit wordt een avontuur in het donker, zonder enige wegverlichting, in de stromende regen… maar gelukkig weten we ongeveer waar we heen moeten. Rond tienen zijn we thuis en sluiten voldaan de dag af. We dromen van onze mooie aankoop.

Woensdag 12 november:

Weer een druilerige start van de dag. We hebben hier op het Noordereiland nog niet echt geluk met het weer, maar mogen ook niet klagen want het is tenslotte lente en N.Z. is niet voor niets zo groen. Maar het is wel te koel voor deze periode. Vandaag willen we via de binnendoor-weggetjes naar Oraki Korako rijden. Weer een ander mooi thermal park. Niet zo groot en ook veel minder toeristisch dan Wai-O-Tapu. Lekker knus. De meestal onverharde weggetjes liggen heel mooi in de Waikite valley. Gelukkig had ik thuis al de straatnamen opgeschreven zodat we niet zouden verdwalen. We hebben een goede kaart, de allerkleinste wegen staan er vaak wel op maar zonder straatnaam. We komen langs een stuk commercieel bos, waarvan ze er in N.Z. veel hebben. Hier zijn de foresters druk bezig met kappen. Wat een gevaarlijk beroep hebben zij. We blijven een tijdje staan kijken hoe de enorme boomstammen worden ontdaan van zijtakken en dan naar beneden geduwd met kranen en grijpers. Je ziet vaak onderweg veel bergen en heuvels met “commerciële bomen” van klein tot volwassen en ook volledig kale gedeelten, die net ontbost zijn. De bomen groeien hier erg snel en krijgen lange rechte stammen. De wood industry is groot in Nieuw Zeeland, naast de Dairy (melk), vlees van koe en lam, wol van de schaapjes en het toerisme. Nieuw Zeeland heeft niet, zoals haar grote broer Australië, een rijkdom aan grondstoffen.

Oraki Korako (the place of adornment) http://www.orakeikorako.co.nz/ heeft een facelift gehad in de tussentijd dat ik er niet ben geweest. Een mooi nieuw gebouwtje in plaats van een klein houten hokje. Je ziet een silica terras aan de overkant van het meer al liggen en het stoomt flink (bij regen zie je het nog meer stomen). We worden met een pontje de rivier overgezet en daar kunnen we een pad volgen dicht langs allemaal bijzondere elementen van de natuur. Veel-kleurige hellingen door organismen die goed gedijen op het warme stromende water, grote gapende gaten in een onregelmatig gevormd plateau dat volgens het bord een dun laagje vormt over het onderliggende hete gesteente. De aanwezige geiser pruttelt wel maar spuit slechts 1 meter hoog. Net als we weer terug zijn aan de overkant en wat zitten te drinken roepen de medewerkers dat we moeten kijken richting het park. Daar spuit de geiser wel opeens flink de lucht in. Toch leuk dat we dat, al is het van afstand, hebben gezien. Dit parkje is zeker de moeite waard. De silica terrassen hier zijn de grootste van Nieuw Zeeland.

We rijden door regenachtig Hobbit en elfjesland weer terug naar ons huis. Of eigenlijk gelijk door naar het huis van Hugh en Mandy. Het is rond 3-en en zij zitten al op ons wachten met thee en heerlijke zelfgebakken bananen-notentaart. Het is tijd om afscheid te nemen van deze twee fantastische mensen. Uiteindelijk zitten we tot na 5-ven te praten over de zin van het leven….. Ze zijn een beetje uit hun doen, want Fleur, de dochter die we hebben ontmoet, is verpleegkundige en heeft vandaag te horen gekregen dat zij (op eigen verzoek) wordt uitgezonden met nog 19 andere N.Z. nurses naar Sierra Leone. Daar helpen zij, niet zonder risico, het Rode kruis bij de verzorging van Ebola-patienten. Ze vertrekt al over een paar dagen. Pappa maakt zich ernstig zorgen over zijn “kleine” meisje. Maar ze hebben ook nog de bruiloft van hun zoon in februari om naar uit te kijken. Deze wordt op hun eigen land georganiseerd met alles erop en eraan, dus veel voorbereiding. Hugh en Henk hebben een fijn gesprek over “the Power of Now” en Hugh vertelt heel enthousiast dat hij over 2 weken naar een presentatie van Eckhart Tolle gaat in Auckland – we zijn helemaal niet jaloers.

We moeten beloven om terug te komen en dat doen we graag. Dit is geloof ik wel onze meest favoriete plek van alle hele mooie accommodaties en lieve mensen, samen met Kaimata bij Dunedin en The Old Schoolhouse in Tasman. Met dikke knuffels en kussen nemen we afscheid en zwaaien nog uitgebreid als we het pad afrijden. Voor het avondeten hebben we boodschappen in huis. We maken Indiaase butterchicken met rijst. En hebben ook nog lekkere Puhoi lemon yoghurt over. Mmmmm.

Donderdag 13 november:

De tassen hadden we gisteravond al ingepakt. Dus na het ontbijt laden we de auto in en rijden het pad af, zo nu en dan nog even omkijkend. Wat een inspirerende, fantastische plek is dit. Hier waren we niet voor het laatst besluiten we! Vandaag gaan we naar Auckland en gaan we Wendy en haar ouders voor de eerste keer deze reis zien. Als koffiestop heb ik het leuke tentje gekozen waar ik al zo vaak heb gezeten toen ik in Taupo woonde. Altijd op weg naar en van Auckland, Hamilton (of zomaar tijdens het toeren) stopte ik in het kleine plaatsje Tirau waar je een paar leuke gallery’s hebt EN Alley Cat’s Café and Home Sweet Home winkel kunt vinden. http://homesweethome.co.nz/shop/ In dit Café hebben ze eigengemaakte hartige en zoete lekkernijen en aromatische thee’s en een leuk rommel winkeltje. Nadat de innerlijke mens tevreden is gesteld rijden we richting Hamilton door een gebied met veel paardenfokkerijen en grote farms met koeien. Hier zijn in de jaren 60 en 70 veel Nederlandse boeren neergestreken. Hamilton heeft de mooiste botanische tuinen van heel Nieuw Zeeland en helaas hebben wij daar vandaag geen tijd voor. Wel stoppen we even snel bij The Gouda Cheese Shop http://www.goudacheese.co.nz/. En warempel de mevrouw achter de toonbank is nog steeds dezelfde (Nederlandse) dame. Het is zo grappig om hier tussen de chocoladeletters, banketstaven, kerstkransjes en taai taai te staan. Samen met nog vele honderend andere Nederlandse producten incl. alle De Ruijter’s en de Calve pindakaas. En wat ze hier ook hebben…. de zo vertrouwde houten plank met allemaal grote ronde en lekkere “Hollandse”kazen. De Echte ! Van een Nederlands boerenbedrijf hier uit de regio en echt op de Hollandse manier gemaakt. Heerlijk een stuk extra belegen gekocht, naast de goudkuipje, gevulde speculaas en weer een blik erwtensoep. We bellen Wendy dat we Auckland naderen. We verwachten rond 5 uur bij haar te zijn. Eerst gaan we naar het Cornwall Park Motor Inn http://www.cornwallpark-motorinn.co.nz/ om in te checken, handig gelegen tegenover mijn favoriete stop in Auckland, One Thee Hill- and Cornwall park. Daarna moeten we helaas weer naar de camerawinkel. We hebben er nog maar niet eerder over geschreven, maar deze nieuwe Tamron lens is ook defect. Deze heeft regelmatig last van Focus hunting (scherpstelling lukt niet). Het blijft sukkelen met dit type lens, ondanks de mooie scherpte en de noodzakelijke beeldstabilisatie van de Tamron-lens, wilde Henk liever een Nikon-lens… maar die heeft helaas die beeldstabilisatie niet die bij een 36 Megapixel camera handig is. Nu is deze Tamron-lens echt uit de gratie bij hem, dit is de eerste en laatste Tamron die hij heeft gekocht. Bij de fotowinkel zien ze ook de fout, maar men wil de lens opsturen naar de importeur voor definitief antwoord. Volgende week dinsdag of woensdag zullen ze antwoord hebben en dat treft want dan zijn wij net weer terug in Auckland vanuit de Bay of Islands. Uiteindelijk zijn 99% van de foto’s met de eigen ‘beschadigde’ lens genomen. De nieuwe lenzen hebben altijd in de doos gezeten, wachtend om geruild te worden bij de volgende winkel op de route. Nu op naar Wendy en haar ouders in Waitakere Ranges. Dit natuurgebied ligt ten westen van het centrum. Ik heb het adres in mijn hoofd en de route vinden in Auckland lukt verrassend goed! In 1 keer goed gereden. We worden met open armen ontvangen door Wendy en haar ouders Leo en Dineke . Het is telkens weer zo vertrouwd als ik bij hen ben. Het is toch een beetje mijn N.Z. thuis hier. Wendy heeft al heerlijke Indiase schotels voorbereid. Na de thee en gezellig bijpraten gaan Leo en Dineke met ons door de tuin wandelen en Wendy maakt het eten verder af. Een wandeling door hun tuin is wat anders dan de postzegel van onszelf hoor….. Langs de weides met schaapjes (voor de hobby), via heel veel bloemen en bloeiende struiken komen we in het bos - Ja echt waar een heus bos incl. de Kauri, Rimu, Totara en boomvarens ! Uiteindelijk klimmen we weer omhoog naar het huis vanwaar we uitzicht hebben op de skyline van Auckland met de Sky Tower prominent aanwezig. Het diner wordt heel gezellig met ons 5-en en we praten honderd uit over herinneringen van vroeger, mijn eerdere bezoekjes en over Nederland en het leven in N.Z. Na het eten gaat Wendy met ons nog even een klein rondje rijden en dan is het tijd voor thee en toetje. Voor we het weten is het al rond 10-en. Tijd om terug te gaan naar Auckland. Volgende week woensdagavond komen we weer aan in Auckland. Voor donderdag spreken we af iets leuks te gaan doen. De terugreis blijkt een hele onderneming, want ook hier wordt ’s avonds en ‘s nachts aan wegen gewerkt en uitgerekend onze doorgang is versperd. In het donker kaartlezen is niet zo handig. Maar het lukt ons uiteindelijk, met 30 minuten vertraging, toch aan te komen bij onze Inn op Manukau Road.

Haere Ra

Henk en Jolanda