Kia Ora allemaal,

Hier is dan eindelijk ons eerste verslag. Het was moeilijk om ons weer aan onze “taak” te gaan wijden, namelijk jullie meenemen met onze avonturen in Aotearoa. Daarnaast hebben we bijna nergens in onze verblijven internet en wifi wat het extra tot een uitdaging maakt. Het is voor ons nu zaterdagavond, dag 9. Terwijl ik dit typ kijk ik af en toe naar buiten, we zitten letterlijk met de vulkanen van het Tongariro National Park in onze voortuin. Voor de meesten is Mt. Ngauruhoe (Mount Doom uit Lord of the Rings) het meest bekend. De wolken strelen de flanken van deze vulkaan dag en nacht en dat is wat je noemt een prachtig uitzicht.

Maar we beginnen bij het begin, op 20 januari, de dag van ons vertrek. Erwin, de lieverd, was al om 7 uur ’s morgens bij ons thuis om ons gezellig weg te brengen. De kindjes wilden mee, maar tja schoolplicht roept. Mooi op tijd arriveren we op Schiphol, nog tijd voor een bakkie met wat lekkers. Daarna zeggen we dag en kunnen direct door naar de gate voor vertrek naar Singapore. We hebben op al onze vluchten plaatsen met extra beenruimte bijgeboekt. Voor Henk bijna noodzaak en voor mij heerlijk! De vlucht verloopt supergoed en na 12 uur komen we om 6 uur ’s morgens aan in Singapore. We hebben een kamer in het Ambassador Airport hotel geboekt, net als de vorige keer. Heerlijk slapen, een douche en de stad in voor een lunch in restaurant “Sky on 57” in The Marina Bay Sands Hotel. Heerlijk eten en spectaculair uitzicht. De warmte en vooral de vochtigheid vallen erg mee. Daarna nog even over Orchard Road met de ontelbare winkels en enorme shopping malls gelopen, maar de portemonnee keurig dicht gelaten ! Om half 9 ’s avonds vertrekt onze vlucht naar Auckland in een Airbus 380, wij hebben stoelen voor het upperdeck! Ja, het is een enorm groot vliegtuig, maar de inrichting was heel gewoontjes. Opnieuw 11 uur vliegen en deze vlucht is boven Australië erg bumpy, Spuugzakje bij de hand, diep ademhalen en aan iets anders denken. Henk zat, zoals gewoonlijk, te genieten van zijn eigen filmmarathon met eigen oordopjes. Het gaat goed en na een paar uur is het gelukkig weer over. We landen om half 12 in de ochtend op Auckland Airport, zodra de wielen de grond raken zijn we thuis. Het voelt echt zo. Met tranen in mijn ogen stap ik uit het vliegtuig op Nieuw-Zeelandse bodem.

We hebben geen fruit, vlees, andere etenswaren, plantjes, of te veel geld bij ons. Niet de afgelopen paar maanden op boerderijen geweest of in Zuid Amerika…. MAAR zijn toch 1 ding vergeten te doen…. Onze bergschoenen thuis schoon te maken. Beetje dom want dit wisten we. Nu moeten we na de douane waar we een 3 maanden visum krijgen door naar line 1, tja ze gaan onze schoenen “even” ontsmetten. Daarna gaat alle bagage door scans, en die zien alles, een vrouw met een piepklein potje jam, hele koffer overhoop want ze wist echt niet meer dat het in haar bagage zat. Dit moet je echt vermijden als je naar Nieuw-Zeeland gaat, neem niets mee het land in. Ze zijn heel bang voor virussen en rare ziekten die de natuur aantasten. In de aankomsthal direct naar de autoverhuurder. Henk regelt alles met een aardige Maori-dame terwijl ik gezellig een babbel maak met een Engelse dame, zij gaan hun zoon opzoeken. Op de parkeerplaats staat onze forse Toyota Highlander (maatje Audi Q7) voor ons klaar. We starten de brute V6 en gaan op pad… o ja, links rijden is weer even wennen maar het gaat direct goed.

One Tree Hill en Cornwall Park Café wachten op ons. Altijd mijn eerste stop als ik een Auckland ben. Het park is prachtig, hele grote oude bomen, de zon schijnt en het is lekker warm (26 graden). Op het terras genieten we van een lekkere lunch en gezonde fruitshake. Daarna gaan we op weg naar Titirangi, Waitakere Range, waar ons eerste huisje prachtig midden in het bos ligt met o.a. Kauri bomen. Romantic santuary in the bush: https://www.bookabach.co.nz/baches-and-holiday-homes/view/30051. We settelen ons, bellen met Wendy, mijn lagere schoolvriendinnetje – die ik – grappig genoeg - het vaakst zie van alle oude schoolvriendinnetjes. We spreken af om half 7 samen te eten bij Deco Eatery Lopdell House in Titirangi. Nu verlangen we eerst naar een douche en een powernap. Wendy staat al ongeduldig op ons te wachten, het is meteen weer vertrouwd. Cameron haar volwassen zoon is er ook bij, die ken ik vanaf kleine jongen en nu is hij al 19! We hebben heel veel bij te kletsen. Na het eten rijden we met ons allen nog naar het Cornwallis strand en Huia uitzichtpunt, het is zo 10 uur, nu vallen bij ons echt de luikjes dicht. We gaan een goede nachtrust maken om de 12 uur tijdverschil te overbruggen.

De volgende ochtend worden we rond half 8 wakker, met ramen van top tot bodem zien we de bomen, tot bijna binnen in ons huisje en we horen heel veel vogelgezang. Wat een mooie start van onze reis. We gaan ontbijten bij Deco, DE hippe tent met heerlijk eten. Daarna rijden we naar Muriwai Beach, want Henk wil graag nog een keer naar de Gannet (Jan van Genten) colony. Omdat we nu later in het seizoen zijn, zijn de eieren uitgekomen en zitten er jonge chicks op het nest, van pluizige kleine bolletjes tot wat grotere exemplaren, bijna klaar om uit te vliegen. Omdat we nu in het hoogseizoen reizen is het er ook gelijk wat drukker met toeristen. Wat zijn dit toch mooie vogels, spierwit met zwarte randen aan de vleugels, blauwe oogjes en ‘ruim aangebrachte goudgele oogschaduw’. Gracieus zweven zij door de lucht maar bij het landen zijn ze zo heerlijk klungelig. Zoekend naar zijn of haar partner (voor het leven) op het nest, vallen ze over de andere nestzitters heen. Daarna omhelzen ze elkaar alsof ze maanden uit elkaar zijn geweest, maar het was maar een korte visstop hoor! Na de Gannets rijden we naar Wendy’s huis. Ze heeft een lekkere gezonde lunch met, hoe kan het ook anders, lamsvlees gemaakt. We maken kennis met een vriendin van haar, Susan, en we zien haar ouders en ook een tante die over is uit Nederland. Daarna gaan we met Wendy op pad. Koelbox en picknickmand mee voor diner op het strand. We starten met een wandeling van een uurtje (rustig aan beginnen voor ons) tussen de Kauri bomen van het Cascade Kauri Forest met exemplaren van ‘slechts’ 700 jaar oud. Hier hadden we in 2014 geen tijd meer voor. Daarna rijden we naar Karekare Beach. We picknicken relaxed vlakbij het strand naast een beekje met uitzicht op een enorme begroeide heuvel. Daarna wandelen we eerst naar de waterval waar een romantisch stelletje een BBQ heeft. Geen slecht idee moet ik zeggen. Nu maar hopen dat Henk hierdoor inspiratie opdoet…

De stranden aan de westkant van Auckland hebben fijn zwart zand. Op dit strand stond de piano uit de film The piano. Het is een heel intiem strand omgeven door rotsen. De ondergaande warmoranje zon in de zee en aan de andere kant de heldere full moon boven de heuvels maken het heel sprookjesachtig. Wendy en ik wandelen heerlijk langs het strandje en Henk gaat los met zijn camera om prachtige foto’s te maken van vissers in de branding met de ondergaande zon als decor. Natuurlijk staat Henk, vlak achter de vissers, ook in de opkomende vloed om de beste composities te maken… ach, die broek droogt wel weer en de sandalen worden maar net gered van een grote golf. Als afsluiting rijden we nog even naar Piha Beach, even verderop maar het is dan al donker. Bij thuiskomst rond 10 uur nog een kopje thee en het toetje. Daarna nemen we afscheid van Wendy en haar ouders voor…. hoe lang zal het deze keer duren? Moe maar voldaan van een hele leuke en fijne dag vallen we om half 12 in slaap. Het gaat wonderbaarlijk goed met het overbruggen van de jetlag. We hebben er eigenlijk bijna geen last van. Morgen wacht, op 2,5 uur rijden, het gebied ten Oosten van Auckland: The Coromandel (4 nachten).

Zondagmorgen, een heerlijk ontbijtje (crêpes en Eggs Benedict) bij onze nieuwe favoriet Deco, Daarna gaan we op weg. Tweeënhalf uur rijtijd, maar met veel te zien onderweg wordt het waarschijnlijk laat in de middag dat we aan gaan komen. Al snel laten we Auckland achter ons en rijden we door de heuvels, leuke kleine plaatsjes zoals Clevedon en langs de kust richting Miranda en Thames, een oud goudzoekersstadje met een leuke sfeer. Alleen is het er op zondag erg rustig. We doen er boodschappen bij Pak ’n Save voor de komende dagen. In het huisje waar we nu gaan verblijven zit een volledige keuken, dus we kunnen makkelijk zelf koken. De smalle kustweg pal aan zee slingert verder omhoog richting Coromandel Town. We stoppen voor een late picknick lunch. Op de weg is het erg druk met verkeer. De weekenduitjes zijn weer voorbij en er komen vele auto’s met een flinke boot erachter ons tegemoet. Rond half 5 zijn we bij ons beachhuis Sea Escape in Ring’s Beach, bovenin Coromandel Peninsula. https://www.holidayhouses.co.nz/properties/12830.asp. Een klein avontuur om er te komen, smal en stijl onverhard weggetje omhoog maar wat een fantastische plek, het uitzicht over strand en zee vanuit luie stoelen en een hottub met bubbels op ons eigen dek. Het huisje is heel leuk ingericht, je krijgt er echt een beachgevoel van. We blijven lekker “thuis” vanavond en koken Indiase butter chicken en genieten van ons uitzicht en de mooie warme avond. We besluiten om de komende paar dagen rustig aan te acclimatiseren. Geen wifi en internet beschikbaar in dit gebied dus fijn geen afleiding.

Maandagmorgen zit ik al om half 6 op het deck te genieten van de zonsopkomst en een beetje te dromen. Zo wordt het 8 uur en Henk is ook opgestaan. Tijd voor het ontbijt met gekookt eitje en lekker vers brood op ons eigen deck. Rond 11 uur gaan we eerst naar Whitianga (2300 inw en dus “grote”plaats) voor een speciale videokabel voor de laptop – die ze niet hebben omdat mensen hier nog niet zo modern zijn – maar bestellen kan, dan is ‘tie er woensdag per koerier. Nu op naar de opticien, mijn gloednieuwe zonnebril verloor nl zijn pootje. Schroefje zat blijkbaar niet vast. Ik loop naar binnen, leg de situatie uit geef mijn naam door, door te spellen en wat blijkt – Annemarie zegt o spreek maar Nederlands hoor – ze kan het maken, maar niet vandaag. Zo grappig om een Nederlandse dame te treffen, ze zijn een aantal jaar geleden geëmigreerd met het gezin en willen nooit meer terug. ‘Waarom wij niet zouden emigreren?’ vraagt ze als ze hoort dat dit de 9^de keer is dat ik hier ben. Intussen wordt er ook gebeld en ja hoor, Annemarie spreekt ook al Nederlands tegen de beller, zo grappig. Nu we woensdag toch voor de kabel terug moeten halen we ook de bril op. De taakjes zijn weer volbracht, nu op naar Colenso Orchard. http://www.colensocafe.co.nz/ Weer een favoriete koffiestop van mij. Hier lunchen we heerlijk in de mooie tuin. En hier kunnen we heel kort even op internet en de whatsapp-berichtjes bekijken. Er gaan namelijk dagen voorbij dat er geen Internettoegang is want de meeste plekjes die ik heb uitgezocht liggen geïsoleerd. Na de lunch vertrekken we richting Hahei voor de wandeling naar Cathedral Cove. Een supermooi strandje waar je komt door 45 min te lopen. Henk vindt het er prachtig. Het zijn eigenlijk 2 strandjes, met elk een enorme kenmerkende rots in de branding, verbonden door een cove door de rotsen. De strandjes zijn niet, zoals bij ons, langgerekt en vlak maar juist vaak klein en intiem, omgeven door bush, rotsen en kliffen. Uiteindelijk besluiten we hier langer te blijven en toch niet naar Hot Water Beach te gaan. Want de Coromandel is niet heel groot, maar het heeft in het midden een bergkam en de weggetjes zijn smal en zeer bochtig. Henk blijft zich verbazen over de tijd die we kwijt zijn om van de ene naar de andere plek te komen. Na ons strandavontuur (geen badpak aangehad hoor) lopen we de 45 min terug naar de auto, rijden via Cooks Beach – hier is Captain Cook aan land gekomen – en een look-out op Shakespare cliff terug en anderhalf uur later zijn we weer terug in Kuaotunu, dichtbij ons huisje. We eten pizza bij Luke’s Kitchen, http://www.lukeskitchen.co.nz een bijzonder tentje met veel drukte en gezelligheid. Weinig plekjes over, maar achterin kunnen we bij mensen aanschuiven en wat blijkt, wederom Nederlanders. Een vader en dochter die 4 weken samen rondreizen. We wisselen onze reiservaringen en tips uit en gaan aan het einde van de avond ieder onze weg.

De volgende ochtend gaan we onze 4WD een beetje uittesten. We besluiten om via de RD309 naar de andere kant van het peninsula te rijden en daar de weg omhoog helemaal naar Port Jackson. Merendeel van de route is onverhard en ik rij vandaag, Jippy. Dit vind ik echt zo leuk om te doen. Als eerste stop op de 309 is de Kauri Grove. Een wandeling door een bos waar een aantal oude en grote Kauri bomen staan. Deze bomen zijn zo ontzagwekkend en bijzonder. Ze worden sinds 50 jaar erg gekoesterd door de Kiwi’s. Voorheen is het merendeel van deze bomen helaas gekapt. Enorme wouden zijn zo vernietigd door ons westerlingen. Er zijn in Northland nog een paar bomen van meer dan 2000 jaar oud, maar nu wandelen wij tussen exemplaren van 600 tot 800 jaar. Nog steeds reusachtig groot. Je ziet ze machtig staan tussen de andere bomen. De stammen zijn dik en recht en de kruin is hoog en wijdt. Ook is er een speciale sfeer in een bos waar Kauri’s staan, je wordt er heel stil en nietig van. Bij de ingang van een bos waar Kauri’s staan, is altijd het verzoek je schoenen te ontsmetten met borstel en spuit met ontsmettingsgoedje. De wortels van de bomen zijn erg gevoelig voor ziekten. Dus zo zie je hoe de Kiwi’s bezig zijn met het behoudt van hun bijzondere natuur. Na deze serene ontmoeting met de goden van het woud rijden we verder en komen aan de andere kant uit bij Coromadel Town waar we lekker lunchen bij UMU. Vanuit hier gaat de weg verder naar het noorden naar Colville, de laatste nederzetting met een General Store EN een Boeddhistische tempel. Hier lopen we rond en zitten even om te mediteren. De omgeving is bijzonder en het is gek om stoepa’s en Boeddhabeelden te zien in dit landschap. Vanaf Colville wordt de weg onverhard, bochtig en heel smal maar prachtig. Zo rijden we aan de ene kant langs de rotsen en bomen en aan de andere kant langs de afgrond, onder ons is de zee. In een paar uur zijn we helemaal op het topje van Coromandel Peninsula bij Port Jackson – verwacht hier geen haven in de zin van het woord. Er is niets behalve 7 huisjes en een camping. We genieten even van de rust en draaien dan om, om via dezelfde weg in omgekeerde volgorde terug te rijden. Het avondlicht maakt het extra mooi en alles is goudwarm van kleur. Pas rond half 9 zijn we weer thuis. Maar we hebben nog curry die we alleen maar hoeven op de warmen. Weer een fantastische dag ten einde.

Als we wakker worden regent het. De zon probeert het wel, maar zal het vermoedelijk vandaag lastig krijgen. We ontbijten en rommelen een beetje in huis. Het blijft nattig en later in de ochtend rijden we naar de start van de track naar New Chums Beach. Volgens een reisgids een heel erg mooi strandje, top 10 van de wereld, waar je ook weer enkel kunt komen door 40 min te lopen vanaf Whangapoua Beach. Helaas is het tij (te hoog) niet goed en regent het nog steeds. We lopen eerst over het strand, door een riviertje en dan een heel stuk over gladde grote keien en rotsen langs de vloedlijn. Het punt waar we de klim over een heuvel moeten maken komt maar niet. Een Iers meisje is al omgedraaid, want vindt het te risicovol. Henk vindt eigenlijk ook dat we moeten stoppen. Het water is nog te hoog en de stenen te glad. Ik wil graag nog door, bij elke hoek denk je toch hier is het. Terwijl ik loop draai ik me ook om om tegen Henk te praten en dan…., de geschiedenis herhaalt zich, glij ik weg en val ik best hard op de keien met mijn linker zijkant, maar ik had geen camera in mijn hand hoor J. Schaafwond op knie en kapotte hand maar verder valt het zo op het oog mee. Het bewijs is geleverd: ook vrouwen kunnen maar 1 ding tegelijk! Nog steeds wil ik wel door, maar nu overtuigt Henk mij toch dat we nog ruim 8 weken voor de boeg hebben en deze wel heelhuids moeten doorkomen. We draaien om en bewaren dit strand voor een volgende keer, dan letten we beter op het getijde. We rijden terug in de richting Whitianga voor onze bestellingen. De videokabel is er en ook de zonnebril is gemaakt. We lunchen bij Salt, waar we bij het water buiten zitten, maar toch weer moeten verkassen naar overdekt vanwege een regenbuitje. Na een paar winkeltjes aangedaan te hebben vertrekken we richting Hahei om een bezoek te brengen aan het bekende Hot Water Beach. Lijkt weer dichtbij met 30 km maar is toch weer uurtje rijden. Dit strand kun je alleen van 2 uur voor tot 2 uur na laagtij bezoeken. Half 5 is laagtij vandaag en rond die tijd parkeren we de auto. Ik heb Henk een beetje voorbereid dat het wel toeristisch is. Als ik Henk onze zelf meegenomen ijzeren schep in handen duw en we door de rivier richting strand wandelen ziet hij gelukkig mede-idioten, allemaal met een schep, en in de verte een grote groep (ong. 100) mensen op een kluitje. Zoveel hebben we er nog nooit op een Nieuw-Zeelands strand gezien. Henk is in verwarring, waarom zoveel mensen met een schep en waarom op een kluitje? Tja…. als we dichterbij komen ziet hij de mensen in eigen gegraven pools met water liggen of driftig staan graven. Op dit strand komt er nl op bepaalde plekken in het zand warm water omhoog van tussen de 65 en 70 graden. Heerlijke natuurlijke bronnen. We gaan aan de slag en vinden snel ook een aantal bronnetjes. Henk voelt geen behoefte om in een kuil met warm water te gaan liggen, maar wel om al deze gekkigheid te fotograferen! Er is zoveel plezier op dit kleine plekje, op het verder zo grote strand, dat we het zeer naar ons zin hebben. De langzaam maar zeker opkomende vloed begint, tot grote vreugde van Henk, de zo zorgvuldig gegraven en met zanddijkjes versterkte privé-pools telkens te overspoelen. Met man en macht probeert men deze zo lang mogelijk te “verdedigen”, maar men is kansloos tegen de steeds groter wordende golven en zelfs de Duitstaligen verlaten hun kuilen. Langzaam loopt het strand leeg. Maar morgen is het weer feest op dit plekje en zo gaat dit dag in dag uit, al jarenlang.

Wij gaan voldaan naar huis via de Kuaotunu General Store omdat men daar beroemd is om het ijs, of eigenlijk de hoeveelheid ijs dat op 1 klein hoorntje kan. 1 scoop = $ 3,- (€ 1,60), Henk overweegt 2 scoops, maar ik waarschuw hem, doe het niet. OK ,dan maar 1 scoop… en vervolgens weet je werkelijk niet wat je ziet. Er worden 3 en een halve bol op een hoorntje gestapeld, waardoor Henk met zijn ijsje moet jongleren. Het Chinees staatscircus is er niets bij. Het is eigenlijk gewoon teveel voor 1 persoon vinden wij. Thuis maken we het feestje compleet door heerlijke pannekoeken te bakken! Morgen is het feestje voorbij en gaan we verkassen naar Taupo – mijn hometown. Daarmee starten we de volgende keer. Het levensteken zal nu wel iets sneller komen hoor, dan deze 1^ste keer.

Aroha nui – lots of love

Jolanda en Henk