Kia Ora allemaal,

Vrijdag 26 februari, de dag dat we naar het derde eiland van Nieuw-Zeeland vliegen. Stewart Island – Rakiura (Glowing Sky). Inmiddels is bijna het gehele eiland een National Park geworden. De regen en nu ook de wind nemen toe. Als ons vliegtuigje naar Stewart Island maar gaat vandaag?! Bij het maken van het ontbijt klapt de power er uit. We hebben wel de bonus hier, eerst geen water door een defecte waterpomp nu geen stroom. Nick komt vertellen dat een deel van de Curio Bay kust een stroomstoring heeft, vermoedelijk vanwege de zeer harde wind is er een kabel stuk. Gelukkig hadden wij net een bakkie thee, ik mijn haren gedroogd en kunnen we ontbijten. Bij het terugbrengen van de sleutel vragen we voor de zekerheid aan Dani of ze vanavond nog plek heeft voor ons. Mocht het vliegtuigje niet gaan, dan komen we terug. Dat is goed, ze houdt het huisje voor ons vrij maar vermoed wel dat het weer opknapt en we gewoon om 13:00 vliegen. Ze zijn hier gewend aan zeer harde wind. Nu rijden we ‘vol vertrouwen’ richting Invercargill. In de grootste stad van het zuiden (50.000 inw) heb ik een top café gevonden: The Batch Café, 173 Spey street. Het hangt er met de benen uit, dus het zal inderdaad wel goed zijn. Of is het de enige gezellige plek van Invercargill Wiesje? Want dat is het wel, gezellig en zeer veel lekkers te krijgen! In ieder geval drinken we koffie/thee met iets lekkers erbij. En dat iets lekkers is echt hemels heerlijk. Henk zei dat de “Sticky date” met karamel het lekkerste stuk cake is dat hij ooit heeft gegeten. We nemen gelijk maar 2 cakejes mee voor op S.I. en besluiten over 3 dagen als we weer zijn geland hier te gaan ontbijten. Nu op naar het vliegveld, daar wacht Maurice van Executive Car Service (alleen het beste is goed genoeg voor onze auto ha ha) ons op. We laten het grootste gedeelte van de bagage in de auto en dus leek het ons wel zo veilig om hem bewaakt en overdekt te stallen. De kosten $35,- voor ruim 3 dagen, dat is totaal wel 20 euro. Gewoon parkeren op het vliegveld was $30,- dus de keuze was niet zo moeilijk. Ze brengen ons naar de vertrekhal, een piepklein nationaal vliegveldje met maar enkele vluchten per dag, met name naar Christchurch en dan is er dus de desk van Stewart Island Flights. http://www.stewartislandflights.com/ We hebben geboekt en de mevrouw zegt dat er wel wordt gevlogen. Gister zijn er veel vluchten vervallen maar vandaag gaat het nog goed. De vliegtuigjes zijn echt heel erg klein, er kunnen 9 personen in gepropt worden, geen ruimte meer voor de stewardess. De piloot (ja die kan er net bij) legt de veiligheidsprocedures uit en de vlucht duurt 20 tot 30 minuten. Het kan door de wind wat bumpy worden volgens hem. Maar niets teveel gezegd, het is een kalme en vrij rustige vlucht en we krijgen nog een sightseeing vlucht boven Stewart Island extra omdat we moeten wachten tot het andere vliegtuigje is geland en de mensen van de start/landingsbaan af zijn. We landen rond kwart voor 2 en alles is keurig geregeld, we worden naar “Oban Town” gebracht. Op heel S.I. wonen wel 381 mensen. Kath van Anchorstone http://www.anchorstone.co.nz/ staat al op ons te wachten. Als iemand ooit naar S.I. gaat, verblijf bij haar!! Hele mooie nieuwe houten studio units, heerlijk groot bed, goede douche, keukenblok EN een gratis Jeepje erbij !! Je hoeft alleen maar de tank weer te vullen. Dit is echt TOP want S.I. is best heuvelachtig en anders moet je alles lopen. Er is totaal zo’n 30 km aan wegen (onverhard) De rest is natuurpark. Kath toont ons trots het gehele dorp en waar we wat kunnen krijgen en voegt er aan toe dat als je langer dan 2 dagen blijft de inwoners je gaan kennen.

Als we in het huisje zijn geïnstalleerd gaan we nog even op pad richting Lee Bay, het begin van de Rakiura Track. We zijn voornemens hiervan 1 deel te gaan lopen. Daarna rijden we naar het dorp om advies te vragen bij het DOC, watertaxi’s te regelen en paar kleine boodschappen te doen in de verrassend goed uitgeruste General Store. Het weer verslechterd snel en bij het DOC krijgen we hele waardevolle adviezen over andere tracks die we beter kunnen lopen en ook het weerbericht voor de komende dagen- heel slecht! Omdat zondag er het ‘beste’ uitziet kiezen we om dan naar Ulva Island te gaan en boeken een watertaxi return. Morgen gaan we dan een andere wandeling doen. We eten de gister gemaakte Butterchicken curry, goed en lekker makkelijk. Bij Bravo kiwi spotting http://www.kiwispotting.co.nz/ hebben we een tour geboekt en Phillip heeft ons voor 3 avonden een plek gegeven, just in case. Dit heb ik in 1997 ook willen doen en is 2x afgezegd door slecht weer, hoe zal het nu vergaan? Als ik Phillip om 7 uur ga bellen om voor vanavond te checken, laat ik Henk achter in de poten en snavels van 5 hongerige Kaka’s. (papagaai soort). Deze komen in de morgen en avond op ons dek om te “bedelen” naar wat lekkers en ze eten keurig uit je hand. Henk vindt het nog wat eng kijkende naar die enorme snavels en herinnert zich nog hoe hard een klein parkietje kan bijten, maar binnen een paar minuten hebben ze hem om hun poot gewonden en zijn het de beste vrienden geworden. Ze zijn zo brutaal dat ze gewoon ‘demanding’ op het raam blijven kloppen. Van Phillip krijg ik te horen dat het kiwi spotten door het slechte weer niet door kan gaan. Hadden we al verwacht want het is echt heel nat en met name heel veel wind. De spotting is ’s avonds laat omdat de kiwi een nachtvogel is en je ze dan het best kunt zien. Nu kunnen we lekker warm in bed lezen en TV kijken. In de nacht worden we nog een paar keer wakker van de harde regen en stormachtige wind.

Zaterdag is het weer niet veel beter. Wandelen zal tussen de druppels door moeten gebeuren. We gaan met het Jeepje op pad om alle wegen te berijden en soms even een korte wandeling te maken. We komen in de mooiste en romantische baaitjes. De sfeer op het eiland is Island style and time en echt anders dan het vaste land volgends de inwoners. Zijn ze nou echt vergeten dat heel Nieuw-Zeeland een eilandengroep is? Omdat het zo erg regent en ontzettend waait gailforce winds van kracht 9 tot 11 – noodweer - gaan we ’s middags naar de bios, ja echt waar. Er is een piepkleine speciale bios (Bunkhouse theatre) waar een quirky filmpje wordt gedraaid over de historie van S.I. en haar bijzondere inwoners, en dat gepresenteerd door een ‘pratende’ hond…! Helemaal op z’n kiwi’s en echt heel erg leuk! Met een lach komen we naar buiten en besluiten spontaan om vanavond maar Fish & Chips te eten bij de caravan Kai Kart. Zo lekker en super vers hebben we nog niet eerder Blue Cod gegeten en de frietjes zijn ook om de vingers bij af te likken. We eten binnen aan een lange tafel met nog 6 anderen. Het is echt proppen maar wel gezellig. Bij de General Store wil Henk nog even naar binnen…. Waarom? is mijn vraag…. Ach, hij heeft appels nodig voor zijn vriendjes de Kaka’s en zo komt het dat we met een hele kilo appels, wel “reduced to go” weer naar buiten stappen. Het moet niet gekker worden. We hebben tevens gehoord dat voor vandaag alle vluchten, de ferry en alle watertaxi’s waren geannuleerd. Als ik om 7 uur Phillip weer bel, krijg ik het wederom het ongewenste antwoord, nee helaas, het weer is te slecht om te gaan. Morgenavond is onze laatste kans.

Vandaag gaan we al om 9.00 uur met de watertaxi naar Ulva Island en het is zowaar een soort van droog! We rijden naar Golden Bay waar de taxi klaarligt. De vaart duurt maar liefst 9 minuten, de zee is wel redelijk onstuimig door de stevige wind. Om 14:00 uur worden we weer opgehaald. Ulva Island is een beschermd eiland waar geen ratten, stouts, possums en ander ongedierte zit die het de vogeltjes moeilijk maken. Een waar vogelparadijs, hier hebben ze jaren over gedaan en wij worden als toerist dan ook vriendelijk verzocht zorgzaam met deze natuur om te gaan. Er zijn een aantal wandelingen uitgezet, wij hebben gekozen voor de volledige track om zoveel mogelijk vogels te kunnen spotten. Er zitten hier ook soorten die elders in Nieuw Zeeland heel schaars zijn. Het duurt even maar op een gegeven moment lopen we als volleerd vogelwatchers te speuren. Boekje er bij en de camera’s in de aanslag. Ik 450mm en Henk 320mm op de heup. De Stewart Island Bush Robins vergezellen ons heel brutaal en gezellig. Zoals we al eerder hebben gemerkt voor de duvel nog niet bang. Ook de fantails hippen uitdagend rondom ons. Maar we zien ook Saddelbacks, Yellow heads, Bellbirds, Parakites, Tui, Riflemans (het kleinste vogeltje met amper 10 cm) en de enorme Woodpigions. Het weer blijft ons gunstig gezind en soms piept het zonnetje zelfs heel even door het wolkendek heen. Even voor 2-en zijn we terug in Postmans bay en zien we de watertaxi in de verte al aankomen. Terug in Oban wil ik nog graag even “winkelen” er zijn wel 2 winkels! Een “leuke dingen” winkel en een kledingwinkel “Glowing Sky” ontstaan op S.I. met Merino wollen kleding. www.glowingsky.co.nz . Daar koop ik een jurkje, vest en truitje van Merino wol. Het weer verandert weer…. Regen en wind. Regelmatig komen we “bekenden” tegen van wandelingen, de bios, de winkels of de Fish & Chips caravan, zo grappig. Op naar huis om de Kaka’s te voeren. Wederom bel ik Phillip en weer gaat het niet door. Het heeft zo moeten zijn. Nu waren we ook best moe van deze dag speuren en lopen, dus nog een avond was wellicht, zo wie zo, beetje veel. We pakken de tas weer in, morgenvroeg moeten we ons om 7.50 melden bij het postkantoor annex incheckbalie – luchthaven. In de nacht en vroege ochtend spookt het enorm, zo erg zelfs dat we denken dat we niet weg kunnen morgenvroeg.

Maar maandagmorgen is het zowaar alleraardigst weer, we nemen hartelijk en met een knuffel afscheid van Kath. Henk heeft nog wat foto’s gemaakt voor haar website, ze vertelde dat ze zelf niet echt goede foto’s had kunnen maken. We beloven ze thuis nog even te bewerken en dan aan haar te mailen. We hebben een toptijd gehad ondanks alle regen en storm. Rakiura - Stewart Island is wel echt een apart stukje Nieuw-Zeeland en voor het complete beeld van het land ook een ‘must do’ locatie. Ons vliegtuigje gaat inderdaad gewoon, dus we worden naar de startbaan gebracht en binnen 20 minuten staan we weer aan “wal” in Invercargill. Maurice staat al op ons te wachten met auto en sleutels. Wij rijden direct door naar The Batch voor een heerlijk ontbijt. En zelfs hier komen we een aantal mensen tegen die we op S.I. hebben ontmoet. Het is net een grote familie. Weer nemen we 2 heerlijke cakejes mee voor vanmiddag bij de thee. Vandaag rijden we naar Te Anau, toegangspoort tot het grootste en onherbergzaamste National Park van Nieuw-Zeeland: Fiordland National Park (Te Wâhipounamu – the place of greenstone - Jade) dat 12.500 km2 beslaat. Via de prachtige maar eenzame zuidkust rijden we naar Colac Bay- surfers paradise, daar wil ik graag een bijzonder beschilderd bushuisje fotograferen: The Simpsons, Bert & Ernie en Southpark in 1 bus, zo grappig. Henk leeft zich nog even uit als nep surfer, bij een reuze surfersbeeld en zo gaan we uiteindelijk bij Tuatapere weer het binnenland in, recht omhoog naar Clifden – waar een historische Suspension Bridge het dorp versierd. Hier is ook de afslag naar Lake Hauroko. Daar moeten we donderdag naar toe voor ons Jetboat avontuur! We rijden door het ons vertrouwde Manapouri naar Te Anau. Eindelijk zijn we eens een keer op tijd op een locatie: Blue Thistle Cottages http://teanauaccommodation.kiwi/ is voor de komende 4 nachten ons thuis. Boodschappen doen, koken en Henk heeft zowaar Annegien van het Nederlandse journaal op de TV gevonden. Het zien van Nederlandse TV was echter van zeer korte duur want er kwam verder niets meer en dat is maar goed ook. We leven hier net als de Kiwi’s in een bubble en de grote boze buitenwereld is ver weg.

Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk