Kia Ora allemaal,

22 februari, 7 uur in de morgen is het als we dit verslagje typen. We zijn in Otago Peninsula (bij Dunedin), huisje zonder tv en internet, heel basic want het is een echte oude (1900) Kiwi bach. Maar het is wel ‘Location, Location, Location’ zoals Phil and Kirstie van het gelijknamige Tv-programma altijd zeggen. Het uitzicht wordt gevormd door een 600 m brede baai met diverse zeedieren en sinds gisterenavond ligt er, 10 m van de batch, op onze steiger van het boathouse, een grote zeehond. Hij heeft bij ons overnacht. Af en toe hoorde ik vreemde zwaar grommende geluiden in de nacht, gaf eerst Henk een por, maar bedacht toen, ach nee het is de zeehond die zo tekeer gaat.

We gaan verder waar we gebleven zijn, met donderdag 11 februari, een reisdag naar Twizel, de toegang tot Mount Cook / Aoraki National Park. De hoogste berg van Nieuw-Zeeland en vrij vertaald betekent dit “zij die de wolken raakt”. Je ziet trouwens steeds meer Engelse namen veranderen in Maori namen. En zo hoort het ook vinden wij. In de komende weken mogen Nieuw-Zeelanders ook gaan stemmen over een nieuwe vlag. De huidige vlag lijkt teveel op de Aussie flag…..en is teveel verbonden met het Britse verleden vinden de trotse Kiwi’s. De huidige vlag heeft een Britse vlag linksboven in de hoek met 4 rode sterren als het Southern Cross. Australië heeft 5 witte sterren. Het nieuwe exemplaar is een silver fern diagonaal geplaatst, er boven ingekleurd met zwart, er onder ingekleurd met blauw en om het op te leuken nog de 4 rode sterren in Southern Cross formatie. Die moet het wat ons betreft gaan worden. De meningen zijn nog verdeeld, maar veel kiwi’s vinden dit ook en bij verschillende huizen zie je de nieuwe vlag al wapperen. We wachten af.

Sowieso lopen de Kiwi’s apetrots rond en wappert er ook regelmatig een All Black’s flag. Deze All Blacks, hun warriors, hebben onlangs de World cup Rugby gewonnen in Engeland. Wij hebben de halve finale en finale toen kunnen zien op ons grote scherm en het was geweldig! Het dak ging er af toen ze wonnen. Als je ze hierop aanspreekt en ook nog vertelt dat je het op de Nederlandse TV hebt gevolgd groeien ze toch enkele centimeters.

We laten met weemoed onze rol als Pippo en Mammaloe achter ons en rijden naar Rakaia. Met een kleine omweg wil ik graag even over de ‘langste brug van NZ’ rijden (1756 meter), maar Henk was niet echt onder de indruk. Ook is dit THE Salmon capital of (... jullie raden het al) the World en dus staat er een enorm grote zalm (6 meter hoog) bij binnenkomst van het dorp. Onze “Haka schreeuwende grizzly” wil er uiteraard mee op de foto. Daarna volgen we de SH1 richting zuiden en gaan na Ashburton het binnenland weer in naar Geraldine. Een leuk en gezellig klein plattelands plaatsje. Boodschappen, benzine en Verdé Café Deli. De ontdekking van vorig jaar en nu wederom een heerlijke plek om te lunchen. Het zonnetje schijnt, dus deze keer zitten we heerlijk comfortabel in de mooie rozentuin. Het is zo vertrouwd om hier weer te zijn, ook voor Henk. We rijden door het dorp alsof we locals zijn. Nog wat kleine aankopen, pharmacy, verjaardagskaart voor Ton, hij wordt over een paar dagen 65 jaar! En hij lijkt nog maar amper 50… De meest bekende winkel is Barker’s www.barkers.co.nz voor lekkere jam, chutney, siroop en ander heerlijks. We gaan weer op pad richting Lake Tekapo. Dit plaatsje is bekend om het kerkje aan het meer en de sterrenwacht. Ook wij gaan eerst naar dit kerkje, en natuurlijk is het weer ontzettend druk. Hier waan je je in China in plaats van N.Z. Het is Chinees Nieuwjaar geweest en het land is overspoeld met reislustige Chinezen. Zeker op de meest bekende plekken vind je ze in grote getale. Toch kunnen we nog bij “het” kerkje ‘The Church of the Good Shepherd’ komen en zelfs een paar foto’s zonder mensen maken. Henk, geduldig en uiterst correct als hij kan zijn, moet dan wel als een verkeersagent de chinezen alle kanten op verwijzen zolang ze maar niet in beeld staan. In het aangrenzende parkje zien wij ons huisje van vorig jaar staan waar vandaan je dat mooie uitzicht hebt op het meer en het kerkje. Rijdend door het kleine gehucht, wordt het al snel rustiger. Verder hebben we hier niets te doen, maar het valt op dat ons favoriete Tekapo ontbijtcafé van vorige jaar ‘Run 77’ de naam heeft veranderd in ‘Run 76’, huh… dat is gek. Vragen levert op dat er een nieuwe (Chinese) eigenaar is en de oude naam niet meer mocht worden gebruiken. Zou het kunnen dat over een paar jaar heel lake Tekapo een Chinese nederzetting is geworden? Wij rijden gauw door naar Twizel zo’n 50 km verderop. Een hele goede keuze blijkt, want er wacht weer een super cosy en gloednieuwe cottage op ons. Foehn Cottage www.bookabach.co.nz/23322. Vier nachten zullen we er blijven. Onderweg krijgen we Mt Cook en Mt Tasman in volle glorie te zien het is behoorlijk helder en zelfs wolkenvrij. Dat belooft wat voor de komende dagen. De spiegelfoto van vorig jaar: lichtblauw meer met blauwe lucht met centraal Mt Cook, zit er nu niet in want er staan schuimkopjes op het Lake Pukaki. Hier kun je de foto vinden: discoverimages…. Henk heeft voor deze prachtige foto een haiku geschreven, als opdracht voor zijn opleiding “Trainer Mindfulness”. Een haiku is een Japans gedichtje van 3 regels met 5, 7 en 5 lettergrepen en een ‘twist’ in de laatste regel. Dit is hem geworden:

Het hemelsblauw meer,

Spiegelbeeld voor de bergen,

Bevreesd voor de wind.

Twizel – Town of Trees (1140 inw.) is in 1968 als tijdelijk dorp gebouwd voor mensen die aan de dichtbij gelegen hydro powerstations in de Waitaki Valley hebben gewerkt en stond in 1984 op het punt om volledig verlaten te worden toen het werk was geklaard. Maar nu lachen de ‘Twizelnaren’ iedereen uit want de blijvers hebben nu zeer goedkoop grond en huizen in een omgeving van de hoge bergen, mooie meren, superblauwe kanalen en buitensport. Peter Jackson heeft hier LOTR Gondor gefilmd. Ook de toeristen ontdekken Twizel als toegangspoort tot het Aoraki National Park en Lake Ohau. Hiervoor is het veel gunstiger gelegen dan Lake Tekapo en het is er tenminste geen klein China. Inmiddels heeft het een paar accommodatiemogelijkheden, restaurantjes, supermarkt, petrol station en meer. We eten regelmatig bij Poppies, DE ‘must go’-plek in Twizel www.poppiescafe.com. Ik besluit: hier kopen we een kavel en bouwen ons huis en enthousiast blader ik in het makelaarskrantje dat bij Poppies ligt. Even later komen we aan bij onze cottage en in bed droom ik gewoon verder over onze toekomst in Twizel met onze 5 kinderen en een hond… hihi

Drie hele dagen hebben we om te vullen rondom Twizel. Het is licht bewolkt maar wel warm (26 C)! Vandaag kiezen we voor Lake Ohau dat ook een wintersportbestemming is. Maar eerst ontbijten we bij Poppies want die Eggs Benedict is daar zo lekker. Daarna rijden we langs de onwerkelijk blauwe kanalen waarmee stuwmeren worden gevuld en de powerstations energie opwekken door de dammen open te zetten. Het is best een gek gezicht, deze rechte stroken met lichtblauw water en hele grote powerstations in een ruig landschap. Deze kanalen worden ook gebruikt door enkele zalmkwekerijen met honderden zalmen in gescheiden bassins. Tientallen meeuwen zitten keurig op een rijtje te wachten of ze een graantje mee kunnen pikken als de zalmen worden gevoerd. We besluiten eerst hoog langs de rechterkant van het meer te rijden via een smalle en onverharde weg. We komen er helemaal niemand tegen, gelukkig... Aan het einde wacht een farm station, vanaf hier mogen we niet verder en beginnen aan de terugreis. Vervolgens gaan we via Lake Ruataniwha en klein stukje SH8 rechtsaf naar de andere kant van het meer. Hier ligt het plaatsje Ohau, zoals gezegd een wintersportplaatsje met een lodge, backpacker hostel en een motel. Dat is het. We picknicken laat in de middag aan het meer en inmiddels heeft de blauwe lucht plaatsgemaakt voor grijze bewolking. Na nog even in Ohau gekeken te hebben besluiten we terug te rijden en een stop te maken bij High Country Salmon aan de SH8. Hier kopen we gerookte zalm en een hele grote verse (vandaag uit het bassin geviste) zalm om te bakken/BBQ. Samen $ 26,07, ruim 15 euro. We koken vanavond zelf ons potje pasta. En we hebben tijd om te beginnen met seizoen 2 van WIDM.

De nachtrust heeft ons goed gedaan en als we naar buiten kijken belooft het weer veel moois vandaag. Na ons ontbijtje gaan we snel op pad. De keuze of naar het park om een track te lopen of een voor ons onbekende route te rijden is een moeilijke. We kiezen uiteindelijk voor de onverharde route rechts omhoog langs lake Pukaki. Een avontuurlijke en onverwacht mooie weg. We stappen regelmatig uit om te “zijn” en foto’s te maken. Mt Cook en Mt Tasman zijn constant volledig in het zicht. De lucht is blauw en bijna wolkenvrij. Aan het einde van de weg vinden we, hoe kan het ook anders: Mt Cook Station. Voordat we omkeren besluit Henk onverwachts om een smal pad richting de Tasman River te proberen omdat onze 4WD dat prima kan. Dat was een goede actie! Wat je daar aan het einde vindt overtreft alle verwachtingen… zo zou de hemel er uit kunnen zien denken wij. Aan de overkant een kilometers lange bergketen dat helemaal rechts uitkomt bij de majestueuze Mt Cook en op de voorgrond een vallei met stroompjes van wit en hemelsblauw snelstromend water die elk hun weg zoeken naar het lake Pukaki. Hier lopen we een tijdje rond, zitten te meimeren, eten een broodje en zijn stil. Wow, wat een plek en wat een prachtig weer.. alles klopt aan dit plaatje. Op de weg terug slaan we op een gegeven moment linksaf richting Lake Tekapo. Dit is een backcountry road midden door de natuur. Er is niets dan alleen maar prachtige vergezichten. Na ruim 2 uur rijden zijn we bij Mt John. De bult bij Lake Tekapo waar bovenop de sterrenwacht gevestigd is en waar je mooie vergezichten hebt. Tegenwoordig moet je $5,- betalen om naar boven te rijden. Smal, bochtig en vooral steil! We zijn er om kwart over 5 en uiterlijk om 6 uur moet de berg verlaten zijn door alle toeristen. Beetje gek om hier nu bij daglicht te zijn. Vorig jaar hebben we de Earth and Sky tour gedaan en er ’s nachts sterren gekeken. Nu zien we pas hoe het er bovenop de berg in werkelijkheid uitziet. Er staan een aantal grote domes met telescopen. Ze zijn geel met een witte top en gelukkig kan Henk mij net onderscheppen voordat ik met een grote dikke viltstift uiting ga geven aan mijn creativiteit, in dit geval het tekenen van oogjes, neus en mond, want ik zie eigenlijk gewoon Minions staan. Weer beneden besluiten we in Tekapo wat te eten bij Mckenzie grill. We zitten naast een Engels stel en kletsen gezellig wat weg met ze. Voldaan en dankbaar voor deze hele mooie dag rijden we weer naar onze cottage. Nog een wasmachine was, verslag typen en lekker slapen. Morgen gaat weer nieuwe avonturen brengen.

Halverwege de nacht wordt ik toevallig wakker en kijk naar buiten. Het is aardedonker EN ik zie de Melkweg en miljoenen andere sterren. Ik sta te springen op bed omdat Henk wakker moet worden. Zo wil het dat wij om 3 uur ’s nachts op onze blote voetjes in het natte gras staan en vol bewondering naar boven staren. Bizar mooi. Allemaal fonkelende sterren. Henk probeert zelfs nog foto’s te maken. Hetgeen een beetje lukt. Het probleem is dat de aarde draait en dus met lange sluitertijden van de camera er streepjes ontstaan in plaats van mooie puntvormige sterren.

Om half 8 zitten we stijf rechtop in bed. Een alarm gaat af, heel hard en het galmt door heel Twizel en de bossen er omheen. Na ons nachtelijk avontuur waren we nog diep in slaap, maar nu zitten we slaapdronken in bed onze hersens te pijnigen over wat we nu geacht zijn te doen. Op straat in ons parkje gebeurd helemaal niets… dus het zal wel denken wij voor het gemak. Nu zijn we toch wakker en het wordt weer een hele mooie dag qua weer, de zon staat al te stralen. Dan maar gebruik maken van onze vroege wekker, even ontbijten en brood meenemen voor de lunch. Zonnebrand op en klaar voor vertrek naar Aoraki National Park. Vandaag willen we de Hooker Valley Track weer gaan lopen. Dat is een prachtige wandeling naar Hooker Glacier Lake met hopelijk enkele ijsschotsen. Het is een makkelijke wandeling met 3 Swingbridges en Mt Cook telkens vol in de picture. Het is druk, veel drukker dan vorig jaar in het voorseizoen en het is ook nog zondag dat helpt ook niet. De parkeerplaats staat vol, maar alles is relatief en eenmaal op de track valt het ontzettend mee. We lopen rustig in 2,5 uur naar het lake en stoppen vaak om te genieten van de fantastische uitzichten en maken weer veel foto’s. Het waait flink in de valley, met name op de swingbridges, en oeps ineens zie ik een vliegende kiwibird (kan helemaal niet want een kiwi heeft geen vleugels) die in de wildstromende rivier terecht komt. Henk zijn cap is afgewaaid. Tja een misrekening, want als je je omdraait op de wiebelbrug komt de wind ineens van de andere kant en zoef weg is tie. Gelukkig heb ik mijn bloemetjes cap bij me, al meer dan 20 jaar oud en dierbaar. Dus Lief, je mag hem lenen maar wees er HEEL zuinig op!! Bij het meer aangekomen zijn er minder ijsschotsen dan de vorige keer, toen was het nog lente en kouder. De Gletsjermond op de achtergrond blijft indrukwekkend en Mt Cook toornt daar nog eens zo’n 2000 m fier bovenuit. Henk spreekt met 3 stoere Nederlandse jongens. Ze zijn heel dapper want zij rennen het ijskoude (3 C) meer in om zich op een ijsschots te werpen. Henk maakt leuke foto’s voor ze. Twee vrienden zijn overkomen voor de bruiloft van de 3^de man. Hij gaat trouwen met een kiwigirl en blijft hier wonen. Ze wisselen e-mailadressen uit en Henk belooft de foto’s door te mailen. Ikzelf doe de kleine Zeemeermin van Kopenhagen na en test hiervoor ook even het water, freezing cold! Na een ‘relax and play’ uurtje bij het meer beginnen we aan de terugtocht, dit lopen we sneller omdat we minder vaak stoppen. Tijdens de terugrit zetten we de auto regelmatig aan de kant om in het mooie late middaglicht foto’s te maken. Bij het zuidelijke puntje van het meer aangekomen, zien we dat het helaas ook vandaag niet windstil is. En weer zal de spiegelfoto van vorig jaar niet worden geëvenaard. Als beloning trakteren we onszelf op uit eten bij Poppies. Nog een wasje, alvast tassen inpakken want de volgende dag verhuizen we weer en gaan verder naar het zuiden.

Vandaag gaan we naar Glenorchy, de toegangspoort naar Paradise. De droomlocatie van mij want ik ben er erg benieuwd naar. We zullen er 5 nachten blijven. De weersvoorspellers vind ik al minder sympathiek want ze kondigen de komende dagen slecht weer aan. Zucht, heb ik dat, komen we in Paradise en dan regent het waarschijnlijk. Maar zover is het nog niet. Vandaag ziet de lucht er prachtig blauw uit met witte wolkjes. Ons laatste Eggs Benedict en pancakes bij Poppies en dan gaan we op pad. We nemen bij Omarama de SH8 – de Lindes Pass – naar Cromwell. Een hele mooie pass met vele indrukwekkende uitzichten waar het warme licht de groengele hellingen streelt. Aan het eind ligt Tarras, een piepkleine nederzetting maar wel met Tarras Country Café! Tijd om een cappuccino en thee te nuttigen. Daarna rijden we verder via Cromwell, de fruit capital….. Hier gaan we over een paar weken 5 dagen verblijven, dan laten we jullie zien wat we bedoelen…. We stoppen wel even bij Jones Family Fruitstall http://www.mrsjonesorchard.co.nz/ om heerlijk vers fruit in te slaan. Wat hier binnen gebeurt is echt een beetje raar. Het krioelt er van de Chinezen en zij kopen zakken vol met gedroogd fruit. Nu staat onze Chinese medemens niet altijd bekend als de meest vriendelijke en geduldige, zoals wij hebben ervaren in hun thuisland. Maar vooral in het buitenland komen ze vaak over als onbeschoft, respectloos, arrogant en voelen ze zich oppermachtig ten opzichte van westerlingen. Ze duwen je gewoon aan de kant, zien je niet staan, zeggen niet eens gedag of geven niet thuis bij een groet of glimlach. De zachtaardige en beleefde Kiwi’s zijn hen eigenlijk spuugzat als toerist, maar ja ze brengen wel geld in het laadje. Zoals hier bij Mrs Jones – wij vragen wat ze eigenlijk met al dat gedroogde fruit gaan doen en ja wat blijkt – het is zoals met onze melkpoeder, echt waar. Ze kopen alles op en verkopen het in hun eigen land voor 2 tot 3 keer zoveel. Wij zijn er even klaar mee en vertrekken snel weer verder. Even voor Queenstown stoppen we bij de historische Kawarau Suspension Bridge. De bungy brug waar AJ Hacket samen met Henry van Asch in de jaren 80 de eerste commerciële Bungy zijn gestart. Nu is dit een begrip in de hele wereld. Ikzelf ben hier in 2000 vanaf gesprongen. Nu heb ik die neiging helemaal niet meer hoor! We gaan wel kijken naar andere ‘dare devils’. Henk ziet nu voor het eerst hoe dit allemaal in zijn werk gaat en hoe mensen springen. Hij maakt er super goed gelukte foto’s van. Na een tijdje moeten we toch echt verder. Net buiten Queenstown zit tegenwoordig een groot commercieel centrum inclusief een grote supermarkt. Hier gaan we inkopen doen voor de komende 5 dagen. In Glenorchy zit nl alleen een kleine general store. Aangekomen in het drukke Queenstown, wurmen we ons met auto en al door de kleine, overvolle Shotover Street naar de weg die ons naar Glenorchy gaat brengen. Dit is één van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland en inmiddels verhard. Je rijdt langs een meer en bent aan weerszijde ingesloten door de bergen. We hebben nog redelijk weer maar zien het wel snel betrekken aan de overkant. Helaas zijn de majestueuze bergen minder goed te zien. We stoppen veelvuldig en naast me hoor ik alleen maar Aaa’s en Ooo’s. Er worden blijkbaar mooie foto’s door Henk gemaakt. Zo slingeren we 45 km door het Alpenlandschap tot aan The Gateway to Paradise - Glenorchy. Op de enige rotonde in het dorp - huh, waar is tie dan? O dat hele kleine bultje op de weg - moeten we driekwart de Glenorchy-Paradise Road op. Zo’n 6 km verder vinden we Nereus Way en na een korte klim bereiken we onze B&B: Precipice Creek Station. http://www.experienceglenorchy.co.nz/at-precipice-creek/ Waanzinnig mooi is het hier en we hebben prachtig uitzicht op de bergen en de wolken vanuit ons cottage. We zijn werkelijk in Paradise beland. Richard, een oudere man met baard, en 2 honden heten ons welkom en we voelen ons direct thuis.

Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk