Kia Ora allemaal,

Vandaag is het 1 maart – onze laatste maand Nieuw Zeeland gaat van start. Veel te snel gaat de tijd, maar we beleven alles met vitamine BA – Bewuste Aandacht! Is zo’n Mindfulness-term van Henk om meer in het hier en nu te leven in plaats van in het hoofd.

Te Anau en omgeving ken ik al best goed, maar toch hebben we 2 nieuwe dingen gevonden om onze dagen mee te vullen, ha ha. Vandaag gaan we naar de Mavora Lakes en richting Lake Wakatipu (jawel, het meer van Queenstown waar we al eerder waren). Maar je kunt ook aan de andere kant komen via een hele lange onverharde weg. Eerst rijd ik even naar de supermarkt voor verse broodjes, en waar kom ik mee thuis: Bolletje beschuit, Heinz Sandwich Spread komkommer, gemberkoek van Peijnenburg. Schijnbaar wonen ook in deze omgeving een aantal Nederlanders. Je kunt het altijd aan het assortiment in het gangpad “international” in de supermarkt zien. De broodjes zijn trouwens bovenverwachting lekker en heel vers. We maken ons lunchpakketje klaar en hup de auto in. Het eerste stukje tot The key is verhard – SH94 maar al snel daarna slaan we links af de onverharde weg op. Zo hobbelen we zo’n 35 km door (zeker 1 uur rijden) tot we aankomen bij de 2 meren. South and North Mavora lakes. Het is er sprookjesachtig mooi en er is helemaal niemand! We kiezen een wandeling rondom het North meer. We zien veel vogels en nu we geoefende spotters zijn geworden nemen we de tijd om te luisteren naar het o zo mooie gezang en te kijken hoe vrolijk en vrij ze hippen van tak naar tak en boom naar boom. Het is hier zo vredig – de enigen die de boel verstoren zijn die ellendige sandflies. Dus niet stilstaan is ons devies dan kunnen ze nl. niet op je landen. Het zijn gemene piepkleine beestjes die naast bijten eigenlijk niets kunnen. Na de wandeling picknicken we bij het meer. Henk neemt nog een geluidsopname op van het kabbelende water en het gezang van alle vogels. Dat vind ik zo mooi om naar te luisteren. Nu heb ik voor thuis deze herinnering. We rijden de Mt Nicholas Road verder, dit wordt later de Von Road. Totaal 51 km midden door de echte High Country en daar doen we zeker 2 uur over. Het is er prachtig. De Von Valley met rivier ligt tussen de hoge pieken en er zijn verder alleen goudgele vlaktes van dor gras. We weten dat er aan het einde bij Lake Wakatipu 2 stations zijn: Mt Nic en Walter Peak. Al het land dat we zien behoort tot deze grote stations. Mt Nic is ruim 100.000 hectare groot – nee ik vergis me niet in een nulletje en het is een family owned and runed working Merino sheep station. We rijden dwars door kleine riviertjes, slingeren op en neer langs bergen, zien veel schapen en soms een paar koeien. De weg is smal maar we komen nagenoeg niemand tegen. Je ziet met enige regelmaat een hut. Bij één ervan staan paarden en blaft een hond. We rijden even langs en een jongedame vertelt dat “ze” (zijzelf en een aantal cowboys) hier nu 4 dagen zijn om in deze uithoek van hun grondgebied de schapen te verplaatsen naar een andere paddock. Ze zijn van Mt Nic station en doen alles te paard en met de sheepdogs. Wat een vrij leven. Na een lange rit met veel fotostops zien we eindelijk na de zoveelste bocht het meer Wakatipu voor ons met links de besneeuwde bergtoppen erachter. Het lijkt of er meer sneeuw op is gekomen sinds een paar weken geleden. Het is heel gek om te beseffen dat we nu aan de andere kant van het meer staan in onherbergzaam gebied en links richting Glenorchy en rechts richting Queenstown kijken. Wat is het toch een bizar mooi land. In de late middagzon rijden we dezelfde weg terug, ook nu is het licht mooi warm om foto’s te maken. Pas na 7-en rijden we Te Anau weer binnen en besluiten om niet meer zelf te koken maar in een Italiaans tentje te eten en op tijd te gaan liggen met een goed boek.

Vandaag is de grote dag, Henk gaat ‘Mitre Peak’ zien! Eerst weer even de heerlijke verse broodjes bij de supermarkt halen. Ontbijten en weer een lunchpakketje maken. Aan de Te Anau – Milford Highway is namelijk helemaal niets. En het café in Milford Sound is te slecht, voor zover ik me kan herinneren. Ja, vandaag gaan we Milford Sound bezoeken (Piopiotahi). Dit is de nummer 1 attractie van Nieuw Zeeland en wereldberoemd. De weg is 120 km lang en daar gaan we 2,5 uur over doen zonder stops !! Henk verbaast zich er nog steeds over als ik weer eens de reistijd benoem. Je moet zorgen dat je ruim voor 8 uur al op pad gaat, of na 10 uur, om geen last te hebben van de vele tientallen bussen vol toeristen die ook deze kant op gaan. Vanuit Te Anau maar ook vanuit Queenstown komen ze en overspoelen de smalle weg. De bussen nemen altijd de lunch-cruises en zijn later in de middag alweer op de terugweg. Dus deze dag goed plannen is zeer waardevol. Nu is de weg ernaar toe al prachtig en veel stops en wandelingen waard. Er is een hele goede brochure bij de I-site verkrijgbaar met indeling van de route en welke stop hoelang duurt. We kunnen vandaag niet alles doen, we moeten om half 3 bij de boot zijn voor een laatste cruise van die dag door het fiord. Bij de Mirror Lakes, onze eerste stop worden we getrakteerd op inderdaad een superstrakke spiegel met hele mooie bergen. Het is windstil en helder weer. Our Lucky day. Daarna kiezen we de hele mooie wandeling bij Lake Gunn en verbruiken hier weer tijd om naar al die leuke vogeltjes te kijken en luisteren, zo schiet het niet op, ha ha. Verder zijn er diverse lookouts en fotogenieke plekken. De bergen worden hoger en hoger en zo slingeren we langzaam omhoog richting de 1.2 km lange Homer Tunnel. Een hoogstaand staaltje handwerk. Een flink gat in een berg om doorgang te verkrijgen. Dit is in 1953 voltooid. Het is er smal – 1,5 baan en er ligt geen asfalt, het licht is summier en het “lekt”. Nu in het drukke seizoen werken ze tegenwoordig met een verkeerslicht voor de veiligheid. We hebben geluk want het licht staat op groen. Aan de andere kant van de tunnel is het weer ook goed! Mooi meegenomen, want in Fiordland regent het 300 dagen per jaar en niet een beetje! Eigenlijk is het met regen nog veel mooier in het Fiordland, want dan krijg je veel grote watervallen (ik noem het altijd de huilende bergen) maar hé we hebben al genoeg vochtigheid gehad, dus wij zijn blij met een zonnige dag. Henk kijkt zijn ogen uit en ook voor mij was het al weer 12 jaar geleden. Uiteindelijk na flink slingerend afdalen komen we aan in Milford Sound. De beroemde Mitre Peak is direct zichtbaar. De Sandflies zijn hier op zijn hongerigst en met vele duizenden, dus een stevige insect repellent is een must anders heb je hier geen leven. Het oude bezoekerscentrum bij het haventje is inmiddels vervangen door een heel modern en mooi centrum waar de cruise-bedrijven hun trips aanbieden. We checken in bij Southern Discovery op de kleine boot voor onze 2,5 uur durende trip. http://www.southerndiscoveries.co.nz/category/milford-sound/. Milford Sound is korter dan Doubtful Sound maar ook wel erg mooi. We staan lekker buiten op de boeg en genieten van al die indrukwekkende plaatjes die we voorgeschoteld krijgen. Van de hangende tuinen vol mossen en planten, tot watervallen en hoge bergen loodrecht uit zee oprijzend. We varen tot open zee en draaien daarna om. Op de terugweg krijgen zowel de boot als wij gratis een grondige wasbeurt. De schipper waarschuwt wel even maar draait daarna zijn bootje rond midden in de Sterling Falls. Deze grote waterval (40 m hoog en 5 meter breed) is van dichtbij toch erg spannend en wie durft er op die boeg te blijven staan. Zo, wij zijn opgefrist en de camera’s ook want we bleven zo lang mogelijk die waterval fotograferen tot de lenzen kletsnat waren! Gauw met tissues droogmaken en nagenieten van deze ervaring! Als we weer aan wal zijn, rijden we dezelfde weg terug en stoppen nog bij The Chasm, daar zijn op de parkeerplaats de altijd brutale Kea’s (fiordland papagaaien) actief. Sloopbedrijven zouden hen goedkoop kunnen inzetten, want ze molesteren auto’s, trekken de rubbers overal tussenuit, verwijderen de ruitenwissers en schooieren wat rond. Maar niet voeren is het motto. Ze moeten zelf aan hun kostje komen! De wandeling door de kloof met een waterval is mooi. Nu het al bijna 6 uur is zijn de meeste toeristen en vooral alle bussen allang uit het gebied vertrokken. We rijden dan ook heerlijk relaxed de terugweg naar ons huisje. Onderweg bij het “mobile petrol station” halen we echte Indiase take away en eten die lekker op voor de laptop met onze favoriete serie Wie is de mol. Moe van twee mooie dagen vallen we in slaap. De wekker is gezet, want we moeten morgen vroeg uit de veren.

We zijn op tijd wakker geworden, snel in de kleren, naar de supermarkt voor de verse broodjes en om half 8 zitten we in de auto op weg naar het zuiden. Onze bestemming:

Lake Hauroko: Een van de meest zuidelijk gelegen meren en midden in het Fiordland National park, het is S-vormig en ongeveer 63 km2 groot en met 462 meter het diepste meer van Nieuw Zeeland, absoluut niet toeristisch en zo’n 2 uur rijden van Te Anau. We worden er om 9:45 verwacht bij de jetty voor een topdag, we hebben hier allebei naar uitgekeken. Het eerste deel van de weg schiet lekker op en bij Clifden slaan we rechtsaf bij het bord Lake Hauroko. Nu wordt de weg al snel onverhard en schieten we minder snel op. Die 2 uur hebben we echt nodig gehad. De weg is mooi en we komen niemand tegen. Soms voel je je bijna eenzaam en hoop je ook maar dat we geen lekke band of zo krijgen. Want er is in deze gebieden geen bereik voor de telefoon, dus dan wordt het zelf aan de slag gaan. Als we uiteindelijk bij het meer aankomen staan daar al 2 auto’s, een oude camper en Johan met zijn Jetboat. We zijn vandaag maar met 6 personen, Ralf en Kerry uit de USA, Berryl en John uit Christchurch N.Z. en wij. Johan, de eigenaar en 2^de generatie Nederlander, zal ons een onvergetelijke dag bezorgen op de Wairaurahiri River. http://www.wjet.co.nz/

Na de safety uitleg, zwemvesten aan en een leuke modieuze wollen muts uitzoeken (ja, er is een foto… sensuur -hihi) kunnen we “de boot” in. Ruimte genoeg, normaal kunnen er wel 10 mensen in. We varen over het rustige meer richting zuiden naar de ingang van de Wauraurahiri River. Dit is een van de wildste rivieren van Nieuw Zeeland met 200 meter verval tot zeeniveau, incl. een aantal rapids. We gaan 46 km stroom afwaarts naar open zee. Door alle regen van de afgelopen weken is de rivier “goed” gevuld hetgeen de trip extra spectaculair maakt. De rivier is nu relatief diep, ik schat ongeveer 1 – 1,5 meter en de jetboat zou al genoeg hebben aan slechts 50 cm! Zodra we de gemiddeld 15-meter brede rivier op varen gaat het gas vol open. De rivier is vrij smal en omgeven door bergen begroeid met regenwoud. Een sprookje is het….. Wij gaan echter met een enorme snelheid, met behulp van de 600 PK sterke V8 motoren, uitwijkend van links naar rechts rakelings langs rotsen en tussen boomstronken door. De jetboat heeft, met die platte bodem en superstrakke lijnen, schijnbaar weinig last van de stroomversnellingen en alleen bij hogere golven ‘klapt’ deze er overheen waarbij ik soms denk dat een niergordel geen overbodige luxe zou zijn! Het is duidelijk dat Johan uitstekend de juiste weg weet te vinden. Af en toe stopt Johan en vertelt honderd uit over dit geïsoleerde fiordland gebied. Hij is hier opgegroeid en kent bijna elke hoek, elke boom en elke vogel. Naast, of eigenlijk tijdens, deze trip verzorgt zijn bedrijf ook het plaatsen van vallen voor opossums en hermelijnen om zo de vogels te beschermen. We checken onderweg een paar vallen op gevangen dieren. In dit gebied loopt ook een track, met enkele hutten, maar er zijn weinig wandelaars die voor deze route kiezen. Wij leggen aan bij een hut om het visitor book te checken en om te kijken of er wandelaars hulp nodig hebben. Deze keer is alles in orde en Johan meldt dat direct terug aan het DOC. Op deze manier worden wandelaars in de gaten gehouden. Een stuk verder gaan we aan land en staan we midden in het eeuwenoude regenwoud waar nauwelijks mensen komen. We maken een korte wandeling en Johan verteld honderduit over de natuur. Uiteindelijk komen we met de jetboat en de nodige adrenaline in ons bloed, aan bij de zee aan de zuidkant van Fiordland. We varen een stukje op open zee om zo de kustlijn te kunnen zien. Daarna zet Johan ons af op het keienstrand. Wij kunnen een korte wandeling maken richting de Waitutu hut, want daar zal hij voor de lunch zorgen. Als we aankomen weten we niet wat we zien. Een grote hut (lodge) met meerdere bijgebouwtjes. Het is behoorlijk ‘Basic’ qua inrichting maar wandelaars kunnen hier prima overnachten. Je kunt hier ook met de boot heen, een paar dagen vertoeven en worden teruggebracht. Er zijn hier nl ook kortere wandelingen te maken. Het is echt ver van de bewoonde wereld. Misschien dat we dit voor een volgende keer ook gaan doen. Het is hier zo vredig en stil… meestal… De picknicktafel is gedekt met crackers, kaassoorten en worst en niet te vergeten een goede witte wijn die direct wordt ingeschonken. We kletsen allen over de avonturen en onze thuislanden. Johan is met het grillen van diverse soorten vlees bezig en waarschuwt dat er een helikopter in aantocht is met een generator. Die van de lodge is namelijk kapot. En ja hoor, na 5 minuten horen we al het specifieke geluid van een heli en moeten we onze spullen in veiligheid brengen want hij gaat op 10 meter afstand van onze tafel op het grasveld landen. Het geluid wordt steeds luider en daar komt de heli aan met, onderaan een lange kabel, een flinke generator. De heli landt netjes met een oorverdovend lawaai van de motor. Wij weer verder met onze hapjes die gelukkig niet allemaal waren weggewaaid… na 10 minuten wordt al besloten om de generator direct op de juiste plek te plaatsen. De heli stijgt weer met het apparaat op en ‘zweeft’ vervolgens ongeveer 50 meter boven een flinke schuur waar de generator in moet komen. De piloot laat het in één keer tot in perfectie voor de ingang zakken. Zo besef je al beter hoe het is om afgelegen te moeten wonen en dat je afhankelijk bent van goedwerkende apparatuur. Dit was een extra kers op de toch al heerlijke taart. Inmiddels is het vlees gebraden, hert, lam, worstjes met groente en salade. Het is overheerlijk, we zitten gezellig bij elkaar in de buitenlucht te genieten van dit serene plekje. Na de lunch kunnen diegene die dat willen een wandeling maken richting de rivier. Johan komt ons dan oppikken op een plek bij een Swingbridge. Ralph, Kerry en wij besluiten te gaan lopen. De oudere Kiwi’s blijven lekker zitten en komen later met Johan en de boot. We lopen weer door regenwoud waar zo weinig mensen komen. Het pad is soms wat lastig vanwege de regenval. Modder en veel wortels, soms een kleine afdaling met touwen voor enige steun. Goed opletten dus. Maar uiteindelijk komen we bij de swingbridge met een bordje “maar 1 persoon tegelijk”. We hebben er al veel gezien en gelopen, maar zo eentje nog nooit. Johan heeft aangegeven dat we de brug over MOETEN, anders kunnen we niet bij de jetboat instappen. Geen keuze dus, ik ga als eerste. In het begin is het spannend, zeker de eerste 4 meter omhoog want daar zit geen bescherming aan de zijkant. Bovenaan zie ik de rivier voorbij stromen en de toch wel lange brug. Het loopvlak slechts 25 cm smal is, bestaande uit alleen gaas met regelmatig een stalen strookje voor de stevigheid. Aan weerszijden gelukkig ook gaas met op heuphoogte staalkabel waarmee je het evenwicht kan behouden. De lengte van zo’n 30 meter zorgt voor een zeer wiebelig avontuur en wanneer je onverhoopt naar de wildstromende rivier onder je kijkt, raak je volledig gedesoriënteerd en lijkt de brug helemaal naar links te bewegen! Oeps, maar beter niet meer doen en gewoon stoïcijns rechtuit kijken naar die metalen deur net voorbij het midden op de swingbridge… wacht even… een metalen deur?? Dus nu maar hopen dat die niet op slot zit… Al met al vind ik het stiekem toch fantastisch en loop ik als een blij ei over die wiebelige brug. Aangekomen bij de deur in het midden, blijkt hij niet op slot. Deze is namelijk bedoeld voor de opossums en hermelijnen, zodat ze niet naar de overkant kunnen lopen.

Uiteindelijk komen we alle vier veilig aan de overkant en horen we de jetboat al aankomen. De terugweg op de rivier is weer net zo spectaculair. Soms heftig bewegend met veel opspattend water en de bijbehorende adrenaline-boost. Maar bij iedereen is een grote glimlach op het gezicht te zien! Op een bepaald punt kunnen de fotograven onder ons uitstappen om foto’s te maken van de jetboat in actie. Henk, Kerry en Berryl gaan er uit en ik blijf lekker met twee heren zitten. Dit wordt heel leuk. Johan slooft zich natuurlijk uit en haalt er het maximale uit qua snelheid en wendbaarheid. We maken zelfs een 360 graden rondje waarbij de boot van achter helemaal uit het water komt en de boot rond zijn as draait en daarbij een muur van water creëert die alles en iedereen uit zicht neemt. Henk fotografeert er lustig op los en wordt door de golfslag nat tot boven zijn knieën. Uiteindelijk komt de rivier weer uit bij het meer en moeten we nog de oversteek naar de jetty maken. Het water is helaas wat wilder geworden met golven van 1 meter hoog en daardoor ‘klapt’ de boot regelmatig hard op het water. Dat is iets minder lekker voor de rug en knieën. Maar oh, wat hebben we een hele gave dag gehad. Super verzorgd, veel geleerd over de natuur en veel spektakel. Rond half 5 zijn we weer bij de jetty, helpen Johan met opruimen en nemen hartelijk afscheid van onze medepassagiers. Nu kunnen we weer aan de 2 uur durende terugrit beginnen en heerlijk dromerig nagenieten van deze fantastische dag. Als we thuis komen maken we soep warm en snijden het brood. Lekker de benen op de bank en uitrusten. Morgen gaan we weer verhuizen en dit keer naar Cromwell.

Voor de laatste keer haal ik de heerlijke broodjes voor ons ontbijt. Alles is weer verzameld en ingepakt. Rond 10 uur nemen we afscheid van Annet. We zullen haar hier niet meer zien, want Blue Thistle Cottage staat te koop. Na 16 jaar Te Anau gaan ze terug richting noorden van het Zuider eiland om van hun pensioen te genieten. Daar wonen ook de kinderen en kleinkinderen. En die hebben ze nu al 4 jaar niet gezien. Ja dat is ook het leven in een groot land. Familie en kinderen zie je heel weinig ‘live’. Ik ken Peter en Annet nog vanuit mijn tijd bij The Green Spot, destijds hadden ze een accommodatie in Picton. Wie weet komen we ze elders nog eens tegen. Het toeval wil dat we nu naar Burn Cottage/Rewa Cadole gaan van Rose en Phil. En wat blijkt, dit zijn goede vrienden van Peter en Annet. Dus we moeten de groeten overbrengen. We rijden via het Bird park in Te Anau om de Takahe in het echt te zien, weliswaar in gevangenschap maar dit is bijna de enige manier om deze vogel te zien. Begin 2000 waren er nog maar zo’n 100 over. Nu is de schatting 250. Dus het gaat de goede kant op. Ook dit is een vrij grote blauwe vogel die niet kan vliegen en wordt dus ook bedreigd doordat o.a. opossums en hermelijnen de vogels, maar vooral de chicks, aanvallen en doden.

Te Anau heeft zich weer van haar mooie kant laten zien. Er is al jarenlang discussie of er een tunnel dwars door een natuurgebied moet komen van Queenstown naar Milford Sound. Dat scheelt heel veel reistijd voor de bussen. Wij zijn tegen! Te Anau en omgeving is te prachtig om te skippen. Als extra tip, zeer de moeite waard: bezoek het cinema in Te Anau voor de film: Ata Whenua - Shadowland http://www.fiordlandcinema.co.nz/ata-whenua-shadowland.

Vanuit Te Anau rijden we de SH94 / SH97 en SH6 naar Cromwell. We wilden de onverharde Nevis Road rijden vanaf Garston, maar doordat dit veel tijd zou vergen kiezen we toch maar voor de gewone SH6, dan kunnen we gezellig in Arrowtown lunchen bij The Postmasters Residence. http://www.postmasters.co.nz/index.htm

Arrowtown blijft een gezellig dorpje. Toeristisch maar wel leuk en altijd gezellig druk. Rond 1 uur zijn we er en we lopen direct naar onze favoriete lunchplek. Op het terras zitten ook 2 gezellige Canadese dames, net gister aangekomen in Nieuw-Zeeland en hongerig naar informatie, die ik dan weer al te graag wil geven. Het wordt een gezellig uurtje en de lunch (quinoasaldade met zalm voor mij en een perfecte hertenburger en salade voor Henk) met wijn is heerlijk. Daarna lopen we gezellig rond en kijken wat winkeltjes, eten nog een ijsje bij Patagonia, ja klinkt Argentijns en dat zijn de eigenaren ook. http://www.patagoniachocolates.co.nz/our-cafes/arrowtown/. En natuurlijk gaan we ook even binnen bij de niet te missen The Remarkables Sweet Shop: http://www.remarkablesweetshop.co.nz/. Later in de middag rijden we het laatste stukje naar Cromwell. We stoppen weer bij de Kawarau Gorge Suspension Bridge. De brug waar ooit het bungee jumpen is uitgevonden. Vorig jaar was het al na 6-en en werd er niet meer gesprongen. Nu is het druk met waaghalzen en Henk leeft zich uit met de camera. In 2000 heb ik hier ook gesprongen speciaal voor mijn groep die ik destijds gidste, nu hoeft het niet meer voor mij, gewoon kijken is prima. Maar het gevoel van toen komt wel weer naar boven hoor. Intussen hebben we met Rose gemaild en gezegd dat we er na 4 uur zullen zijn. We moeten bij haar de sleutel ophalen voor ons Franse landhuis. Rewa Cadole. Eigenlijk wilden we in Burn Cottage Retreat slapen, maar het zat helemaal vol. Maar ze verhuurt voor vrienden nog een heel mooi Frans huis midden in de boutique wijngaard van Rewa. De eigenaresse Phillipa is Nieuw-Zeelandse maar getrouwd met een fransman, nu wonende in Frankrijk maar bezitten hier een wijngaard incl. in Franse stijl gebouwd huis. http://www.burncottageretreat.co.nz/Rewa's_Cadole_-_Private_Vineyard_Accommodation

Rose rijdt met ons mee naar het 6 km verder gelegen huis dat midden in de wijngaard ligt. Wat een plek en wat is het huis groot! We blijven 5 nachten, hier gaan we zeker van genieten en ook een beetje uitrusten. Rose laat ons alles zien en vertelt hoe bepaalde dingen werken en waar we wat kunnen vinden. Ze heeft ook een enorme schaal met walnoten uit haar tuin neergezet en 2 flessen Rewa wijn. Ze vraagt nog of we via de Nevis Rd zijn gereden, nee vertellen we, gelukkig maar zegt ze want er is daar vandaag een dodelijk ongeluk gebeurd met jagers en een geladen geweer dat in de achterbak lag te rammelen en is afgegaan. Deel van de weg was afgezet en er was veel politie op de been. Als ze weg is gaan we ons installeren, maken ook even de vloeren schoon, want het is wat stoffig vinden wij. Het huis wordt niet zo heel vaak verhuurd. Ramen open en even luchten. Dan koken we ons potje en zitten nog wat onwennig rond te kijken. Wat een huis, mooi, groot en heel Frans!

Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk