Kia Ora lieve allemaal,

Hier is dan eindelijk het verslag van onze laatste dagen in Nieuw Zeeland en de terugreis. Inmiddels zijn we al weer 4 weken thuis, staat de kerstboom te pronken en is Henk bezig om de foto’s uit te zoeken. Maar toch willen we ook de laatste dagen van onze mooie reis nog beschreven hebben om het verhaal compleet te maken.

Dinsdag 18 november:

The bay of Islands… de oogjes gaan open in onze mooie Takou River Lodge… De zon schijnt door de gordijnen. Nee maar, het wordt zowaar een mooie, droge en zonnige dag. Vandaag hebben we een klein rondje Northland gepland. We gaan niet helemaal naar Cape Reinga, het meest noordelijke puntje, want dat is te ver rijden vinden wij. Maar dichterbij zijn fantastische plekken te bezoeken volgens Ian. We starten met een heerlijk ontbijtje bij ons favoriete restaurant “Food at Wharepuke”, waar kan het ook anders. Heerlijk op terras in het zonnetje, krantje erbij, een heerlijke cappuccino, een verse vruchtensmoothy, muesli en een eitje. Daarna rijden we op ons gemak richting Matauri Bay. Hier is een prachtig en vooral leeg strand in de vorm van een halve maan. De Cavelli Islands liggen voor onze voeten. Het is hier echt prachtig. We lopen heerlijk een stuk langs het strand, de voetjes laten strelen door de branding. Bovenop de heuvel (bij de camping) staat een monument, gemaakt door de kunstenaar die ook eigenaar is van “Food at Wharepuke”, waar we vanmorgen hebben ontbeten. Het is een (regen)boog met grote kiezels en in het midden de schroef van “een bekend schip” - Het vlaggenschip van Greenpeace - The Rainbow Warrior. Deze boot is in 1987 hier afgezonken nadat het in 1985 in de haven van Auckland tot ontploffing was gebracht door de Franse geheime dienst. Dit had alles te maken met de atoomproeven die Frankrijk in Mururoa en Hua (stille zuidzee) uitvoerden onder groot protest van Greenpeace en ook de Nieuw Zeelandse bevolking. Nieuw Zeelanders zijn zwaar tegen atoomproeven, atoomwapens e.d. Er mogen bijv. geen schepen binnen de Nieuw Zeelandse wateren komen met nucleaire stoffen aan boord.

Vanuit Matauri Bay rijden we verder langs de kustweg, met mooie uitzichten op the Bay of Islands, naar Te Ngaere en Wainui. Aan het strand vinden we plots een fantastisch vakantiehuis te huur.

Toevallig is de eigenaresse aanwezig en ze geeft me haar mailadres. Als we nog eens komen en willen boeken kunnen we haar rechtstreeks mailen. Je weet maar nooit. http://www.waterfrontretreats.co.nz/the-beach-house-at-te-ngaere-bay-northland# . Bij Whangaroa komen we weer op de hoofdweg. Dit is een piepklein plaatsje met zowaar een hotel (oubollig, dat wel), een haven en eigen baai. De plaats is schijnbaar bekend van the Big Game Fishing. We drinken wat in het hotel en rijden verder richting Kahoe en Mangonui. De laatste is een schattig plaatsje met een hele goede Fish and Chips shop. Een paar kilometer verder ligt het toeristische Coopers Beach aan Doubtless Bay.

Bij Cable Beach op het strand eet Henk zijn eerste TipTop-ijsje. Waarom zo lang gewacht, tja……(achteraf heeft tie spijt) maar naar huis gaan zonder een TipTop ijsje gegeten te hebben is ondenkbaar. Nieuw Zeelanders zijn grote ijseters en TipTop is marktleider. Je ziet het overal langs de weg en in de supermarkten. “One scoop” is vergelijkbaar met zeker 4 Italiaanse bolletjes. En we hebben er van genoten, Henk had de reclame favoriet Bramen en ik natuurlijk de Hoki Poki flavour met crispy caramel bolletjes! Na ons ijsje draaien we weer om en rijden terug. We nemen bij Kaeo nog een onverharde weg naar rechts om mooie foto’s te kunnen maken van grote rotsheuvels in het landschap. In het dorpje zelf hebben ze een paar meter hek met daaraan allemaal Jandals (teenslippers). Iedereen mag zijn of haar oude slippers achterlaten en blijkbaar zijn er tientallen mensen die dat hebben gedaan. Op een bordje staat vermeld dat de nabij gelegen benzinepomp nieuwe Jandals verkoopt, ha ha gelijk handel voor hen…

In Kerikeri gaan we heerlijk eten bij Food, want het is nog steeds top! Daarna is het de hoogste tijd om terug te gaan naar huis om onze tassen in te pakken. Morgenvroeg gaan we weer naar het zuiden, richting Auckland.

Woensdag 19 november:

Het is tijd om afscheid te nemen van ons huis en geweldige tuin. Ian komt om 9 uur langs om gedag te zeggen en verdorie het is altijd weer zo gezellig met hem….. dus rond 10-en rijden we pas weg. Vandaag hebben we een lange rijdag voor de boeg. We ontbijten voor de laatste keer bij…. inderdaad… Food en gaan daarna via Kaikohe naar de westkant van het Noordereiland. Bij Opononi en Omapere zien we de Tasman Sea weer. Hier heb je de Hokianga Harbour met de fantastische, vele tientallen meters hoge zandduinen die zo de zee in lopen. Deze haven is de grootste natuurlijke haven van Nieuw Zeeland. Vanaf South Head heb je een heel mooi uitzicht op de goudgele duinen.

Kort nadat we de westkust hebben bereikt duiken we het bos al weer in. De weg kronkelt door het Waipoua Kauri Forest. Hier staan een paar van de bekendste en grootste Kauri bomen (Giant Trees): mag ik even voorstellen: Tane Mahuta (God of the forest, 51 meter hoog en een omtrek van 14 meter met 244 m3 hout) en de ontzagwekkende Te Matua Ngahere (father of the forest) die nog groter in omvang is (16 mtr). Het is magisch om deze bomen van 2000-3000 jaar te mogen zien, prachtig en rustgevend. Dan zijn er nog The Four Sisters (4 Kauri-bomen zeer dicht bij elkaar) en Yakes Tree. De eerste twee zijn de twee grootste levende Kauri’s. In een eerder verslag hebben we al aangegeven dat de bomen enorm zijn en prachtig om te zien.

“Hier sta ik, hoog op een bergkam in Northland. Hier heb ik meer dan 1500 jaar gestaan. Ik ben Kauri, de reuzenboom van het Noordelijke deel van Nieuw Zeeland, een levende schakel met het tijdperk van de dinosauriërs. In mijn eigen leven heb ik het landschap zien veranderen. Ik was al een volwassen boom toen de eerste mensen hier aanmeerden in hun zeekano’s, voorouders van de Maori. Honderden jaren later zag ik de Europeanen, eerst op zoek naar hout, toen naar land. De 150 jaar daarna was ik getuige van het massaal vellen van de bossen om me heen en de gereedmaking van het land voor landbouw. Ik ben een van de weinige oude Kauri’s die gespaard zijn gebleven. Het verhaal van Northland is mijn verhaal.”

Ca 50 miljoen jaar geleden domineerde het bos met Kauri-bomen het Northland. Ze konden de ijstijden, vulkanisme, zeespiegelrijzingen- en dalingen, branden door bliksem en tsunami’s moeiteloos weerstaan. De komst van de Maori was ook geen probleem. De grootste bomen mochten door gewone stervelingen niet worden aangeraakt, alleen door priesters. De bomen waren goed beschermd totdat de Europeanen kwamen. In nog geen 100 jaar waren de bossen in het Northland volledig weggevaagd. Maar 1 tot 3% heeft de kaalslag overleefd. Sinds zo’n 50 jaar zijn de Kauri’s beschermd en mogen niet meer worden gekapt. Alleen de Maori mogen af en toe een boom uitzoeken voor de bouw van een Canoe.

De Tane Mahuta staat 3 minuten lopen van de weg. Zo midden op de dag is het een komen en gaan van mensen, jammer want dat verpest de magie wel een beetje. Maar 2 km verderop is de afslag naar de andere bomen. Daarvoor moet je een “stevige” wandeling maken van totaal 50 minuten en dat slaan de meeste mensen dan weer over. Geluk voor ons want de wandeling op zich met vele “baby Kauri’s” van maar een paar honderd jaar oud en de beroemde bomenzusters en broeders zijn overweldigend om te zien.

Na het Waipoua Forest gaat de weg verder naar het zuiden via Dargaville naar Auckland. Rond 8 uur zijn we in het hotel: The Sebel suites en apartments, voor 2 nachtjes. http://www.thesebelauckland.co.nz/. Midden in het Harbour Viaduct waar in 1997 the America’s Cup werd gezeild. Nu is het een gezellig uitgaansgebiedje. Ze hebben een parkeergarage, dus we kunnen direct de auto binnenzetten. Een kleine suite met aparte slaapkamer en woonkamer, keuken wasmachine en droger en balkon met uitzicht het de jachthaven.

De wasmachine gaat alvast aan. Scheelt thuis weer vakantiewassen.

We eten de laatste restjes eten van wat we nog over hadden en duiken er op tijd in.

Donderdag 20 november:

Vandaag gaan we met onze vriendin Wendy op pad. We ontbijten eerst bij een heel leuk tentje The Federal – www.thefed.co.nz naast the Sky Tower. Een supergezellig Amerikaans aandoende inrichting incl. de serveersters en een heerlijke ontbijtkaart. Henk heeft inmiddels de fotozaak gebeld. De lens is onderzocht door de importeur en inderdaad is het een fout exemplaar. De focus werkt niet goed. We kunnen een nieuwe lens komen ophalen. Dit willen we morgen graag doen in een andere vestiging midden in het centrum, dat is voor ons iets makkelijker. Geen probleem, hij gaat alles doorgeven aan zijn collega’s aldaar. Ook vragen we of we een nachtje kunnen bijboeken in het hotel. We vertrekken nl pas rond 10 uur morgenavond naar het vliegveld. Tja er zijn slechts 2 kamers vrij want………….. The Rolling Stones treden morgenavond op in Auckland. De kamer is nu 4 keer zo duur geworden, nou toch maar niet doen dan, ha ha. We bellen het motel waar we vorige week hebben geslapen en ja hoor we zijn weer welkom en tegen hetzelfde tarief. Dit is ook nog makkelijker want het ligt ten zuiden van het centrum op de weg naar het vliegveld. Gelijk geboekt dus. Wel lekker om morgen eind van de middag nog te kunnen douchen en rusten. Alle “must do’s” zijn geregeld, nu op weg naar Wendy. Ze heeft een mooie route uitgezocht door de Waitakere Ranges naar de ruige westcoast beaches nabij Auckland.

Ik ben zelf nog nooit in Muriwai Beach met de Gannet Colony geweest. En ik wil Henk die prachtige Jan van Genten, redelijk groot – geen Albatros - met toch een spanwijdte van bijna 2 meter, gouden kopjes en met partners voor het leven, ook graag laten zien. Het is een drukte van jewelste op de rotsen voor ons. Er zitten honderden Jan van Genten. Het DOC heeft hier goede uitzichtpunten gemaakt voor de bezoekers. We blijven zeker een uur kijken en fotograferen alles in volle vlucht. Het broedseizoen is net begonnen. Dus 1 van het stel zit op het nest te broeden en de ander komt af en aan met hapjes. Het is erg druk op de rots en ze lijken ogenschijnlijk allemaal op elkaar maar desondanks vinden zij feilloos hun partner. Alleen het landen is vaak een beetje klungelig, zo grappig om de zien. Het is hartverwarmend om het stel elkaar te zien verwelkomen met de borsten tegen elkaar en de snavels gekruist. We gaan deze superplek verlaten en Wendy stelt voor dat wij naar het volgende strandje wandelen. Bij dit strand zit ook een hele leuke lunchstop, Mmmm, we hebben best al trek gekregen. Sand Dunz Beach Café, 455 Motutara Rd – Muriwai - Aanrader. Na de innerlijke mens te hebben verzorgd rijden we naar Te Henga (Bethells Beach). Een prachtig zwart strand, ruige zee en rotsformaties in zee. We wandelen een stuk over het verlaten strand en zien 2 ruiters langs de branding rijden. Doordat het eb is kunnen we bijna zonder natte voeten naar een verderop gelegen baaitje, Neill’s Bay lopen. Voor de filmliefhebbers: delen van “The Piano” zijn in deze omgeving opgenomen (Piha en Karekare Beach). Na met volle teugen te hebben genoten, gaan we ook nog kijken bij Cascade Kauri forest, dat achter een golf course ligt. Heel grappig om tussen de holes door te rijden naar dat bos. Voor een wandeling hebben we nu helaas geen tijd meer, dat moet wachten tot de volgende keer. Het blijkt dat The Waitakere Ranges blijven boeien en telkens neemt Wendy me weer mee naar nieuwe plekjes. Zo dicht bij de grote stad maar zo ver weg van de “drukke wereld”. Bij haar thuis gaan we nog even naar haar praktijkruimte en heeft ze hele mooie woorden en adviezen voor ons. Inmiddels is het etenstijd en om half 7 hebben we afgesproken met Cameron, de zoon van Wendy, om pizza te gaan eten in een restaurantje. Na het eten rijden we nog met Wendy mee naar huis voor een kop thee, lekker kletsen en afscheid nemen van haar, Cameron en haar ouders. Hoe lang zal het deze keer duren voordat we elkaar weer zien?

Terug in het hotel loop ik nog even het balkon op, een laatste keer de lichtjes en de Harbour Bridge bewonderen. Henk komt er gezellig bij en trekt de pui dicht. Na 10 minuten willen we weer naar binnen, maar dan blijkt de deur op miraculeuze wijze in het slot te zijn gevallen, dat eigenlijk niet kan tenzij stiekem de zwaartekracht even omgekeerd is geweest. Daar staan we dan, half 12 in de avond, zonder telefoon, gelukkig wel met een fleece aan. We proberen de aandacht te trekken van mensen op straat en beneden in de lobby. Zwaaien en steeds harder schreeuwen naar andere hotelgasten die we schuin beneden ons in hun kamer zien…. Niets werkt, niemand kijkt op en we worden toch een tikje nerveus. Henk blijft nuchter maar begint het ook spannend te vinden want op een balkon de nacht doorbrengen klinkt niet aantrekkelijk. Henk overweegt om een stoel, van 5 meter hoogte, op het glazen dak van de lobby te gooien maar vreest voor de schade die we moeten betalen. Dan maar de deurmat op het glazen dak gooien waaronder zakenmensen in gesprek zijn… zweef, zweef….plof… shit, wederom geen enkele reactie van niemand! Ik wil de pui dan maar omver trekken en ruk en trek tot de sponningen kraken. Wel fijn om wat agressie kwijt te raken, maar Henk vind het toch geen goed plan, los van de vraag of de pui eruit getrokken zou kunnen worden? Dan na 15 minuten heeft Henk ineens contact met een voorbijganger die 15 meter verderop beneden bij een restaurant loopt. Hij hoort van Henk in welke kamer wij zitten en dat wij hulp nodig hebben. Hij is zo aardig om even het hotel in te lopen om iemand te waarschuwen. En ja hoor, na 20 minuten in de piepzak worden we bevrijd en zijn we zeer opgelucht. Bij controle blijkt dat de schuifdeur onmogelijk vanzelf op slot kan, want dan moet de hendel omhoog vallen… vreemd.

Vrijdag 21 november:

We zijn op tijd wakker, douchen, laatste zaken inpakken, uitchecken en de auto inladen en dan gaan we op pad voor onze laatste uren in Nieuw Zeeland. De auto mogen we laten staan in de parkeergarage van het hotel. Het ontbijt gaan we weer scoren bij The Federal, de pannekoekjes met bessen en kaneelboter waren gister zo lekker. Daarna lopen we door het centrum richting Queen Street, de belangrijkste winkelstraat van Auckland centrum. Daar zit ook DE fotozaak en Mrs Higgins Cookies! En piepklein zaakje met verkoop aan het raam. Daar koop ik altijd (al vanaf 1997) een paar heerlijk vers gebakken cookies, zo nu ook, en Henk vindt ze ook heerlijk…… In de fotozaak worden we al verwacht. Henk gaat de nieuwe lens proberen en ik loop even een paar andere winkeltjes in. Met name 4 pharmacy’s want ik ben op zoek naar een tube lipbalsem welke ik in Wellington heb voorgeschreven gekregen van de apotheker. Het werkt heel goed maar is nergens meer te krijgen. Jammer, dan thuis maar via internet proberen. Als alles is geregeld met de lens, wandelen we op ons gemak naar de haven, langs het Ferry Building en zolangs het water terug naar ons hotel. Daar pikken we rond half 1 de auto op en rijden richting Parnell voor een wandeling in de Rose Gardens, volop in bloei,Parnell Rise en tenslotte The Domain met het Auckland War Memorial Museum. Voor het museum is een heel mooi monument voor o.a. The Great War (eerste wereldoorlog) bestaande uit een schuinliggende granieten schijf waarover water stroomt. In het museum lunchen we in het café en dwalen een paar uur tussen de Maori tentoonstelling, kunst en oorlogsherinneringen. Rond half 4 zijn we klaar om richting het motel te gaan. Onze reis door Nieuw-Zeeland zit erop. We gaan even een dutje doen, douchen, bagage herpakken en een handbagagetas voor Singapore maken. Om 10 uur rijden we naar het vliegveld. De auto kunnen we heel makkelijk en snel inleveren, de bagage inchecken helemaal tot Amsterdam, dan hoeven we daar in Singapore niet meer naar om te kijken. Het is ruim 11 uur vliegen naar Singapore. Verdrietig maar met een heel fijn gevoel nemen we afscheid van Aotearoa. Binnen een paar jaar komen we hier weer terug. Veel lieve mensen wachten op ons.

Zaterdag 22 november:

We hebben een goede vlucht en vroeg in de morgen landen we op Singapore. We hebben hier ruim 17 uur de tijd. Met wederom een hotelkamer bij het Ambassador Hotel binnen inde luchthaven, kunnen we lekker een paar uurtjes slapen en opgefrist de stad in. Rond half 11 gaan we met de taxi naar de Marina Bay – The Flyer – het enorme reuzenrad waarin je ook kunt eten. Vandaar lopen we puffend van de hitte de brug over naar het Marina Bay Sands Hotel. http://www.marinabaysands.com/index.html. Het beroemde hotel van Singapore heeft drie hoge torens (met hotelkamers) met daar bovenop een soort canoe met restaurants en een prachtige infinity pool. Wij hebben bedacht om heerlijk te lunchen op de 57^ste verdieping bij restaurant Sky on 57. Een hele goede keuze. Heerlijk eten en een 360 gr view “to die for”. We lopen via het winkelcentrum bij het hotel naar buiten, het is mega groot met super luxe winkels waar je niet naar binnen durft. De ene verbazing volgt de andere op, maar er zijn gelukkig ook ‘normale’ winkels. We zijn beide geen winkeltypes dus dit is niet zo aan ons besteed. We willen weer naar buiten, de stad zien. Omdat we met Singapore Airlines vliegen, kunnen we gebruik maken van de hop on hop off bus, fijn toeristisch maar wel handig als je maar een aantal uurtjes hebt. Vanaf het dak van de dubbeldekker maken we, in anderhalf uur, de hele ronde van 21 stops door de stad en met een audiogids in je oor voor de belangrijkste informatie. Zo hebben we een indruk waar we er nog uit willen stappen. Als we de nieuwe ronde starten besluiten we er bij China Town uit te gaan. Een drukke gezellige wijk, met veel straatvertier. Het is al 6 uur en de eettentjes zijn druk doende maaltijden te bereiden. In een Indiase tempel (in de Chinese wijk) is een ceremonie aan de gang waar we blijven kijken. Verderop komen we bij een pleintje alwaar Chinese dames ‘line dancing’ beoefenen op moderne popmuziek. Een vreemd tafereel maar wel gezellig vinden wij. Plots is er rumoer en er verschijnen 2 draken die het dansfeestje komen verstoren. Onder begeleiding van veel tromgeroffel dansen de draken voor een Chinese tempel. We wanen ons weer in China… erg leuk dat we dit hier mogen meemaken. Rond half 9 nemen we de taxi terug naar het vliegveld. Douchen, nog wat lezen en om kwart over 11 naar de gate om gelijk te kunnen inchecken. Het blijkt een niet volgeboekte vlucht te zijn, Henk heeft zijn lange benenplek, maar we zitten met 3 op een rijtje, ik in het midden. Dus ik ga fijn op zoek naar een andere ruime plek. Aan de andere kant van de gang vind ik een plek bij het raam zonder stoelen voor me, dus ook veel beenruimte en de middenstoel vrij. We kunnen goed slapen en ruim zitten. Kortom de 13.5 uur komen we bijna moeiteloos door.

Zondag 23 november:

Om half zeven ’s ochtends landden we op Schiphol, we zijn weer thuis. Terug van een reis die ons veel heeft gebracht. Zoals rust en tijd voor onszelf en elkaar, veel indrukwekkende natuurpracht, hele schone lucht, helder licht, stevig wandelen, inspirerende ontmoetingen, uitdagingen aangegaan, nieuwe ervaringen, verlegde grenzen, hele mooie foto’s, fantastische herinneringen, ruim 4000 km in de ‘banden’, iets te koude lente dus geen korte broek aan gehad, ontzettend lieve mensen leren kennen en met oude bekenden een fijne tijd gehad. Nieuw Zeeland blijft voor mij echt thuiskomen en Henk heeft het ontdekt en er intens genoten. Wat een land, het heeft Henk nu ook zijn greep. We gaan zeker terug en zeker voor langer dan 6 weken.

Nu na bijna 4 weken thuis hebben we allebei een gevoel van heimwee en gemis. Zeker nu we de laatste reisdagen aan het beschrijven zijn en de foto’s ons lijken te lokken. Heel misschien dan toch volgend jaar al….? … of nog even geduld?

Wewillen iedereen die ons volgede op het web nog hartelijk bedanken voor de fijne en leuke reacties! Zonder jullie mentale steun en aanmoediging hadden we deze reis wellicht niet kunnen volbrengen

….. ja, dat reizen is echt topsport!

Liefs en fijne feestdagen en een reislustig 2015.

Henk en Jolanda