Kia Ora lieve allemaal,

Maandag 10 november:

We worden wakker gemaakt door een heel concert van honderden vogels. Ik zit om half 7 al buiten op terras te kijken en luisteren wat er allemaal in “onze” tuin woont en langskomt. Het meer onderaan ligt er als een spiegel bij. De mist trekt langzaam op, meegelokt door een onzichtbaar briesje, het is sprookjesachtig mooi. We starten vandaag rustig op en ontbijten heerlijk buiten. Dit is een fantastische plek. Het huisje is helemaal privé, geen andere gasten en Hugh en Mandy wonen verderop maar we zien elkaars huizen niet. Ze hebben dit stuk grond (65 ha) jaren geleden gekocht en gingen elk weekend met hun 4 kinderen vanuit Auckland – waar ze woonden -- hier naar toe om als eerste alle rommel op te ruimen en de grond klaar te maken voor het planten van vele duizenden bomen. Alles hebben ze samen met eigen handen gedaan, echt ongelooflijk. Ze woonden toen tijdelijk in een oude shed. Inmiddels is het een prachtig stuk natuur geworden waarin met name de vele soorten vogels het enorm naar hun zin hebben. De bomen groeiden als kool en zijn nu groot, ook de kinderen zijn volwassen geworden en wonen verspreidt over N.Z. en Australië. Hugh en Mandy hebben een mooi groot huis laten bouwen met overal super uitzicht waarin ze zelf wonen en daarnaast een huis voor gasten met een even zo mooi uitzicht. Ze beschouwen hun woongeluk hier als één groot kado. Nu nog steeds werken ze hard. Hugh is 74 en Mandy begin 70. Ze planten nog steeds bomen maar het einde is in zicht, bijna het hele stuk land is nu beplant. Ze kopen elke boom en struik via een bevriende kweker in de buurt.

Rond 10 uur gaan we op pad. Rotorua is ongeveer 40 min en Taupo 50 min rijden. Beide plaatsen liggen in het volcanic en thermal gebied. Overal komt hier stoom uit de grond, ja echt gewoon uit de grond. Het kringelt op uit het trottoir, uit de golfcourse en in tuinen en het stinkt naar rotte eieren, maar dat went snel hoor. Vandaag gaan we naar een plek waar ik graag kwam: Wai-O-Tapo (Sacred Waters) http://waiotapu.co.nz/ .Dit is een heel mooi thermal park, een beetje toeristischer geworden dan 10 jaar geleden maar nog steeds fijn om te zijn. Het is het grootste Thermal activ gebied in the Taupo Volcanic Zone. Onze eerste stop is net buiten het park bij een mud pool. Een grote pool met allemaal pruttelende modder. Vanmorgen flink actief moet ik zeggen. Als je die ‘opspattende modder’ fotografeert dan lijken het wel bevroren explosies of een bizarre vorm van aardewerk. Daarna gaan we naar de entree van het park. We wandelen de grote ronde langs allemaal pruttelpotten en kokend water. Devil’s home, Devil’s bath, Devil’s Throat, Devil’s ink pots (hé Marcel ben jij verhuisd?). De Silica terrassen en het Artist’s Palette met de vele kleuren geel en roze (zwavel), groen (Arsenicum), paars (mangaan), oranje (antimonium) zwart (koolstof), wit (silicum), rood/bruin (ijzeroxide) veranderen constant van tint door zon en wolken. En natuurlijk de Champagne Pool, het masterpiece (de grootste bron) van dit park, vaak met enorme wolken van stoom rondom. De eruptie van 900 jaar geleden heeft deze pool gemaakt. De temperatuur is 74 graden en langs de oranje randen vormen zich kleine belletjes zoals in Champagne, dit komt door koolstofdioxide. We fotograferen en genieten volop en lopen ons rondje dan ook langzamer dan de aangegeven tijd. Als we terug zijn bij de ingang, rijden we naar Rotorua voor een late warme lunch bij het Museum café. We willen ook naar de “ Mt Tarawera aardbeving ervaring van 1866” in dit museum, maar helaas is er onderhoud aan dit deel en dus gesloten. Heel jammer voor Henk maar om te onthouden voor de volgende keer. We wandelen langs het meer en lopen naar Ohinemutu, een Maori gemeenschapje aan het meer met een Marae en een mooi kerkje uit 1910. Op deze begraafplaats liggen een aantal Great War (WO I) strijders begraven. Zoals altijd met een herdenkingsmonument… Voor vandaag is het mooi geweest, we rijden terug naar onze hemel op aarde, de late middagzon is nog lekker aanwezig en we gaan gezellig op onze kleine jetty zitten mijmeren en lezen. Het avondeten is lekker simpel brood, tuna salade en verse gerookte zalm. Moe en voldaan vallen we in slaap.

Dinsdag 11 november:

Vandaag worden we wederom door de vogeltjes gewekt, het weer is echter omgeslagen in bewolking en dreigende regen. Deze morgen blijven we lekker thuis, rustig ontbijten, foto’s uitzoeken, verslag typen en 2 wasmachines was draaien. De wind waait goed, dus alles is zo droog aan de lijn. (tussen de buien door). We besluiten om ’s middags richting Taupo te gaan. Als eerste komen we langs de Glass Blow studio van Lynden Over “Lave Glass” www.lavaglass.co.nz aan de SH5 bij Taupo. Zeker stoppen als je de kans hebt! Hij is een bekend kunstenaar in Nieuw Zeeland en blaast prachtig glaswerk. We hebben stukken van hem gezien in Te Papa in Wellington waar we van onder de indruk waren. We zijn er rond half 2 en denken er een half uurtje te vertoeven….. Hier zien we veel meer moois en worden verliefd op een hele grote handgeblazen vaas met de naam “Tongariro National Park” met een prijskaartje waar we zeker over moeten nadenken. We zien in de kleuren, structuren en lagenveelterug van dit mooie park met de 3 vulkanen. “Mijn park” en nu ook Henk’s park, want hij vond de vulkanen prachtig in dat lage verlaten landschap. De vaas zal perfect passen op ons dressoir, dat weten we zeker. De mevrouw (goede verkoopster) ziet “how we fall in love with this peace” en verplaatst het steeds naar perfect licht. En komt telkens zeggen hoe mooi die wel niet is. We hebben frisse lucht nodig en lopen door de tuin waar een aantal prachtige en grote glas stukken staan opgesteld. Lynden is zelf aanwezig en aan het blazen. Magnifiek om te zien hoe hij samen met zijn collega het vak uitoefent, echte kunstenaars. De grote stukken zoals onze vaas blazen ze met z’n 2-en, dat kan iemand niet alleen want deze weegt zeker 20kg. We blijven wel een uur kijken en vragen aan hem stellen. We hebben opeens ernstig koffie en een taartje nodig

. Het is intussen al 4 uur en we willen tot een besluit komen, want om half 5 sluiten ze. De verkoopster wordt helemaal nerveus van ons en doet een prijsvoorstel, GST (BTW) return inclusief verzenden en verzekeren. Uiteindelijk doen we een tegenvoorstel en dat wordt geaccepteerd. Wauw, we zijn de trotse eigenaren geworden van een perfect kunstwerk voor in ons huis. Lynden komt ook nog even om ons te bedanken dat wij zijn kunst een thuis geven in Nederland bij het Bungle Bungle schilderij uit Australië. Maar als goede Kiwi weet hij zeker dat zijn vaas meer zal gloeien en schitteren dan het Australische schilderij (een voorbeeld van het aloude Ned-België (Kiwi/Aussie) competitie). We zullen hem een foto mailen. We maken de papieren in orde en ze beloven de vaas op 19 november, helemaal safe verpakt, te versturen zodat wij hem snel krijgen zodra wij terug zijn in Nederland. Het is al over half 5 als we uiteindelijk naar buiten lopen. O ja Taupo… daar zouden we eigenlijk heen gaan, dan maar daar snel boodschappen doen bij de Baker’s Delight, supermarkt en warenhuis en stukje wandelen door het centrum. Daar wijs ik Henk nog een aantal plekken uit mijn verleden. Henk informeert bij de jacht en viswinkel “Hunting and Fishing”naar huurmogelijkheden voor hengel en toebehoren en een vergunning. Misschien hebben we nog tijd om te gaan vissen. We besluiten om maar in Taupo bij Plateau (Wies ik heb ze de groeten gedaan) te eten. Het eten is super maar ze hebben helaas geen wifi. Dit is toch telkens weer een probleem. We verblijven elke keer te afgelegen dus op de overnachtingsplekken hebben we sowieso geen bereik van internet en telefoon. Dus moeten we het hebben van soms een free wifi spot in een cafeetje. Na het eten start ‘de jacht’ op free wifi. Mc Donalds? – nee helaas werkt niet volgens de medewerkers, Burger King dan, nee ook al niet, zo proberen we diverse tenten waarbij we met de auto zo dicht mogelijk proberen te staan zonder op te vallen. Uiteindelijk staan we voor een motel op de parkeerplaats en daar lukt het om weer eens een verslag te uploaden voor onze trouwe volgers. Het is inmiddels 9 uur als we aan de terugreis beginnen. Dit wordt een avontuur in het donker, zonder enige wegverlichting, in de stromende regen… maar gelukkig weten we ongeveer waar we heen moeten. Rond tienen zijn we thuis en sluiten voldaan de dag af. We dromen van onze mooie aankoop.

Woensdag 12 november:

Weer een druilerige start van de dag. We hebben hier op het Noordereiland nog niet echt geluk met het weer, maar mogen ook niet klagen want het is tenslotte lente en N.Z. is niet voor niets zo groen. Maar het is wel te koel voor deze periode. Vandaag willen we via de binnendoor-weggetjes naar Oraki Korako rijden. Weer een ander mooi thermal park. Niet zo groot en ook veel minder toeristisch dan Wai-O-Tapu. Lekker knus. De meestal onverharde weggetjes liggen heel mooi in de Waikite valley. Gelukkig had ik thuis al de straatnamen opgeschreven zodat we niet zouden verdwalen. We hebben een goede kaart, de allerkleinste wegen staan er vaak wel op maar zonder straatnaam. We komen langs een stuk commercieel bos, waarvan ze er in N.Z. veel hebben. Hier zijn de foresters druk bezig met kappen. Wat een gevaarlijk beroep hebben zij. We blijven een tijdje staan kijken hoe de enorme boomstammen worden ontdaan van zijtakken en dan naar beneden geduwd met kranen en grijpers. Je ziet vaak onderweg veel bergen en heuvels met “commerciële bomen” van klein tot volwassen en ook volledig kale gedeelten, die net ontbost zijn. De bomen groeien hier erg snel en krijgen lange rechte stammen. De wood industry is groot in Nieuw Zeeland, naast de Dairy (melk), vlees van koe en lam, wol van de schaapjes en het toerisme. Nieuw Zeeland heeft niet, zoals haar grote broer Australië, een rijkdom aan grondstoffen.

Oraki Korako (the place of adornment) http://www.orakeikorako.co.nz/ heeft een facelift gehad in de tussentijd dat ik er niet ben geweest. Een mooi nieuw gebouwtje in plaats van een klein houten hokje. Je ziet een silica terras aan de overkant van het meer al liggen en het stoomt flink (bij regen zie je het nog meer stomen). We worden met een pontje de rivier overgezet en daar kunnen we een pad volgen dicht langs allemaal bijzondere elementen van de natuur. Veel-kleurige hellingen door organismen die goed gedijen op het warme stromende water, grote gapende gaten in een onregelmatig gevormd plateau dat volgens het bord een dun laagje vormt over het onderliggende hete gesteente. De aanwezige geiser pruttelt wel maar spuit slechts 1 meter hoog. Net als we weer terug zijn aan de overkant en wat zitten te drinken roepen de medewerkers dat we moeten kijken richting het park. Daar spuit de geiser wel opeens flink de lucht in. Toch leuk dat we dat, al is het van afstand, hebben gezien. Dit parkje is zeker de moeite waard. De silica terrassen hier zijn de grootste van Nieuw Zeeland.

We rijden door regenachtig Hobbit en elfjesland weer terug naar ons huis. Of eigenlijk gelijk door naar het huis van Hugh en Mandy. Het is rond 3-en en zij zitten al op ons wachten met thee en heerlijke zelfgebakken bananen-notentaart. Het is tijd om afscheid te nemen van deze twee fantastische mensen. Uiteindelijk zitten we tot na 5-ven te praten over de zin van het leven….. Ze zijn een beetje uit hun doen, want Fleur, de dochter die we hebben ontmoet, is verpleegkundige en heeft vandaag te horen gekregen dat zij (op eigen verzoek) wordt uitgezonden met nog 19 andere N.Z. nurses naar Sierra Leone. Daar helpen zij, niet zonder risico, het Rode kruis bij de verzorging van Ebola-patienten. Ze vertrekt al over een paar dagen. Pappa maakt zich ernstig zorgen over zijn “kleine” meisje. Maar ze hebben ook nog de bruiloft van hun zoon in februari om naar uit te kijken. Deze wordt op hun eigen land georganiseerd met alles erop en eraan, dus veel voorbereiding. Hugh en Henk hebben een fijn gesprek over “the Power of Now” en Hugh vertelt heel enthousiast dat hij over 2 weken naar een presentatie van Eckhart Tolle gaat in Auckland – we zijn helemaal niet jaloers.

We moeten beloven om terug te komen en dat doen we graag. Dit is geloof ik wel onze meest favoriete plek van alle hele mooie accommodaties en lieve mensen, samen met Kaimata bij Dunedin en The Old Schoolhouse in Tasman. Met dikke knuffels en kussen nemen we afscheid en zwaaien nog uitgebreid als we het pad afrijden. Voor het avondeten hebben we boodschappen in huis. We maken Indiaase butterchicken met rijst. En hebben ook nog lekkere Puhoi lemon yoghurt over. Mmmmm.

Donderdag 13 november:

De tassen hadden we gisteravond al ingepakt. Dus na het ontbijt laden we de auto in en rijden het pad af, zo nu en dan nog even omkijkend. Wat een inspirerende, fantastische plek is dit. Hier waren we niet voor het laatst besluiten we! Vandaag gaan we naar Auckland en gaan we Wendy en haar ouders voor de eerste keer deze reis zien. Als koffiestop heb ik het leuke tentje gekozen waar ik al zo vaak heb gezeten toen ik in Taupo woonde. Altijd op weg naar en van Auckland, Hamilton (of zomaar tijdens het toeren) stopte ik in het kleine plaatsje Tirau waar je een paar leuke gallery’s hebt EN Alley Cat’s Café and Home Sweet Home winkel kunt vinden. http://homesweethome.co.nz/shop/ In dit Café hebben ze eigengemaakte hartige en zoete lekkernijen en aromatische thee’s en een leuk rommel winkeltje. Nadat de innerlijke mens tevreden is gesteld rijden we richting Hamilton door een gebied met veel paardenfokkerijen en grote farms met koeien. Hier zijn in de jaren 60 en 70 veel Nederlandse boeren neergestreken. Hamilton heeft de mooiste botanische tuinen van heel Nieuw Zeeland en helaas hebben wij daar vandaag geen tijd voor. Wel stoppen we even snel bij The Gouda Cheese Shop http://www.goudacheese.co.nz/. En warempel de mevrouw achter de toonbank is nog steeds dezelfde (Nederlandse) dame. Het is zo grappig om hier tussen de chocoladeletters, banketstaven, kerstkransjes en taai taai te staan. Samen met nog vele honderend andere Nederlandse producten incl. alle De Ruijter’s en de Calve pindakaas. En wat ze hier ook hebben…. de zo vertrouwde houten plank met allemaal grote ronde en lekkere “Hollandse”kazen. De Echte ! Van een Nederlands boerenbedrijf hier uit de regio en echt op de Hollandse manier gemaakt. Heerlijk een stuk extra belegen gekocht, naast de goudkuipje, gevulde speculaas en weer een blik erwtensoep. We bellen Wendy dat we Auckland naderen. We verwachten rond 5 uur bij haar te zijn. Eerst gaan we naar het Cornwall Park Motor Inn http://www.cornwallpark-motorinn.co.nz/ om in te checken, handig gelegen tegenover mijn favoriete stop in Auckland, One Thee Hill- and Cornwall park. Daarna moeten we helaas weer naar de camerawinkel. We hebben er nog maar niet eerder over geschreven, maar deze nieuwe Tamron lens is ook defect. Deze heeft regelmatig last van Focus hunting (scherpstelling lukt niet). Het blijft sukkelen met dit type lens, ondanks de mooie scherpte en de noodzakelijke beeldstabilisatie van de Tamron-lens, wilde Henk liever een Nikon-lens… maar die heeft helaas die beeldstabilisatie niet die bij een 36 Megapixel camera handig is. Nu is deze Tamron-lens echt uit de gratie bij hem, dit is de eerste en laatste Tamron die hij heeft gekocht. Bij de fotowinkel zien ze ook de fout, maar men wil de lens opsturen naar de importeur voor definitief antwoord. Volgende week dinsdag of woensdag zullen ze antwoord hebben en dat treft want dan zijn wij net weer terug in Auckland vanuit de Bay of Islands. Uiteindelijk zijn 99% van de foto’s met de eigen ‘beschadigde’ lens genomen. De nieuwe lenzen hebben altijd in de doos gezeten, wachtend om geruild te worden bij de volgende winkel op de route. Nu op naar Wendy en haar ouders in Waitakere Ranges. Dit natuurgebied ligt ten westen van het centrum. Ik heb het adres in mijn hoofd en de route vinden in Auckland lukt verrassend goed! In 1 keer goed gereden. We worden met open armen ontvangen door Wendy en haar ouders Leo en Dineke . Het is telkens weer zo vertrouwd als ik bij hen ben. Het is toch een beetje mijn N.Z. thuis hier. Wendy heeft al heerlijke Indiase schotels voorbereid. Na de thee en gezellig bijpraten gaan Leo en Dineke met ons door de tuin wandelen en Wendy maakt het eten verder af. Een wandeling door hun tuin is wat anders dan de postzegel van onszelf hoor….. Langs de weides met schaapjes (voor de hobby), via heel veel bloemen en bloeiende struiken komen we in het bos - Ja echt waar een heus bos incl. de Kauri, Rimu, Totara en boomvarens ! Uiteindelijk klimmen we weer omhoog naar het huis vanwaar we uitzicht hebben op de skyline van Auckland met de Sky Tower prominent aanwezig. Het diner wordt heel gezellig met ons 5-en en we praten honderd uit over herinneringen van vroeger, mijn eerdere bezoekjes en over Nederland en het leven in N.Z. Na het eten gaat Wendy met ons nog even een klein rondje rijden en dan is het tijd voor thee en toetje. Voor we het weten is het al rond 10-en. Tijd om terug te gaan naar Auckland. Volgende week woensdagavond komen we weer aan in Auckland. Voor donderdag spreken we af iets leuks te gaan doen. De terugreis blijkt een hele onderneming, want ook hier wordt ’s avonds en ‘s nachts aan wegen gewerkt en uitgerekend onze doorgang is versperd. In het donker kaartlezen is niet zo handig. Maar het lukt ons uiteindelijk, met 30 minuten vertraging, toch aan te komen bij onze Inn op Manukau Road.

Haere Ra

Henk en Jolanda