Kia Ora allemaal,

Mairin: WIDM, dat je dat niet weet J Wie is de Mol natuurlijk. Ons meest favoriete programma aller tijden. Annemarie: de zeehondjes liggen heel dicht bij op de rotsen en soms moet je er zelfs langs lopen, advies is wel om 10 meter afstand te houden en niet tussen de zeehond en zijn vluchtweg (de zee) te gaan staan.

De bezorgden’ onder jullie: met mijn ribben gaat het gelukkig weer wat beter, gevoelig, maar ik kan wel alles doen hoor.

Vandaag vrijdag 5 februari reizen we verder naar het zuiden. Let op, we zitten op het Zuidelijk halfrond dus alles is omgedraaid. Het zuiden is naar het ‘koude’ toe, de zon komt wel in het oosten op maar draait over het noorden naar het westen! Het water loopt andersom het afvoerputje in en de sterrenhemel ziet er anders uit dan bij ons op het Noordelijk halfrond en het is bij ons nu zomer en bij jullie winter!

Akaroa op het Banks Peninsula is onze volgende bestemming. 3 nachten in Little River waar een huis in het bos op ons wacht – Birdsong Lodge. Een veelbelovende naam. Het peninsula ligt dicht bij Christchurch en is ontstaan door 2 enorme vulkaanuitbarstingen zo’n 8 miljoen jaar geleden. Het heeft een heel bijzondere vorm met heel veel kleine pittoreske baaitjes en 2 natuurlijke havens: Akaroa en Lyttelton. In 1838 onderhandelde een franse whaling captain met de Maori over Banks Peninsula en keerde terug naar Frankrijk om de zaak verder te regelen maar in 1840, een paar dagen voor hun terugkeer in Akaroa werd op 6 februari de Treaty of Waitangi getekend tussen de Britse kroon en de 40 Maori chiefs. De fransen hadden het nakijken maar settelden zich wel in Akaroa (betekent lange haven in het Maori). Tot op de dag van vandaag heten de straten hier Rue… en wappert er her en der nog een klein frans vlaggetje, vind je er Bistro’s en huisjes met franse namen zoals Maison de la mer. L’Abri en Bon Accord en voelt het net even anders dan de rest van N.Z.

Maar voor het zover is pakken we eerst in Kaikoura onze spullen in. Rooien met een riek (door Jolanda, want Henk is en blijft een stadsjongen) wat “piepers” en plukken courgettes om mee te nemen. Jessica heeft ons echt op het hart gedrukt vooral ‘veel’ mee te nemen, anders krijgen zij het niet op. Klaar voor vertrek zeggen we gedag en beloven weer terug te komen en wat langer te blijven. We hebben ook nog lang niet alles gezien in deze omgeving en de cottage is echt geweldig, dus een makkelijke belofte die we zeker waar gaan maken.

In het dorp nog even langs de Europese bakker voor een vers brood, koffie bij Hislops Café en bij de boekhandel nog een Lonley Planet South Island kopen. Handig voor onze komende weken. Daarna kunnen we op pad, verder de SH1 af. In Amberley in de Waipara valley lunchen we bij een leuk tentje: Nor’s Wester, 95 carters Rd (SH1) www.norwestercafe.co.nz. Waipara is een relatief jong wijngebied (1982 eerste stokken gepland) met fantastische resultaten door ligging, grond en klimaat en met grote winnaars zoals Pegasus Bay. Buikje vol en we kunnen verder, rondom Christchurch is het “erg druk” (relatief hoor J), weer een long free weekend (Waitangi day) voor de Kiwi’s. Dus veel mensen gaan op pad. Maar zodra we Christchurch voorbij zijn gaat het weer beter. De weg naar Akaroa is rustig en rond 5 uur zijn we in Little River. Tanya heeft ons een berichtje gestuurd dat zij er niet zal zijn als wij aankomen, maar dat de sleutel in de deur hangt en alles klaar is voor onze komst. We moeten net na het kleine dorpje links een km of 5 het bos in rijden, niet zomaar een bos, maar het stijgt lekker en de weg is een onverhard No Exit weggetje. Henk vraagt zich wederom af hoe ik toch al die plekjes vind en waarom het altijd zo ‘remote’ moet liggen haha. Maar uiteindelijk komen we aan bij een huis op grondgebied dat zo groot is dat we blijkbaar het zijpad in moeten rijden voor ons eigen huisje. Maar daar staat in het midden een grote bloempot. Het gravelpad gaat stijl naar beneden met een bocht waardoor je niet kunt zien of er een huisje staat. Jolanda gaat eerst via een trap naar beneden en verdwijnt door de bocht. Henk staat boven te wachten en vraagt zich af of het wel de bedoeling is om daar met een auto vanaf te rijden? Het moet toch met een 4WD Highlander wel kunnen en tenslotte is het een pad ook breed genoeg voor een auto, alleen erg stijl (zo’n 30%). Jolanda komt terug boven en meldt dat het huisje daar staat, maar er geen ruimte is om de auto te keren. Dus besluit Henk om achteruit de steile helling af te rijden, dat zelfs hij behoorlijk spannend vindt. Je ziet weinig, zelfs met de achteruitrij-camera. Ik sta op de trap want ik ga voor geen goud in die auto zitten. Henk denkt daar het zijne van…. hij rijdt in het begin heel rustig en beheerst, remt af en toe maar daarbij schuift de grote auto gewoon 30 cm door op het gravel. Hmmm, Henk vraagt zich af of de auto wel in staat is om weer boven te komen met deze ondergrond en wil dit al even uitproberen, maar vergeet dat de auto nog in ‘Reverse’ staat. Met een dot gas vliegt de auto de helling af, Henk schrikt zich wild, maar reageert razendsnel en gaat vol in de ankers. De auto glijdt, schijnbaar niet te stoppen, met het schurende geluid van het gravel nog een paar meter verder de helling af richting de naastliggende trap en bosjes… maar blijft toch op het pad….!! Pfff, dat ging nog maar net goed. Na een dag rijden is het zaak om in dit soort rare situaties de concentratie vast te houden! De auto staat nu halverwege de helling en Henk wil toch (!) nog even testen of de auto naar boven kan rijden voordat deze helemaal beneden staat. Nu de automaat eerst netjes in ‘Drive’ zetten! Gas geven en ja hoor, de auto graaft zich in…. d@mned... Dat kan morgen nog interessant worden! Henk rijdt zachtjes door de bocht naar beneden tot ook hij het huisje ziet. De auto wordt voor een te kleine carport geparkeerd en staat heel schuin naar achter gericht. Nu eerst uitpakken en ons thuis gaan voelen. Henk doet de achterklep open en hup de bagage komt ons al tegemoet vallen, de koelbox met boodschappen en eitjes bovenop als eerste. De eitjes liggen nu te druipen in het gravel…

Het is een prachtig houten huis incl. een boomhut. Zo om ons heenkijkend staat het huis echt midden in het bos tussen slanke dennen. En groot dat het is, helemaal voor ons alleen. Tanya heeft een lieve brief en doos Roses van Cadbury (bonbons) neergelegd. Alle kamers zijn ruim en van de nodige luxe voorzien. De slaapkamer is enorm groot en hoog, in de woonkamer een open haard waar wel 10 mensen omheen kunnen zitten. Er is in het huis veel hout en natuurlijke materialen gebruikt. Het voelt heel fijn. Greg, de man van Tanya, heeft het helemaal zelf ontworpen. Helaas is hij een paar jaar geleden overleden. Nu woont Tanya hier helemaal alleen in het bos in dat andere huis.

De volgende dag worden we gewekt door de zingende vogels en het zonlicht want er zijn geen gordijnen. We doen het rustig aan, lekker ontbijtje, wat lezen in het zonnetje en typen aan het verslag. Er is een klein brutaal Tomtit vogeltje die telkens aan het raamkozijn hangt, naar binnen gluurt en op de ramen tikt. Schijnbaar wil ze naar binnen, gezellig bij ons zijn. Het lijkt op een pimpelmeesje maar dan zwart-wit en kleiner. Ze heeft kleine zwarte kraaloogjes en hele dunne pootjes en voor de duvel niet bang. Later in de morgen ligt er nog die uitdaging, zo voelt het tenminste, en dat is of de 4WD naar boven kan rijden. Henk start de auto, activeert de 4WD-mode en voor de zekerheid ook de Snow-mode. En ja hoor, Henk rijdt stoer en vlekkeloos naar boven, een echte kiwi-bloke wordt ‘tie al. We gaan naar Akaroa via de SH75. Voor Henk is dit weer een nieuw gebied en hij kijkt de ogen uit. Voor mij is het alweer 11 jaar geleden dat ik er voor het laatst was en ik was een beetje vergeten hoe prachtig het hier is. We stoppen regelmatig om foto’s te maken en ook al is het niet zo helder, toch kun je de schoonheid van het peninsula goed zien. In Akaroa heerst een gezellige drukte. We wandelen er rond door alle Rue’s, kleine galleries en winkeltjes en lunchen wat laat bij Bully Hayes op het terras met een heerlijk supervers visplateau met alle soorten bereidingen van zalm, monkfish, inktvis en mosselen. www.bullyhayes.co.nz . Plots voelt Henk een vrouw tegen hem aanleunen. Ons buurtafeltje is zo geïmponeerd door ons plateau dat ze er een foto van wil maken en even later deze ook maar bestelt. Vroeg in de avond rijden we weer naar huis. Reserveren nog even bij The Little Bistro een tafeltje voor morgenavond. Dit is een piepklein Frans restaurantje met een paar piepkleine tafeltjes – super Frans ingericht en een fijn menu. Op het laatste stukje weg naar huis rijdt voor ons een pick-up die samen met een hond de schapen opdrijft. De schapen worden verplaatst naar een andere paddock. We wachten rustig af, totdat de auto achteruit naar ons toe rijdt. Een echte ouwe stevige Kiwi vraagt wat we hier in vredesnaam zoeken, of we “lost” zijn en waar we vandaan komen. Als hij Holland hoort gooit hij er spontaan “Godverdomme” uit (sorry lezers – ik quote alleen maar). Dit is het enige woord dat hij heeft onthouden toen hij eens in Nederland was. We kletsen even gezellig verder met deze ruwe bolster-blanke pit, de schapen zijn inmiddels verderop geraakt. En of we whisky met hem komen drinken, zijn huis staat iets verderop. Dat aanbod hebben we maar afgeslagen. We zwaaien gedag en rijden langs de schapen. Thuisgekomen laten we de auto fijn bovenaan de helling staan, voor mijn gemoedsrust J.

Vandaag start bewolkt maar droog. De Tomtit dame maakt ons wakker met haar getik. Ze is er weer “onze huisvogel”. We maken ons ontbijtje met gekookt eitje deze keer (jawel 2 hebben het oprit-drama nl overleeft). Ach doe eens gek, het is zondag vandaag. Daarna gaan we op pad. We willen de Summit Road rijden. Een hele mooie weg boven over de bergkam, langs de kratermond van de vulkaan. De uitzichten zijn “to die for”, echt heel prachtig. Groene heuvels en veel schaapjes. Onze eerste afslag op Summit Rd is Pigeon Bay. Een stille baai met een boathouse en jetty (steiger) waarop een gezin zit te vissen. Een van de jongetjes is dapper, rent over de pier en plonst zo het water in. En koud dat het is! We maken nog een korte wandeling, kijken naar een zeilwedstrijd met kleine zeilbootjes en rijden terug naar Summit Rd voor de volgende afslag: Little Akaroa. Een paar huizen meer dan Pigeon Bay, maar nog steeds makkelijk op 2 handen te tellen. Veel huisjes zijn zogenaamde Kiwi Baches (holiday homes). Ook hier rijden we even naar de jetty. Vanuit Little Akaroa kunnen we “binnendoor steken” naar Okains Bay. Dit is echt een geweldige nederzetting gelegen aan een hele mooie baai. De trots van het dorp: Het Okains Maori and Colonial Museum – moet je gezien hebben. www.okainsbaymuseum.co.nz. Het is een museum zoals dit 50 jaar geleden al was opgezet. Fantastische plek om te zien hoe het leven 100 jaar geleden was. In het dorp zijn ook een garage, General Store en Fire brigade. Eigenlijk allemaal museumstukken op zich. In de General Store kijk je de ogen uit. En ja hoor we vinden er 1 rol Bolletje Beschuit en 1 pak mergpijpjes – echt waar en niet eens over de datum. We schieten in de lach en vragen wat het kost. De rol beschuit is omgerekend €3,20 en de mergpijpjes € 3,80. Ja er wonen hier een paar Nederlanders, zegt de mevrouw en die kopen dit. Dat klopt inderdaad want ik weet dat hier Double Dutch zit, een budget B&B. We zijn de lulligste niet en Henk heeft heel veel zin in een beschuitje bij zijn ontbijt en een mergpijpje bij de thee dus inpakken maar. De voorraad Hollandse producten is gelijk op. Door alle interessante en mooie dingen die we onderweg tegenkwamen is het al wat later en we moeten om half 6 bij The Little Bistro zijn, dus onze laatste baai - Le Bons Bay schiet er bij in. We rijden direct door naar Akaroa voor ons diner. De N.Z.-er eet op tijd, tussen half 6- half 7. Het eten is heerlijk, het zaakje zit propvol en het is gezellig. Onwaarschijnlijk hoe de bediening tussen de tafeltjes door manoeuvreert. Het is al bijna donker als we terugrijden naar “ons huis in het bos”. Tanya is thuis en we lopen even bij haar langs om gedag te zeggen. Morgen vertrekken we alweer. Ze laat ons binnen in een ‘grotere’ versie van ons huisje en vindt het zo gezellig dat we er zijn, dat de kaasjes, crackers en thee (voor ons geen wijn vanavond) snel op tafel staan. We kletsen gezellig de avond vol. Rond half 11 gaan we gewapend met zaklamp terug naar ons huisje. Het is hier nog echt pikdonker. Miljoenen sterren fonkelen aan de hemel. Dat kennen we in Nederland helemaal niet meer omdat er overal, ook op rustige plekken, toch lichtvervuiling is.

Als we wakker worden zit onze huisvogel Tomtit weer voor het raam te tikken en tjilpen. Ach zo zielig vind ik het steeds maar weer. Ze wil niet dat we gaan hoor, zeg ik. Maar nieuwe avonturen in Staveley wachten op ons, dus Henk rijdt de auto keurig naar beneden. Het pakt wat lastig in, in een heel schuin staande auto, maar het lukt, snel klep dicht voordat alles er weer uitvalt. We nemen nu Gebbies Pass richting Lyttelton. Lyttelton is de haven van Christchurch en met de 2 aardbevingen van 2010 en 2011 zwaar beschadigd. Ik herken de weg. Maar gebouwen staan in de steigers of zijn weg. Vanaf deze weg rijden we recht op het centrum van Christchurch af. Eigenlijk wilden we de stad zelf overslaan, maar nu we er toch zijn, rijden we door naar het centrum. Omdat het vandaag een feestdag is, is het er heel rustig en alle bouwactiviteiten liggen stil. We parkeren makkelijk en beginnen te lopen. Ik weet niet wat ik zie. De tranen staan in mijn ogen. Ik had nooit gedacht dat het zo zou zijn. Echt verschrikkelijk en heel indrukwekkend. Bijna 5 jaar na dato (22 febr 2011 om 12.51 – 185 doden en mega grote schade) ziet het er nog steeds uit als oorlogsgebied. Henk is zwaar onder de indruk. Het centrum (the red zone) is na de aardbeving voor iedereen afgesloten geweest van 2011 tot juli 2013. Je kunt je niet voorstellen dat een stad meer dan 2 jaar geen centrum meer heeft waar mensen werken en elkaar kunnen ontmoeten. Alleen maar puin en ingestorte gebouwen. Nu is het gevaar geweken, het puin geruimd en begonnen met de wederopbouw van de op twee na grootste stad van het land (342.000 inw). Het centrum is weer open voor mensen, maar het is één grote bouwput en de meeste herkenningspunten van de stad zijn weg. In de grootste winkelstraat is nu nog steeds geen enkele winkel open. Een paar grote hotels staan leeg en op de nominatie om nog afgebroken te worden. Deze gebouwen zijn vaak ‘gemarkeerd’ door enorme en mooie graffiti-tekeningen. Christchurch had vroeger hele mooie oude gebouwen en voelde aan als een prettig Engels aandoende stad. Met de River Avon incl punters, Christ College, The Cathedral, het Arts and Craft Centre en het trammetje. Zelfs de locals raken nog weleens de weg kwijt door het ontbreken van de vertrouwde oriëntatiepunten. Straten zijn nog dicht of stuk, veel braakliggend terrein. Maar ook worden er hele mooie nieuwe gebouwen gerealiseerd. De zware bevingen van 2010 en 2011 hebben Christchurch voor altijd veranderd. Maar over een paar jaar is Christchurch een prachtige nieuwe stad geworden met gebouwen die bestand zijn tegen de bevingen die nog gaan volgen. (Een paar dagen na ons bezoek wordt Christchurch weer opgeschrikt door een matige aardbeving (4.5), gelukkig weinig schade en geen mensenlevens) De inwoners zijn positief, innovatief, creatief, veerkrachtig en vol goede moed. Ongelooflijk. We wandelen tussen de grote zeecontainer- winkels, Bars, cafés en restaurantjes door. Zo heeft men de laatste jaren hun ondernemingen toch kunnen runnen. Men probeert er echt weer wat van te maken en het ziet er gek maar geweldig uit. Terrasjes, muziek en gezelligheid. En om de ondernemers in de stad te steunen moet ik ook wat doen..... jawel Valentina: ik koop een heel leuk jurkje in een container- winkel/outletstore in de 50% sale van ontwerper Calvin Klein. Je ziet het vanzelf als ik weer op kantoor ben. We lunchen nog bij de rivier en daarna rijden we echt verder anders wordt het erg laat. Natuurlijk via Darfield voor The Darfield Bakery met zijn heerlijke worteltjestaart en gevulde Pies. Tjonge, zit tie gewoon dicht omdat het vandaag feest is… Dat is nou jammer, maar gelukkig komen we hier een van de komende dagen toch nog in de buurt. We naderen intussen Rakaia Gorge en de River (waar we vorig jaar regen en mist hadden) en het is prachtig weer. Henk kan nu echt zien hoe het er uit kan zien. We stoppen en maken foto’s op dezelfde plekken, van een onwerkelijk blauwe rivier met de bergen op de achtergrond. Nog een paar kilometer en dan komen we aan bij The Red Cottage in Staveley. www.redcottagenz.com. Een dorpje van niets maar weer met een gezellige General Store anex café! Onze cottage is klein, compleet, eenvoudig, knus en reuzengezellig. We voelen ons net Pippo en Mammaloe. Wat een superleuk plekje. Deze keer wel aan de gewone weg hoor en met internet. Dat hebben we al 3 weken niet gehad. De koelkast is gevuld met ontbijtspullen. O ja, er is natuurlijk maar 1 goede manier om sterren te kijken en dat is vanuit onze 2 badkuipen buiten achter de cottage (gaan we dus doen!). En ook hebben we de beschikking over een thuisbios met beamer en scherm, luie bank, dvd’s en een magnetron met popcorn in de schapenschuur. Jullie geloven het vast niet, maar zie de website! We koken ons eigen potje en werken onze administratie bij. Lekker slapen want morgen gaan we weer op tijd op pad.

Als we de gordijntjes van onze “woonwagen” open maken is het grijs en bewolkt. O jee, we wilden de Hutt Valley en Hakatere Conservation Park gaan ontdekken, rondom met uitzicht op de bergen. Maar dat heeft niet zoveel zin zo te zien. Tijdens ons ontbijtje maken we nieuwe plannen. Henk opteert om de Arthur’s Pass te rijden. Want wellicht is het weer, na het passeren van een bergketen, op de Pass beter. En wat toevallig zeg, komen we ook weer door Darfield… Onze vervroegde eerste stop wordt koffie met carrotcake bij de Darfield Bakery. We nemen ook gelijk 2 heerlijk uitziende pies en een klein hartig taartje mee voor ons avondeten vanavond. We hebben een oven in de keuken dus dat gaat helemaal goed komen, en met wat sla erbij hebben we een goede maaltijd. We waren dus onderweg naar Arthur’s Pass en de eerste 60 km is nog bewolkt maar hoe verder we komen hoe beter het weer wordt. Go with the flow en zo hebben we de juiste keuze gemaakt. De route is prachtig met hoge bergen om ons heen en een mooie maar soms wel bochtige weg. We stoppen geregeld om alles op te snuiven, korte wandelingetjes de maken en de camera ter hand te nemen. Valleien met een rivier en bergen op de achtergrond blijft heel mooi. We rijden tot aan het viewpoint bij Otira voor het enorme viaduct en de waterval over de weg. Hier houden we het voor gezien en draaien om, dezelfde weg terug. Als we door zouden rijden heb je het Zuidereiland doorkruist van de Pacific Ocean tot aan de Tasman sea. (van Oost naar West). In het late zachte middaglicht is het zowaar nog mooier. Moe en voldaan komen we thuis. Oven aan voor de pies en een salade maken. Het avondeten staat snel op tafel deze keer.

Woensdag 10 februari, het weer is weer met ons…. Blauw met witte wolkjes zien we als we naar buiten kijken. Jippy, vandaag een goede dag voor Mt Potts, Hutt Valley, Mt Sunday en een paar frisse meren zoals Lake Emily, Maori Lakes, Lake Clearwater en lake Heron om maar eens wat te noemen. Het zijn onverharde wegen diep het park in maar wel aardig onderhouden. En een dagje schudden en trillen door het wasbordeffect in de weg, houdt ons jong en het is avontuurlijk. Net voorbij Staveley stuiten we op lifter Matt (de Poolse Mattheus). Hup de auto in, hij heeft het grote geluk met zich want wij gaan toevallig ook die kant op. The middle of nowhere want er gaat geen auto heen. Hij is een LOTR fan en bezoekt zoveel mogelijk filmlocaties en liefst zo goedkoop mogelijk. Dus liften is een goede optie want bussen rijden er nl niet en een LOTR tour is prijzig. Hij wil graag naar Mt Sunday (ha ha de Mt = 300 mtr. Een bultje dus) – The Village of Rohan – voor de filmkenners onder jullie. Het dorp is er uiteraard niet meer maar je herkent wel degelijk de plek. Peter Jackson (regisseur van Lord of the Rings) mocht zijn eigen land gebruiken als één groot filmdecor maar heeft moeten beloven om wel alles weer terug te brengen in de oorspronkelijke staat. Nou dat heeft hij gedaan, door heel het land zijn vele honderden locaties die je nu als toerist kunt bezoeken. Matt heeft een hele bijbel bij zich met foto’s uit de film en hoe de locatie er puur natuur uitziet. Hoe verder we het park in rijden hoe indrukwekkender het wordt. Ik was hier nooit eerder geweest en ben diep onder de indruk. Hoge bergen, mooie vlaktes en goudgele begroeiing, je waant je echt in een LOTR-decor. Zo hobbelen we gezellig pratend door. Stoppen regelmatig voor een fotoserie. Passeren Lake Clearwater, wat naast een groot meer ook een dorpje blijkt te zijn. Best afgelegen kan ik melden, maar zo te zien zijn het blijkbaar veelal holiday homes. Bedoelt voor de mensen die in de weekends komen vissen en watersporten op het meer. Uiteindelijk rijden we richting Mt Potts (ruim 2800 mtr. en ervoor het bescheiden ‘bultje’ Mt Sunday. Dat is waar het Matt om te doen is. We spreken af dat als wij terugkomen, en hij niet op de parkeerplaats staat te wachten, wij terugrijden naar Staveley. Dan heeft hij waarschijnlijk al een lift terug gekregen of is nog op de bult te vinden. Wij rijden nog door tot het einde van de weg bij Erdoras Station. Een grote farm, hier genaamd station. Hoe groot is voor ons kleine Dutchies niet voor te stellen, want groot betekent hier ook echt groot. Denk aan vee drijven met een helikopter of een paar quads en bij het onderhouden van het land zoals het onkruid bestrijden (boompjes en grote struiken) gebeurt het spray-en ook met een heli. Het zijn enorm uitgestrekte paddocks waar duizenden schapen of koeien grazen. Intussen hebben wij besloten om bij een indrukwekkend uitzichtpunt over de vallei met die prachtige bergen het ‘rode kleedje’ te gebruiken en wij vleien ons neer. Natuurlijk maken ook wij een ‘Selfie’ maar dan professioneel met onze camera op een statief. Deze kunnen we dan eventueel afdrukken op 2 x 1 meter haha. We picknicken gezellig en knabbelen aan onze broodjes tot ons plots de oorverdovende stilte om ons heen opvalt. Wat heerlijk om die stilte bewust te ervaren. Je zou er spontaan van gaan mediteren of Yoga-houdingen gaan aannemen. Helaas hebben we daar niet de tijd voor, al klinkt dit niet echt mindful moeten wij erkennen. Op de terugweg is er geen spoor meer van Matt, dus hij zal zich wel redden nemen we aan. Wij gaan bij Hakatere links richting Lake Heron. Ook een mooi gebied maar minder indrukwekkend dan de Mt. Potts road. Ook hier rijden we de weg helemaal uit tot we niet meer verder kunnen. Denk hierbij aan dat je voor beide wegen wel een dag onderweg bent incl. stops en wandelingen. Met onverhard rijden en veel bochtenwerk kun je maar ongeveer 30-40 km per uur halen, tenzij je van achteren Coronel heet. Op de terugweg komen we een Frans echtpaar tegen in hun 70-ties. Zij willen graag een lift en zien er behoorlijk gesloopt uit. Zoals het hoort geven wij extra veel gas en rijden luid toeterend en wuivend voorbij, hen in een grote stofwolk gedesillusioneerd achterlatend…. Nee hoor, wij geven hen natuurlijk een lift. De Fransen spreken (uiteraard?) geen Engels, nou ja, 10 woorden en wij een Petit Peu Frans. Maar met handen, voeten en een kaart komen we een heel eind. Hun reis bestaat uit 4 weken wandelen en 4 weken met de auto reizen. Ze hebben zojuist 2 dagen door de bergen gelopen en moesten 1500 meter stijgen. Respect! Zij bleken een deel van de “Te Arahoa” te lopen (zeg maar het Pieterpad van N.Z.) Deze beroemde wandelroute is van Cape Reinga in het noordelijkste puntje van het Noordereiland tot aan Bluff, het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Ruim 1600 km. Op hun verzoek zetten wij hen af in Hakatere (er staan 6 onbewoonde historic huisjes) omdat zij daar willen kamperen. Maar of dit daar wel kan is voor ons de vraag. Er is nl helemaal niets, eigenlijk alleen een junction. Zij zijn standvastig en we nemen dus afscheid en rijden verder. Het zijn echt hele leuke en warme mensen, dus we overleggen snel even of we hen niet naar een eerder gespotte camping moeten brengen? Dit kost ons wel ongeveer 35-40 min extra reistijd, maar de medemens helpen is ook wat waard. We keren met piepende banden de auto om en gaan toch even bij hen checken of alles goed is. De Fransen hebben ontdekt dat daar geen voorzieningen zijn, en begrijpen na druk gebaren op de kaart welk voorstel wij hebben. Ze zijn dolblij dat wij zo hebben meegedacht en hen niet aan hun lot hebben overgelaten. Na 20 min onverhard rijden komen we bij Lake Clearwater waar een DOC campground met een bushtoilet is. Het ligt mooi bij het meer en er is dus water. Daar droppen we ze. Ze zijn ons zo dankbaar en wij hebben grote bewondering voor hen. Wat een doorzetters.

Na deze enerverende dag hebben we geen zin om nog te koken. En ik wil heel graag naar Methven dat slechts 20 km bij ons huisje vandaan ligt. Daar ben ik 1 keer eerder geweest met mijn gids-groep. Hoe zal het er nu zijn? Vol verwachting rijden we er heen. Teleurgesteld kom ik er van terug. Echt een dorp van niets. Dit geldt zeker voor de zomerperiode. In de winter is het een gezellig ski-dorp, nu is het er verlaten met hoogstens een tractor voor de supermarkt. Je kunt zelfs gewoon midden op de weg lopen zonder overreden te worden. Dit hebben wij echter niet uitgeprobeerd, want wij hebben een reuzentrek gekregen. De barretjes stellen niets voor, dan maar een Thais restaurant proberen en het was niet onaardig vonden wij. We zijn aan het afronden en willen gaan afrekenen, en ja hoor, wie komt daar binnengelopen… onze Matt. Hij overnacht in dit dorpje en komt even Thais afhalen. Hij was net zo blij verrast als wij en hebben nog even de avonturen van die middag uitgewisseld. Nu weten wij ook meteen dat hij veilig is thuisgekomen. Wij slapen rustig vannacht, want het is toch een hele verantwoordelijkheid om te zorgen dat al onze lifters goed terecht komen….

Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk