Kia Ora lieve allemaal,

We zijn inmiddels al weer ruimtwee weken thuis in Nederland en de jetlagte boven. Maar we liepen nog een beetje achter met ons verslag. Nu gaan we het afmaken. Er komen nog 2 verhalen. Daarna kunnen we teren op hele mooie herinneringen en de foto’s.

Vrijdag 14 november:

We ontbijten op de kamer met heerlijk vers brood en de lekkere Hollandse kaas. De motels hier hebben meestal een klein keukenblokje met toebehoren dus dat gaat prima. Rond 9 uur rijden we richting One Tree Hill park. Dit was ooit in 1997 mijn allereerste stop na aankomst in N.Z. En het blijft voor mij een belangrijk ritueel, als ik in Auckland ben wil ik even naar dit park. One Tree Hill is één van de 48 slapende vulkanen waarop Auckland is gebouwd. Nergens ter wereld liggen zoveel vulkanen zo dicht bij elkaar. Je ziet de vulkanen als groene heuvels door de stad verspreid liggen. One Tree Hill (182mtr) is dominant aanwezig, de gedenknaald torent hoog uit bovenop de vulkaan. Destijds stond er ook een boom naast de naald hetgeen een markant herkenningspunt was maar helaas hebben vandalen de boom jaren geleden omgehakt en nu is het dus eigenlijk None Tree Hill geworden. U2 heeft een nummer geweid aan deze vulkaan ter nagedachtenis aan de N.Z. personal assistant van Bono, staat op het album The Joshua Tree. Het park loopt over in Cornwall Park en samen vormen ze een grote groene long van Auckland. Weides met schaapjes, heuvels, een sterrenwacht, honderden jaren oude bomen, veel wandelpaden en het Park Café (dat nu helaas wordt opgeknapt en dus was gesloten). De volgende keer kunnen we er weer ontbijten of lunchen. Vanuit het park rijden we richting snelweg SH1 – jawel dit keer een echte snelweg met 8 banen !! – naar het noorden, over de Harbour Bridge naar North Shore en even later laten we de stad achter ons en transformeert de snelweg zich in de vertrouwde 2- baans. Auckland heeft 1.4 mln inwoners, iedereen heeft een huis met best grote tuin en de totale oppervlakte is ongeveer zo groot als de hele provincie Utrecht! Er is een relatief klein zakencentrum met hoogbouw en de Sky Tower als hoogste toren van het zuidelijk halfrond, geopend in 1997. Het is net na de ochtend spits dus alles verloopt soepel. We gaan op weg naar onze volgende bestemming in de “Bay of Islands” via de oostkant van Nieuw Zeeland.

Bij Warkworth kiezen we voor de toeristische route via Snells Beach en Matakana via Cape Rodney en Pakiri terug naar de SH1 (Twin Coast Discovery Highway) bij Wellsford. Deze weg wordt zo genoemd omdat het smalle stuk land rechts, grenst aan de rustige stille oceaan en links aan de ruige Tasman Sea. Als we over 6 dagen weer terugrijden nemen we het linker gedeeltevan deze weg. In Whangarei, de grootste plaats van Northland(+/- 45.000 inw), is het tijd om te lunchen. Whangarei is een aantal jaren geleden opgeknapt en heeft nu een heus Town Bassin bij het jachthaventje. Hier zitten een paar restaurantjes en cafeetjes. Het zonnetje schijnt en we kunnen buiten eten! Na de lunch rijden we verder omhoog richting Waiomio en Kawakawa. In Waiomio willen we de Kawiti Glowworm grotten bezoeken, maar deze sluiten om 4 uur. Het zit er net wel of net niet in dat we dat halen. Als we de afslag nemen hebben we nog 1 minuut maar dan lopen er ineens een dertigtal koeien midden op het weggetje. Ze worden door een farmer verplaatst naar een andere wei. En tja daar doe je als auto weinig mee. De dames met kalfjes lopen ons onverstoord tegemoet en hebben nauwelijks zin om te wijken voor onze auto. Ze wandelen met hun bevallige lijven rakelings langs onze auto, maar ‘at the end’ zitten de spiegels er nog aan. Vol gas en met de handrem door de bochten driftend komen we vijf minuten te laat aan bij de gloeiwormgrotten. Helaas gesloten. Dat blijft dan eventueel voor een van de komende dagen staan. Toch staat er nog iets leuks op het programma, we gaan in stijl onze neus poederen (behoefte doen?) in Kawakawa 3 km verderop. Hier parkeren we in de hoofdstraat en valt het Henk gelijk op dat dit een echte Maori plaats is, vermoedelijk door de vele Maori op straat? Kawakawa was een onopvallend en onbeduidend dorp totdat de Oostenrijkse architect Friedensreich Hundertwasser besloot hier zijn laatste levensjaren door te brengen. Hij is o/a bekend van het Hundertwasser Haus in Wenen. Hij heeft er met zijn Hundertwassertoilet (1999) voor gezorgd dat Kawakawa in één klap wereldberoemd werd met het allermooiste openbare toilet van de wereld. Ook heeft hij nog een paar gevels in de hoofdstraat onder handen genomen. Hij won een N.Z. prijs voor het ontwerp en van het prijzengeld is een boog gemaakt welke nu aan de ingang van het dorp staat. Hunderwasser overleed in 2000 en is begraven bij zijn woning in Kawakawa.

Hij heeft ook ooit een ontwerp gemaakt voor een nieuwe vlag voor N.Z. Een alternatieve vlag voor de Maori bevolking. Een strakke groene Koru (New Beginning). Deze vlag heb ik in het klein al sinds 1997 aan mijn rugzak hangen, maar was vorig jaar tot op de draad versleten. Hier heb ik de kans een nieuwe te kopen… Gelukt! Er wappert weer een ‘brand new’ N.Z.-Hundertwasser-vlaggetje aan mijn rugzak!

Vanuit Kawakawa is het niet ver meer naar onze Lodge bij Takou River. Gelegen boven Kerikeri. We hebben een routebeschrijving, gelukkig want wederom is het buiten bewoond gebied. Onverharde weg en No Exit Road….. gewoon doorrijden tot het einde. De onverharde wegen worden onverharde weggetjes waar je net met een auto kunt rijden maar wat is de natuur hier prachtig. Paar keer een hek door en verdomd daar liggen inderdaad de 5 lodges van Takou River. http://www.takouriver.com/index.htm Wij verblijven in “The Lodge”. De deur is open en we worden verwelkomd met een brief. Wow, lekker groot en alles in hout afgewerkt, met een mega tuin, terras, BBQ, vishengel, badkuip voor het raam met uitzicht op de tuin en vloeren die glanzen als een spiegel. Even later komt Ian, de eigenaar, ons begroeten met 2 van zijn kinderen. Ze wonen zelf 1 km terug op de weg. Wat een warme en gezellige man. En de kids vertellen meteen al honderd uit over de 2 geredde ducklings. Morgenvroeg om9 uur koffie bij hun thuis! Dan kan hij ook een aantal tips geven om de komende 4 dagen te gaan doen. Ja, we blijven hier 5 nachten! Heerlijk uitrusten van de vakantie. Als we zijn gesetteld gaat Henk alvast op onderzoek uit. Er is een grote vijver met mooie waterlelies, een rivier, een boathouse met veel kano’s en kayaks (te leen) en een hele interessante Jetty in 3 delen en dit alles ligt in een enorme tuin met veel bloeiende planten en grote bomen. Ha, wat leuk een echte ouderwetse touwschommel aan een dikke tak van een enorm dikke oude boom en ergens in de hoek vd tuin staat Magic Cottage…. Zeg Saskia en Francesco, komen de herinneringen alweer boven?

De vogels verwelkomen ons met hun gezang, dan wel gekwetter. Er vliegen Tui’s, Fantails, Belbirds, Parakits en King fishers, maar ook gewone mussen en merels. Wat een bedrijvigheid in onze tuin. Vanavond gaan we de deur niet meer uit. We eten de erwtensoep met brood.

Zaterdag 15 november:

Omeven over 9-nen staan we bij Ian en Anna en hun 3 jonge kids op de stoep voor de beloofde kop Cappuccino. Zij wonen in een heel mooi huis met ruime kamers en vanaf de heuvel heb je en geweldig uitzicht. We mogen gelijk de baby ducklings zien die de kinderen hebben gered van een eenzame dood. Ze hebben de eendjes bij een kip in de ren gezet, de moedergevoelens lijken te ontwaken zodat de eendjes wat kan worden bijgebracht over het "kippen"leven?!…

Wat een harmonieus en gelukkig gezin. Ian en Anna zijn in hun twintiger jaren vanuit Engeland geëmigreerd naar N.Z. want Ian vind dat zijn kinderen moeten kunnen opgroeien in de natuur, uit bomen vallen en achterna gezeten worden door een stier. Dat kan hier allemaal. Ze hebben een volledig biologische en zelfs bio-dynamische boerderij. Hun huis is self-supporting wat betreft water, stroom ed. En ze hebben op hun enorme stuk grond ook nog eens 5 vakantie lodges gebouwd. Ian geeft ons veel goede tips om de komende dagen mee te vullen en geeft tevens een restauranttip voor een superleuk ontbijt, lunch of diner dat van een vriend is. Vandaag zal het weer helaas wel kwakkelen blijven, volgens hem.

Het is nu bewolkt met zo nu en dan een regenbui. De eerste tip van Ian volgen we al direct op: we gaan naar het Puketi en Omahuta bos met de grote Kauri bomen. En als we schrijven “grote bomen” dan bedoelen we het echte werk! Enorme levende creatures waarnaar je met respect staat te kijken. Je voelt werkelijk hun energie in het gehele bos. Sommige bomen zijn ontzagwekkend en meer dan tweeduizend jaar oud. Deze meten in omtrek tussen de 10 en 16 meter en zijn zo’n 50 meter hoog. De stammen zijn kaarsrecht zonder zijtakken en in de hoge kruinen hoor je ze fluisteren. Het zijn ware sprookjesbomen! We kiezen een wandeling uit van 2 uur. In het bos staan ook de andere Nieuw Zeelandse soorten zoals de Rimu en Totara. Het is werkelijk indrukwekkend en Henk en ik proberen dit fenomeen te fotograferen. De Kauri is beschermd sinds 50 jaar en mag niet worden gekapt. Ook moeten we voorzichtig zijn met beschadiging van haar wortels. Als de boom ziek wordt is er geen genezing mogelijk. We worden verzocht onze schoenen schoon te maken aan het begin van het pad zodat er geen grond vanuit andere bossen wordt achtergelaten. We komen tijdens de wandeling bijna niemand tegen en voelen een enorme energie in dit bos. Het klinkt gek maar we komen er echt “lichter” uitgelopen.

Voor lunch kiezen we inderdaad voor de tip van Ian: “Food at Wharapuke” in Kerikeri, http://www.foodatwharepuke.co.nz/. We zijn al verkocht voordat we besteld hebben, want we zitten in een tropische tuin met een prettige, rustige atmosfeer. De kaart ziet er ook super uit, dus we gaan los en eten warm (award winning curries!). Het eten is van hele goede kwaliteit. Helaas zitten ze morgen en maandag dicht – jammer. Na de lunch gaan we naar Stone Store en Kemp house, 2 oude gebouwen uit de missionary tijd. Henk hypnotiseert, zittend in het gras, nog even een 10-tal kippen en hanen, zelfs die dieren vindt ‘tie leuk. Op de terugweg stoppen we bij de Rainbow Falls en komen we langs de art gallery met caleidoscopen. Waarvan we er al 1 hebben gekocht in The Catlins. Het bord “Open” staat nog buiten dus we rijden het pad op en komen terecht in een klein winkeltje alwaar men een fairy tail van mooie gekleurde beelden laat zien door diverse caleidoscopen. Er zijn baden met allemaal ronddrijvende gekleurde bloemen, zeepbellen, bakjes met rommeltjes en die bewonder je via een caleidoscoop die erboven hangt. Je voelt je heel blij worden als je er doorheen kijkt. Een herinnering komt boven. Als kind hadden Henk en ik allebei zo’n kartonnen koker waaraan je kon draaien en je allemaal figuurtjes zag verschijnen. Deze caleidoscopen zijn gemaakt van oud Kauri-swamp hout dat maakt het extra bijzonder. We kopen er 2, zodat we geen ruzie hoeven te maken. En we kopen 2 bouwpakketjes voor Maud en Stijn. Dan kunnen we van de winter samen met hen knutselen en hebben ze ieder een eigen caleidoscoop. ’s Avonds typen we weer aan het verslag en zoeken foto’s uit.

Zondag 16 november:

We starten rustig op en na het ontbijt gaan we het opnieuw proberen bij de glowworm grotten van Kawiti in Waiomio, http://kawiticaves.co.nz/. Henk denkt dat het niets is, maar gaat voor mij mee. Maar als we eenmaal, met een gids, in de intens donkere grot lopen en zij vertelt waarom de wormpies oplichten is Henk toch onder de indruk. De zaklamp gaat uit… als de ogen aan het donker gewend zijn ontvouwt zich een soort sterrenhemel met allemaal fonkelende kleine diamantjes. Dit is waarmee zij de insecten lokken. Bij de wormpjes die laag hangen kunnen we ook de ragfijne draadjes zien waarmee ze de prooi vangen. (Dit is toch echt beter dan zelf op het onchristelijke nachtelijk uur opzoek gaan naar die wormen in een verlaten bos

). Henk vond het super. Blij dat we toch zijn teruggegaan.

Na de grotten rijden we naar Pahia. Het is druk in het toeristische dorp. Er is vanmorgen een enorm cruiseschip voor anker gegaan en de bussen met cruisegasten rijden af en aan. Wij nemen direct de voetferry naar Russell. Ook Russell was een missiepost, de eerste katholieke missiepost van N.Z. werd hier in 1838 gevestigd in het Pompallier House. In Russell staan nog een aantal historische gebouwen waaronder het oude politiehuis met de oude vijgenboom en de oudste kerk van N.Z. Christ’s Church met de begraafplaats met graven vanaf begin 1800. We lunchen prima bij Sally’s, 25 The Strand. Helaas zat ons gewenste restaurant The Gables al dicht, want we hebben vaak de gewoonte om rond 15:00 uur te gaan lunchen. http://www.thegablesrestaurant.co.nz/.

Aan het eind van de middag gaan we met de ferry terug naar Pahia. Het is inmiddels koud geworden dus we zoeken snel de auto op en rijden terug naar ons huis in de natuur. We koken zelf nog iets kleins, na de late warme lunch met thee en taart hebben we niet veel trek meer. Henk gaat nog even vissen op de geweldige jetty en ik ga voor de gezelligheid mee. Helaas wordt er niets gevangen, ligt niet aan mij hoor, behalve vele tientallen sandfly beten bij ons beide op de voeten en benen.Nu pas ontmoeten we de eerste andere Nederlanders die ook met TravelEssence reizen. 's Avonds bellen we met Hone (de gevreesde Maori Chief) om af te spreken voor morgenvroeg. Kijken jullie voor de grap maar eens naar hoe hij er uit ziet: http://travelessence.co.uk/p/Hone. We spreken af bij het Waimate Mission House om 10 uur. Ik weet ongeveer waar dat is.

Maandag 17 november:

“A Day with Hone”… vertelt ons programma…. Wat zal die gaan brengen? We kijken er al dagen naar uit. Op stap met een echte Maori chief, dus eigenlijk gewoon meedoen met wat hij die dag heeft gepland in zijn eigen schema. De regen komt met bakken uit de lucht en we vertrekken te laat, of eigenlijk: ik had ingeschat dat het veel dichterbij zou zijn. Vervolgens komen we pas om kwart over 10 aan bij Waimate Mission House, zou onze grote Chief boos zijn? Het valt reuze mee, we worden niet in mootjes gehakt maar heel hartelijk begroet met een Hongi (neuskus). We laten onze auto achter en kruipen bij hem in zijn Pickup-truck. Omdat het nog steeds flink regent gaan we geen hout hakken (jippy), maar Hone moet even zijn canoe controleren in Pahia en we gaan pipi’s vangen (kokkels uitgraven). Hone begint gelijk honderduit te praten over zijn stamboom en benoemt minstens 25-30 voorouders bij naam. We luisteren zeer geboeid naar al zijn Maori-verhalen en legendes. Het is heel bijzonder om met hem te kunnen converseren omdat zijn blik op de wereld voor een deel echt anders is dan van een Westerling. In Pahia rijden we met de truck de zee in, het is eb, maar het wordt langzaam alweer vloed. Ach zijn auto kan het hebben zullen we maar zeggen. Hone wandelt de zee in met zijn emmer en roept nog dat we wel even kunnen wachten zodat we niet nat worden. Ik vind dat een uitstekend idee, maar Henk denkt daar anders over. Voor ik het in de gaten heb zijn de lange broekspijpen tot boven de knieën opgerold en de mouwen opgestroopt en staat hij tot en met zijn knieën naast Hone in de zee Pipi’s te graven. Zo’n grappig gezicht, 2 volwassen mannen, kinderlijk blij aan het werk. Hone leert Henk hoe hij die schelpen zo makkelijk mogelijk kan uitgraven. Na enige tijd komen ze terug met een emmer vol. Lekker straks voor de lunch! Nu gaan we naar zijn canoe, die ligt in Waitangi en heeft hij gister nog gebruikt voor een groep toeristen van het cruiseschip. Omdat het zo hard heeft geregend moeten we checken of er niet al te veel water in staat. Het is goed gegaan. Morgen heeft hij de canoe weer nodig en zal hij het water er wel uithalen.

Onze magen beginnen te knorren en daarom gaan we richting huis, het huis van Hone en zijn vrouw wel te verstaan. Als we aankomen komt zijn vrouw naar buiten en geeft ons een echte Maori begroeting met gebaren en zang. Hiermee nodigt ze ons uit in hun huis. Als we binnen zijn vertelt Hone over de rituelen en wat het inhoud. Daarna heten ze ons nogmaals welkom in het Maori en krijgen wij ook de gelegenheid om onze dank uit te spreken in het NL. Henk eerst (zo hoort dat) en daarna ik. Als alle formaliteiten zijn afgerond leidt Hone ons rond in zijn kleine huis, waar ze het laatste jaar een flink stuk aan hebben gebouwd. Als een kind zo blij is hij met zijn nieuwe ruimtes en hij vertelt apetrots hoe het was en wat het nu is geworden. Tot zijn 40^ste heeft hij het erg arm gehad. Pas toen hij in aanraking kwam met het toerisme en Andrew van TravelEssence leerde kennen ging het stap voor stap wat beter. Ik kan me voorstellen dat hij absoluut geen ‘aapje’ wil zijn voor de toeristen want hij is tenslotte een oorspronkelijke bewoner en verdient alle respect als Chief van 2 clans. De samenwerking met Andrew is precies wat hij leuk vindt om te doen en ik denk dat wij hier ook het meest van genieten – gewoon al die Maori-cultuur in je opnemen en ook een beetje de pijn van de overheersing voelen waarvan zij zich nog dagelijks bewust zijn. In 2009 heeft hij voor het eerst in een vliegtuig gezeten naar Nederland en Amerika. Zijn vrouw heeft inmiddels de tafel gedekt voor lunch, heerlijke salade met kip, bacon en feta, plat brood, maple stroop en natuurlijk de pipi’s gekookt. Terwijl we heerlijk smikkelen vertellen Hone en Julia honderd uit. Over hun gezin met 2 dochters die nu in de buurt van Wanganui wonen. Zijn kleinzoon, die voor hem werkt en dit jaar naar Nederland komt voor de vakantiebeurs. Over hun reizen in Amerika (route 66), ze zijn compleet gek op dat land. De ultieme droom: motorrijden en de wereld ontdekken. Het is fantastisch om het stralende gezicht van Hone te zien als hij het hier over heeft. De wereld is voor hem 1 grote speeltuin. Als Henk plagend vraagt waarom hij geen automatische lichtsensors heeft gemaakt in zijn nieuwe aanbouw, wil hij meteen weten hoe dat werkt en ze direct aanschaffen. Ik zie Julia al verwijtend kijken… Zijn wereld is zoveel simpeler dan de onze. Maar zo mooi hoe hij straalt als hij het over alle nieuwe gemakken van het leven heeft, zo snel schakelt hij ook weer naar zijn ‘Maori-zijn’ met alle emoties die daarbij horen. Meegegeven door de verantwoordelijkheid die hij heeft voor zijn 2 clans, het vechten voor behoud van de Maori-cultuur en het doorgeven van de verhalen/ geschiedenis en natuurlijk de taal. Wij zijn geen Nieuw Zeelanders! benadrukt hij… wij zijn Natives. de eerste bewoners van Aotearoa. Hij weet redelijk veel van de ‘Westerse’ geschiedenis en oorlogen en dat zonder enige opleiding voor zover wij weten. Hij heeft een goed geheugen en heeft zichzelf heel veel levenslessen en kennis over culturen en geschiedenis bijgebracht. Het is zo mooi om zijn enthousiasme en passie te zien, zowel over de Maori-cultuur als over de moderne geneugten van het leven. We zitten meer dan 3 uur aan tafel en hij geeft ons waardevolle levenslessen mee met pakkende metaforen zoals het theezakje op het schoteltje dat naast het kopje met heet water blijft liggen ondanks alle mooie woorden (integratieproblematiek in N.Z.). Het is al rond5-ven als wij afscheid nemen van Julia. Hone gaat met ons nog naar zijn Marae (Maori ontmoetingshuis). Als we daar binnen zijn is Hone weer op en top een Maori. We doen weer een welkomsritueel en met respect loopt hij daarna naar de wand met de foto’s van alle overleden familieleden/clanleden/voorouders en begroet hen. Hij wijst een aantal belangrijke personen aan zoals zijn overleden broer, zijn oom en zijn moeder. Daarna laat hij ons nog een aantal dansrituelen zien en vertelt het belang van een Marae, het behoren tot een clan en wonderbaarlijk vertelt hij ook over WO1 (The Great War) en hoe de Maori de loopgraven hebben uitgevonden al voor WO1. We hebben het later opgezocht en het klopt echt! Het is bijna 6 uur als Hone ons weer afzet in Waimate bij het Mission House. We nemen afscheid van een inspirerend en mooi mens, die we nooit meer gaan vergeten en die we graag een dagje mee op stap nemen als hij in juni 2015 weer naar Nederland komt. Wie weet……

Op de terugweg naar huis besluiten we om Thais te eten in een goed aangeschreven restaurantje. Chang Siam Thai Restaurant, http://kerikerithai.co.nz/. Morgen is alweer onze laatste dag in the Bay.

Haere Mai, Liefs

Henk en Jolanda