Kia Ora allemaal,

Vandaag gaan we naar de Glaciers aan de West Coast (Te Tai Poutini). Omdat het een stevig ritje van zo’n drieënhalf uur is en we ook nog naar Jackson Bay willen rijden (2 uur extra) vertrekken we op tijd. Henk is nog niet echt opgeknapt helaas. Na het ontbijt lopen we een laatste rondje door het grote huis en nemen met weemoed afscheid. Het weer heeft zich aan onze stemming aangepast. Wel droog maar zwaar bewolkt. De route langs Lake Hawea en Lake Wanaka blijft sprookjesachtig mooi , zelfs met bewolking. Even ten noorden van Makarora zijn The Blue Pools. Een mooie wandeling van zo’n 30 minuten naar de adembenemende blauwe poelen. Helaas is verderop de 2^de swingbridge afgesloten door landslides, dus verder dan de pools kunnen we op dit moment niet lopen. De grote hoeveelheid zalmen zien we ook niet. Lichtelijk teleurgesteld lopen we terug naar de auto en vervolgen de weg naar het westen. Even later begint de Haast Pass (Tioripatea – clear path). Hoogste punt is 563 meter. Dit was vroeger de Maori route van Central Otago naar de West Coast, waar ze hun Pounamu (Greenstone - Jade) vandaan haalden. Pas vele jaren later, in 1965 om precies te zijn, is de SH6 geopend voor verkeer. De weg slingert prachtig door het landschap. Inhalen is lastig en af en toe een vloek vanwege de campers en vrachtwagens, grrr. Lang rijd je langs de heldere hemelsblauwe Haast River. Er zijn verschillende stops die je kunt doen voor wandelingen, watervallen en lookouts. De meeste stops hadden we vorig jaar al gedaan en omdat we naar Jackson Bay willen, rijden we door. Uiteindelijk komen we aan de westkant uit in het kleine plaatsje Haast. Hier gaan we linksaf naar Jackson Bay. Weinig toeristen zullen dit kiezen door tijdgebrek, maar het is op een heldere dag best leuk. Dan biedt de terugweg de Tasman Sea links en de Alpen met Mt Cook and Mt Tasman rechts een schitterend plaatje. Voor de kenners: Dit is ook de weg die Floortje ging toen ze in haar eerste aflevering “Naar het einde van de wereld” de familie Long opzocht aan Gorge River. Vanaf Jackson Bay dan twee dagen lopen door de wildernis. www.npo.nl/floortje-naar-het-einde-van-de-wereld/15-07-2014/BNN_101362919. De weg is aanzienlijk verbeterd sinds ik er de laatste keer reed (1997). Het gehucht Jackson Bay is echt het eindpunt van de weg. Het heeft de enige natuurlijke haven van de West Coast en men leeft van de visserij. Verwacht niet teveel, er wonen misschien zo’n 25 tot 40 mensen. Er is een startpunt voor een mooie korte wandeling naar een andere baai: Wharekai Te Kou Walk naar Ocean Beach en voor een hapje bij The Craypot voor heerlijke verse Fish and Chips. www.thecraypotnz.com. Weer een typische Kiwi Icon - caravan als restaurantje. Henk is nog niet lekker en eet maar een beetje. Ondanks de 24 graden laten de sandflies het niet echt toe om buiten te eten. De vis is zo super vers, zo maakt kapitein Iglo ze niet, en de sla wordt opgemaakt met eetbare kleine bloemetjes alsof je in een sterrentent zit. We wandelen later nog even over de lange houten pier en beginnen daarna aan de terugrit naar Haast en dan verder omhoog naar Fox Glacier. De bewolking is er nog steeds en van die Alpen zien we niets, helaas. Fox Glacier is een klein dorpje met ongeveer 350 inwoners. Voor mij de plaats om te verblijven als je naar de gletsjers wil. Het zusterdorp Franz Josef is iets groter en daardoor ook meer toeristisch. Bijkomende voordeel is dat je vanuit Fox Glacier in een paar minuten bij Lake Matheson bent, het meest gefotografeerde meer van Nieuw-Zeeland. Het rijdt ook makkelijk naar Gillespies Beach. ’S Avonds is het echt leuk om een mooie korte wandeling in het Te Weheka Rainforest te maken om glow worms te zien, gewoon aan het begin van de hoofdstraat. We slapen 2 nachten in Lake Matheson Motel, http://www.lakematheson.co.nz/ . Als we het dorp binnenrijden stoppen we even bij Fox Glaciers Guiding. Hier hadden we voor morgen de HeliHike geboekt om op de gletsjer een wandeling te gaan maken. Maar Henk is echter te ziek en daarnaast wordt het morgen dramaweer. We horen al dat er vandaag niet is gevlogen en dat alle trips morgen waarschijnlijk ook worden geannuleerd. Nou, voor ons de reden om gelijk maar te boeken voor de vrijdagochtend. In Fox is in 2015 die Heli met toeristen verongelukt door ineens verslechterde weersomstandigheden. Ze nemen echt geen risico’s. Zo, nu alle zaken weer zijn geregeld, gaan we inchecken en kan Henk het bed in. Het is dan ook al weer half 7. De dagen vliegen voorbij.

Donderdag 10 maart, vandaag wordt een rustige binnenblijfdag zo te horen. Bij het wakker worden horen we de harde regen al striemen. Nee er wordt niet gevlogen en de bergen zijn niet te zien. Fox is volledig in nevel en mist gehuld. We gaan gezellig en knus ontbijten in Lake Matheson Café, http://www.lakematheson.com/cafe/. Een aanrader en er zit een hele mooie winkel bij met goede kwaliteit souvenirs. Voor Henk is het proberen, na een onrustige nacht, want alles komt er weer uit. En morgen moet hij toch wel opgeknapt zijn, want anders missen we voor de 2^de keer de HeliHike. Vorig jaar was alles geannuleerd vanwege het slechte weer. Na het ontbijt voelt hij zich toch niet optimaal. Terug het bed in. Ik wandel door de regen naar de General Store, zoals jullie inmiddels weten DE plek in elk klein afgelegen dorp voor alles wat mens, dier en de landbouwer nodig heeft. Van levensmiddelen, medicijnen, boeken, videohuur, gereedschappen, landbouwgif, kippengaas. Ach eigenlijk alles om hier te kunnen overleven. En ja hoor in de piepkleine Pharmacy (een afgesloten kastje aan de muur) ligt verdomd ook Diacure en zout en niet over de datum! Henk neemt de tabletten in en slaapt weer verder. Ik wil toch naar buiten, het weer begint op te klaren en ik wandel naar het Te Weheka Rainforest. Ingang aan het eind van de zuidkant van het dorp links van de weg na het Belle Vista Motel. Let op een klein bordje. De wandeling is makkelijk en erg mooi. Zeker nu het de hele ochtend zo heeft geregend. Daarna ga ik thee drinken met worteltjestaart erbij bij de favoriet – Lake Matheson Café. Ik moet de dag toch een beetje opleuken, vind ik zelf. Als ik thuis kom, wordt Henk langzaamaan weer wakker. De pillen werken nog niet echt goed. Maar hij wil toch ook graag even naar buiten voor de nodige frisse lucht. De late middagzon laat de nevel en mist verdwijnen en tovert zowaar de Fox gletsjer en Mt Tasman tevoorschijn. Hup de auto in en op weg naar Gillespies Beach. De weg er naar toe is een uitdaging. Smal, bochtig, onverhard en dwars door het regenwoud, maar o zo mooi. Aan het einde ligt de parkeerplaats anex campplaats, het is een bonte verzameling van busjes, ongebouwde auto’s en campers. Overal hangt was te drogen, er worden potjes gekookt op kampvuren en er wordt muziek gemaakt. Een beetje Hippie gevoel. Heel gezellig. Achter een duin hoor je de Tasman Sea al, ervoor ligt een enorm uitgestrekt strand met miljoenen witte en grijze keien. Hier starten ook de (meerdaagse) wandelingen. Wij lopen naar het strand, klimmen over de keienduin en laten ons naar beneden glijden. Heerlijk de wind door je haren, het wordt vloed en de zee speelt tikkertje met onze voeten. Als onze hoofden weer leeg gewaaid zijn lopen we in Zen toestand terug naar de auto. Op het strand heb ik nog een mooie spierwitte hartvormige steen gevonden, zo groot als mijn hand, en die zit nu veilig in mijn jaszak. Het is nu nog niet helder genoeg, maar anders zie je vanaf het strand de besneeuwde Alpen op de achtergrond. De zon gaat over 1 uur onder en het licht is mooi warm en Henk maakt een paar prachtige tegenlicht foto’s met bomen als decor. Thuis koken we een klein potje eten. Rond 22:30 gaan we de Glow worms opzoeken in het Te Weheka bos. Gewapend met zaklamp en elkaar stevig vasthoudend lopen we door het bos. Henk denkt echt dat ik gek ben en dat er echt niemand anders in het bos loopt. Bij aankomst lacht hij als een boer met kiespijn en neemt zijn woorden terug. KIeine groepjes mensen komen af en aan voor deze wandeling. Voor mij is het toch anders dan vanmiddag, echt een stuk spannender. De zaklampen worden deels afgedekt met onze kleding om de duisternis grotendeels intact te laten. En dan zie je plots flikkerende lichtpuntjes gloeien tussen de bomen en varens. Snel de zaklamp uit en mondje dicht, ze vinden licht en geluid nl niet fijn, dan doven ze hun lichtje. Met dit lichtje en hun dunne draden vangen ze insecten en eten ze op. Met honderden kleine schitterende diamantjes tegelijk in het donker is het een sprookje om te zien. Op sommige plekken zitten er veel, op andere bijna niets. Met dit sprookjesachtige beeld op ons netvlies, dromen we even later over elfjes en feeën. https://www.google.nl/search?q=glow+worms+new+zealand&biw=1584&bih=951&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ved=0ahUKEwjEjvGtzZDNAhXCBcAKHZxABvUQsAQIMg#imgrc=hseAI1_Q74S3sM%3A

Vandaag is de grote dag. We gaan de HeliHike doen. Het weer ziet er veelbelovend uit. Alleen is Henk nog niet goed opgeknapt. De pillen werken niet en de diaree stopt niet echt. Maar hij wil toch gaan. Dan maar een overdosis innemen en niets eten en drinken. Om 10 uur worden we verwacht bij Fox Glaciers Guides, http://www.foxguides.co.nz/. voor de Flying Fox trip. Maar eerst ook iets dat vorig jaar “in het water is gevallen”…. Een vroege ochtendwandeling rondom Lake Matheson. Het beroemde spiegelmeer en we hebben vreselijk geluk vandaag. Het is helder, zonnig en windstil. We parkeren de auto bij “het Café” en zijn niet de enige, zeg maar. De wandeling is een makkelijk, goed begaanbaar pad door het regenwoud, doordat we op tijd terug moeten zijn voor de Hike, kunnen we niet helemaal rond het meer lopen. Aangekomen bij Jetty Point, het eerste uitzichtpunt, weten we niet wat we zien. Naast vele toeristen met camera’s en statieven, ook een prachtig uitzicht. Omdat het nog vroeg is, is het water rimpelloos waardoor de spiegeling van Mt Cook en Mt Tasman de perfectie benaderen. We genieten volop van dit serene plaatje. Kijk maar op http://www.discoverimages.nl/Reizen/NieuwZeeland-2016/13-Fox/. De dag is al goed begonnen, nu op naar de office van Fox Glacier Guides. JA, we gaan vandaag echt, het is veilig om te vliegen en op de gletsjer is het weer ook goed.

Fox Glacier is met 12 km de langste van alle Gletsjers in Nieuw Zeeland. Vanaf 3000 meter tussen de pieken van Mt Cook en Mt Tasman beweegt de immense ijsrivier zich 2600 meter naar beneden tot het regenwoud van de Westcoast. Het broertje Franz Josef is een goede 2^de. Het unieke aan dit gebied is dat deze gletsjers redelijk makkelijk toegankelijk zijn en eindigen in het regenwoud dichtbij de Tasman Sea (op 250 meter boven zeeniveau). Door het klimaat bewegen deze gletsjers dan ook 10 keer sneller dan andere gletsjers in de wereld.

We krijgen een briefing van wat wel en wat vooral niet de doen op de gletsjer. Het is geweldige natuur, maar kan ook gewelddadige natuur zijn. Gletsjers bewegen dagelijks, er zijn kloven van vele meters diep, meren, grotten en verschuivingen. Altijd bij de gids blijven en vooral zijn bevelen opvolgen. We krijgen warme sokken en stevige bergschoenen aan en daarna worden we naar het Heli platform gebracht. Alles gaat volgens een strakke planning en volgorde voor ieders veiligheid. De helikoptervlucht duurt maar 10 minuten maar het wel heel spectaculair. We worden halverwege op de Fox gletsjer afgezet en daar wachten onze gidsen al op ons. De groep wordt gesplitst en we binden onze crampons (spikes) onder onze schoenen. Zo kunnen we makkelijker lopen op het eeuwenoude ijs. Nog een kort voorstelrondje waar iedereen vandaag komt, wij gaan samen lopen met Spanjaarden, Engelsen, Amerikanen en een Iers stel. De gidsen schatten zo ook de fitheid en kunde van een groep in. De andere groep zijn allemaal Aziaten. Binnen een half uur zijn we gewend aan het lopen met de crampons en zijn we net berggeiten. De gids voorop en wij als lemmingen in een sliert er achteraan. Als extra service hakt hij regelmatig een paar traptreetjes voor ons uit. (hij vertelt dat deze vaak de volgende dag alweer zijn verdwenen). Dagelijks zoeken de gidsen dus opnieuw hun weg op de immense ijsmassa. We klimmen en klauteren zo 3 uur over de gletsjer. Henk dacht nog dat het een vrij gladde ijsmassa zou zijn, maar niets is minder waar. Het zijn allemaal bergjes, kloven, meren, grotten, tunnels, en ijswanden (andere trip voor de echte klimmers). We stoppen regelmatig om foto’s te kunnen maken en te genieten van deze bijzondere wereld. De gids leert ons zelfs hoe je makkelijk kunt drinken uit een smal ijsbeekje. Gewoon pikhouweel dwars neerleggen (als steun voor de handen) en met de knieën aan weerszijde van het beekje. Voorover buigen met het hoofd en slurpen maar. Natuurlijk moet ik dat ook proberen en wat denken jullie, met mijn 47 jaar en ‘getrainde’ yogalijf lukt het gewoon. Henk zegt dat hij geen tijd heeft want hij moet foto’s maken. Eigenlijk is hij al blij dat hij goed mee kan, beetje kan genieten en zich niet al te slecht voelt. Even later komt er een leuk stukje aan, want we moeten ons door een uiterst smalle kloof (40 cm breed) wurmen. Best bizar om die enorme ijsmassa letterlijk zo om je heen te voelen. We komen langs een flinke waterval, lopen heuvel op en af en vinden ook nog een kleine grot. De gids legt er een touw doorheen en dan kan, wie wil, zich er op de rug liggend doorheen laten glijden. Het is best klein en krap, maar hé we zijn er nu toch….. Met natte billen kom ik er aan de andere kant weer uit. Wat een ervaring. De kleur binnenin was zo mooi blauw. Het oude samengeperste ijs zonder enige zuurstof maakt het tot deze indrukwekkende kleur. We komen weer terug bij het startpunt. Nu is het even wachten tot we weer worden opgehaald voor ons vluchtje terug naar de bewoonde wereld. Wat een avontuur. Om nooit te vergeten en zeker te herhalen als we er weer zijn. En het is gelukkig redelijk goed gegaan met Henk, maar nu is hij wel uitgeteld en voelt zich beroerd. Rond 15:30 rijden we uiteindelijk weg uit Fox, naar Punakaiki, op 3 uurtjes rijden. Maar we hebben nog een mooie afsluiting voor vandaag, we hebben een restaurantje gereserveerd in Hokitika, daar hebben we vorig jaar heerlijk gegeten. Maar onderweg wordt Henk zieker en zieker en moeten we regelmatig een ‘noodstop’ maken. Hij heeft nu al dagen niets binnen kunnen houden en de diacure heeft geen effect gehad. Uiteindelijk rijden we Hokitika binnen, maar niet om lekker te gaan eten in ons restaurantje maar op zoek naar een dokters post. Die is er helaas niet, gesloten in verband met het grote Wild Food Festival feest in Hoki. De politie stuurt ons naar het 43 km verderop gelegen Greymouth, daar is het ziekenhuis. Zo wil het dat we op vrijdagavond om 18:30 door het troosteloze en uitgestorven ziekenhuis van Greymouth lopen. Aan de hele Westcoast wonen ongeveer 32.000 mensen op een oppervlakte van ruim 23.000 km. en Greymouth is de grootste plaats met ong. 11.000 inwoners en het ziekenhuis voor de gehele Westcoast. In totaal zijn er in de hele Westcoast maar 4 plaatsen met meer dan 1000 inwoners. Na het dreigement van de dienstdoende verpleegster dat een diagnose al een kostbare grap wordt, voelt Henk zich plots iets beter en besluiten we het nog een nachtje aan te zien. Misschien morgenvroeg naar de dokterspost als het echt nodig is, dat is nl gratis. Rond 19:30 rijden we Punakaiki binnen en gaan we op zoek naar ons huisje. Paparoa Whare, http://www.punakaiki-accommodation.co.nz/?page_id=366 . Weer een heel leuke plek midden in de natuur en bijna bij het strand. Twee decks en een bad buiten. Voor Henk is het bed het belangrijkste en dat is comfortabel. Ik kook voor mezelf een beetje eten en duik er ook op tijd in. Morgen zien we verder.

Henk heeft een goede nacht gehad en probeert een klein beetje te eten. Daarna gaan we op pad naar de Pancake rocks, 3 km verderop. http://www.punakaiki.co.nz/. 30 miljoen jaar geleden ontstonden hier langzaam laagjes zeedieren, planten en zand op de bodem van de ocean. Door de tijd heen en de druk werden dit kalksteen rotsen. Door aardbevingsactiviteit werd op een gegeven moment de bodem van de ocean hoog en droog omhoog gebracht. De wind en de regen hebben de zachte lagen tussen de harde lagen in al die jaren uitgesleten tot het uiteindelijk op stapels pannenkoeken lijkt. Tussen de rotsen zitten gaten waar de zee door omhoog spuit. Het beste ga je met hoogtij, dan is de zee het wildst en spuit het water via de grotten hoog op. Er is een mooi aangelegd pad dat je dicht langs de pannenkoeken rotsen voert. De gelaagde structuur van de stenen is een prooi voor de zee en slijt steeds verder af. Het inkomende water dat zich naar binnen beukt, blijft een grillig en krachtig fenomeen. Wij hebben het juiste getij. Bij het informatiecentrum hangt een tabel. Na dit tripje gaan we terug naar huis en duikt Henk het bed weer in. Hij voelt zich wel echt beter, dus de dokter hoeft er niet meer aan te pas te komen. Ik had hier een mooie wandeling gepland: The Pororari River track. En omdat ik de hele middag nog over heb besluit ik deze alleen te gaan lopen. Niet gezellig, maar wel rustgevend. Wat een verrassend mooie wandeling, dwars door het regenwoud, maar helaas begint het te regenen. Ik had graag meer foto’s gemaakt van de Pororari River met aan de overkant de enorme rotswanden. Onderweg kom ik een familie Weka’s tegen (zeg maar bruine kippen) en af en toe een paar wandelaars. Na ruim 3 uur lopen ben ik terug bij de auto en ga naar huis. Daar tref ik gelukkig een veel betere Henk aan. De buikgriep is nu eindelijk op z’n retour. Die avond kijken we weer een paar afleveringen van Wie is de Mol België – een top seizoen, bedankt Nens voor de tip.

Zondagmorgen, we vertrekken richting Nelson, maar niet voordat we de korte Truman track lopen naar het strand met mooie rotspartijen en een waterval. Het weer is opgeknapt en het zonnetje schijnt voorzichtig. Aangekomen, en kort genietend van het uitzicht, blijken er zoveel sandflies te zitten dat het wandelen hier helaas niet heel erg veel lol brengt. Al snel houden we het voor gezien, de monsters…. lopen we terug naar de auto en vertrekken naar het noorden voor een stop bij Fox River voor de Sunday Market. Dit is echt een onverwachts feestje! Het is een piepklein maar erg sfeervol marktje op een open plek bij de rivier. Er staan allemaal locals met eigen gemaakte producten, er speelt een hele goede gitarist en iemand bakt pancakes, yam. Iedereen is even hartelijk en begroet je alsof je verloren gewaande familie bent. Na dit rustpunt rijden we verder omhoog richting Westport en slaan net daarvoor rechtsaf, de SH6 op door de Buller Gorge. Aan het eind van de middag komen we aan in Wakefield waar de bakker nog open is. Hier halen we weer heerlijk versgebakken Europees brood voor de komende dagen. En ze hebben een soort Limburgse vlaai, ook lekker. In het nieuwe huisje hebben we een vriezer, dus de voorraad blijft lekker vers. Nu rijden we door naar Kina Beach, daar wacht het huisje van Lou op ons. Aroha Cottage (Aroha betekend Liefde in het Maori). https://www.bookabach.co.nz/baches-and-holiday-homes/view/4914 Het huisje is ooit door een Nederlandse dame gebouwd, het heeft een verdieping incl. stijle trap, dat hier weinig voorkomt. We rijden langs The Old Schoolhouse, onze prachtige cottage van vorig jaar middenin een wijngaard. Deze keer zitten we bijna op het (keien)strand. Zes nachten verblijven we hier. Als we aankomen staat het hek open en worden we welkom geheten door tientallen vogels in de tuin. O wat is het een schattig huisje en vooral de tuin is prachtig. De blikvanger is een grote vijgenboom met superrijpe vijgen waar omheen het deck is gebouwd. De luie stoelen staan al uitnodigend klaar. Hier gaan wij heerlijke dagen hebben. Gauw laden we de bagage uit. Het huisje is volledig opgeknapt met nieuwe keuken en badkamer incl. wasmachine. De slaapkamer is een plaatje met harten en hartjes in alle soorten en maten, helemaal in de romantische stijl van Aroha. We voelen ons direct thuis. Even later steekt Lou haar hoofd om de hoek en worden we met 3 dikke zoenen welkom geheten. Vorig jaar hadden we al een goede klik met haar. En ze vind het zo leuk dat ze ons zo snel weer terug ziet. Henk zijn buik gaat nu goed, hij eet iets kleins, maar ik wil zo graag de superverse Fish and Chips van The Smokehouse in Mapua, dat ik daar even alleen heen rijdt om te smullen. http://www.mapuawharf.co.nz/home/the-smokehouse-fish-chips-smoked-fish/ Als we in slaap vallen kunnen we alleen maar denken aan de komende zes relaxdagen in deze omgeving. Henk moet ook nog studeren want hij moet een eindverslag opstellen voor zijn opleiding Mindfulness trainer. En ook daarvoor is het hier een mooie rustige plek.

Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk