Kia Ora allemaal,

Ja, het is zover. De ‘cliffhanger’ gaat onthuld worden!

Voor het geval jullie denken dat ik al deze verhalen alleen schrijf, dat is niet zo hoor. Ik put uit mijn geheugen en leg de stevige basis en Henk is van de grappige woordspelingen en mooie zinnen. Zeg maar een co-productie van het schrijfersduo JoHe.

Zondag 31 januari - de grote dag: We worden wakker, in principe nog steeds tussen de vulkanen, maar het is helaas bewolkt dus of ze er nog staan is het grote mysterie. Ik heb een beroerde nachtrust achter de rug. Mijn ribben aan de rugkant doen zeer en vooral bij draaien, lachen, hoesten, opstaan en zitten doen deze zeer. Een verkeerde beweging en de tranen staan in mijn ogen. Henk en ik trekken de conclusie dat het een lichte kneuzing moet zijn, dus gaat vanzelf over.

We rijden via de SH1 – dit deel is beter bekend als Desert Road – richting het zuiden. Bij helder weer kun je vanaf hier de vulkanen in al hun glorie zien, maar vandaag laten ze het afweten. Om een beeld te krijgen hoe mooi het kan zijn, kijk naar onze foto’s van de vorige reis, want toen hadden we een fantastisch heldere dag. Doordat er geen fotomomenten zijn schieten we lekker op. In Taihape komt er wel zo’n groots moment waarover ik Henk al dagen aan de kop zeur, maar hij weet nog niet waarmee hij op de foto ‘moet’. Hij gaat namelijk op de foto met een Gumboot. Tja, Taihape (1640 inw.) is Gumboot Capital of the World. Hier worden de enige echt Nieuw-Zeelandse Gumboots gemaakt en elk jaar in maart is de beroemde “Gumboot gooi competitie”. Zoals in elk, zichzelf respecterend, dorp heeft Taihape een enorme Gumboot aan het begin van het dorp staan…. jullie snappen, daar kan ik niet aan voorbij gaan zonder…., net zoals tijdens de vorige reis Henk liefdevol met de enorme wortel van Ohakune is vastgelegd. Met frisse tegenzin gaat Henk in een ‘deuk’ van de Gumboot liggen en ik probeer tijdens het lachen (auw auw) een goede foto te maken. Na deze gekkigheid rijden we verder richting Wellington – de hoofdstad. Bij Mangaweka verlaten we de SH1 en nemen de Tourist drive via Apiti en Ashhurst. Een heel mooi heuvelachtig en landelijk gebied waar we nauwelijks auto’s tegen komen. Bij een Sheep station zien we een ouder echtpaar dat druk doende is om de schapen in een nauwe gang te jagen zodat deze makkelijker kunnen worden geïnjecteerd tegen wormen. Een gezellige babbel volgt die wat hen betreft niet zomaar eindigt en onderwerpen volgen elkaar snel op. Normaliter zien ze alleen elkaar, en een paar honderd schapen, en hoogstens wuiven ze even naar voorbij scheurende locals. Nu moeten we echter een beetje voortmaken want we hebben om 3 uur afgesproken bij DE lokale eetgelegenheid van het schattige plaatsje Greytown: The White Swan. De verlate lunch is prima en we komen in contact met een Nederlandse dame die daar woont. Een gezellig en verhelderend onderhoud over haar ervaringen volgt en rond 5 uur rijden we richting Lower Hutt want daar gaan we die ‘mysterieuze’ 3^e persoon ontmoeten…

In Lower Hutt hebben we Boulcott Lodge geboekt met een family unit met 2 slaapkamers. Voor wie o wie zal die 2^e slaapkamer kunnen zijn? Ja hoor, zij is er al en ik sms dat we nu de straat in komen rijden. Daar staat ze (te dansen en te springen want we zijn zo blij) supervrolijk, bruin en uitbundig zwaaiend op de oprit. Het is Marie Louise – Wiesje voor intimi. Mijn lieve, stoere nichtje. We vallen over elkaar heen om te knuffelen. Wies is al vanaf juli 2015 op wereldreis – Canada, Australië en nu ook Nieuw-Zeeland. Ook zij heeft 5 jaar geleden bij The Green Spot in Taupo gewerkt. Wat bijzonder dat we elkaar nu in ons zo geliefde Nieuw Zeeland ontmoeten. Ze heeft al een “prettig” restaurantje uitgezocht en nadat we zijn uitgepakt en opgefrist, rijden we al pratend daar heen. Op een soort bedrijventerrein vinden we een heerlijk authentiek Italiaanse winkel annex restaurant. Het is groot en ruim met aan de linkerzijde een lange rij vitrines met heerlijke vleeswaren, kazen en pasta’s die overdag worden verkocht. Overal hangen foto’s van het oude Italië en er staan in het midden allemaal tafels waaraan families zitten te keuvelen en te eten. Achteraan is een open keuken met de nodige bedrijvigheid…. De geuren komen je tegemoet. Wat een vondst! La Bella Italia http://www.labellaitalia.co.nz/ in Petone. Na een fles goede wijn en heerlijk eten worden we, nog steeds druk kletsend, de zaak uitgegooid. Wij gaan gewoon gezellig verder in de auto en thuis tot het na 1-en is en we toch echt omvallen van de slaap. Wat is het fijn om elkaar weer in het echt te zien.

Vandaag gaan we de hele dag met ons 3-en op stap richting Martinborough en Cape Palliser. Martinborough is een leuk klein plaatsje midden in een wijngebied. Hier lunchen we even. Daarna gaat de weg door heuvelachtig niemandsland met heel af en toe een kleine nederzetting. Met klein bedoelen we ook echt klein, voor jullie beeldvorming: er staat misschien een kippenhok, vervallen schuurtje, oude tractor en 2 verroeste auto’s en 3 huisjes. Uiteindelijk komen we aan bij de kust in Ngawi. We zien een twintigtal bulldozers op een rij staan met daarachter bootjes op aanhangers. Hier worden de bootjes met een bulldozer het water ingereden bij gebrek aan een haventje met de gebruikelijke ‘boat ramp’. Je weet niet wat je ziet want sommige zijn beschilderd met oogjes, een mond en snor. Bob de Bouwer is er niks bij. Die Kiwi’s zijn ”so funny” bij tijd en wijle. We rijden door tot het Lighthouse dat op een heuvel staat, verder gaat de weg niet. De kust is hier erg mooi en ruig. Er liggen zeehondjes op de rotsen en er is dus genoeg om te fotograferen. Wies fotografeert, net zoals wij, met dit verschil dat Henk en ik weleens ‘technisch’ communiceren als er foto’s moeten worden gemaakt. Kreten als F9 en F10 met -0,3 onderbelichting echoën door de baai. Vervolgens vragen wij Wies om een foto van ons te maken. Maar blijkbaar is ‘say cheese’ nogal jaren-70 en zij roept, trendgevoelig als zij is, luid en enthousiast ‘F9’ en daar moesten wij natuurlijk enorm om lachen!

Op de terugweg stoppen we in Ngawi bij de caravan met ijsverkoop. Wies trakteert op een lekker TipTop ijsje van 3 bollen op een hoorntje. Hoe dat ijs hier in deze uithoek komt…? Ha ha, de mevrouw koopt gewoon een paar smaken van grote 2 liter bakken bij de supermarkt 100 km terug en verkoopt het hier per bol op een horentje. Zo kun je handeldrijven in N.Z. Op de terugweg naar het motel eten wij die avond bij Curry Works, een Indiaas restaurant in Upper Hutt. De Italiaan van gisteren was veel beter is onze conclusie… Later op de avond pakken wij onze spullen alvast weer in, keuvelen nog iets na en wensen elkaar een goede nacht, want morgenvroeg moeten we om 7 uur weg om op tijd bij de ferry te zijn. Die gaat ons naar het Zuidereiland brengen!

Kwart over zes, zucht… De eerste keer zo vroeg in deze vakantie. Een snelle boterham, tassen in de auto en Wies wakker maken. Zij vertrekt ook vandaag maar heeft geen ferry te halen, dus kan relaxed aan doen. Dikke kus en stevige knuffels. Wat was het gezellig en fijn en wat hebben we (heel) veel gekletst en gelachen. De oren van Henk toeteren en suizen er soms nog van. Dag lieve Wiesje – tot eind maart in Nederland. Het is druk op de weg richting Wellington, een echte file, maar we zijn op tijd bij The Interislander – Ferry. Auto inleveren, autosleutel in een gat deponeren en de bagage inchecken (werkt net als bij een vliegveld) en even later kunnen we de grote boot op. Ruim 3 uur later komen we aan in het pittoreske Picton. Wat een verademing ten opzichte van het drukke Wellington. Picton is een lief en klein plaatsje in de Marlborough Sounds en we voelen direct de rust van het Zuidereiland. De Kiwi’s zijn hier nog relaxter dan op het Noordereiland. We halen onze nieuwe en vooral schone auto op. Wederom een Highlander, laden alle rommel weer achterin en kunnen op pad. Henk heeft goede herinneringen aan Picton. Daar zit nl. Gusto in 33 High street voor heerlijke Pies o.a. met Thaise curry en ook met kip, perzik en roomkaas. Jammy. En natuulijk het luxueuze openbare toilet met muziek, en allerlei sensoren die, zodra je in de buurt komt, van alles doen. WC papier uitrollen, zeep op je handen, water, daarna drogen. Je mag er maar 10 min. blijven zitten daarna ontgrendeld de deur automatisch ha ha. Na bij de pharmacy nog sandfly spul gekocht te hebben gaan we op weg naar Kaikoura. Onze eindbestemming voor vandaag. Kaikoura betekent in het Maori: maaltijd van Crayfish of zij die crayfish eten. De SH1 naar het zuiden is een hele mooie weg langs de oostkust. In Blenheim doen we de broodnodige boodschappen. Daar zit een grotere supermarkt voor diverse levensmiddelen EN de onontbeerlijke The Warehouse (“where everyone gets a bargan”) Daar verkopen ze echt alles. Wij zijn op zoek naar een koekenpan, shampoo, douche-gel, garde, houten lepel, koelblokken inclusief een koelbox (die hebben hier meestal het formaat van een gezinskoelkast, maar gelukkig vinden we een beschaafd exemplaar) en vliegenvangers, ja echt van die vreselijke kleverige slingers, ze bestaan nog – ja hier wel!

Alles is binnen om 8 weken op het Zuidereiland te “overleven” en we kunnen verder. Mijn meest favoriete café van heel Nieuw Zeeland lonkt: The Store, gelegen op een fantastische plek aan de Stille Oceaan. www.thestore.kiwi . Henk kent alleen de verhalen van Yvon, Wies en mij maar is hier nog nooit geweest. Als we aankomen zijn ze GESLOTEN !!! vanwege een besloten feestje. Ja hé… dat kunnen ze niet maken hoor. Teleurgesteld rijden we verder. Gelukkig komen we over zo’n week of zeven hier weer langs. Dan maar stoppen bij de zeehondjeskolonie bij Ohau point. Die zijn tenminste wel thuis! Hier ligt een grote verzameling van Kekeno’s (de maori naam voor zeehond) en hier is ook de kraamkamer en de crèche. De baby’s zijn nu net 2 maanden en spelen, spetteren, klimmen, stoeien en maken ruzie in de diverse “baby badjes”. We blijven wel een uur vol bewondering kijken naar wat er allemaal gebeurt. Het is nu bijna 6 uur en we krijgen trek en onze cottage wacht op ons. Zo’n 20 km voor Kaikoura staat de caravan van Nin’s Bin. Hier moet je stoppen om Crayfish (kleine kreeft) te eten. Verser krijg je ze niet, maar ze zijn wel prijzig (ongeveer 40 euro per stuk). Ons ‘avondeten’ is dan ook een flinke jongen die we heerlijk samen oppeuzelen op een houten picknickbankje tussen de meeuwen. Na korte tijd arriveren wij bij Kincaid Cottage. www.kincaidcottage.co.nz. Wat een superplek hebben we weer gevonden voor de komende 3 nachten! En wat een geweldige cottage. De Kaikoura Mountains in de achtertuin en de Pacific (Stille Oceaan) in de voortuin. Ruim, mooi en met alles er op en aan. Heerlijk bed, volledige keuken incl. kaasschaaf, wasruimte incl. wasmiddel, strijkplank en ijzer, eigen groentetuin met “piepers” en reuze courgettes en de Spice Girls (kippen) voor verse eitjes. De cottage staat vol met Ikea spulletjes (huh ?).. dat kennen ze in N.Z. helemaal niet. Maar Jessica verklaart: zij is Zweedse, haar man Greg is een Kiwi en ze zijn 6 jaar geleden verhuisd met hun jonge kids naar Nieuw-Zeeland. Ze kletst honderduit met veel gebaren en mimiek. Nu al een herhaaladres!

Vandaag is het woensdag. Ik rijd al vroeg even naar het dorp om lekker vers brood te halen bij de bakker (wederom een Europese) en langs Whale Watch Kaikoura te gaan om te kijken of ze voor vandaag nog een plekje hebben voor ons. www.whalewatch.co.nz. Kaikoura is naast de Crayfish bekend om de Whale Watch en zwemmen met dolfijnen. In de diepe submarine canyon van 1600 meter vlak voor de kust is veel voedsel voor Giant Sperm Whales beschikbaar en zijn hier dan ook het hele jaar door te vinden. In het Nederlands zijn dit Potvissen, maar die rare Engelse naam hebben zij te wijten aan biologen die het vocht (2.5 ton) in hun hoofd eerst niet als olie, maar als iets anders hadden beschouwd. Vandaar ook de naam…. Ze hebben de grootste hersenen van elk levend wezen, zo groot als een basketbal, 7 keer groter dan van een mens. En voor wie zich vergist: het zijn zoogdieren! Brengen een levend jong ter wereld wat een kalf wordt genoemd. De mannetjes hebben zo’n 30 tot 40 cm. Blubber / vet rond de organen dat werkt als een wetsuit. Zo krijgen ze het niet koud. Voor vrouwtjes is het bij Kaikoura te koud. Bij het ticket office gaf men aan dat de tour om 11 uur al behoorlijk vol zit, maar er zijn nog 2 plekjes, ook om 15.45 uur eventueel. De mevrouw adviseert die van 11 uur, die vaart namelijk zeker uit en vanmiddag neemt de wind toe en kan het zijn dat er niet gevaren wordt. Doen zeg ik. Nu snel langs de pharmacy voor stevige zeeziektabletten, anders wordt ik echt zeeziek (ervaring uit het verleden) en terug voor ons ontbijtje. Henk zal nu wel uit bed zijn gevallen, of zit misschien wel enthousiast de foto’s of verslag te bekijken? Om 11 uur melden we ons en zien dat de toers voor vanmiddag inderdaad gecanceld zijn vanwege te wilde zee, pffff geluk. Na een instructiefilmpje en info over de dieren gaan we met een bus naar South Bay. Vanaf daar vertrekken de kleine (maar wel luxe) bootjes naar zee…. Hadden ze in vliegtuigen maar zulke lekkere stoelen merkte Henk op. De toer duurt ruim 3 uur, we staan op het bovendek allemaal over het water te turen om te kijken of we een fontein zien spuiten, want dan ligt er nl. een walvis aan de oppervlakte. “There she blows” horen we van de crew! Voor de duidelijkheid, alleen Henk denkt die uitroep te horen want hij hoopt eindelijk Moby Dick in het echt te kunnen zien. Dat was namelijk ook een potvis, maar dan een witte, waarop wreed werd gejaagd volgens de schrijver van het gelijknamige boek. We varen rustig dichterbij en iedereen staat met camera’s klaar. De potvis drijft rustig aan de oppervlakte om weer op adem te komen van een duik die meer dan 2 uur kan duren en tot een diepte kan gaan van een bizarre 3000 meter. Dat lichaam weerstaat dus een druk van 300 bar! Nu zo rustig dobberend blaast de walvis om de 2 minuten uit en dan verschijnt er dus weer zo’n fontein. Verder kan ik vertellen dat de potvis ongeveer 20 meter lang en 60.000 kg kan worden. Bij zo’n tour is het wachten op het weer duiken van de walvis, en dan hopen dat de staart tevoorschijn komt zoals je vaak op posters ziet. Maar 2 keer besluit de gevonden walvis om zich rustig te laten zinken en moeten we weer op zoek naar een nieuw exemplaar. Wat een grote dieren zijn dit en wat straalt er een rust vanaf! Prachtig om naar te kijken en om te beseffen dat 90 procent van dit dier niet zichtbaar is en enorm moet zijn als je ernaast zou mogen duiken.
De derde en laatste walvis laat gelukkig mooi zijn staart zien als hij weer naar beneden duikt, maar de boot ligt ‘naast’ de walvis… Dus we hebben prachtige foto’s van de staart, maar niet de klassieke van achter genomen. Toch zijn we erg blij met deze mooie ervaring! Op de terugweg naar de kust ziet de kapitein opeens 3 grote vinnen boven het wateroppervlak uitsteken, Orka’s ! Een papa Orka en mama Orka en hun jong. O, wat een bonus! We kunnen de zwart-witte walvissen mooi zien glimmen aan de oppervlakte van de zee. Orka’s zijn veel kleiner dan Sperm Whales, ongeveer 8 meter, maar eten alles behalve mensen en zijn ook bekend onder de naam “Killer Whale”. Ze blijven even bij ons in de buurt, wat een feestje was het weer. Terug aan wal gaan we vol excitement op zoek naar een leuk en gezellig café: Hislops op Beach Road voldoet hier zeker aan. http://www.hislops-wholefoods.co.nz/ Lekkere lunch met als afsluiting een stuk vers gemaakte carrotcake (worteltjestaart) wat we keurig delen hoor! In de middag rijden we naar South Head voor een mooie cliff wandeling. Ook hier liggen weer de zeehondjes op de rotsen te slapen. De wind neemt toe maar het is zonnig en de kust ziet er prachtig uit met stijle kliffen. Moe maar voldaan rijden we terug naar ons huisje. We koken pasta, doen de was, schrijven aan het verslag en kijken WIDM, ja Nens – we hebben 10 seizoenen meegenomen op de computer! En lieve mensen vertel ons niet hoe het met het lopende seizoen gaat, dat kijken we allemaal achter elkaar als we weer thuis zijn.

Vandaag weer een belangrijke dag met een dierbare ontmoeting. We moeten er vroeg voor uit bed (en 2 uur rijden) maar dat hebben we er graag voor over. Onze vrienden, Ton en Ingrid, zijn toevallig ook hier op reis en rijden vanuit Tasman 1,5 uur en wij vanuit Kaikoura naar Havelock “Mussel Capital of the World”. Kiwi’s voelen zich klein en nietszeggend en daarom benoemen ze de dingen waar ze goed in zijn met de overtreffende trap en beelden ze het ook werkelijk uit. Deze keer met enorme Green lip mussels. Ton en Ingrid staan om kwart voor 9 al wild zwaaiend bij de warf waar de mailboat op ons ligt te wachten, als wij daar arriveren. O wat is dit leuk en fijn om elkaar weer te zien. Ja ach 20 december vierden we nog samen Kerst als voorloper op onze beide geplande reizen. Maar het knuffelen is er niet minder om. Ton en Ingrid zaten in een klein groepje dat ik in 2000 door heel N.Z. heb gegidst. Hun woorden, echt waar: “jij bent de beste gids die we ooit gehad hebben en door jou zijn we verliefd geworden op N.Z. en blijven we telkens terugkomen”. Deze keer dus toevallig tegelijk met ons. Het plan is om vandaag de post per boot te gaan rondbrengen. Ton en Henk hebben hun PTT outfit al aan en de pet op… geintje! Met een klein bootje varen we een route door The Pelorus Sounds. Elke week op dinsdag, donderdag en vrijdag vaart deze mailboat een andere route door de Sounds om post en spullen te bezorgen bij bewoners in dit afgelegen deel van het land. Dus als je hier woont krijg je 1 keer per week je post en kun je post mee teruggeven. Toeristen kunnen meevaren om te kijken hoe dit allemaal werkt. Het gebied de Marlborough Sounds is een ondergelopen bergketen (ziet er uit als een fjord), prachtig met allemaal eilandjes, bergjes en romantische baaitjes. Maar met dat verschil dat een fjord is uitgesleten door ijs. Helaas voor ons is het een overvolle boot met niet allemaal even gezellige mensen, hè Ton. We varen naast het postbezorgen ook tussen een mosselkwekerij door zodat we kunnen zien hoe deze lekkernij wordt gekweekt. Puur natuur, aan touwen laten ze de mosselen groeien in het zeewater. Als ze groot genoeg zijn worden de touwen opgehaald en de mosselen “geoogst”. Eigenlijk zitten we de gehele dag relaxed achter op het deck in het zonnetje te genieten. En wij maken het WEL gezellig en kletsen heel wat af. Ton probeert mij veelvuldig op de kast te krijgen, lukt niet vaak meer ha ha. (in tegenstelling tot destijds in 2000 – jong en onervaren meisje als ik toen was). En nu leg ik een gulzige Ton vast met een koekkie in zijn mond, ook dat was in 2000 omgekeerd want toen moest ik constant op mijn hoede zijn voor hem en zijn camera…. Op de terugweg stoppen we nog bij een kleine baai om even de benen te strekken. Rond half 5 stappen we weer aan wal. We eten nog gezellig met z’n 4-en bij de Slip Inn aan de warf. http://www.slipinn.co.nz/. Daarna kussen we elkaar nog een fijne reis. Wij terug richting zuiden en zij richting het Noorden van N.Z. en later naar Australië. Bij Blenheim nemen we nog een lifter mee, hij moet ook naar Kaikoura. Een Franse jongen, backpacker, zeer geleerd en politicoloog. Hij wil hier een jaar reizen en werken met zijn handen i.p.v. zijn hoofd. We hebben 2 uur lang een geanimeerd gesprek over de complexe midden-oosten problematiek, want Henk wist even niets ‘luchtigers’ aan te snijden, maar de jongen hield stand en wist heel helder uiteen te zetten hoe de verhoudingen tussen de betrokken partijen liggen. Als bonus laten we hem de zeehondenkolonie nog even zien en droppen hem later in town. Wij rijden terug naar ons “thuis”, nog een wasmachine was erin en we zijn klaar voor vertrek morgenvroeg richting Akaroa (het Banks Peninsula bij Christchurch).

Aroha nui – lots of love

Jolanda en Henk