Kia Ora allemaal,

De Zeehond ligt nog rustig te slapen als wij opstaan. Maar als we na het ontbijt nog eens kijken, is hij ineens weg. Ook zijn dag van spelen op zee is weer begonnen. Wij gaan vandaag naar de Albatrossen en de Pinguïns. Het boottochtje met Kyle wordt morgenmiddag. We rijden via Portobello – waar we alvast een tafeltje reserveren bij Café 1908 – voor ons diner. www.1908cafe.co.nz. Vorig jaar hadden we diner in Kaimata lodge en voor lunch waren we te laat bij ze. Dus nu in de herkansing. Richting Taiaroa Head komen we langs Penguin Place, daar boeken we alvast voor de middagtoer. www.penguinplace.co.nz. Twee km verder zijn de Royal Albatrossen te zien. Het Royal Albatros Centrum hebben we vorig jaar ook bezocht maar toen waren er geen vogels op het nest omdat het nog te vroeg in het seizoen was. Wel hebben we er toen zeker 6 zien vliegen, wat al heel bijzonder is. Nu kunnen we echt een toer doen en kijken in het broedgebied. Weliswaar van achter glas maar het blijft heel bijzonder. De Royal Albatros (Toroa in het Maori) is zo’n 3 meter met gespreide vleugels, als je ze ziet vliegen is dat een machtig gezicht. Ze kunnen wel tot 120 km per uur halen en wegen tussen de 8 en 9 kg met een lichaam van 80 cm. De Kolonie op Pukekura (Taiaroa Head) is de enige in de wereld op het vaste land. Andere Koloniën bevinden zich op eilanden. Een Albatros vliegt niet over land, alleen over zeeën en oceanen. Nu is het februari en er zijn, op zo’n 30 m afstand, 3 nesten vanachter het raam zichtbaar met kuiken en 1 ouder. We blijven een half uur kijken, mogen ze niet storen, dus volume van ons op ‘zacht’ en maar foto’s maken al is de afstand groot. Voor wie het leuk vindt: www.doc.govt.nz/royalcam Op een nest heeft het Doc een 24 uurs webcam gezet. Zo kan de hele wereld de ontwikkelingen van dit kuiken volgen. Na deze leerzame ochtend en een broodje voor de innerlijke mens gaan we op weg naar de pinguïns.

Op het Otago Peninsula en de zuid en zuidwestkant van het Zuidereiland zijn een paar soorten pinguïns te vinden. De Yellow Eye (Hoiho) native New Zealand en nog maar ongeveer 700 dieren in totaal ! De Little Blue (Korora), de kleinste pinguïns in de wereld met ong. 25 cm en 1 kg. De Fiordland Crested pinguïns (Tawaki), Native New Zealand en nog minder dan de Hoiho. De Hoiho en Tawaki worden ernstig bedreigd met uitsterven. Dit jaar is het de Barracuda (die ook de moeder van Nemo heeft opgevroten!) die het gemunt heeft op de voetjes van de Yellow Eye Pinguïns. Een hele pinguïn is te groot voor deze roofvis, maar een paar voetjes smaken best. Als een pinguïn gewond is aan zijn voeten kan hij niet meer naar zijn nest terug en zal doodgaan. Penguin Place is een particuliere organisatie die heel veel doet voor de bescherming van de pinguïns in Nieuw Zeeland. Ze hebben grote stukken land welke ze opnieuw aanplanten met struikjes en bosjes zodat de pinguïns veilig aan land kunnen komen en kunnen nestelen. Ze zorgen voor predator vrije zones en hebben een opvangcentrum voor gewonde pinguïns. Die verzorgen ze zover totdat ze weer terug de natuur in kunnen. Eerst krijgen we les over het leven van de pinguïns en de bedreigingen, daarna gaan we kijken bij het “pinguïn ziekenhuis”. Grote hokken waar je van een paar meter afstand verschillende ‘herstellende’ pinguïns kunt zien. Ze zijn zo schattig! Op dit moment van het jaar beginnen ze met de rui. Niet om het een of ander, maar er zijn dan knappere wezens op deze aardbol te vinden. Er is ook een Fiordland Crested Pinguïn binnengebracht een paar dagen geleden. Hij zondert zich een beetje af van de anderen. Sommige jongere dieren zoeken nog steeds aandacht van oudere vrouwtjes om voedsel te krijgen. Zo grappig om te zien. Na het ziekenbezoek gaan we op pad. Met een busje worden we richting zee gebracht en daar lopen we met een gids tussen de struiken en bomen door op zoek naar nesten. We zien er een paar die thuis zijn. Ook zien we in de nestkastjes de Little Blue’s zitten. Verder komen we langs wat zeehonden en zeeleeuwen. Uit zee zien we nu geen pinguïns komen omdat in deze rui-periode de pinguïns langer op zee blijven om vetter te worden, of al volop in de rui zijn en dus “thuisblijven”. Het was een leerzame dag. Nu is het tijd voor ons welverdiende diner. Ze zijn heel erg aardig bij Café 1908. En het eten is ook nog eens van een goede kwaliteit. Een eigen gemaakte zalmterrine waar je de vingers bij opeet bijvoorbeeld. Na een heerlijke maaltijd en gezellig babbel met belofte dat we de komende dagen nog een keer komen eten, gaan we richting ons “Betty’s”. We checken ons piertje, maar geen zeehond deze keer. Blijft het ’s nachts ook lekker stil.

Maandag 22 februari is een mooie dag om naar Sandfly Bay te gaan. Nee deze keer niet genoemd naar de meest vervelende creatie van de aarde, maar genoemd naar het rondvliegende zand. De weggetjes op het Peninsula zijn smal, onverhard, soms sprookjesachtig mooi, soms echt pal aan zee en let op ZONDER vangrail of stenen randje er langs. Je ziet mooie en oude boothuisjes, veel watervogels en heuvels. Verdwalen is onmogelijk. Je komt vanzelf weer langs Papanui Inlet of Hoopers Inlet. Voor Sandfly Bay moeten we even een kammetje over om naar de andere kant te komen en daar bovenop staat een schapenfarm waar ze net toevallig honderden schapen bij elkaar gedreven hebben. We staan met bewondering te kijken als iemand roept om we dichter bij willen kijken. Tuurlijk willen we dat. Hup hek open, zorgen dat er geen schaapje ontsnapt en voor Henk het in de gaten heeft staat tie midden tussen vele tientallen schapen. Vandaag worden ze allemaal geïnjecteerd met een wormenmiddel en morgen worden ze geschoren. Daarna gaan ze de grote paddocks weer in. Na het schapenavontuur rijden we verder naar de baai. Als we hoog boven de baai zijn aankomen, is daar de parkeerplek voor auto’s. Na een stukje afdalen beseffen we pas dat we op een enorme duin met goudgeel zand staan. Nee geen Nederlands duintje, echt vele malen hoger. Daar moeten we dus vanaf om op het strand te komen. Eraf is heel gaaf, het is niet echt meer lopen maar meer glijden, tot je enkels in het zand zakken, op je billen naar beneden. Voor we het weten staan we op het strand. De sandalen uit en met de voeten in het water. Zoals op bijna elk N.Z. strand is er nagenoeg niemand. En zonnebaden gebeurt hier vrijwel niet! We wandelen een stuk, zien weer een paar zeeleeuwen liggen. Beetje alert zijn is dus wel gewenst. Maar ik blijf maar kijken naar die enorme zachte gele uitdaging. Mijn Namibië ervaring komt spontaan weer boven. We moeten hier zo dadelijk ook weer omhoog. Henk vindt het onzin en zegt dat we zo boven zijn. Als we aan de terugweg beginnen valt het ook Henk vies tegen. Je zet 2 stappen en zakt er 1 terug naar beneden. Maar uiteindelijk halen we het in ongeveer 30 minuten, best knap vinden wij zelf. Uiterlijk om 3 uur moeten we weer thuis zijn want dan komt Kyle met zijn bootje.

Even na 3-en horen we een bootje aankomen en ja hoor daar is Kyle, met nog 2 mensen. Wat blijkt: 2 Nederlanders Anneke en Kees – reizend met Travelessence – hoe kan het ook anders. Ik knuffel Kyle, want die had ik nog niet persoonlijk gezien. Hij is nog steeds vol verbazing dat we al weer zo snel na het vorige bezoek terug zijn. Maar vindt ons wel echte goede levensgenieters door dit te doen. In de baai is het nu vloed. We zien allerlei watervogels zoals hele mooie witte lepelaars met gouden oogjes (Spoonbills) en diverse soorten Aalscholvers (Shags), Futen en meeuwen. En ook spelende zeehonden. Ze zijn zo dicht bij de boot dat je ze bijna kunt aanraken. En verder op een strandje zien we een enorme mannetjes zeeleeuw parmantig zitten. Als we dichterbij komen, vindt hij het genoeg geweest en komt het water in om rond de boot te blijven zwemmen. Even later komt er nog een mannetjes zeeleeuw. De dieren hier zijn zo prachtig om te zien en zoooo dichtbij. Een mannetjes zeeleeuw besluit het wijfje van een ander op te eisen en dit leidt tot een indrukwekkend gevecht op dat strandje, waarbij het wijfje eerst een beetje ongeïnteresseerd bleef liggen maar toch snel de kuierlatten neemt naar het water. Ze denkt vast, zoek het samen lekker uit, maar ik heb hier niets mee te maken. Verderop zien we plots een zeeleeuw, door de bosjes, een steile helling omhoog klimmen richting het bos. Kyle reageert ook verbaast want zeeleeuwen verblijven vooral op stranden. We varen in deze ‘dierentuin’ ruim 2 uur rond. Geweldig is het. Aan het eind vraagt Kyle of we het leuk vinden om vanavond in de Lodge te komen dineren. Pipi’s (kleine kokkeltjes), Blue Cod en een heerlijk toetje staan op het menu. Anneke en Kees vinden het gezellig als we aanschuiven, dus we hebben een date. Zelf hadden we HAK rode kool, eigen gerooide piepers en een stukje beef op het menu staan. Dus zeg nu zelf, deze keuze is niet moeilijk. Rond half 7 lopen we de vertrouwde keuken van Kaimata binnen waar Phillipo - Italiaan van origine en ook nog eens uit ons favoriete gebied de Dolomieten en gekookt bij Hotel Gardena, het zusterhotel van “ons” Alpina Dolomites hotel - die heerlijke creaties aan het voorbereiden is. Er is ook net een Amerikaans stel aangekomen. Dus we eten gezellig met ons zessen en de reiservaringen en adviezen van een ieder vliegen over de tafel. Maar ook de politiek (de Amerikanen willen het er niet over hebben – Donald Trump – een schande vinden ze het), de jaren 60 met Woodstock, muziek en ook fotografie. De Amerikaanse dame vraagt aan Henk advies over instellingen van haar camera. Ze heeft het “enige goede“ merk en dat maakt het makkelijk. Ze is heel erg met vogelfotografie (eenden) bezig. Henk vertelt van alles over haar camera-instellingen en legt de technische basisbegrippen uit. Het is al 11 uur als we afscheid nemen. Nu terug naar ons “Betty’s”. O jee het is aardedonker, wel bijna volle maan, maar toch. We zijn een zaklamp vergeten. Het steile bobbel paadje af zonder licht is ondenkbaar en gevaarlijk. Maar gelukkig heb ik in al mijn wijsheid toevallig straks een mobiel in de rugzak gegooid. Geen idee waarom want je hebt hier nl. nergens bereik, maar nu is het DE uitkomst. Daar zit nl. ook een lichtje op. Veilig komen we uiteindelijk beneden aan en duiken moe en voldaan ons bed in. ’s Nachts komen al die dieren nog meermalen langs in onze dromen.

Vandaag gaan we naar een heus kasteel. Het enige kasteel dat Nieuw Zeeland heeft. En we hebben er een High Tea geboekt. Maar voordat het zover is gaan we terug naar een oud bekend strand. Allans Beach. Daar is Henk vorig jaar aangevallen door een vrouwelijke zeeleeuw – en daar heb ik dan weer leuke foto’s van gemaakt hahaha. Ook dit is een heel rustig strand, mooi gelegen rond rotsen en heuvels. Als we er met 6 mensen rondlopen houdt het op. Weer knopen we onze sandalen aan de broek en lopen lekker door de branding. Wederom alert op de zeeleeuwen, want ze zijn er echt. Ook op het strand. Soms zie je ze echt niet omdat ze zichzelf met zand overgooien. Fijne camouflage, voor je het weet sta je er bovenop en dan heb je een vette ruzie. We zien hier alleen maar een stuk of 5 meisjes zeeleeuwen liggen zonnen, voor de rest is het rustig. Na dit avontuur rijden we naar Sandymount en beklimmen de Mount inderdaad. Na de inspanning van gister tegen de steile duinwand voelen we onze kuiten maar is dit een makkie

. Na veel gezucht en gekreun komen we boven aan. Het uitzicht maakt deels weer veel goed. Maar voor het andere deel staan hoge flax (planten) en struiken. Jammer. De afdaling gaat ons wat beter af. Gister hebben we al gezien dat de Highcliff Road is afgesloten, precies waar wij naar het kasteel moeten. Door slides is de weg deels weggeschoven. Nu moeten we helemaal terug naar beneden en bij Portobello links langs de zee en verderop weer naar boven om via de andere kant van Highcliff Road bij het kasteel te komen. Dit kost zeker 40 minuten. Maar iets te laat arriveren we bij de gate, en we zijn bekend dus mogen doorrijden naar de parkeerplaats. Dan ziet Henk voor het eerst een heus Nieuw-Zeelands Kasteel, gelijk ook het enig in heel het land: Larnach Castle. http://www.larnachcastle.co.nz/. We beginnen met de High Tea in de Ballroom zaal. Deze is onovertroffen heerlijk !! Voor wie er ooit komt: a must do ! Tijdens het genieten komt een jong Chinees stel aan een tafel naast ons zitten. Zij bestellen een drankje, staren beiden naar hun smartphone, krijgen een driedubbele High tea waar wij jaloers naar kijken. Vervolgens laten ze deze toren met lekkers een half uur onaangeroerd, neemt de jongen toch een stukje sandwich en laten het uiteindelijk afvoeren door een compleet gechoqueerde serveerster die nog wanhopig aanbiedt om het dan in een doggybag te doen. Meer uit medeleven stemmen ze daar naar ernstig aarzelen mee in. Henk vraagt hen geïnteresseerd of ze niet zo’n honger hadden? No, was het antwoord. Henk weer: Noodles are better yes? Aarzelend knikken is hun antwoord. Mijn idee is dat ze geen flauw idee hadden wat een High tea inhoudt, maar hun programmaboekje zei dat het een must-do is! Na het eten gaan we zelf door het kasteel dwalen. Larnach Castle is in de jaren na de Gold Rush van 1860 in Otago gebouwd door William Larnach- een bankier. In 1967 koopt de familie Barker het zwaar vervallen Kasteel incl. de overwoekerde tuinen. Tot op heden is het in het bezit van de familie en zij hebben enorme restoratie werkzaamheden verricht en de tuinen weer prachtig laten opbloeien. Ze wonen zelf op het landgoed en het kasteel en tuinen zijn open voor publiek incl. een smakelijk café. Ook zijn er overnachtingsmogelijkheden. Met deze inkomsten kunnen zij het kasteel onderhouden en behouden voor de toekomst. Na het mooie en interessante interieur wandelen we door de prachtig onderhouden grote tuin. Pas na 7-en rijden we weer weg van het sprookje. Zoals beloofd aan de mevrouw bij Café 1908 zouden we nog terugkomen. Deze avond eten we iets kleins – de overheerlijke zalmterrine met wat brood want de High Tea heeft goed gevuld. In het café is ook internet, dus we werken onze administratie weer even bij, checken mail, telefoon en app-jes. ’s Avonds pakken verzamelen we al onze spullen weer want morgen gaan we naar The Catlins.

Voor de laatste keer schommelen we voor het enorme raam van het levend schilderij en eten onze boterham. Dan is het tijd om het bagagekarretje weer in beweging te krijgen, omhoog richting waar de auto staat. Als we daar mee bezig zijn, komt Kyle gedag zeggen en zo zijn we weer 45 min verder in de dag. Kyle is een echte stoere Kiwi, ontzettend aardig, puur en hartelijk. We beloven weer terug te komen, maar nu zal het wel ietsjes langer duren dan 1 jaar, ha ha. Hij belooft in tussentijd de oude bach te vervangen voor een nieuwer model met isolatie, modernere keuken en badkamer. Met een dikke hug nemen we afscheid van elkaar. Wij gaan op weg naar Dunedin. Henk heeft vorig jaar de Steepest Street in the World nog niet gezien. Dus Baldwin Street staat als eerste op het programma. Aangekomen rijden we eerst omhoog, mag eigenlijk niet meer i.v.m. de vele toeristen, want het is een doodlopende straat en bovenaan kun je nauwelijks keren. Het is echt heel erg steil! Bijna eng, de auto kiepert bijna voorover als we weer naar beneden rijden. We gaan het ook met eigen spierkracht proberen. We lopen omhoog en tijdens de klim maken we hele grappige foto’s. Schuine huizen, schuine Henk, kruipende Jolanda. Als vrouw snappen je hersenen niets van de optische illusies die zo’n schuine weg kan opleveren, dus als ik dan zelf poseer, om ook ‘recht’ op de foto te komen, neem ik de meest vreemde houdingen aan. Ik sta blijkbaar, armen wijd, schuin voorover met 1 been in de lucht en vraag constant of ik al recht sta. Henk ligt ondertussen rollend van het lachen op de stoep. Afijn, speelkwartier weer voorbij. Je denkt zo’n straat, ach wat kan het duren, maar vervolgens zijn we er een uur druk mee geweest. Nu naar de stad voor schoonmaakspullen voor de lens, lunch, pedicure voor de likdoorn van Henk, supermarkt en gewoon even shoppen. Bij de camerawinkel werken nog dezelfde mensen van vorig jaar en ja hoor ze kennen het verhaal van de lens nog en herkennen ons. Zo grappig. Pas laat in de middag rijden we de stad uit richting Tunnel Beach. Een mooie rotspartij en strand. De wandeling er naar toe is best stevig dalend. Daarnaast is het vloed geworden, dus door de tunnel kun je nu niet meer lopen. We lopen slechts tot een mooi uitzichtpunt en keren daarna om. De klim naar boven valt mij vies tegen. Henk loopt als een doorgewinterde wandelaar naar boven en zit al in de auto op mij te wachten. Het is al 6 uur als we de Southern Scenic Route oprijden. Dit is een hele mooie route van Queenstown naar Dunedin langs de zuidkant van het Zuidereiland en door The Catlins. Het eerste deel van The Catlins hebben we vorig jaar al gedaan, dus daar rijden we nu langs. In Owaka (vorig jaar gemist) zien we een heel grappig huis met honderden theepotjes in de tuin. Het Tea Pot Museum. Een korte stop is wel op z’n plaats. Waar iemand gelukkig mee kan zijn, er straalt zoveel liefde van de potjes af. Het laatste stuk van de route is toch nog verraderlijk lang. Net voor ons huisje komen we langs Niagara Falls Café http://www.niagarafallscafe.co.nz/ Vorig jaar ontdekt. “Open till late” zegt het bord. Maar om 8 uur is de keuken eigenlijk al dicht haha. Henk kan nog wel een smoked salmon sandwich krijgen om mee te nemen. Een paar kilometer verder in Curio Bay staat onze studio op ons te wachten. http://www.curiobay.co.nz/accommodation/Boutique-Studios.asp. Wat een toplocatie weer, direct op het strand, waar zeeleeuwen en dolfijnen komen en wat later bleek… de little blue pinguïns door onze tuin wandelen en onder ons huis wonen – dat ruik je overigens buiten voor de deur, jakkie. Goed ingerichte studio en met een hemels bed! Het is al laat en we zijn moe. Morgen gaan we verder op onderzoek uit.

Aan het einde van de nacht zitten we ineens rechtop in bed. Wat is dat voor een gekrijs. O het zijn de little blue pinguïns die naar elkaar schreeuwen dat het tijd is om weer naar zee te gaan. Tja kom op jongens het is kwart voor 5 – snavels dicht graag! Maar het is weer eens wat anders dan onze Hollandse Haan om mee wakker te worden. We draaien ons toch nog een keer om want het regent heel hard. Op een meer christelijk uur staan wij op en het regent nog steeds erg hard. Dat staat nu even niet in mijn itinerary hoor. We hadden vandaag heel veel op het programma staan. Maar je moet in Nieuw-Zeeland flexibel zijn, Four seasons in one day – zoals Crowded House zingt. En slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding – een Kiwi spreuk. Dus fleese, regenjassen, waterdichte rugzak, wandelboots en hup we gaan op pad. Eerst ontbijt/brunch bij Niagara Falls Café – gelijk ook de enige mogelijkheid in de weide omtrek. Vorig jaar zaten we hier ook met vreselijke regen naar buiten de kijken. Nu zitten we aan het zelfde tafeltje – Deja vu. Met een goede bodem gaan we richting Cathedral cave. http://www.cathedralcaves.co.nz/ een andere Must Do ! Vorig jaar niet op het juiste getijde moment. Maar nu wel. Deze plek wordt beheerd en is ook afgesloten na de toegangsmogelijkheden – tot 2 uur voor en 2 uur na low tide. Je wordt als bezoeker geregistreerd zodat men kan zien dat je veilig bent teruggekomen. Zie ook op de website: Expect to get wet ! Well it is raining cats and dogs today so……. De wandeling door het bos naar het strand is ongeveer 30 minuten. Je krijgt een kaartje van de grotten mee, hiermee kan ik helemaal niets en het kost Henk enige moeite om uit te leggen hoe ik naar de plaatjes moet kijken. (Ineke, Wahida, herinneren jullie je het architravenverhaal nog? De Caves zijn 199 meter lang en één van de mooiste sea caves in New Zealand en 1 van de 30 langste in de wereld. 160 miljoen jaar oud. Als we op het strand aankomen zijn we verbijsterd wat we zien. We wisten niet goed wat we ons er bij voor moesten stellen maar de caves zijn enorm en spannend. De breedte is een paar meter en de hoogte varieert in de grot van 20 tot 2 meter. We zijn eigenlijk toch iets te laat want het tij komt al weer binnen. Nat worden is een gegeven. Al ruim boven de enkels als we er heen lopen via een ondiep deel. We lopen een aantal caves in maar missen een zaklamp die in de andere rugzak zit – tja. Dus kunnen we maar 40 meter naar achter lopen. Ondertussen wordt de zee achter ons wilder en de golven hoger. Uiterlijk om 2 uur moeten we teruglopen, maar ik vind het al TE spannend en zie ons al meegesleurd worden door de zee en begin om half 2 alvast onrustig te worden. Henk is de stevige rots in deze branding voor mij en met het water soms tot de billen zijn we toch op tijd terug op het brede strand. Dit is echt spectaculair. Hier gaan we de volgende keer zeker terug, met zaklamp en er zijn direct als het hek opengaat. Dan heb je ruim de tijd om te ontdekken. De klim terug omhoog is even stevig, zeker omdat we ook op tijd ons willen afmelden. Buitenadem en tot op onze onderbroek nat komen we bij de auto aan. De sandalen zijn wel weer helemaal schoon geworden door het zoute zeewater. Regenjassen achterin, camera droogmaken en de kachel hoog. Nu kunnen we op weg naar de Purakaunui Falls. Vorig jaar in het donker (om 23.00 uur) gezien vanwege de glowworms. Nu bij daglicht. De regen komt nog steeds met bakken uit de hemel vallen en zo moeten wij weer in onze natte regenjassen, door het regenwoud naar een waterval. Hoe toepasselijk. De Fall is wel aardig maar niet spectaculair. Moe, nat en koud besluiten we terug te rijden naar ons huisje. Dat is nog zeker anderhalf uur terugrijden. De afstanden in Nieuw-Zeeland lijken niets, maar de wegen zijn smal en bochtig dus je doet er veel langer over dan op een Nederlandse weg. Een heerlijke warme douche wacht op ons. We koken deze keer de rode kool met appeltjes en beef. Ik maak ook alvast een Indiase curry voor morgenavond. We pakken een weekendtas in voor onze trip naar Stewart Island morgen. En we draaien 2 wassen. Er zijn nog wat problemen met de waterpomp. Jullie moeten je voorstellen dat we telkens afgelegen verblijven, geen waterleiding zoals bij ons maar gewoon regentonnen met een pomp en zuiveringssysteem er tussen. Nick, de eigenaar komt zelf de reparatie uitvoeren en zo hebben we weer water. Rond half 11 zit ik vastgeplakt achter het raam, de Little Blue Pinguïns komen zo weer aan land en ik wil ze door de tuin zien waggelen. Maar door alle indrukken van vandaag vallen op een gegeven moment mijn oogjes dicht.

Rond half 5 is het weer bal onder ons huis. Nu sprint ik uit bed en tuur uit het raam. JAAAA ik zie er twee waggelen naar de zee. Henk hoort vanuit de verte – jaaa ooo jaaa ik zie ze, ik zie 2 kleine pinguïns – en draait zich weer om. Gek mens, denkt tie.

Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk