Kia Ora allemaal,

Dank jullie wel voor alle leuke reacties. Geeft ons weer de drive om verder te typen. We doen zo veel op een dag dat we hier ook echt even de tijd voor moeten zoeken. Nu zit ik tussen de honderden zingende vogels, welke een prachtig koor vormen, te typen. We verblijven dan ook in Birdsong Lodge. Er is een beetje gestoorde, kleine, brutale Tomtit (soort pimpelmeesje maar dan kleiner), ze wil maar naar binnen en zit constant voor het raam met de grote zwarte kraaloogjes en een schattig kuifje naar me te kijken en op het raam te tikken met haar snavel. Het is een meisjes Tomtit, dan kan niet missen.

We zijn gebleven bij onze vertrekdag uit de Coromandel. Het is vandaag donderdag 28 januari. We rijden om 9 uur weg want het is een redelijk grote afstand, 291 km, ruim 4 uur rijden en ook nog veel te zien onderweg. En ik wil de omweg maken langs The Gouda Cheese Shop in Hamilton voor echte lekkere kaas van de Nederlandse boeren hier. Na Whitianga bij Coroglen nemen we de onverharde weg naar de andere kant van het Penunsula. Aan deze sprookjesachtige, hele smalle en zeer bochtige weg met curves waar je met 25 km doorheen kunt ligt een oude Kauri van ongeveer 1200 jaar welke een vierkante vorm heeft. Volgens de toeristische kaart maar een paar kilometer (de hele weg van oost naar west is maar 29 km) maar de boom komt maar niet te voorschijn. Vervolgens rijden we al ruim een half uur en besluiten we in ieder geval om niet meer om te draaien, dat was nl eigenlijk de bedoeling omdat we Coromandel vanaf de oostkant via Tairua / Whangamata wilden verlaten. Nou na 3 kwartier vinden we “het wonder” hoor, 187 treden moeten we er voor op en daar staat tie reusachtig en prachtig tussen de “gewone” bomen. Het is wel echt de moeite waard geweest om voor om te rijden. Dit was onze laatste Kauri van deze reis. We rijden door naar Tapu en van daaruit naar het zuiden richting Thames en Paeroa. In Paeroa gebeurt iets wat al 19 jaar geleden had moeten gebeuren: Hier drink ik, als surrogaat Kiwi, mijn allereerste L&P! Het nationale drankje van de Kiwi’s. Een echte Kiwiana. De smaak lijkt een beetje op 7-up met lemon smaak. Niet heel bijzonder vind ik. Wel nog even op de foto met de enorme fles die als Icon in het dorp staat en klaar zijn we. We nemen even een sidestep naar de Karangahake Gorge, 6 km verderop. Een oude goudmijn. Er liggen nog resten van de treinrails, stampers, en overige oude rommel. Hier was 100 jaar geleden een dynamisch dorpje waar het erts werd opgegraven, verpulverd en gezeefd zodat het goud kon worden omgesmolten in goldbars. Er zijn diverse wandelingen door het gebied. Wij kiezen voor “The Windows” van ruim 1 uur. Als we een stukje onderweg zijn staat er een bordje bij een donker tunneltje dat torches “adviseble” zijn, nou ha ha die ligt dus in de auto. We zijn op alles voorbereid maar zeulen niet telkens ALLES mee in de rugzak. Als echte Kiwi’s zijn we echter niet voor 1 tunnel te vangen. We hebben allebei onze camera en daar zit een klein hulplichtje op voor de autofocus en die blijkt later zeer essentieel te zijn. Intussen lopen wij vrolijk verder en stuiten op een Australisch stel met 2 hele kleine kids. Zij reizen voor 4 maanden door N.Z. gewoon tijdens haar zwangerschapsverlof. Hij is fotograaf en is net van Canon overgestapt naar Nikon en ziet Henk’s forse en mijn iets kleinere Nikon en spreekt daarom Henk aan met een aantal instellingsvragen. De heren vermaken zich een tijdje met hun apparaten en de dames kletsen over reizen, de kids, Australië en Nederland. Dit stel komt oorspronkelijk uit Engeland maar zijn een aantal jaar geleden geëmigreerd naar Australië. Als de heren klaar zijn met ‘vergelijken’, wandelen we verder. Maar nu komt de grote uitdaging: er volgen een paar tunnels van honderd meter lang en het is pikdonker en laag. Ook het pad is niet mooi aangelegd, maar meer een bospad incl bochtjes. Niet piepen Jolanda…, de mijnwerkers deden ook niet moeilijk... Dus hup daar gaan we, om de 2 seconden net doen of je een foto maakt, zodat het hulplichtje voor een halve seconde aanflitst, om net te zien waar je de voeten neerzet. Het is doodstil, extreem donker en met onze kleine lampjes schuifelen wij dapper door die toch wel enge en benauwende tunnel… oeps, hoorde ik daar een vleermuis? En ook maar hopen dat de tunnel geen rare zijwegen heeft! 100 meter lijkt zo wel een kilometer. Uiteindelijk halen we zonder te struikelen het einde van de tunnel en gaan via een bruggetje langs de andere kant van de gorge weer terug. Nu zonder tunnels. Al met al een leuke en onverwacht spannende wandeling. Door alle oponthoudt besluiten we om niet meer via Hamilton te rijden, dat zou weer 2 uur extra betekenen en dat voor alleen een stukkie kaas. Dan maar geen lekkere kaas. Via Te Aroha – Matamata (Hobbit Town) en Tirau, waar we thee drinken bij mijn favoriet: Ally Cat’s Café, rijden we naar Taupo waar we rond half 6 aankomen. Alvorens in te checken, rijden we langs The Brantry Restaurant om een tafeltje te reserveren voor zo dadelijk. Het wordt vanaf morgen heel druk in Town. De Kiwi’s hebben een Long Weekend (vrijdag en maandag vrij ivm Auckland Day) dus het dorp wordt overspoeld met bezoekers. Verder is er zaterdag het grote jaarlijkse openluchtconcert en zondag de powerboat race op Lake Taupo. Beide dagen zijn grote happenings voor het dorp waar het normaal best rustig is. Ons Motel The Gables ken ik nog van 15 jaar geleden, met inmiddels nieuwe eigenaren, en ligt bij het meer. Standaard motelkamer maar prima voor de komende dagen. Peter en Penny zijn superaardig. Maar als we zijn gesettled en gedoucht heeft Henk wel ontzettend veel last van de wifi-straling. Wat blijkt, Peter heeft een extender die wel 500 meter ver reikt en een heel sterk signaal afgeeft. De nacht hier doorbrengen is voor Henk niet mogelijk. Maar Taupo is overbooked voor dit weekend, tot in de verre omtrek geen kamer meer te krijgen. Rotorua kan (uur terugrijden of richting National Park bij de vulkanen is 5 kwartier vooruit). Wat nu….? Peter zegt toe mee te helpen voor een oplossing. Henk maakt zich geen zorgen en is overtuigd dat een oplossing zich zal aandienen, maar nu eerst lekker smikkelen in ons restaurantje. Nadenkende over deze lastige situatie, zeg ik tegen Henk: “Als we nu eens deze nacht in Taupo blijven, jij in een ander motel (voor vannacht zijn er nl nog enkele eenvoudige kamers te krijgen) en ik hier in The Gables”. Henk vindt dit een prima oplossing, maar we moeten vooral die 2 andere nachten zien te regelen. Het geluk is met ons, want bij terugkomst helpt Peter ons de Discovery Lodge in Tongarino National Park te reserveren. http://www.discovery.net.nz/ Zij hebben het One bedroom chalet nog vrij en op deze plek wilde ik altijd nog eens slapen… midden tussen de vulkanen. Henk slaapt vannacht 5 motels verderop. We krijgen de nachten van Taupo teruggestort, super aardig! Het enige nadeel is dat we morgen na het bezoek aan Jan en Kerryn nog 5 kwartier moeten rijden naar het Park, maar het is een voordeel voor onze route naar Lower Hutt over 2 dagen. Uiteindelijk dus een hele goede oplossing. Nu lekker slapen, morgen ga ik Jan weer zien na zoveel jaren. Spannend en heel erg leuk.

De volgende ochtend loop ik al heel vroeg lekker langs het meer. In de vroege ochtend is het nog zo sereen. Ik zoek wat puimsteen (voor mijn eelt op de voetjes) , ligt hier volop gratis aan de rand van het meer in mooie stukken. Mijn oude stenen zijn nu wel zo’n beetje op. Lake Taupo is ruim 600 km2 groot, ontstaan uit een gigantische uitbarsting, 22.600 jaar geleden in de categorie van supervulkanen, schaal 8 en ligt op 350 mtr boven zeeniveau. Er is destijds 1170 km2 materiaal uitgestoten. Het is het grootste zoetwatermeer van Australazië en een erg diep meer waarin heel veel forel zit. Ik voel me hier wel weer echt thuis. Zo vertrouwd om hier te lopen. Als Henk weer onder de levenden is, meldt hij zich bij mij, we laden de spullen in en nemen afscheid van Peter en Penny met veel Thanks. Ontbijten doen we bij Victoria’s Kitchen http://www.victorias.co.nz/ en we nemen hier ook gelijk wat lekkers mee voor bij de koffie bij Jan. Ondertussen heb ik contact met Jan, er is wat met hun waterleidingsysteem en dat wordt nu gerepareerd. We spreken af er rond 1 uur te zijn. Wij gaan nu winkelen en genieten van mijn dierbare plaatsjes. Tijdens het lopen krijg ik ineens flink pijn aan de linker zij/achterkant van de ribben. Er is dus toch iets niet helemaal goed gegaan tijdens die val. Waarschijnlijk een lichte kneuzing van de ribben aan de rugkant. Maar ach gewoon rustig doorlopen, het gaat vanzelf weer over. Henk koopt een stoer All Black’s jack en krijgt er een beer bij die de Haka ‘schreeuwt’… het moet niet heel veel erger worden. De beer staat nu in onze auto en bij tijd en wijle drukt een van ons op de knop. @Rene: de originele cap’s zijn hier op, we blijven verder zoeken!! We kopen ook een paar cd’s voor in de auto bij de plaatselijk cd-winkel. Een fles wijn voor Jan en Kerryn en langs de bakker (16 jaar geleden was ik bij de opening) voor lekker vers gebakken Europese stijl brood. Klaar om richting 42 Chesham Av. te rijden. Ik rij er nog zo naar toe. Rene en ik hebben hier destijds 4 maanden gewoond. Maar als ik de oprit oprij denk ik , dit is niet het goede huis. Het ziet er totaal anders uit. Ik weet dat Jan heeft verbouwd, maar dat het zo mooi zou worden en zo anders had ik niet verwacht. Maar het klopt echt. Jan maakt de deur open en hij is niets veranderd, het is meteen weer vertrouwd. En Henk ‘fit’s in very well’. Kerryn, zijn vriendin ontmoeten we voor het eerst. Een hele lieve en leuke dame. En de Boys – tweeling Sam en Jesse, tjee zij waren 8 maanden toen ik voor het eerst bij ze kwam en nu worden ze over een aantal dagen al 17! Maar ik weet nog steeds wie wie is! We hebben een toptijd. Koffie, lunch, heel veel praten, Henk lost een home-cinema probleempje van Jan op en kijkt naar de Nikon camera van Kerryn die het niet meer doet en waarvan niemand weet hoe het opgelost moet worden. Binnen 1 min is het geregeld en Kerryn is erg blij om weer te kunnen fotograferen. Jan laat Henk de app zien met de vulkanische activiteit, dagelijks zijn er vele kleine bevingen, sommige voel je, de meeste niet. We eten heerlijk mee. Een gezellige boel met z’n 6-en aan tafel en je hoort een mengeling van Nederlands en Engels. De jongens vinden het leuk om weer Nederlands te kunnen spreken. Zoveel onderwerpen komen aan bod. Ik mag zelfs weer terugkomen om te werken, graag zelfs, zal ik…..? Zullen we…? Het is echt een geweldige dag en pas rond kwart over tien, half 11 gaan we uiteindelijk weg. Nu mogen we nog ruim 1 uur in het donker naar de vulkanen rijden. Gelukkig ken ik de weg best goed en komen we veilig aan bij onze lodge. Moe en gelukkig rollen we het bed in. Zouden de vulkanen morgen te zien zijn?

Als we de gordijnen de volgende morgen opentrekken liggen ze daar majestueus in onze voortuin. Mt Ruapehu (2.797 mtr), Mt Tongariro ( 1.978 mtr) en Mt Ngauruhoe (2.291 mtr -Mt Doom). Wat een fantastisch uitzicht. “Mijn bergen”, zo voelt het echt. Wat kwam ik destijds altijd veel en graag in dit park. Zelfs in de winter om te skiën. We ontbijten in ons huisje en gaan daarna richting Whakapapa Village. Daar ligt het Chateau en even verderop het bezoekerscentrum daar vandaan starten de meeste wandelingen. We checken in het bezoekerscentrum even het weer, want vanmiddag gaat het slechter worden, maar voor de door ons gekozen wandeling hebben we tijd genoeg. We drinken een kopje thee in het Chateau en gaan dan op pad. Er is ook een run (26 km, 13 km en 6 km) aan de gang en we komen lopers tegen op ons ‘wandelpad’. Veel respect voor hen !! Advies: ga altijd even een bezoekerscentrum binnen, waar dan ook, ze zijn heel goed uitgerust met deskundige mensen voor advies (bijv. het weer, wandelingen en zwaarte ervan) en ook voor info over het gebied. Vaak met display’s ed. Wij hebben de populaire Taranaki Falls walk gekozen (deze kun je nog uitbreiden met Tana Lakes) en deze is relatief makkelijk te doen over een goed pad met een beetje klimmen en afdalen. Ik heb hem nu al vaak gelopen en het blijft een super wandeling. Mt Ngauruhoe is veelvuldig in het zicht en laat zich vandaag ook van zijn mooie kant zien. We lopen door bos, over vulkanische vlakten en langs een mooie hoge waterval waaronder jongeren douchen. Het uitzicht is heel erg mooi en verandert constant iets. Voldaan komen we in de middag terug om bij het Chateau te High Tea-en. Vorige keer ook gedaan en dat is een must do. Voor € 13,- krijg je een uitgebreide High tea in een fantastische ‘oubollige’ omgeving met een super uitzicht op Ngauruhoe. Op de terugweg doen we een paar kleine boodschappen in National Park (klein dorp met dito General Store) en eten ’s avonds een bakje yoghurt met muesli en wat fruit. Na de High Tea is dat meer dan voldoende. Morgen is het zondag – 31 januari – de grote dag ! Wat hebben wij 3-en hier ontzettend naar uitgekeken. Weten wie deze 3 zijn, lees het volgende verhaal ook weer.…..

Aroha nui – lots of love

Jolanda en Henk