Kia Ora lieve allemaal,

Donderdag 6 november:

We worden wakker en horen de regen met bakken uit de lucht vallen en de wind waaien, dit gaat geen mooie dag worden en draaien ons nog even om. Wellington is grijs en saai. We ontbijten wat later in de morgen heerlijk bij het hotel om de hoek bij Joe’s Garage, www.joes.co.nz een uitstekend alternatief voor het dure ontbijt in het hotel. Daarna als eerste naar de camerawinkel om het lensprobleem op te lossen. Daar is Henk even bezig en ik kijk alvast winkeltjes in de buurt. We zijn allebei van slag in deze “drukke” stad en moeten opnieuw settelen hier op het Noordereiland. Het weer werkt dan ook nog eens niet mee. Zonnig Wellington is een hele leuke stad,probeer ikHenk te vertellen, maar in deze natte, winderige en kleurloze omgeving wordt het voorstellingsvermogen danig op de proef gesteld. Na het krijgen van een nieuwe lens wandelen we naar het old en new parlementsbuilding. We zien gelijk het belangrijkste winkelgebied en tussen de druppels door een mooie verzorgde en hippe stad. Vanaf de parlementsbuilding (The Beehive) is het nog maar een klein stukje lopen naar Old St Pauls Cathedral. Dit is een heel oud (1866), klein en knus kerkje van wit hout. De sfeer binnen is zoals nergens anders in de N.Z. kerken, maar is ingetogen ten opzichte van wat wij in Europa aan rijkversierde kerken hebben gezien. Hierna wandelen we terug naar de andere kant van de stad waar ons hotel is en komen langs een leuke kledingwinkel De Nada, van een Wellingtoniaanse ontwerpster. Hier wil ik wel even kijken. De verkoopster komt naar me toe om tehelpen en vraagt waar ik vandaan kom. Nederland- “O, wat leuk, ik ook! Ik kom uit Groningen en ben 8 jaar geleden voor de liefde geëmigreerd en wil niet meer terug. Wellington en N.Z. zijn fantastisch om te wonen en werken.” Het wordt heel gezellig en Hilly kleed me al kletsend aan indiverse outfits. Uiteindelijk kies ik er 1-tje die erg bijzonder is, heel mooi staat en heerlijk zit. Ik word opgenomen in het klantenbestand ! Wies, als we weer gaan shoppen wordt het Wellington, OK? Hilly geeft ons ook nog een bekend restaurantje door waar je heerlijk kunt eten - El Matador, 196 Cuba Street. (voor eten, drinken en gezelligheid moet je in Cuba Street zijn). Koud en nat komen we daar aan. Het vlees wordt er op houtvuur gebakken en het ruikt heerlijk. We nemen diverse tapas-gerechtjes welke allemaal lekker zijn. Vooral het suddervlees is super zacht. Ook hier raken we aan de praat met de serveerster. Ze is 30 jaar en komt uit Portugal en, tot onze verbazing, spreekt zij geweldig goed Nederlands op zijn Maastrichts. Dat is zo grappig en knap tegelijk. Ze heeft 5 jaar in Maastricht gestudeerd en is nu al 7 jaar over de wereld aan het reizen. In Portugal is het niet zo goed om te werken en wonen. Inmiddels is ze al bijna één jaar in N.Z. en ze is bezig voor een verblijfsvergunning voor 3 jaar met sponsorship van het restaurant waar ze werkt. Ook hier wordt het weer heel gezellig. Ze komt regelmatig even aanschuiven om verder te kletsen. Ondertussen smikkelen wij lekker door. Zo wordt een grijze dag in Wellington toch een dag met kleur.

Vrijdag 7 november:

Het blijft grijs maar het is nu wel (bijna) droog. We ontbijten weer bij onze vrienden van Joe’s. Bij het afrekenen vragen ze al of we geen stempelkaart willen om te sparen voor gratis koffie. We voelen ons bijna Locals. Nu gaan we naar Te Papa (Our Place) het allermooiste en bijzonderste museum van N.Z vinden de Nieuw Zeelanders zelf. Veelmusea zijn gratis in N.Z. en in Te Papaishet altijd een soort van gezellig druk met kids, locals en toeristen. Dit is een groot museum wat je niet in één keer kunt zien. Een must voor de toerist is uiteraard de Mana Whenua (Maori cultuur), Passports (de emigranten) en wat heel leuk is de Golden Day’s (over de jaren 50 en 60, vooral de voorstelling die je elk half uur kunt bijwonen) en Awesome Forces over het ontstaan van het landschap en leven in N.Z. Het is een heel interactief museum en kinderen vinden het hier geweldig. Je ziet ze ook overal in groepjes op de grond zitten, naar de juf of meester of iemand van het museum luisteren of opdrachtjes uitvoeren. Dit maakt dat het er zo gezellig aanvoelt. Iedereen kan doen en laten wat hij wil. Foto’s maken kan overal en mensen lopen in en uit. Er is ook nog een tijdelijke tentoonstelling over de Dinosaurussen met o.a. een skelet van de gigantische Tyrannosaurus Rex. Henk vindt het machtig interessant, soms zelfs best spannend als in een film het museum wordt binnengevallen door een T-Rex. Aan het eind van ons bezoek kijken we nog even in de prachtige museumwinkel waar we heel mooi glaswerk vinden van een kunstenaar uit Taupo! Daar gaan we over een paar dagen zeker even in zijn atelier kijken. Alweer veel te laat, het is al 12:30, beginnen we aan onze reis naar Ohakune. Dit is zeker 3 uur rijden en ik wil ook nog over de Wanganui River Road rijden, de avontuurlijke route naar Pipiriki en verder. Dus tel er zeker nog maar een 2 uurtjes bij op.

Voor de lunchstop heb ik weer een plekje waar ik altijd graag stopte in gedachte: In Otaki aan de SH1 (links van de weg) het River Cottage Café. Super plekje met leuke tuin. En jawel we kunnen zelfs buiten zitten. Goed opletten want je rijdt het zo voorbij als je niet weet waar het zit. Als je het hebt gemist zit een stukje verder in Manakau het Kirkwood Café in een kerkje.

Als ”trouwe” Nederlanders stoppen we in Foxton, daar is door een Nederlander een 17^de eeuwse Hollandse molen nagebouwd met een Hollandse winkel. En ze bouwen er nu een bakkerij naast. De schilder was er bezig de buitenkant te schilderen in: jawel Oranje…. Met accenten van Rood, Wit en Blauw, ze hebben wel humor hier! De producten zijn een feest van herkenning en AH en Jumbo staan hier gebroederlijk naast elkaar. We kopen een blik erwtensoep, goudkuipje smeerkaasen speculaasjes om in de Sint en Piet stemming te komen. Helaas hebben we door al het oponthoudt geen tijd meer om te stoppen in Wanganui, jammer want dit is een mooi plaatsje met een goed regionaal museum, volgende keer dan maar. Het is intussen al 5 uur als we bij de afslag naar de Wanganui River Road komen. Wel of niet deze weg rijden? Maar ik wil zo graag dat Henk eigenlijk geen keus heeft

dus we slaan linksaf. Het is 79 km van Wanganui naar Pipiriki. De weg was toen ik hem jaren geleden wel eens reed voor een groot gedeelte onverhard, maar hoe verder we er nu op rijden hoe meer duidelijk wordt dat de weg onlangs volledig is verhard, dat is voor nu wel fijn want dat rijdt toch iets sneller, (ongeveer 50 km per uur) dan hobbelend over gravel en net op tijd kuilen ontwijken. Het is nog steeds een prachtige weg met veel bomen en groene heuvels. Rijdend volgen we nauwgezet de kronkelende rivier, komen door gehuchtjes als Athen’s, en London. Aan de weg liggen een paar mooie Marae’s die je kunt bezoeken. Wij stoppen bij 1 want anders komen we nooit aan in de wortelstad Ohakune. Bijna aan het einde van deze route ligt een klein kerkje en klooster waar nu nog 1 zuster woont: dit gehuchtje heet Jerusalem. Het is er altijd heel vredig. Met het mooie avondzonlicht genieten we van de rust, maar die is van korte duur als we een groep mensen binnen in het klooster gezellig horen lachen en praten. Als we langslopen, richting onze auto, gaat de deur open… “kom binnen om hallo te zeggen en mee te eten want er is meer dan genoeg” zei een vriendelijke man in het Engels. Het blijkt een vriendengroep van 12 personen uit Hamilton te zijndie een lang weekend met z’n allen op pad zijn. Jong en oud door elkaar. Ze overnachten vannacht in het klooster. Ook de enige overgebleven Maori zuster! zit aan tafel. Tja wat doe je dan, het is al over 7-en, we hebben trek en het is erg gezellig dus……. We schuiven tot grote vreugde van de mensen aan. Stoelen worden bijgezet en veel vragen gesteld. Dat ik al 8 keer in N.Z. ben geweest, tjonge we moeten er maar komen wonen vinden ze, dat scheelt airfairs en het is hier zo fijn wonen! Leuk zo’n gek Nederlands stel dat hier ‘s avonds in the middle of nowhere rondloopt. Helaas is er geen bereik voor de telefoon, zoals op heel veel afgelegen plekken in N.Z. dus we kunnen onze gastheer en vrouw niet bellen, die gaan zich vast ongerust maken vermoeden we. Dus even na 8-ten moeten we echt afscheid nemen, het is nu nl. nog zeker 5 kwartier rijden naar Ohakune en de lodge ligt buiten het dorp afgelegen op een gravelweg. Dat is in het volledige donker altijd moeilijk te vinden. Er is nl GEEN wegverlichting in N.Z buiten de plaatsjes. dus echt pikkedonker. In Raetihi hebben we weer telefoonbereik en bellen snel met Gayle dat we nog in leven zijn en er over ongeveer 15 minuten zullen zijn. Ze maakte zich inderdaad al zorgen. Bij Gayle en Denton van The River Lodge http://www.theriverlodge.co.nz/ verblijven we 2 nachten in één van de 2 huisjes met zicht op de vulkaan Mt. Ruapehu. Nu niet meer te zien, maar voor Henk morgen een verrassing. Voor nu steken we lekker de kachel aan want het is met zo’n 3 graden geen zomer zeg maar. Er is gisternachtnog sneeuw gevallen op de vulkanen.

Zaterdag 8 november:

Het is droog en ook nog helder als we wakker worden, yes! Een mooie dag voor een bezoek aan de 3 machtige vulkanen van het Tongariro National Park op het volcanic plateau – “mijn park”. Toen ik in Taupo woonde kwam ik hier heel graag en vaak. Na een ontbijt bij Gayle in de keuken zitten we rond 9 uur in de auto op weg naar het park. Ik leer Henk ondertussen de namen van de 3 vulkanen uitspreken: Mt Ruapehu (2797 mtr),Mt Ngauruhoe (2291 mtr) en Mt Tongariro (1978 mtr). Mt Ngauruhoe is beter bekend als Mt Doom in LotR. Op Mt Ruapehu zijn 2 skifields (klein) en de laatste flinke uitbarstingen waren 1995/1996 en de Tongariro Crossing is de meest bekende 1 dagswandeling in N.Z. Prachtig om te doen, tussen de 6 en 8 uur lopen. Maar met de knieën van Henk hadden we deze al voorbij laten gaan, maar omdat er gister nog sneeuw is gevallen op de track, is de wandeling voor de komende dagen zo wie zo dicht. Maar er zijn vele tientallen andere hele mooie kortere wandelingen van een paar uur te maken. Onderweg stoppen we vaak voor de foto’s en hoe dichterbij we komen hoe indrukwekkender Henk het vindt worden. Omdat het vulkanisch gebied is, is het er kaal en met maar 3 bergen heb je fantastische uitzichten rondom met zo’n heldere dag als vandaag. We wandelen tussen de lavabrokken door voor de beste foto’s. In Whakapapa heb je een goed uitgerust DOC centre met veel info over het ontstaan van het gebied en wat je kunt doen in het park. Op advies van Gayle gaan we nu eerst (omdat het zo helder is) met de skiliften omhoog naar het hoogst gelegen café van N.Z. op 2020 mtr voor een kop koffie. De uitzichten onderweg in de liften zijn heel mooi. Helaas heb je boven geen 360 gr uitzicht en kunnen we Mt Taranaki (Last Samurai) op ruim 160 km afstand niet zien. Als we terug “beneden” zijn doen we een paar kortere wandelingen en we gaan High-tea-en in The Chateau Tongariro. Het gebouw dat totaal misplaatst staat in deze woeste, kale, bijna onherbergzame vulkaanomgeving met lava brokken en grassen maar MET een Golfcours! De High Tea is echt geweldig en dus een aanrader. Wij zaten voor het grote raam met volledig uitzicht op Ngauruhoe te genieten. http://www.chateau.co.nz/chateau-high-tea. De kosten zijn maar NZ$ 22,50 per persoon (€ 12,50) en je krijgt hiervoor een volledige Engelse High Tea! Aan het eind van de middag maken we nog een korte wandeling naar de Tawhai Falls en rijden weer terug richting de lodge. In Ohakune willen we eten in een door Gayle aangeraden restaurantje, maar ze hebben geen plek. We gaan dan maar op zoek naar de OCR (Old Coach Road) dit was een must do tip van een vrouw die we gister in Jerusalem hebben ontmoet. Voor iedereen die in Ohakune is, ga daar eten! http://ocrcafe.co.nz/maar let op (!) ze zijn maar 3 dagen per week open. Check de website. De chef kookt er eenvoudige gerechten maar streeft naar perfectie volgens zijn vrouw waarmee we even stonden te kletsen en dat lukt heel behoorlijk. Bij thuiskomst steken we de kachel weer lekker aan en kijken even TV (wel3 zenders, dus Henk is snel klaar met zeppen

Zondag 9 november:

Wederom zien we vanaf ons deck Mt Ruapehu in onze achtetuin liggen. Helder weer, nog mooier dan gister, maar wel fris. Vandaag gaan we via de Desert Road naar Taupo! Dus op tijd de auto in. In Ohakune stoppen we even bij de enorme oranje wortel……. Tja Nieuw Zeelanders zijn af en toe een beetje raar. Er zijn dorpen met super grote gumboots (Taihape- gumboot city of the World met 1000 inw) een metershoog kiwifruit (Te Puke), Kiwi-icons (Otorohanga), een reuze Trout = forel (Taupo), oerlelijke witte hond met tong uit de bek en een schaap dienend als gebouwtjes (Tirau) en ga zo maar door. Na de wortel gaan we verder en op de Desert Road (zat paar dagen geleden nog dicht vanwege sneeuwval!) gaan we helemaal los met fotograferen. Vanaf deze kant heb je prachtig zicht op alle drie de vulkanen. Ik was bijna vergeten hoe mooi deze weg is. Door de ogen van Henk zie ik het opnieuw. Het landschap is overwegend laag met struikjes of zanderig met her en der uitgesleten geulen en kloofjes door de Tongariro rivier. Het is het droogste gebied in N.Z. omdat de 3 “jongens” de regen tegenhouden. Maar een paar kilometer van de weg staan ze alle drie op een rijtje te schitteren met hun toppen bedekt met verse sneeuw. Genieten! In Turangi pikken we een Duitse lifter op die naar Taupo wil. Hij is sinds 5 weken in N.Z. op een Working Holiday Visum en gaat 1 jaar blijven. Nog piepjong (18) en reist alleen. Knap hoor.We komen steeds dichterbij mijn oude woonplaats. Het meer hebben we al even in zicht en dan is daar Mt Tauhara (ruim 1000 mtr) en rijden we Taupo binnen. Het is zondag en mooi weer, dus ontzettend druk. We droppen Johannes bij zijn hostel en dan rijd ik rondjes door het dorp, kijken of ik de weg nog ken. Langs het haventje, het huis waar ik woonde, waar ik werkte,de bakker waar ze heerlijk Europees brood, stokbrood en broodjes hebben (Baker’s Delight, Spa Road pleintje vooraan t.o. Countdown), de winkeltjes en natuurlijk het meer. Daar kun je in Taupo niet omheen. Het grootste meer van N.Z. (ruim 600 km2) is ontstaan door een gigantische uitbarsting ongeveer 26000 jaar geleden. Er werd ongeveer 1100 km3 lava uitgespuwd. Het resultaat is een diep kratermeer met grote forellen waarop je kunt vissen en meenemen naar een restaurant. Daar maken ze hem voor je schoon en er ook nog een gerecht van. Dit komt omdat Forel in N.Z. niet commercieel mag worden verkocht. De Waikato rivier met 425 km de langste van N.Z.- wordt gevuld vanuit dit meer. In de rivier zijn 8 powerstations gevestigd voor stroomopwekking door dammen en watervallen. Huka Falls is er één van en de dichtbij gelegen Aratiatia dam is de moeite waard. (check de tijden dat de dam wordt opengezet, meestal om de 2 uur). Voor de lunch kiezen we voor Victoria’s Kitchen – gezellig lokaal, fijn muziekje, goede koffie en NIET bij het meer waar de meer toeristische café’s zijn (127 Tongariro Street, http://www.victorias.co.nz/). Nog even naar de supermarkt, want de komende 4 nachten zitten we relatief geïsoleerd, maar in onze acco kunnen we wel zelf koken.

Als we Taupo uitrijden stoppen we nog even bij de look out over de vulkanen, die kun je nl vanuit hier weer prachtig zien. Dan nemen we de loop road langs de Huka Falls, Huka betekent schuim in het Maori. De watervallen zijn niet hoog maar heel krachtig en maken wit schuim in het lichtblauwe water. De luxe Huka Lodge ligt hier aan de rivier. Eigenaar is de Nederlander mr. van Heeren. Willem Alexander en Maxima hebben hier een deel van hun huwelijksreis doorgebracht. Verderop ligt de Honey Hive een grappige plek met lekkere honingproducten.

We rijden door richting Rotorua over de SH5 en bij Wai-O-Tapu moeten we het binnenland inrijden. De Waikite valley met lake Ohakuri. In al die tijd dat ik in Taupo woonde ben ik hier nog nooit geweest, ja tot de hot springs, maar niet verderop in de valley. Het is hier prachtig in het avondlicht. De groene heuvels met schaapjes, bossen en rotsen worden door het schaduwspel van de wolkjes en lage zon heel mooi verlicht. De weg wordt onverhard, gelukkig is de routebeschrijving heel duidelijk anders zouden we het nooit hebben gevonden. Als we dan bij het juiste huisnummer staan begint het grootste avontuur. Een lange slingerende oprijlaan – lees bospad, zeer hobbelig en onze auto wordt aan de onderkant regelmatig ‘gepoetst’ door het gras en kiezels. Uiteindelijk als je denkt dit is vast niet goed, zien we een paal met een bordje links voor de lodge en rechts voor het mainhouse. We kiezen voor het mainhouse omdat we "even" willen zeggen dat we er zijn. Hugh en Mandy, een gepensioneerd stel, zijn buiten bezig en we worden met kussen en omhelzingen verwelkomd. Dit is nog eens een warm onthaal. De thee en vers gebakken cookies staan al klaar en dochter Fleur is ook voor een lang weekend over vanuit Auckland. Wat een lieve mensen, we zitten vervolgens wel 2 uur op terras te kletsen met uitzicht over het meer alvorens ze ons naar ons huis (de lodge) brengen. Mandy rijdt met haar auto, Henk de onze en Hugh en ik wandelen gearmd door het bos en tuin met een vishengel voor Henk die kant uit. Hugh wijst onze eigen Jetty aan, benoemd alle vogels die we zien incl. de geluidjes die ze maken – zo grappig. WAT EEN PLEK !! Hier voelen we ons direct thuis. De komende 4 dagen gaan we het rustig aan doen om hier zoveel mogelijk van te genieten. Het is al 8 uur geweest als we gesetteld zijn en ons blik erwtensoep opentrekken en heerlijk opeten met vers stokbrood van de Baker’s Delight.

Waar “wonen” we de komende dagen: Rototaha Lodge www.rototahalodge.co.nz

Haere Ma

Henk en Jolanda