Maandag 22 september om half 5 melden we ons in de lobby en gaan we op pad. Het is heerlijk rustig op de weg. Alleen wat oude trucks die snel door de stad razen, maar de rest vd stad is langzaam aan het ontwaken. We worden dichtbij de Ghats afgezet en wandelen er rustig naar toe. De sfeer is gemoedelijk en is omgeven door spiritualiteit. We lopen eerst tussen de wassende en biddende mensen door. Niemand die het erg vindt. Zelfs foto's maken is geen pobleem. De Ganga wordt gezien als levende godin die de macht heeft om aardse zonden weg te wassen. Na een half uurtje klimmen we op een gammel houten roeibootje, waarvan de origininele kleur al bijna niet meer te zien is, om alles vanaf het water aanschouwen. Henk met zijn grote telelens in de aanslag en ikzelf met mijn allround-lens. We varen links en recht langs alle Ghats en zien steeds andere mooie rituelen en mensen. De vrouwen zijn kleurrijk gekleed en dat maakt het contrast heel mooi met de modderkleurige Ganga. De zon komt langzaam op en de kleuren worden steeds mooier. Bij sommige Ghats is het rustig, maar bij anderen krioelt het van de mensen. Dit heeft te maken met de belangrijkheid van de Ghat. Ook de professionele wassers komen hier hun was doen in het zwaar vervuilde maar o zo heilige water. Grote delen van de glooiende hellingen komen vol te liggen met "witte" lakens en doeken. Beetje bleek zou wonderen doen.

Uiteindelijk komen we bij Marnikanika burning ghat, hier mogen we niet dichtbij fotograferen uit respect voor de dode en de familie. 24 uur per dag, 365 dagen per jaar worden de doden hier verbrand. Het verbranden van 1 lichaam op een stapel hout duurt 3 uur.

De stapels hout liggen overal in de steegjes en aan het water, je weet niet wat je ziet. Als de ceremonie en crematie klaar is, krijgt de familie de as mee. Dit wordt door de familie uitgestrooid in de ganges en een beetje gaat er mee naar huis. Voor 1 verbranding is zo'n 300-400 kg hout nodig en dit kost een behoorlijk bedrag. Een Hindoe gelooft dat overlijden in Varanasi zorgt dat de overledene direct deel uitmaakt van de "grote ziel" (hemel) en dus niet meer reincarneert naar een volgend leven van lijden zoals dit gebruikelijk is. Mensen uit andere delen van India gaan dus allemaal na de crematie de as van de overledene uitstrooien in 1 van de drie heilige rivieren.

Even na de burning ghat gaan we van boord en lopen we door de hele kleine steegjes van Varanasi. Ashok vindt het geweldig dat wij hier zo van genieten. Het is er echt smerig maar zo ontzettend puur zoals de mensen daar wonen en leven. Elke dag verbaast het ons weer hoe mensen hier de kost (kunnen) verdienen. Het is heel gek maar wij passen in het leven van India. We denken vrijwel nooit aan Nederland en hoe het bij ons is geregeld. Al verbazen we ons constant over hoe men in India leeft... Dit gevoel bedoelt men waarschijnlijk met "India komt binnen in jouw hart". Je bent er niet alleen maar de vakantieganger, maar neemt deel aan het dagelijkse leven. Het vraagt wel een ‘open mind' en respect voor de Indiaase cultuur!

Na deze wandeling is het tijd voor het ontbijt en rust. Die rust is wel belangrijk anders kun je het allemaal niet verwerken. We spreken af om ‘s middags half 3 voor de volgende trip.

Dan gaan we naar het dorp waar Ashok woont, hier ontmoeten we zijn moeder van 82, zijn vrouw en dochter. Iedereen op de foto. Op het kleine dorpsplein zitten tientallen mooi aangekleede vrouwen de rituelen uit te voeren. Ze offeren bloemen en voedsel en bidden vaak samen met een priester. Hier zijn we echt de enige toeristen en iedereen is heel hartelijk en blij ons te zien. We komen een meisje van 10 jaar tegen, die in heel bekakt Engels vraagt "where are you from" We draaien ons om en zien een prachtig klein kakmadammetje in een roze t-shirt en een hippe spijkerbroek en een vlecht, ze heet Mantsi, spreekt vlekkeloos Engels en wil meer van ons weten. Ze volgt ons overal waar we lopen en vraagt ondertussen honderd uit. Dit is de toekomst van India. Jonge moderne kinderen die later het land gaan opbouwen. Nu beseffen we dat ook in India de tijd niet stil zal blijven staan. De ontwikkelingen gaan door - heel snel ! De middenklasse wordt steeds groter, steeds meer mensen met werk en een eigen bedrijf zoals de vader van Mantsi. Deze winkel zien we later, is niet groot, maar hij verdient een betere boterham dan 200 rupees per dag en dat kun je aan alles zien. Na het dorp durven we ons in het stadsfestival te storten. Hier is het een komen een gaan van vrouwen in de meest mooie sari's. Overal zie je groepjes bij elkaar op de grond zitten om de rituelen uit te voeren. Het zijn er honderden en het is niet makkelijk om tussen de kleine groepjes door te lopen. Ook hier is geen toerist te bekennen, wat op zich vreemd is omdat er in Varanasi best een redelijk aantal westerlingen zijn, maar de meest komen er slechts voor 24 uur. Avondritueel, bed, ochtendbootje en weer weg. Heel jammer. Wij zijn erg blij er 3 dagen over te mogen doen. De korte contactmomenten met de lokale bevolking blijven, zij vinden het geweldig en wij worden er steeds makkelijker om het contact te maken en voelen ons steeds fijner in deze ongelooflijke maatschappij.

Het begint te schemeren en dus tijd voor de avond Aarti - het gebed voor "Mother Ganga". De priesters prevelen bij zonsondergang vele mantra's - welke dan weer door enorme luidsprekers galmen. Deze mantra's zijn een groet aan de rivier. Er zijn veel kaarsjes, belletjes en olielampjes. Deze olielampjes offert men aan de rivier zodat er een sprookjesachtige sliert van drijvende lampjes ontstaat. Moe, maar voldaan gaan we naar het hotel terug.....

het probleem is echter dat de auto ver weg staat en Henk last van zijn knie heeft. Ashok biedt aan om met een Riksha te rijden zodat wij tweeen netjes naar de auto worden gebracht. Wij stappen op het kleine smalle bankje waar je meteen weer vanaf glijdt, dus dat wordt jezelf goed vasthouden. De eigenaar van de Riksha is een tengere man van ongeveer 50 jaar die honderduit praat over zijn vele kinderen en het moeilijke leven dat hij leidt. Hij is vooral erg arm en probeert ons al indirect te overtuigen dat een stevige fooi op zijn plaats is. Ook vind hij het eigenlijk wel terecht als Henk zou gaan fietsen want die is tenslotte veel groter en sterker. Henk weigert beleefd.... Ondertussen beleven wij een heus avontuur op dit karretje waarbij constant bijna-botsingen op de centimeter worden ontweken. Het was enerzijds zeer spannend om in het donker zo rond te rijden in het enorm drukke verkeer en anderzijds ook zeer amusant omdat we doorkregen dat een ongeluk altijd net op tijd werd voorkomen. Het zou een prima attractie zijn op de Efteling!

Dinsdag 23 september om 5 uur opgestaan, om kwart voor 6 op weg naar de rivier. Wederom een geweldige boottocht op de Ganges. Ook via de smalle straatjes, door Ashok "lanes and bylanes of Varanasi" genoemd, willen we weer graag rondlopen zodat we foto's kunnen maken van het ‘echte' India.

Ashok heeft een eigen blog: www.ithappensinvaranasi.wordpress.com/

Later in de middag gaan we naar Sarnath. Deze plaats is voor Boeddhisten net zo heilig als Varanasi voor de Hindoes. Boeddha kwam hier in 528 v C, nadat hij zijn verlichting had bereikt, om zijn "wheel of Law" (Wiel van de Wet) voor het eerst te prediken. Het is fijn hier, zo vredig en rustig. Hoewel Boeddha geboren is in Nepal, liggen alle plaatsen die met zijn leven en leer te maken hebben toch in India, namelijk in Bihar (waar laatst die ernstige overstromingen waren) en Uttar Pradesh. Hij is op 80 jarige leeftijd gestorven in Kushinagar en zijn de meningen verdeeld over waaraan precies (Henk houdt het op het eten van paddestoelensoep omdat hijzelf in China daar zo ziek van is geworden). Zo zijn er dus 7 heel belangrijke plaatsen voor Boeddhisten in India, die vaak door pelgrims worden bezocht. Bij deze tempel is de basistekst van Wheel of Law in diverse talen in marmeren platen gebeiteld.

We gaan nog naar een klein argeologisch museum waar we het nationaal embleem van India kunnen aanschouwen, een leeuwenkapiteel met 4 leeuwen (staat op de bankbiljetten) en een ronde schijf verdeeld in 24 vlakken (middelpunt van de nationale vlag).

Op de terugweg wil ik nog heel even (echt waar!!) naar een zijde stoffenwinkel. Varanasi is namelijk bekend om haar brokaatzijde met echt zilver- en gouddraad. Gelukkig zit het puzzelboek weer in de tas......en kan Henk zichzelf vermaken (meestal zit hij toch te praten met verschillende verkopers, dus zo zielig is hij helemaal niet).

Maar hier kan ik gewoon even zelf rondlopen en lekker voelen aan de stoffen (geen demonstraties gelukkig). Uiteindelijk ga ik met 9 meter prachtige zijde de deur weer uit. Alles natuurlijk na goedkeuring van mijn allerliefste geduldige schat. De wintermaanden zijn volgeboekt met foto's bekijken en albums maken en natuurlijk al die stoffen verwerken tot stijlvolle kleding!

Na een lekkere maaltijd kunnen we Varanasi afsluiten met hele mooie en serene herinneringen.

Woensdag 24 september, de dag dat we naar het platteland vliegen. Van Varanasi naar Khajuraho. Een afstand van niets, maar met de auto minimaal 9 uur over hobbelige wegen en met het vliegtuig is het maar 40 minuten.

Wat een verschil met het drukke Varanasi, nu heerlijke schone lucht, heel weinig verkeer en heel veel groene weilanden met gewassen. Ze hebben in dit gebied een goede moesson gehad met veel regen. Vroeg in de middag komen we aan in het hotel. Wederom een fantastisch hotel, geen paleis maar wel ontzettend mooi en rustig. We zijn nagenoeg de enige gasten, het is duidelijk nog net niet het hoogseizoen. Deze middag hoeven we niets meer te doen. Ik ben best moe en wil beetje lummelen. Henk zit nog vol energie en wil alvast naar de tempels om foto's te maken van erotische beeldhouwkunst (geinspireerd door de Kama Sutra).

hotel: http://www.thelalit.com/the-lalit-temple-view-khajuraho/

Na de late lunch lig ik dus een uurtje aan het grote zwembad (in de vorm van een klaver 3) en volgt er daarna een massage van 60 minuten. Henk loopt ondertussen op het tempelcomplex naar de meest indrukwekkende "standjes" te kijken, fotografeert ze close-up om te kijken hoe dit allemaal in elkaar zit......morgen meer hierover....

Na al die inspanning verdient ook Henk ontspanning middels een lekkere massage. In de tuin van het hotel is een kleine tempel van Shiva waar ze elke avond even een ceremonie doen. Als gast mag je hiernaar kijken als je dat leuk vindt. Natuurlijk willen we dat wel even zien. Henk nog doezelig van de massage en in badjas..... Erg intiem en heel mooi. Na dit alles toch wel trek gekregen.....

We genieten van een heerlijke maatijd want de keuken is hier werkelijk voortreffelijk en voor de leuke serveerster hebben we allebei een zwak. Wat een lieve, slimme meid. Ze maakt de milkshakes voor Henk persoonlijk o.b.v. zijn aangegeven recept. De chefkok (Henk heeft weleens per ongeluk naar de "kok" gevraagd, maar realiseerde zich dat dit wel ‘lullig' klinkt in het Engels.. hihi) komt ook regelmatig even langs om te informeren naar onze tevredenheid. Ja hoor, het was weer voortreffelijk.... En weer even buigen met de handen tegen elkaar... iedereen weer blij...!

Daarna nog even relaxen, de TV is een bijzonder grote flatscreen, maar ja wat heb je eraan als er niets fatsoenlijks te bekijken is? Dus nog even lezen en dan slapen want Ik vond het toch nodig om morgenvroeg om 7 uur af te sprekenom te tempels bij zonsopgang te zien.. en..... (Henk vraagt zich af waarom we de laatste week telkens tussen 04:00-05:00 moeten opstaan... Dit heet dan vakantie???)

Groeten en liefs,

Jolanda en Henk