Kia Ora allemaal,

Ineke: Glenorchy wordt ook jouw droomplek, zonder enige twijfel! Als we klaar zijn met het beschrijven van de komende dagen wil je NU komen. Misschien beter even wachten tot het weer lente is in N.Z. want dan ligt er sneeuw op de bergen en is “Paradise” compleet.

Gateway to Paradise – Glenorchy is één van Nieuw Zeelands beste scenery. En dat weten de film- en reclamemakers ook. Heel veel LOTR en The Hobbit scenes, the Chronicles of Narnia, X-man Origins, Wolverine, de topserie “Top of the Lake” (er komt een deel 2 !!) en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Veel autoreclames worden hier gefilmd. En wat te denken van de Zwitserse paarse Milka koeien – nee hoor helemaal geen Zwitserse Alpen die je ziet, gewoon Glenorchy - Nieuw Zeeland !

Het gebied “Paradise” zelf, is niet veel meer dan een paar paddocks maar toch voelt het hier heel speciaal. Het is er prachtig en heel erg stil, echt stil.

16 februari 2016: We verblijven zoals gezegd in Precipice Creek Station, een B&B, met maar 1 huisje. Groot, warm, gezellig, met stapels tijdschriften, DVD’s en CD’s. Een keukenblok incl. alle toebehoren en etenswaren zoals eigen gebakken cookies , veel soorten thee en koffie. Een hele gezellige woonkamer, een slaapkamer met een bed waar je nooit uit wil opstaan (zeker niet met onze regendagen). Elke ochtend krijgen we een heerlijk ontbijt met eigen gemaakte producten waar je ook gelijk je lunchpakket mee kunt maken. Maar het allermooiste is het uitzicht. Grote ramen, een heerlijk terras (helaas voor ons te nat) om uren weg te dromen midden tussen de hoge bergen. Verder zijn er Salty en Pepper (the sheep) Earnie, Geena en Impie (the horses), Jacques (rescue Labrador) en Sumo de Jack Russel en niet te vergeten de poezen Queen of Precipice en Smulda. Richard is geboren en getogen in Glenorchy en werkt bij het DOC (Department of Conservation) en kan ons alles vertellen over de omgeving en de wandelingen. Vladka is Tsjechische, in 2002 naar N.Z. geëmigreerd, begenadigd fotograaf, reisadviseur en gids voor de Tsjechische markt, Honeray Consulare of the Cech Republic in NZ en momenteel als gids op pad met een groep. Maar Vladka’s moeder is er gelukkig wel en zij verzorgt ons uitstekend met telkens een prima ontbijt. Met handen en voeten en een klein beetje Engels communiceren we prima met haar. Ons Tsjechisch laat helaas wat te wensen over.

Een nieuwe dag breekt aan en we worden wakker met flinke regen op het dak. Als we naar buiten kijken ziet het er niet zo heel uitnodigend uit. Jammer, maar een beetje rust is ook wel lekker. Na het heerlijke ontbijt vermaken we ons met foto’s uitzoeken, verslag maken, lezen, Grand design (TV-serie) kijken en dromen. Rond 2 uur knapt het weer een beetje op. Nog steeds grijs maar minder harde regen. We willen graag naar buiten om de omgeving te ontdekken. We rijden door ALLE 10 straten van Glenorchy (320 inw. groot). Lopen een kort rondje bij de kop van Lake Wakatipu, en besluiten om thee te gaan drinken in Kinloch. Een gehucht dat aan de overkant van het meer ligt en met de auto alleen via een deels onverharde weg bereikbaar is of eventueel lopend via een track door de bergen (en ja, ook met een bootje natuurlijk). Tussen Glenorchy en Kinloch komen de Rees River en de Dart River (beide brede gletsjer-rivieren) samen in een nog bredere bedding en stromen zo het meer in. Kinloch is een Lodge, backpacker, camping en restaurantje ineen. Verder is er niets! Maar er starten vanuit hier wel mooie wandelingen. Vandaag slaan we die even over. Echt te nat. We zitten op luie banken, genieten van onze thee en cappuccino en internetten ons suf. Want ja er is in tegenstelling tot waar wij verblijven dan weer wel wifi – traag en max een uur, maar we zijn weer even ge-connect met jullie. Het is echt reuzen gezellig zo samen. We lijken wel verslaafd, maar zullen dit glashard ontkennen als je het ons voor de voeten werpt…! Morgenavond willen we wel hier eten, we reserveren een tafeltje en moeten ook al gelijk een keuze maken uit het beperkte menu. Dit is wel logisch want Kinloch ligt zo afgelegen, daar komt niet elke dag “de SRV-boot”.

Na de thee besluiten we om een van de 2 onverharde wegen richting Mt Aspiring National Park te rijden en echt naar het gebied ‘Paradise’ te gaan. De naam van deze plek is afkomstig uit één van de volgende mythes: 1. men vond dat Het Paradijs er zo uit zou kunnen zien , of 2. omdat er veel koppeltjes Paradise Ducks wonen, wij zijn niet zo moeilijk dus kies degene die je het meest aanspreekt. In ieder geval is het een plek die tot de verbeelding spreekt, vooral bij onze Aziatische vrienden. Het Chinese Nieuw Jaar is dan wel voorbij, ze zijn helaas nog niet naar huis... Wij, en met name de locals, komen best weleens Aziatische automobilisten tegen die hele rare capriolen uithalen zoals half op de State Highway parkeren om een kiekje te maken, of slechts 50 gaan rijden om vooral rustig van de omgeving te kunnen genieten en achter hen intussen de eerste file ooit op die weg ontstaat. Er wordt veel gewaarschuwd, zelfs in het nieuws, voor ‘Chinese drivers’. De Japanners en Koreanen reizen meestal in een groep en zijn correct en vriendelijk. Maar vaak zijn de Chinezen zelfstandige reizigers, ontdekken nog maar net de wereld en rijden belabberd zoals wij in China tot onze schrik (en soms doodsangst) hebben kunnen ervaren. Helaas gebeuren in NZ de laatste paar jaar heel veel dodelijke ongelukken waarbij Chinezen zijn betrokken. Ze hebben werkelijk geen enkel idee van links rijden en überhaupt hoe een auto te besturen. Er zijn inmiddels verhuurbedrijven die ze eerst 10 minuten laten rijden om te beoordelen of ze er wat van kunnen en anders krijgen ze de auto niet mee. En laatst hoorden we dat het al zover gaat dat de normaliter uiterst vriendelijke kiwi’s soms besluiten om de Chinese verkeershufters tot stoppen te dwingen, de deur open te rukken en de autosleutels af te pakken en deze nijdig in de rivier of bosjes te gooien. Zulke maatschappelijk betrokken kiwi’s maakt de politie bijna overbodig denken wij. O ja, we waren onderweg naar Paradise en hoe verder we geraken, hoe meer we lekker alleen over de weg hobbelen. De omgeving wordt steeds mooier met weides vol schaapjes en soms koeien. De riviertjes kronkelen daar doorheen en eindigen altijd weer in een meer met bergen op de achtergrond. We kunnen ons voorstellen hoe prachtig dit met helder weer en besneeuwde toppen moet zijn. Na het bordje “Paradise” vinden de meeste toeristen het niet meer interessant en ook een beetje eng, denken wij, om met hun personenauto de ruiger wordende onverharde weg te volgen. Nu gaan wij natuurlijk stug door met onze stoere 4WD en hebben toch al een paar kleine riviertjes moeten oversteken. We rijden helemaal door tot het einde van de weg (meer een pad eigenlijk), met de Dart River naast ons stromend. Natuurlijk staat er daar ook weer een bush toilet met als een soort van bewakers honderden Sandfly’s, al zie je er maar tientallen in jouw buurt. Shit, er moeten zware keuzes worden gemaakt. Ophouden of geprikt worden? Met gevaar voor eigen billen toch supersnel even gaan. De stopwatch ben ik vergeten aan te zetten, maar het moet een nieuw PR zijn geweest. Het begint al te schemeren dus het is mooi geweest. In omgekeerde richting rijden we weer naar huis. De BBQ gaat aan om onze verse zalm te bakken. Henk heeft zichzelf overtroffen, mede dankzij het volgen van Topchef volgens mij. We hebben werkelijk nog nooit zo lekker zalm gegeten, zo vers en zo smaakvol. Geen overmatige vissmaak en boterzacht. Hadden ze dit ook maar in NL…

En de volgende dag worden we wederom wakker van de harde regen. De bergen zijn bijna niet te zien door een dikke soep van grijze wolken. Maar na een paar uur klaart het toch een beetje op. Dan gaan we toch echt de wandeling rond Lake Sylvan doen. We hebben een aantal wandelingen uitgekozen, maar of we ze allemaal kunnen doen?! Die van vandaag is makkelijk, te beginnen met een gezellige swingbridge. Gewapend met regenjassen en plasticzakken voor de camera’s gaan we op pad. Het eerste deel is door heel mooi regenwoud met bomen waarop veel mos groeit, waardoor alles groen is en op een elfjesbos lijkt. Veel vogeltjes, zelfs de brutale Bush Robins zijn zeer aanwezig, huppen tussen ons door, vliegen langs ons gezicht en zitten zowat op ons hoofd. Ze vinden het gezellig dat we er zijn, denken we. Bij de kruising voor de lange of korte route kiezen we dapper voor de lange track. Het is nog droog dus….. Tja, dat hadden we niet moeten denken want een stuk verderop begint het steeds harder te regenen en te onweren. Genieten is er niet meer bij, het is nu gewoon de track afmaken. Uiteindelijk komen we bij het meer, weinig tot niets van te zien en de regen striemt in ons gezicht. Henk maakt toch nog een paar foto’s van, tja waarvan eigenlijk? Probeert vervolgens zijn camera weer droog te deppen met tissues. Gelukkig is het nu nog maar 40 minuten tot het carpark. We zijn ondanks de regenjassen toch flink nat en koud geworden. We horen het prachtige geluid van de snelstromende rivier en eindelijk is daar de swingbridge weer. Gauw de auto in en de kachel hoog aan. We trekken natte kleding uit en warme flees aan. Thuis wacht een warme douche en we zijn weer als herboren. Ik rij daarna nog even naar het dorp om te “winkelen” in de enige store die er is: Mrs Woolly’s General Store. Ik ben compleet verbaasd wat ze hier allemaal verkopen en kijk er wel een uur rond. Allemaal goede kwaliteitsproducten, zowel verpakte als verse etenswaren, mooie Merino wollen kleding en leuke spulletjes voor het huis. Vishengels, gereedschap, alles voor de meerdaagse tracks, zakjes droog voedsel, Jandals, babyspullen kortom te veel om op te noemen. Een topwinkel echt waar! Verder gooi ik de auto vol benzine, het tankstation (met 1 pomp) is tevens postoffice, dus ik koop ook gelijk wat postzegels, best handig zo alles in één. Die paar meter van auto naar winkel in heftige regenbuien resulteerde in kletsnatte kleding dus gauw weer huiswaarts. Om 6 uur worden we verwacht in Kinloch en “staat ons eten al bijna op tafel”. Hier kunnen we ook nog even snel internet op om mail te checken. Als we eindelijk weer thuis zijn, kruipen we gezellig op de bank voor de laptop om een nieuwe aflevering van WIDM te kijken.

Goedemorgen, het wordt maar niet beter met het weer. Het regent nog steeds en ook steeds harder. Morgen hebben we een excursie (Funyakken), als die maar door gaat?! Ik heb me er zo op verheugd. Van ellende (spreekwoordelijk hoor, want we genieten echt heel erg) gaan we koffie drinken in het plaatselijk café. Ook sleep ik Henk mee naar Mrs Woolly’s om heerlijke luxe thee en eigen gebakken koekjes te kopen. Ach, we moeten het maar gezellig maken, toch. Glenorchy heeft 1 bekend historisch gebouw(tje) aan de haven (steiger bedoelen ze eigenlijk) met de veelbelovende naam The Old Railway House (een rood schuurtje). Dit moet natuurlijk op de foto en dan wel bij iedereen die het dorp aandoet. Door de regen en bewolking is het juist wel een mooi om foto’s te maken, dus ook wij leven ons uit. Als we even bezig zijn, komt er ineens een bruid en bruidegom (Chinees) in vol ornaat uit een auto incl. fotografe uit Hong Kong en een Koreaans hulpje met paraplu. Ze gaan de pier op. Henk er direct achteraan, kletst wat met de fotografe en schiet zowaar bruidsfoto’s op een pier in the middle of nowhere in Nieuw-Zeeland. Het is koud en het stel heeft het daardoor niet makkelijk en er kan geen glimlach af. Binnen 10 minuten zijn ze weer weg, zo gek, wat gebeurde hier nu eigenlijk. We vragen het en er wordt verteld dat veel, met name jonge, Chinezen inmiddels veel geld verdienen en dit middels statussymbolen willen laten zien, bijv in merkkleding, techniek, auto’s en ook reizen. Wat ze dus doen is: ze reizen als een gek door Nieuw-Zeeland met fotograaf en trouwkleding, maken op diverse mooie en bekende plekken heel snel foto’s. Maken er een mooi boek van en op hun daadwerkelijke bruiloft in China komt dit boek tevoorschijn om te laten zien: Kijk onze huwelijksreis eens. Voor ons is deze cultuur iets te complex denken wij. We weten dat de Chinezen van het platteland allervriendelijkst en aardig zijn, maar zo zie je wat geld met een mens kan doen.

Langzaam komt af en toe het zonnetje voorzichtig door. Het idee ontstaat om ook de 2^de onverharde weg gaan rijden, de Rees Valley Road. Hier komen we geen enkele auto tegen. Het is een prachtige smalle onverharde weg langs de Rees River. Door alle regen van de afgelopen dagen is het nu een wild stromende rivier geworden. Weer stoppen we regelmatig voor foto’s. We komen 3 jonge mensen tegen die terug lopen richting Glenorchy, we zwaaien en besluiten ze straks op de terugweg mee te nemen. Het is nl echt nog een heel eind lopen voor ze. Na het kilometers volgen van de weg met een paar stevige kleine hindernissen (voor de auto hoor J) komen we aan op het eindpunt en vinden we 2 wandelaars die in een provisorische tent zitten te verkleumen in hun slaapzak, hun kleding hangt aan een paar takken “te drogen” in de vochtige lucht. Ook komt er na ons nog een busje aangereden met een luid ratelende versnellingsbak. Vermoedelijk is dat al een tijdje zo, maar Henk vindt het niet gezond klinken. Deze jongen gaat een meerdaagse track starten. Zo zie je maar dat er toch altijd weer wat teken van leven is, hoe onherbergzaam en leeg het gebied ook is. En ja hoor ook hier is weer een (bush)toilet en altijd met toiletpapier. Dit vinden wij zo bijzonder en een groot compliment voor het DOC! Deze zorgen heel goed voor alle paden, hutten en voorzieningen op de tracks en walks. Als we terugrijden zien we de 3 jongeren voortsjokken en ze draaien zich direct om bij het horen van onze auto. Even later kijken we in de smekende ogen van de 3 jonge mensen. Neem ons mee, neem ons mee. Tuurlijk doen we dat! Drie vieze rugzakken achterin en drie vieze, stinkende en doorweekte mensen op de achterbank, klinkt misschien niet aardig, maar het is wel zo. Ze komen uit Auckland, zijn student (2 jongens en 1 meisje) lopen al 21 dagen !!!! Ja jullie lezen het goed, gewoon in de wildernis, al die dagen geen toilet, douche of bed gezien. Ze zijn heel blij dat wij ze oppikken. Even bijkomen en kletsen met andere human beings in een warme luxe auto. Ze willen graag naar het dorp en jullie weten inmiddels dat wij goed voor onze lifters zorgen, dus we rijden ons huis voorbij om de 6 km extra naar het dorp te rijden. Daar nemen we afscheid en vragen nog even of ze nu na hun avontuur via Queenstown naar huis gaan? Wel nee, natuurlijk niet. Ze willen even een paar dagen bijkomen in Glenorchy en gaan dan weer verder lopen… op naar volgende avonturen die de N.Z. wilderness biedt. Wij wensen ze veel geluk en succes, de doorzetters. Dit zijn de echte outdoor mensen, die kom je later ooit tegen als enthousiaste eigenaar of medewerker van excursies zoals we morgen gaan doen.

Bij ons gaat wederom de BBQ aan, nu onder de carport i.v.m. de harde regen. Henk heeft de smaak te pakken. Deze keer hebben we heerlijke Angus Beef burgers met sla, die ik dan weer heb verzorgd. Jacques en Sumo vinden het ook heel interessant wat Henk allemaal aan het doen is en het ruikt ook ZO lekker…. Later op de avond gaan we verder met het spannende WIDM. Voor morgen is echt wat beter weer beloofd, fingers crossed.

In de nacht word ik een paar keer wakker van vreselijke regen en wind en denk, dit gaat ’m morgen niet worden.

Bij het ontbijt ziet het er nog steeds niet goed uit maar de opklaringen zijn nu wel zichtbaar. We moeten ons om kwart voor elf melden bij Dart River Fun Yaks in het dorp. www.dartriverjet.co.nz Daar horen we dat ze de afgelopen dagen en ook de vroege trip van deze ochtend hebben moeten annuleren vanwege het slechte weer. Maar dat ze het met ons wel willen gaan “proberen”. Huh, hoezo proberen………… We krijgen allemaal een fleece voor op onze naakte huid, moeten ons vervolgens in een strak zwart wetsuit wurmen, staat Henk overigens echt fantastisch, ik wordt nog verliefder op hem. Daar overheen een sprayjack met capuchon en tenslotte een zwemvest en een dry-bag voor camera ed. Nou dit kan niet meer mis, denken jullie nu. We krijgen een formulier te tekenen voor afwijzing van aansprakelijkheid voor als wij gekke dingen zouden doen, zoals de camera nat laten worden of de handen of benen buiten boord steken. Zo nu zijn we klaar om het avontuur aan te gaan.

Met een mannetje of 40 worden we in een bus helemaal naar de warf gebracht – 1 minuut rijden – daar liggen 4 jetboats voor ons klaar. Wij mogen voorin naast de ‘pilot’ – ja zo heet dat bij een jetboat. Een jetboat is een boot met een vrijwel platte bodem en met enorm veel pk’s die makkelijk over het ondiepe water met rotsen en stenen kan scheuren. We gaan ong. 35 km de Dart River op. Met veel gepast geweld, enorme snelheid, 180 graden spins en af en toe wat rust om een foto te maken komen we uiteindelijk aan bij de plek waar de Funyaks al op ons liggen te wachten met een aantal gidsen. Een Funyak is een knalrode opgeblazen kano – zeg maar een Hiawatha bootje – voor 3 personen. Vanwege de vele regen is de rivier niet meer zo rustig als normaal, maar een snelstromende uitdaging met heel veel water geworden. We mogen daarom niet alleen in een Funyak omdat we anders teveel rondjes zouden draaien door de stroming. Ons groepje kiest er voor om 2 aan 2 de strijd aan te gaan. Door de yaks aan elkaar vast te maken is er meer stabiliteit en meer mankracht om te corrigeren als dat nodig mocht zijn. De watjes van de andere groepjes kiezen voor een 3 of 4 yaks formatie, ha ha. Daar gaan we op pad. Het is zo’n prachtig gezicht een paar van die knalrode bootjes floating op een knalblauwe rivier tussen de hele hoge bergen waarop de afgelopen dagen nog verse sneeuw is gevallen, tja bij ons regen is boven op de toppen natuurlijk sneeuw. Doordat de rivier vol snelstromend water zit hoeven we minder hard “te werken”. En na een uur peddelen en af en toe een stevige correctie om de ‘rapids’ goed door te komen bereiken we de picknick plek. Hier wacht een uitstekende lunch. Hoe komt het allemaal daar, tja dat hebben we zelf meegenomen in onze yaks zonder dat we het ons realiseerde want het zat in kleine coolboxen. De groep maakt een wandeling naar een gorge - stukje Routeburn track - en de gidsen verzorgen ondertussen de lunch. Bij terugkomst kunnen we aanvallen. Al die ‘heftige’ adrenalineshots maken hongerig. Ook hier is het Sandfly country en ze vinden zwart echt een geweldig kleur, dus met z’n vele tientallen zitten ze op je. Gelukkig prikken ze niet door het pak heen. Alleen gezicht en handen zijn de klos, dus daar smeren we maar het meest heftige spul op: Bushman 80% deet, verboden in Nederland. Maar het werkt als een tierelier! Na de lunch gaan we het water weer op voor het vervolg van onze tocht. Wat is dit toch ontzettend leuk om te doen. We nemen de stroomversnellingen steeds makkelijker. En ondertussen kijken we vrolijk om ons heen. Het weer is ons echt goedgezind vandaag. Bij Paradise staan een paar kleine 4WD busjes ons op te wachten. Hier gaan we aan wal. Laten de yaks leeglopen, rollen deze op en stappen moe maar voldaan in het busje voor het laatste deel van de dag. Hier zien we nog de plek waar Boromir uit LOTR is gedood met een aantal pijlen en horen we andere verhalen over dit mysterieuze gebied. Rond 6 uur zijn we weer terug bij de auto. Lekker naar ons warme huisje en wederom de (gas)BBQ aan voor ons diner. Die avond verzamelen we alvast de spullen want morgen wordt weer een reisdag naar een nieuw gebied en nieuwe avonturen.

20 februari – Werner wordt 50 vandaag en Erwin 43. Ja hoor, er wordt aan jullie gedacht. Nogmaals hartelijk gefeliciteerd! Na het ontbijt stappen wij de auto in voor een lange rit naar Otago Peninsula bij Dunedin. Het favoriete gebied van Henk door de vele diersoorten. Hartelijk nemen we afscheid van Vladka senior, Richard en de honden met de belofte om terug te komen. De eerste 45 km is de hele mooie weg terug naar Queenstown. Daar is het tijd voor koffie en gekte. We lopen een rondje door het centrum. Nee José, we gaan niet naar FergBurger, je weet nl. niet wat je ziet als je daar aankomt, een rij bijna tot aan Glenorchy J. Maar we gaan wel naar FergBakery voor heerlijk vers Europees brood en worden zelfs geholpen door een Nederlands meisje. QT is zo ontzettend veranderd de afgelopen jaren en er niet leuker op geworden door de drukte en puur toeristische karakter, is mijn mening. Via het grote shopping centre net buiten QT voor de nodige boodschappen en een super uitgerust Health Center rijden we richting Cromwell. Eigenlijk vertrekken we weer eens te laat voor de lange route die we voor ons hebben, maar ach hé, vakantie toch. Er zijn 3 wegen die naar Dunedin leiden, we kiezen de minst gekozen middelste via Ranfurly en Middlemarch SH87.
Dit is het echte Central Otago. Leeg, heet (of heel koud in de winter), mooi goud geel, dat weer toepasselijk is omdat in dit gebied rond 1880/1900 veel goud is gevonden. Je vindt er dan ook bijna verlaten piepkleine gehuchtjes met vervallen hotels en cafés. Bijzonder gebied vinden wij. Auto’s komen we heel weinig tegen en zo zakken we eenzaam en langzaam af richting zuidoosten. We zijn net de laat voor een afternoon tea bij het superlieve Kissing Gate Café in Middlemarch, helaas al gesloten. Jammer en dus voor een volgende keer. Pas rond 6 uur bereiken we de bewoonde wereld weer bij Mosgiel. Nu is het niet meer ver. Onderlangs Dunedin, waar we de weg een beetje kennen en zo het Peninsula op. Slingerend rijden we langs het water naar Cape Saunders bij Papanui Inlet. Spontaan vallen we allebei opnieuw als een blok voor dit gebied. Vorig jaar verbleven we in de luxe Kaimata lodge van Kyle en Rachel. Nu huren we voor 4 nachten hun kiwi bach “Betty’s Bach”. http://www.bettysbach.co.nz/ . We staan bovenaan de weg onze bagage uit de auto te halen. De bach ligt een 20-30 meter lager aan de baai. Ik ga alvast op onderzoek uit via een smal kronkelpaadje, soms met traptreden, tussen de bomen door behoorlijk steil naar beneden. Het is vrijwel onmogelijk om op deze manier de koffers bij de bach te krijgen. Veel te zwaar en te gevaarlijk. Maar er is gelukkig een primitief liftje met een goederenbakje op een rail. Henk laad boven de bagage in het houten bakje en drukt op het knopje omlaag en hup daar komen de tassen aan hoor, het duurt alleen wel 6-7 minuten voor het beneden is. Ik sta rustig op de uitkijk en hoor boven door de bomen heen een gezellig geklets. Toevallig reed Kyle net langs toen Henk druk bezig was. Een allerhartelijkste begroeting en hij roept naar mij beneden hoe bijzonder het is dat we er alweer zijn. We voelen ons welkom! Kyle vraagt terloops of wij de lift al hebben gebruikt want er is iets mis met de mechaniek als deze weer naar boven komt. Je moet hem nu zelf(!) op tijd stoppen anders zou het goederenbakje ontsporen en de motor verbranden. Poeh, net op tijd komt Henk dit te weten want ik ben klaar om de lift weer omhoog te sturen. Kyle vraagt aan Henk of we morgenmiddag rond 3 uur met hem een boottochtje willen maken naar het uiteinde van de baai bij de zee – Tuurlijk willen we dat !! Als Henk ook beneden is aangekomen kunnen we op onderzoek uit. Het is echt een heel oud huisje incl. een piertje en boathouse maar wel met fantastisch uitzicht. We koken een potje en installeren ons in de schommelstoelen voor de enorme ramen. Het is één groot levend schilderij dat continu verandert. De baai is aan tij onderhevig, dus van droogstaand tot vol met water. Vogels die komen en gaan en ja zelfs de zeehonden en zeeleeuwen zien we zwemmen. De komende dagen is dit ons thuis. In de avond hoor ik opeens een soort gegrom buiten. Ik kijk door het raam in de slaapkamer en zie ineens een enorme zeehond (Kekeno) van een kleine 2 meter bij ons op het gammele steigertje liggen slapen. We sluipen er voorzichtig naar toe, hij doet opeens zijn grote donkere ogen open… maar blijft onverstoorbaar liggen. Af en toe richt ‘tie zijn kop op en doet zijn bek een keer open maar stort dan weer ter aarde om verder te slapen. Af en toe draait hij zijn dikke speklijf en soms zwaait hij met zijn flipper. Die gaat hier vannacht niet meer weg vermoeden wij. En dat klopt. We horen regelmatig ’snachts de meest vreemde snurkende geluiden.

Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk