Kia Ora lieve allemaal,

’s morgens half 6 in een donker huisje zit ik nu te typen. Nens op jouw vraag dit antwoord: We doen zoveel leuke dingen overdag en avond dat we inderdaad tijd moeten zoeken in de vroege ochtend of late avonduurtjes om onze verhalen te typen. Henk is dan bezig met de bijbehorende foto’s. We hebben er al vele duizenden en hij edit mijn teksten. Tja Peter O. een nieuwe vakantie om bij te komen…. Mmmm, goed idee! Misschien toch terug naar Aotearoa voor een maand of 3 of 4 of wel 5…6 ?! Wie weet. Er is nog steeds heel veel meer wat we niet hebben gezien of gedaan. Ha ha. Of de optie van Peter en Helna en inderdaad dat boek gaan schrijven, inspirerende locaties genoeg. Maar ik heb mijn collega’s moeten beloven om wel terug te komen dus dat doen we dan ook maar. Birgit maak je geen zorgen hoor de 25ste ben ik er weer !

We reizen weer verder…

Dinsdag 28 oktober:

We worden vroeg wakker met de zon door de gordijnen. Jippy. Weer een mooie dag. Als jullie denken dat het dan warm is, vergeet het maar. ’s Morgens is het zo’n 5 graden! Dit loopt op naar ongeveer 11 tot 14 overdag. Maar omdat het zonnetje schijnt en je bezig bent voelt het heerlijk aan. Heel anders dan in Nederland. Mike (66) komt er weer even gezellig bijzitten als we ontbijten, altijd in om een nieuw avontuur te vertellen van wat hij heeft meegemaakt in zijn vorige levens. Sue maakt lekkere dingen voor ons. Vanwege het mooie weer besluiten we om vandaag een stukje Mt Aspiring National Park te doen, met de auto wel te verstaan. Er loopt nl wel één gravel road naar het begin van de Rob Roy Glacier Track vanuit Wanaka. Mt Aspiring is een berg van 3033 meter hoog in het gelijknamige park. Eigenlijk had ik de track gepland

maar gezien onze TOPprestatie van gister en de pijnlijke knie van Henk is dat nu niet zo’n goed idee. Deze track is “gemiddeld” van zwaarte en ook weer met flink stijgen en dalen, duurt ongeveer 4 uur en schijnt prachtig te zijn. Garry had hem gelopen en gaf aan dat het een stevige track is, stokken en brace nodig !! Wij bewaren hem voor de volgende keer dat we hier zijn. We willen nl over een paar dagen de Heli Hike doen, helikoptervlucht en dan lopen op een gletsjer met ijsgrotten, dus dan moet Henk’s knie nu even rust krijgen.

We rijden door het schattige, stoere plaatsje Wanaka (ong. 2500 inw). Dit ligt aan het gelijknamige meer. De omgeving hier is prachtig. Lake Wanaka en Lake Hawea domineren samen met de hoge besneeuwde bergen het beeld. Wanaka is net als Queenstown een zomer- en wintersport bestemming. Redelijk wat accommodatie, restaurantjes en barretjes. Gezellig druk dus met die ene winkelstraat van 200 meter, maar veel aangenamer dan Queenstown. Henk is onder de indruk van deze omgeving en wil er wel wonen

Wies ga je mee, we hebben al een krant bij de makelaar meegenomen en er zijn leuke stukjes grond te koop. Wanaka is expanding dus “onze nieuwe onderneming” wat het ook gaat worden kan er ook wel bij! Geitenboerderij misschien, of een leuk lunchtentje, een boerenwinkel met lekkere Hollandse kaas, dealer van Fendt, jullie worden hippie en ik schrijver, of we worden beroemde kunstenaars met een mooie gallery, genoeg om over na te denken.

We rijden richting Glendu Bay. Hier heb je mooi uitzicht over de bergen en kunnen we een vlak wandelingetje langs het meer lopen. Statief mee en we zijn lekker een uurtje bezig met fotograferen. O ja we hebben het bedrijf van de cameralens gebeld om te zeggen dat ze niemand naar Wanaka hoeven te sturen vanuit Dunedin. De oude lens van Henk werkt nog en we ruilen de nieuwe lens in Wellington bij hun collega’s om. Omdat het zo helder is vandaag (boven de Nieuw Zeelandse hemel hangen altijd wel wolken hoor, maar meestal hele mooie witte schaapjeswolken. Het land heet niet voor niets Aotearoa – land van de lange witte wolk). Kunnen we de top van Mt Aspiring heel goed zien. Dit levert dan weer mooie plaatjes op. Vanuit Glendy Bay rijden we verder en wordt de weg onverhard. Hier zitten een paar grote stations – schapen en koeien farms met onvoorstelbaar uitgestrekt grondgebied. Niet zoals bij ons allemaal weilanden. Nee heuvels en bergen, rivieren en graslanden met koeien en schapen. Het vee gaat ook niet naar binnen zoals bij ons. We komen weinig verkeer tegen. De weg is prachtig en met onze 4x4 een luxe. Maar met een gewone auto kan het ook prima. Alleen op het eind (net voor Raspberry Creek Carpark - start van de track) wordt het heel smal en moet je een paar keer (met beleid…., maar Henk vindt mij achter het stuur van deze Highlander een echte, op hol geslagen kiwigirl) door enkele kleine rivierbeddingen rijden. Het weer is inmiddels omgeslagen. Het regent een beetje en het uitzicht wordt minder fraai. De track nu lopen zou niet verstandig zijn, toch gaan er nog mensen van start. Wij beginnen aan de terugweg. 51 km onverhard en met stoppen voor foto’s, duurt dat wel anderhalf uur. Tegen 3-en zijn we terug in Wanaka en lunchen heerlijk bij Edgewater Resort, zicht op het meer en lekker warm. De scones hier zijn bijzonder (verschillende smaken) en echt heerlijk ! Daarna naar de pharmacy voor een brace voor Henk’s knie en nog klein beetje winkelen (wel 2 winkels). Dan op naar een warme douche, de haard en het dinner, mmmmm venison deze keer (hert, zelf door Mike geschoten op zijn grondgebied). ’s Avonds alvast inpakken want we willen morgen op tijd vertrekken naar de Westcoast.

Roland: Henk heeft al een aantal keer gezegd dat dit land echt iets voor jou is, jullie zouden het hier super (of om in kiwi-taal te spreken Totally Awesome) vinden. Sparen dus maar. Je wordt gelijk verliefd en denkt bij jezelf “Wat doe ik in vredesnaam in Rijswijk? Dat betekent dus…. Emigreren…

Woensdag 29 oktober:

Het weer ziet er niet zo mooi uit vandaag. Dat is heel jammer want vandaag rijden we de Haast pas. Een van de mooiste wegen (vind ik), maar met regen en grijze lucht is het minder sprankelend. We blijven tijdens het ontbijt te lang met Mike en Sue kletsen, maar rond half 11 gaan we toch op pad. Na hugs en kisses, vol met tips voor onderweg en een laatste blik op het adembenemende uitzicht op de bergen en het meer, rijden we het pad voor de laatste keer af en jagen we de schapen hier nog even de bosjes in met onze auto. Als we aan de Haast Pass (Tioripatea) beginnen regent het best stevig. Er zijn veel stops die je kunt maken, korte en wat langere wandelingen, watervallen, uitzichtpunten, kloven, normaal ben je een dagje zoet, maar dit weer nodigt niet echt uit om uit de warme auto te stappen. De eerste slechtweer dag is een feit. De korte wandelingen naar de Thunder- en Faintail falls doen we wel. En ook een stukje wandeling op het hoogste punt van de pass (563 mtr). Het regenwoud is hier zo mooi. Je verwacht zo de elfjes te zien zitten op al dat zachte mos met waterdruppels fonkelend als diamantjes. De bomen met hangend mos komen zo uit Lord Of The Rings. Het moet wel gezegd, het regenwoud is veel mooier als het regent. En de weergoden zijn ons gunstig gezind want als we ergens even wat willen zien is het telkens bijna droog. Henk verbaast zich ook nog steeds over de enorme en vooral hoge bomen (allemaal native trees) en de boomvarens met zoveel “new beginnings” de Koro in Maori. Dit zijn de nieuwe knoppen van de varens (zie een foto) die zichzelf uitrollen en ontvouwen. Dit is mijn favoriete Maori teken. Als we de pas uitkomen zien we de ruige verwilderde (ondiepe) Haast rivier. In de brede bedding zoekt het water telkens haar weg tussen de keien. Door het weer is het water minder stralend blauw en zonder die mooie schitteringen van de zon. Ik vind het wel heel erg jammer dat Henk niet kan zien wat ik bedoel. Maar weer een reden om terug te komen.

Zowel Kyle (Kaimata Lodge) als Mike (Silverpine) gaven de tip om naar Jackson Bay te rijden. Dit heb ik in 1997 ook gedaan en toen zat er een heerlijk vistentje. Dat blijkt nog steeds te bestaan bevestigen de heren. De extra km (deels onverhard) zijn echt de moeite waard maar alleen bij mooi weer. Je rijdt naar het einde van de “wereld” daarna houdt de weg op en begint Fiordland National Park. Voor diegene die Floortje Dessing hebben gezien met haar programma “Aan het eind van de wereld” – is het vanaf hier nog 2 dagen lopen naar dat gezin uit de eerste aflevering. Helaas voor ons is het te slecht weer, dus we kiezen ervoor om bij Haast Junction rechts, in plaats van linksaf, te slaan. Maar niet voordat we het DOC centre Haast hebben bezocht. Tip voor iedereen die in N.Z. reist. Stop bij de diverse DOC (Department of Conservation) centra. Ze zijn zeer goed uitgerust, vaak met mooie panels en presentaties over het betreffende gebied en veel info en deskundig personeel. www.doc.govt.co.nz hierop staan alle centra en nog heel veel meer info.

Onze lunchplek wordt dus helaas gewijzigd, geen verse vis in Jackson Bay maar een late lunch met verse zalm van de Salmon Farm verderop de SH6. De SH6 langs de Westcoast is een prachtige weg waarop we veel stoppen voor foto’s. Het is jammer dat het grauw en grijs is maar dit is wel typisch Westcoast weer, dus voor de foto’s kan het niet beter. Laat in de middag komen we aan bij Jacqui en John van Mahitahi Lodge in Bruce Bay. www.mahitahilodge.co.nz Echte Born and Bred Westcoastmensen. Ze zijn gepensioneerd maar runnen hun eigen lodge met liefde. We are no guests but friends! We vertellen Jacqui dat we morgen heel erg graag de Helihike op Fox Glacier doen. De Helihike bestaat uit 2 helikoptervluchten en 3 uur lopen hoog op de glacier met bezoekjes aan ijsgrotten met lichtblauwgekleurd ijs. Al jaren een wens van mij en Henk vindt glaciers fantastisch en kijkt ook uit naar deze trip. Morgenvroeg ziet het weer er nog wel goed uit, ’s middags slecht. (dan vliegen ze niet). Voor vrijdagmorgen ook goede voorspelling. Helaas zit voor morgen alles al vol, dus dan boeken voor vrijdagmorgen. Jacqui heeft heerlijk gekookt. Lam deze keer weer eens

maar nu een poot, supermals, het vlees valt van het bot. We zijn weer de enige gasten en we eten heel gezellig met ons 4-ren. Voor morgenvroeg spreek ik om half 7 met John af om over het strand van Bruce Bay te lopen. Henk wenst ons succes met de wandeling voordat hij gaat slapen.

Donderdag 30 oktober:

Wat een mooie start van de dag. Het weer is inderdaad prima en John en ik lopen rustig om half 7 over het ruige strand van Bruce Bay. Henk ligt nog op één oor. Hier in Bruce Bay liggen enorme stronken aangespoeld hout, soms hele boomstammen. Deze worden door de rivieren meegesleurd naar zee en bij stevige wind richting land weer op het strand achtergelaten. Een bijzonder gezicht en mooi om te fotograferen. Omdat het helder is zien we ook Mt Cook en Mt Tasman weer, maar nu vanaf de westkant. Na het heerlijke ontbijt met French Toast, banaan en echte maple sirup – door John gemaakt, rijden wij richting Fox Glacier en Franz Josef. Aan de gehele westcoast wonen maar een paar duizend mensen. Het weer is er vaak slecht en triest en mensen houden het er niet lang vol, alleen de echte 'westcoastenaren’ vinden het er prima. Het is een bijzonder stukje Nieuw Zeeland en ook heel fotogeniek met name door veel oude rommel, schuren, huizen en mooie natuur. We stoppen regelmatig om de fotograferen. Uiteindelijk komen we in Fox Glacier aan en is het weer volledig omgeslagen. Grijs, lage bewolking en regen. We zien de bergen en zelfs de gletsjer niet meer. Het rondje rond Lake Matheson, het allermooiste spiegelmeer van N.Z. waar je zowel Mt Cook als Mt Tasman kunt zien moeten we ook voorbij laten gaan. We rijden dan maar door naar Franz Josef Glacier om naar het nieuwe Kiwicentrum te gaan. Westcoast Wildlife Centre, www.wildkiwi.co.nz . De kiwi (bird) wordt met uitsterven bedreigd en er zijn op een paar plaatsen broedprogramma’s opgezet om te zorgen dat de baby kiwi’s veilig worden uitgezet in de natuur (zonder opgegeten te worden door met name marters/ hermelijnen en de opossum). Dit uitzetten gebeurt op eilanden en plekken op het Mainland welke volledig vrij zijn van alle bedreigingen. Als de kiwi’s ruim 2 jaar zijn zijn ze sterk genoeg om weer volledig vrij in de natuur te leven. Dit programma is heel succesvol. In Franz is sinds een paar jaar ook zo’n centrum. We kiezen voor de uitgebreide rondleiding zodat we ook bij de babykiwi’s mogen kijken. De tour begint met informatie en video’s en via een sluis kom je in een donkere ruimte waar een kiwi rondscharrelt van zo’n jaar oud. Het is werkelijk bijzonder om zo’n grote bol met veertjes en met een lange dunne snavel nieuwsgierig te zien rondsnuffelen. Hij kan namelijk erg goed ruiken en lust graag kleine insekten. Ook zitten hier, sinds een dag, 3 kleine kiwi’s van een maand, maar die zitten lekker in hun nestjes en vinden “dit grote imitatiebos van 2 bij 3 meter” nog een beetje eng en laten zich niet zien. De kraamkamer is beneden. Daar gaan we met een medewerkster naar toe. Zij vertelt hoe het broedprogramma werkt. Zodra een kiwi een reusachtig ei (het op 1 na grootste ei ter wereld, na het struisvogelei. Vergelijk het qua verhouding met het ter wereld brengen van een kind van 6 jaar, want het ei vult de hele buik van de kiwi) heeft gelegd wordt dit opgehaald door de medewerkers van het centrum en heel voorzichtig vervoerd naar hier. De uitgezette kiwi’s hebben een chip en zo kunnen de medewerkers registreren wanneer en waar er een ei is gelegd. In de broedkamer wordt het ei zorgvuldig gedraaid en “uitgebroed” Dit duurt ongeveer 3 maanden. Dan komt er een baby kiwi uit die al relatief groot is en in de natuur gaan ze na een paar dagen al gelijk op zichzelf “wonen”. Er is sinds vanmorgen een ei gehatched – gestart om open te gaan, dit kan nog wel 3 dagen duren voordat de kiwi door de schaal is gebroken waarbij hij/zij de pootjes gebruikt om zich af te zetten. In de roodverlichte couveuses zitten nu 3 babykiwi’s van 2, 14 en 28 dagen. Deze kunnen we achter glas zien. Ik zie Henk smelten…… het is zo vertederend om de kleine kiwi’s te zien, we kunnen er geen genoeg van krijgen. En we kunnen foto’s maken zolang we maar niet flitsen. Camera op ISO 12.800 met aardig resultaat (zie foto). De babykiwi’s krijgen ook namen: bijvoorbeeld “Captain America” (een Marvel superheld met een schild). Henk moest erg lachten om zo’n stoere naam voor zo’n lief en schattig diertje.

Na ons kiwi-avontuur gaan we richting Lake Matheson om het nieuwe Matheson Café te proberen. www.lakematheson.com Super plek met ook een mooie winkel met kwaliteitsproducten! Zeker een stop waard, ook met slecht weer. We komen onderweg nog een heel klein Maori kerkhofje tegen, zeer fotogeniek met die typische houten beelden. Aan het eind van de middag zijn we weer terug in de lodge. Henk gaat nu zijn volgend avontuur aan: het eten van het gevreesde “Whitebait”. Dit is een heel klein visje – delicatesse en kostbaar – en dit is precies het seizoen waarin deze worden gevangen. In het doc centrum in Haast heeft hij er al alles over gelezen en nu gaat hij ze eten. Hij vindt het maar niks, kop staart en alles er tussenin. Ze zijn 4-5 cm lang en vrij dun. Fileren heeft geen zin, al vond Henk dit een prima idee

. John heeft ze zelf gevangen en Jacqui heeft er een fritter (gefrituurd koekje) van gemaakt en verdomd, Henk vindt ze heerlijk. Zo zie je maar weer. Na het eten van een andere heerlijke vis – de Tarbot – gaan we verder met de foto’s en het verslag. 1 computer is toch beetje weinig, we moeten constant delen …… John, het weerbericht bestuderend, geeft aan dat het weer voor morgenvroeg slecht wordt, o jee onze Helihike komt in gevaar.

Vrijdag 31 oktober:

Ik word wakker en hoor, ondanks het gesnurk van Henk, de regen tegen het dak tikken. Shit, dat klinkt niet goed. Als ik naar buiten kijk is het één grijze brij. Nu kunnen we dus iets later opstaan, rustig ontbijten en vertrekken. De Helihike gaat toch niet door. Dit was onze laatste kans. We moeten vandaag door naar de volgende stop Hokitika. Nu hebben we al echt zoveel redenen om terug te komen naar dit zo mooie land dat we het ook echt gaan doen! Jacqui belt nog voor de zekerheid. Ze nemen de beslissing pas 10 min voor vertrek maar het ziet er niet goed uit. John maakt heerlijke dunne pannenkoeken voor ons als troost. Ik ben er goed ziek van. EN geen Helihike EN geen rondje Lake Matheson om 7 uur ’s morgens voor de perfecte spiegeling (hè Yvon). Maar dit is pas de 2^de slechte dag, tel je zegeningen Jolan! We stoppen nog even in Fox om ons gerust te stellen dat de Hike echt niet doorging

Ja voor de hele dag zijn de vluchten en hikes afgelast. In het volgende plaatsje Franz stoppen we bij een mooie gallery met werkplaats voor Maori carvings in Jade. Die zitten hier heel veel aan de westcoast bijv ook Kotuku Gallery in Whataroa. Als je ooit iets van Jade wil kopen/krijgen dan is dit het juiste gebied (niet zo commercieel als in andere gebieden). We verlaten het glaciergebied zonder dat Henk een glacier heeft gezien ! Jammer, jammer. Onderweg stoppen we bij de jetty (eenvoudige steiger) van Lake Mapourika (heeft niets weg van onze Scheveningse pier) en komen een klein gehucht binnenrijden waarbij een giant sandfly aan een leuk western huisje nogal opvalt. De moeite van het stoppen waard . Geinig detail… de locals hebben aan de main road al een guillotine klaargezet met een waarschuwingsbord gericht aan zakkenvullers, corrupte ambtenaren en ander tuig. Lekker duidelijk signaal en wellicht een goede oplossing voor het probleem?

In Harihari hebben ze een goede lunchstop: Pukeko Deli and Tearooms – niet te missen aan de SH6. Iets verderop links van de weg zit een geweldige cottage winkel met allerlei ‘rommel’, leuk om even te neuzen.

In Ross (ben ik nooit eerder gestopt) stoppen we. Ross is een bekend goudzoekersgebied geweest in de 19^de eeuw. Het is erg leuk om hier rond te lopen. Ze hebben een aantal oude huisjes, een kerkhof en watertoren opengesteld en je kunt een pan huren voor 5 euro per dag om je geluk te beproeven. Volgens Henk zou dit dorpje toen geleken hebben op die in de TV-serie Deadwood. Rond 3 uur zijn we in Hokitika. De eigenaresse van de Rimu Lodge, Helen, is al door Jacqui gebeld dat we ‘op tijd’ aankomen omdat onze Helihike niet door ging. Rimu Lodge is heel mooi gelegen, net buiten Hokitika, en de kamer is heerlijk. www.rimulodge.co.nz Bij Hokitika zijn de Hokitika Gorge en Lake Kaniere te vinden. De Gorge is heel mooi bij zonnig weer, dan komt de blauwe kleur van het water goed naar voren. Het is voor ons droog maar niet heel zonnig. Maar het wandelingetje van 20 minuten is leuk en de swingbridge maakt alles goed.

Voor het diner adviseert Helen ons een ‘award winning’ fine dining restaurant Stations Inn en bestel vooral de Pork Belly – die is “to die for” volgens haar. Het restaurant ligt een stuk buiten het centrum maar is zeker de moeite waard om naar toe te rijden!! www.stationsinnhokitika.co.nz Wij hebben er echt heerlijk gegeten, er wordt op niveau gekookt en de pork belly was inderdaad ronduit fantastisch, net als de lam en de voorgerechten. Het toetje (jammy cheesecake) delen we. Afrekenen: €.87,- met wijn – ja voor ons tweeën!! Helen heeft een computer voor gasten, dus nu kunnen we lekker beide nog wat doen aan onze taken. Mooi eind van een dag die begon met een teleurstelling maar verder heel goed verliep.

Haere Mai en liefs

Henk en Jolanda