Kia Ora lieve allemaal,

Wat leuk om al jullie reacties te lezen. Dank jullie wel.
Een paar antwoorden op jullie vragen en opmerkingen:

Henny: en ook voor al die andere mensen die N.Z. overwegen: NIET doen die campervan. Waarom niet? Lees het hier: https://www.travelessence.nl/nieuw-zeeland/reizen/reizen-per-camper/ Dit klopt echt. N.Z. is zoveel mooier en makkelijker te ervaren met de auto en fantastische accommodaties goedkoop en wat duurder en hele bijzondere lunch en Koffiestops op moeilijk bereikbare plekken. Ook de Kiwi zelf zegt het: Don’t do a campervan vacation in N.Z.

Bart: Ja natuurlijk is N.Z. een eiland

maar we moeten de Kiwi's niet teveel kwetsen. Ze lijden al veel onder de plagerijen van hun grote broer links van hen, overigens ook een eiland. De Kiwi's noemen hun land toch echt The Mainland !

Roland: ha ha ik jump elke keer met plezier in de auto en laat me eruit vallen. Henk heeft het makkelijk deze keer want ik heb tot heden bijna alles gereden. Hij kan dan goed rondkijken voor foto’s.

Werner: ik zeg boeken die reis! En ik bied me gratis aan als reisadviseur, gids en chauffeur. Referenties kun je aan Henk vragen. O ja ze hebben hier in elk gehucht een Golfcourse.

TIP: De foto’s: We plaatsen ook regelmatig nieuwe foto’s welke horen bij de verhalen. Zodat jullie een plaatje krijgen om het voorstellingvermogen te helpen. We zien dat in de banner rechts alleen de oudste foto’s worden getoond. Als je op de link eronder klikt krijg je een overzicht van alle foto’s en kun je per foto klikken om te vergroten.

We gaan weer verder met ons reisverhaal:

Zaterdag 25 oktober
Vandaag is de start van onze minicruise door Doubtful Sound. We worden om 9.20 verwacht in het piepkleine haventje van Manapouri "Pearl Harbour" .
De bagage laten we bij Michel en Angela achter. Die halen we morgen op. Alleen een weekendtasje en de regenjassen, windbreakers en droge sokken gaan mee! Het weer ziet er goed (droog) uit voor vandaag en morgen. Alvorens we op onze kleine boot The Southern Secret kunnen inschepen in Deep Cove worden we eerst met Real Journeys het Lake Manapouri overgezet met een aantal andere toeristen. We maken alvast kennis met medegasten Amanda en Beaven - jawel echte Kiwi's uit Timaru. Beaven heeft deze trip zijn vrouw kado gedaan voor hun 20-jarig huwelijk. De overtocht over het meer (400 m diep) met mooie bergen duurt ruim 1 uur en dan komen we aan in West Arm. Hier maken we kennis met de expet-Amerikanen uit Hong Kong Steve en Kim en wacht John, onze schipper/chauffeur/matroos ons op. In een klein busje worden we de smalle Wilmot Pass overgebracht. Dit duurt alles bij elkaar ook zeker één uur. Op het hoogste punt hebben we een magisch uitzicht op het Fjord Doubtful Sound en het nog kleinere haventje Deep Cove.
Als we uiteindelijk bij het kleine jacht aankomen zitten daar Lolly en Wane, ook Amerikanen al te wachten, zij doen de two nights cruise en hebben al een dag en nacht gehad. Schipper en bioloog Paul en de stoere jonge meid Jenn (allesdoener en kok) heten ons hartelijk welkom. We zijn compleet en ieder krijgt zijn hut MET eigen badkamertje aangewezen. Wat een luxe. Henk kan alleen dwars in het bed dus wordt het dringen geblazen.
Er kunnen 12 gasten op de boot, wij zijn met 8 en hebben dus lekker de ruimte. www.doubtfulsound.com Als ieder zijn spullen in de hut heeft gebracht staat de lunch klaar en wat voor een..... Deze ochtend is er verse kreeft gevangen en deze ligt nu in heerlijke helften op ons te wachten. Er zijn wel 3 stukken voor ieder. Hoe vers willen we het hebben. In het leefgedeelte (2 tafels met bankjes en stoelen) is het gezellig druk en leren we elkaar al aardig kennen. De boot is voor ons, we kunnen overal staan en zitten. Buiten op het bovendek is het heerlijk maar heeeeeeel koud door de ijzige wind (en het is zonder wind maar 10 graden). De laagjes kleding die we dragen bieden genoeg warmte. Op de brug bij het roer is een lange bank waarop we lekker kunnen turen en kletsen met Paul. Het Fiordland is ook prachtig om alleen op de boeg te staan met je gedachten en de indrukwekkende natuur om je heen. Het is regenwoud en er valt gemiddeld 7 meter neerslag per jaar / 300 dagen per jaar regen! We zien maar een gedeelte van alle bergen. De wanden zijn soms wel 1200 tot 1500 meter hoog en liggen deels onder water. We voelen ons hier heel nietig. In Fiordland zijn 15 fjorden waarvan Milford en Doubtful door toeristen te bezoeken zijn. Een fjord is een door een gletsjer uitgesleten dal dat zich later heeft gevuld met zeewater. Voor de vroegere zeevaarders zoals James Cook en Abel Tasman waren de inhammen van de fjorden eng en gevaarlijk vanwege de verraderlijke wind en het gevoel dat ze in een doolhof terecht kwamen. Eruit kon alleen terug via de zee, en een fjord heeft vele zijarmen dus verdwalen was zeker een groot gevaar.

N.Z heeft geen levensgevaarlijke dieren zoals giftige slangen, spinnen, bloeddorstige haaien of dodelijke kwallen, MAAR Henk heeft inmiddels kennisgemaakt met het meest onderschatte verschrikkelijke, gekmakende diertje van N.Z…. De Sandfly ! Het is kleiner dan de kleinste mug, maar agressiever dan de meest woeste wesp, irritanter dan de hinderlijkste huis-tuin-en-keukenvlieg en gulziger dan de hongerigste mug. Ze houden van vochtig en beetje warm weer EN zwarte kleding en komen veel voor aan de Westcoast, meren en strandjes. Ze vliegen heel slecht, zeker met wind maar zodra de boot stil ligt wordt je massaal bestormd, en ze kiezen altijd alleen jouw hele lijf

…waarom toch? Ze bijten en het is groter en erger dan een muggenbult en jeukt voor dagen en dagen. We hebben bij de Pharmacy het meest heftige spul gekocht (in Nederland verboden en niet goed voor je gezondheid maar hier is alles geoorloofd zolang die rotbeesten maar wegblijven). Het heet BushMan met 80% deet. Werkt gegarandeerd. Toch mogen we niet klagen, er zijn momenteel nog weinig sandflies (te koud en soms veel wind) tijdens onze reis en dat is heel prettig.

Beaven heeft in Henk een ‘mate’ gevonden en het wordt wel heel gezellig met de fles rum en cola die Beaven heeft meegenomen. Sterke verhalen vliegen over tafel, en Henk kennende levert hij een aanzienlijke bijdrage (wellicht onder invloed van de rum???) , maar we hebben veel lol…

Het is zo bijzonder om op deze manier Doubtful Sound te zien. Geen andere boten om ons heen. Geen grote groepen. Alleen ons kleine bootje met heel lieve mensen. Jenn is echt geweldig, ze pakt alles aan, kreeftenkooien plaatsen in zee en weer omhoog hijsen (toch gauw 50 kg), ons helpen met vissen, alle gevangen kreeften in no-time doden en schoonmaken. Zij is superstoer en kan ook nog lekker koken (Henk zegt dat ik veel op Jenn lijk..). Dit tengere meisje komt uit deze omgeving (born and bred zoals ze hier zeggen) en vertelt met zoveel liefde en kennis over dit gebied.
Intussen varen we het fjord helemaal uit tot open zee om daar naar zeehondjes op de rotsen te gaan kijken. Hier wordt de zee wel ruwer. De zeehonden liggen parmantig zij aan zij op de rotsen en dus maak ik wat foto’s. We draaien om en varen de fjorden weer in. Aan het eind van de middag worden de lege kreeftenkooien met aas weer op plekken in het water geplaatst. Morgenvroeg rond 7 uur gaan we ze ophalen en de vangst bekijken (dan hebben de volgende gasten ook lunch). We kunnen gaan kayakken, maar er zijn geen gegadigden want het is “a bit chilly”… dus dat slaan we over. Iedereen wil wel heel graag vissen. Dus zo gebeurt het dat we per stel druk in de weer zijn met hengel en aas. Henk vangt 4 vissen (en dat na 25 jaar) ! De totale vangst is flink, het avondeten is veilig gesteld. Paul vaart de boot naar een rustige baai waar we voor anker gaan voor de nacht. Jenn heeft heerlijk gekookt en inderdaad ook de gevangen vissen, in tempura gebakken, staan al op tafel. Na het eten geniet ik nog even buiten op het dek van de oorverdovende stilte. Binnen maakt iedereen zich klaar voor een geweldig spelletje met speelkaarten “Assassin’s”. John is de spelleider. Iedereen krijgt één kaart. 2 Azen (de assassin’s), 1 koning (de allesweter), 1 koningin (de verpleegster) en de overigen zijn gewone burgers. Je bent dus datgene dat op je kaart staat. Daarna sluit iedereen zijn ogen en begint het spel. John vraagt de beide assassin’s de ogen te openen en samen één slachtoffer aan te wijzen (zonder woorden en geluid want je wilt je niet verraden). Ze sluiten de ogen weer en nu opent de koning zijn ogen. Hij stelt geluidloos een vraag aan John (bijv wie een assassin is). Ook hij sluit de ogen weer en nu opent de verpleegster de ogen, hij/zij kan iemand redden en wijst dus ook iemand aan en sluit daarna de ogen weer. Nu opent de hele groep de ogen en vertelt John of er iemand is vermoord door de assassin’s. Als dit ja is valt deze persoon af en mag aan de zijlijn blijven kijken. De anderen moeten raden en unaniem kiezen wie een van de assassin’s is. Stalen gezichten zijn nodig. En zo gaat het keer op keer tot iedereen dood is of de assassin’s zijn geraden.
In het 3e potje zijn Jenn en ik de assassin’s en jawel we moorden iedereen uit en winnen samen het laatste spel. 22:00 uur en het is tijd om ons te rusten te leggen. De buitenlucht maakt slaperig. Yvon ik moest nog terugdenken aan onze leuke overnightcruise op de zeilboot in Milford Sound (in 2000) toen deden we ook zo'n leuk spelletje.

Zondag 26 oktober
Om 6 uur gaat de generator weer aan en wordt het anker gelicht. Ik kan melden dat dan de hele boot wakker is! 10 minuten later is er weer water en ook nog warm ook, dus kunnen we douchen. Ik sta om half 7 alweer buiten op het dek te genieten. Het is prachtig want er hangen wolkjes rond de bergen rondom ons, slechts 20 meter boven het water. We varen richting de baaien waar we de kreeftenkooien gister hebben achtergelaten. Bij het ophijsen blijkt wederom dat er een heerlijke lunch is voor de volgende gasten. De twee kooien zitten goed vol en Jenn dood de kreeften in een handomdraai met een mes, daarna kop en poten eraf met een poot haakt ze het darmkanaal aan en trekt dat eruit en hup binnen 5 min. 11 kreeften schoon en honderden meeuwen boven ons hoofd voor de restjes. Dan is er tumult, de camera’s klikken er vrolijk op los, want we zien een kleine school Hector dolfijnen (kleinste soort op aarde) zwemmen. Ook staat er een verdwaalde Fiordland Crested Pinguin aan de kant, maar die liep helaas hard de bosjes in toen we dichterbij kwamen. Rond 8 uur staat er weer een goed verzorgd ontbijt voor ons klaar en daarna wordt het spullen bij elkaar pakken en varen we langzaam terug naar Deep Cove. We hebben een fantastische cruise gehad. Wat een bijzondere ervaring. De bemanning is geweldig en met de kleine groep gasten is het heel gezellig. We gaan in reverse terug naar Manapouri. Daar komen we rond half 12 aan bij Angela om onze bagage op te halen. In Te Anau lopen we nog even bij onze vrienden Sol en Geo binnen voor een lekker indiaas broodje en een wrap als lunch en dan snel op weg naar Queenstown – Wanaka. Nog een lange rit voor de boeg. Henk doet een dutje

Dat snel heb ik blijkbaar iets te letterlijk genomen. Het is Labour Weekend….. een politieauto (zie je normaal nooit) komt mij tegemoet (o ja vergeten, ze kunnen hier controleren op snelheid terwijl ze je tegemoet rijden) en die zet flinke blauw-rode zwaailichten aan. Ik praat hardop “hé een politieauto met zwaailichten – is dat voor mij ?? en Henk ving dit laatste net op en is inmiddels klaarwakker. Ik zie in mijn spiegel dat de politieauto omdraait en achter mij aankomt. Nog denk ik half dat het voor de auto een eind voor mij is

. Onschuldig zeg ik tegen Henk dat ik misschien een ietsiepietsie te hard heb gereden. Henk bevestigt dat de achtervolging voor ons bedoeld is (er is geen stopteken of zo) en dat het toch slim is om te gaan stoppen. Ja hoor Henk ligt inmiddels dubbel van het lachen. Agent: “Hello lady you where speeding. Me ???? O come on maybe just a little bit?” De agent is in een vrolijke bui maar ik moet toch echt mee naar zijn auto om een bekeuring in ontvangst te nemen. Het is Labour Weekend en er geldt een zero tolerance beleid. Ik reed 8 km te hard. Normaal geen bon (10 is de marge) maar nu speciaal in dit weekend krijg ik toch een bon van NZ$ 30,- (€ 15,-) Niets aan te doen, ook lief lachen helpt niet. Maar de agent en ik hebben wel lol. Hij struikelt over al mijn lange en moeilijke namen en ziet Henk plots overstappen naar de bestuurderskant en zegt, Oh don’t worry, I will tell all the other police cars to look out for a grey Toyota with a man behind the wheel. Ik zal maar snel de boete betalen, voordat ik een strafblad krijg... dan kom ik mijn homeland nooit meer in,

Henk rijdt (verdacht netjes) verder naar Queenstown. Dit stadje is de afgelopen 10 jaar enorm verandert zie ik. Het is er superdruk, wederom door het lange vrije weekend. We stoppen er heel kort en lopen een rondje, maar gaan daarna snel verder naar Arrowtown, het oude goudzoekersstadje met nog veel historische gebouwen en mooi opgeknapt. (veel is betrekkelijk hoor want er wonen 300 mensen en oud ook want Nieuw Zeeland is een jong land - historic is het al als het 100 jaar oud is). Ook hier druk, maar gezellig. Het is Jazz weekend. Zonnetje, muziekje buiten en winkeltjes open. We doen thee op het terras van Postmasters Restaurant www.postmasters.co.nz Een super snoezig pandje en lekkere dingen op de kaart. Echt stoppen als je in de buurt bent! In dit is helemaal jouw tentje, overtuig Johan maar snel om te gaan.

Nu moeten we voortmaken want we gaan de Crown Range (Cardrona Valley Road) over, een pas (1080 mtr en de hoogst geasfalteerde weg in N.Z. onlangs is er asfalt op gekomen - jammer charme beetje weg). Dit scheelt tegenwoordig 20 min met de andere langere weg via Cromwell en is heel mooi. We stoppen nog even bij de Kawarau Bridge om Henk te laten zien waar het 14 jaar geleden allemaal gebeurde. Op deze historische brug is A.J. Hackett 100 jaar geleden begonnen met commercieel Bungy Jumpen. Het bedrijf is inmiddels over heel de wereld gevestigd. Bijv. ook bij de Eifeltoren in Parijs. Hier op deze brug heb ik in februari 2000 ook gesprongen. En riep de legendarische woorden “Ik doe het voor jullie”. “Jullie” was de groep die stond te kijken op het platvorm en voor wie ik als reisleidster optrad. Ton en Ingrid….. herkenbaar???? Ingrid jij was zo lief en kwam helemaal richting rivier om me te knuffelen en op te halen. Jammer voor Henk ….. het is net na zessen dus de toko zit dicht -- Lucky him

. Hup de auto weer in en de pas over. Ondertussen belt Henk met Mike van Silverpine Lodge dat we wat later komen zodat ze niet ongerust worden, dat het eten niet verpietert of dat we Roy (hun hond) in de pot vinden. Mike geeft een minutieuze beschrijving hoe we ze kunnen vinden. 21.6 km na het tweede tankstation bij lake Hawea, bij blauw paaltje 3280 vinden we een hek links van de weg . Openen en ook graag weer sluiten want de schapen en lammetjes lopen in deze paddock. Daarna flink omhoog rijden over een smal gravel weggetje maar het loont de moeite, wat een locatie! www.silverpine.co.nz We worden heel warm onthaalt door Sue en Mike, zijn de enige gasten voor de komende 3 dagen dus we hebben de hele lodge voor ons zelf. Sue heeft heerlijk gekookt, het lammetjesrack is super zacht en het toetje krijgen we bij de enorme open haard. Heerlijk warm. We kletsen nog even gezellig met Mike en dan worden de luikjes langzaam zwaarder. Morgen een belangrijke dag.

Maandag 27 oktober

Vandaag krijgt Henk zijn 50^ste verjaardagkado van “de jongens” Leo, Oystein, René, Roland, Toni, Werner. De Siberia Experiance trip en ik ga natuurlijk ook mee! Dit heb ik ook nog nooit gedaan en het schijnt fantastisch te zijn. Het weer zit mee, droog en klein zonnetje. Na het ontbijt rijden we naar Makarora een “awesome place” met 6 huizen en een visitorcentre, camping en de bar. We worden verwacht en de helikopter staat al klaar. (jongens het is niet het gele vliegtuigje geworden omdat de wolken laag hangen. De Heli is veiliger en beter op dit moment en aangezien ik (en jullie hoop ik ook) Henk graag ook nog 51 zie worden gaan we akkoord. Garry en Sarah uit Australië gaan ook mee. De helikoptervlucht is fantastisch, duurt ruim 40 minuten en we vliegen heel dichtbij de hoge bergen met besneeuwde toppen. We zien 3 meren waarvan 1 met ijsbergjes en 1 nog bevroren. We vliegen vallei in en vallei uit. Soms stijl tegen de bergwand kruipen we er weer bovenuit. Ver beneden ons zien we de Wilson en Makarora rivieren met prachtig blauw water slingeren. Zo dichtbij de bergen vliegen kan met een vliegtuigje niet dus deze optie is heel goed geweest. Uiteindelijk komen we in de Siberia vallei. Daar gaan we landen. Wat een gebied. Zo puur, zo helder en schoon. Hier komen heel weinig mensen. Paar wandelaars per dag en soms loopt iemand een meerdaagse tocht. Er zitten 4 meiden in het gras te wachten, zij hebben net 3 dagen gelopen en worden opgepikt door onze heli. Wij worden met ons 4-en achtergelaten, zwaaien ze uit en hopen dat we de weg kunnen vinden. De piloot heeft ons in ieder geval de juiste richting gewezen, dat scheelt

. We hebben ruim 3,5 uur de tijd om te lopen tot een punt op de Wilson rivier, want om half 3 ligt daar ergens een jetboat op ons te wachten om ons het laatste stuk terug te brengen. De uitzichten hier zijn geweldig en we hebben veel mazzel met het weer, blauwe lucht, witte wolken en de zon. We lopen een mooi paadje stevig omhoog met de besneeuwde bergen van 2000 tot 3000 mtr om ons heen. Maken veel foto’s, Sarah is ook met foto’s maken bezig, haar man loopt stevig door en is vooruit maar wacht telkens tot we weer bij zijn. Boven op de top eten we samen onze lunch en dan begint de afdaling. Dit is voor Henk zijn knieën niet fijn en we zijn flink gestegen dus….. langzaam dalen we af. Henk heeft een eigen knieband, maar gelukkig heeft Garry een brace bij zich. Die doet hij er extra omheen. Daarna lopen zij door en doen wij het rustig aan. Doordat het vroeg in het seizoen is heeft het DOC (Department of Conservation) het pad nog niet gecheckt en vrijgemaakt van omgevallen bomen. En dat zijn geen boompjes zoals bij ons hoor ! Dit zijn enorme flinke jongens en daar moeten we overheen klauteren, onder of tussen takken door kruipen. Als we de super blauwe Wilkins rivier in zicht krijgen (toch nog wel ver beneden ons) begint het op de schieten. Ineens staat Garry voor ons, hij is teruggelopen om te kijken hoe het met Henk gaat en ons door een stuk bush te loodsen omdat hier het pad volledig is geblokkeerd door een paar enorme omgevallen bomen. Als we hier langs zijn loopt hij alvast terug naar Sarah, zij wacht al bij het ophaalpunt aan de rivier. We hoeven nu nog maar 25 min te lopen. Kiezen we net bij het laatste stukje er ook nog voor om door de rivierbedding te lopen met flinke kiezels en keien i.p.v. het pad. (we dachten dat het pad opnieuw omhoog ging verder de wildernis in. Foute inschatting maar Henk houdt super vol en dan zien we daar de jetboat liggen en Daniëlla de driver komt ons tegemoet. Gelukkig we worden niet eenzaam en alleen achtergelaten in the middle of nowhere .

De brace van Garry heeft Henk gered, daardoor kon hij veel beter afdalen. Nu de fleezen, windbreakers en zwemvesten aan voor een funride vliegend over de Wilkins en Makarora rivieren in de jetboat. Omdat het Henk’s verlate verjaardagsfeestje is mag hij voorin en krijgt na afloop ook nog “a beer” van Daniëlla. Het is fantastisch. We vliegen keihard over het lage water (40-60 cm diep), spinnen rondjes, vliegen rakelings tussen de rotsen door en dobberen soms even om foto’s te maken van de vallei met die prachtige bergen. Na zo’n 40 min lol zijn we weer in Makarora bij het beginpunt. Wat een ontzettend leuke dag hebben we gehad.

We drinken inderdaad nog de grote “beer” nou ja Garry en Henk. Sarah en ik moeten rijden en zitten aan een frisje. Daniëlla heeft ons getrakteerd. Nog een halfuurtje gezellig reisverhalen, accomodaties enc restaurantjes uitwisselen en praten over het grote genieten van het hier en nu. Daarna nemen we afscheid met de email-adressen op zak om de foto’s uit te wisselen en via de email contact te houden.

Henk: Jongens, ontzettend bedankt voor dit geweldige kado, ik heb enorm genoten vandaag en ga deze dag nooit meer vergeten!

Terug bij Mike en Sue staat er lekker thee met eigen gebakken cookies klaar en zitten we nog even buiten in het zonnetje. ’s Avonds gaat de haard weer aan, lekker muziekje erbij en eten we een heerlijk maal. Morgen weer een nieuwe dag “in paradise”.

Haere Ra - Liefs van ons.

Henk en Jolanda