jolanda-en-henk.reismee.nl

Nieuw Zeeland 2016 - 12 - slot

Kia Ora allemaal,

Dit is ons laatste verslag van onze 2016-reis naar Nieuw-Zeeland. De laatste 12 dagen kunnen we makkelijk in één verslag samen nemen want dit worden dagen van relaxen, studeren (Henk), dromen, lezen, auto uitmesten, bezinnen, wassen, dutjes doen, afscheid nemen en vooral nagenieten van en herinneringen ophalen aan een fantastische reis.

Maandag 14 maart, we brengen het bovenstaande gelijk in de praktijk. De zon schijnt lekker, ik start de dag heel vroeg met een wandeling over Kina Beach, op 50 meter van ons huisje. Het is geen zandstrand, maar het bestaat voornamelijk uit keien en kiezels. Het is toch heerlijk zo wakker worden bij het opsnuiven van de zilte zeelucht. Daarna nemen we een lekker ontbijtje op ons terras onder de vijgenboom. De vogeltjes, met name Silvereyes, zijn gezellig druk met het verorberen van al die vijgen en kwetteren er lustig op los. Daarna gaan de beentjes omhoog in de luie stoelen met een boek. Als de magen weer beginnen te knorren gaan we wederom naar een favoriet cafè van ons: Jester House Café met de tamme palingen in de beek ervoor, http://jesterhouse.co.nz/about-us/. Daar installeren we ons ook weer lekker in de zon met de krant en puzzelboek. De smoothies en de broodjes zijn perfect. Op de terugweg nog even langs de supermarkt in Motueka om onze voorraad aan te vullen en de rest van de dag doe ik niet veel meer dan wat wasjes draaien. Henk zit lekker buiten aan zijn eindverslag voor de Mindfulness opleiding te werken. Er valt veel te leren en hij heeft het over oefeningen zoals yoga, ademhaling, ontspanning en reiniging die allemaal helpen om meer in balans te komen als je gespannen bent.

Vandaag zijn we voor het gemak het relaxen alweer vergeten. We gaan op pad naar de andere kant van Takaka Hill. Wat een rot berg ! Het is slechts zo’n 60 km maar je doet er zo lang over door het misselijk makende geslinger. Maar eenmaal aan de andere kant komen we in het gebied met de veelbelovende naam “Golden Bay”. Golden Bay is een omgeving waar veel kunstenaars, hippies en spirituele mensen wonen. Je vindt er veel art galleries en studio’s. Even na Takaka ligt een pure waterbron. Zo groot dat het heel Nieuw Zeeland kan voorzien van vers en zuiver water. Het is de grootste koude zoetwaterbron van het zuidelijk halfrond en het heeft het meest heldere water ooit ergens op de wereld gemeten. Waikoropupu Springs - “place of the dancing sands” Een spirituele plaats voor de Maori en een schat van moeder aarde. http://www.newzealand.com/my/article/crystal-clear-te-waikoropupu-springs/ .

De naam van het dansende zand is ontstaan doordat bij de kleine bron het water de witte zandbodem omhoog duwt waardoor het zand door het water gaat dwarrelen. Bij de start vind je hele mooie glazen panelen van kunstenaars uit de omgeving. De wandelingen door het mooie bos zijn kalmerend en rustgevend en makkelijk te doen. Uiteindelijk kom je bij de grote bron uit, eigenlijk ziet het eruit als een grote vijver met kleine riviertjes. Je ziet het water omhoog borrelen uit de bron in de diepte en het is zo ontzettend helder dat het niet echt lijkt. Gemiddeld komt er ruim 14.000 liter per seconde omhoog. Een ongelooflijke hoeveelheid vers en zuiver water. In contact komen met het water is verboden, dus een frisse duik zit er niet in, zelfs een flesje vullen is uit den boze. Als we tot rust zijn gekomen wandelen we terug richting parkeerplaats. Ondertussen is het al best warm geworden. We rijden terug naar Takaka en nemen de afslag naar links richting Totaranui en Awaroa Bay. Dit zijn 2 uithoeken bovenin het Abel Tasman NP. Met de auto kom je hier niet zo snel, met de watertaxi vanuit Marahau is het makkelijker te bereiken. Heel toevallig heb ik in een brochure gelezen over een bijzonder lunchplekje. Restaurant Toto’s, ergens tussen Takaka en Wainu Bay. Let goed op het mooie kleurrijke bordje langs de weg! Anders ben je er voorbij voor je er erg in hebt. https://www.ecofind.co.nz/food-drink/totos-cafe-gallery-golden-bay/ . Het is werkelijk een bijzonder knus plekje met uitzicht. De eigenaar is een fransman die hier een aantal jaar geleden is gekomen en nooit meer is weggegaan. Hij heeft eigenhandig een mooi huisje van klei gebouwd dat dienst doet als restaurantje. Alles is zoveel mogelijk eco friendly. En hij kan pizza’s bakken als geen ander, heus waar. Verwacht geen luxe kaart, maar alles is werkelijk puur natuur en heel erg lekker van smaak. Sommige ingrediënten plukt hij ter plekke vers uit zijn tuin. Hij heeft buiten een houtoventje en binnen o.a. een espresso apparaat. Na deze prettige stop met pizza en vers vruchtensap gaan we aan het laatste stukje naar Awaroa Bay beginnen. Onverhard en erg smal. We hopen maar dat we geen tegenligger krijgen op het verkeerde moment. Op de T-splitsing gaan we rechts, straks nemen we de andere kant naar Totaranui. Aangekomen bij Awaroa Bay blijkt het vloed te zijn. Verkeerd getimed door ons. We kijken even maar kunnen niet naar de overkant lopen. Dan maar gelijk door naar Totaranui. Wederom een smalle onverharde weg. Aan het einde ligt een heel mooi groot gouden zandstrand echt ver afgelegen van de bewoonde wereld. Er is een basic DOC campplaats, maar geen winkeltje. Het is al namiddag en wij lopen heerlijk een stuk over het strand met de voeten in het water en genieten van de rust en die paar mensen die er ook hun ding doen. Als de zon gaat verdwijnen gaan ook wij weer richting levendigheid. Eigenlijk zou je hier op het strand de nacht moeten doorbrengen, is voor de volgende keer. Op de terugweg stoppen we bij Wainui Bay, hier staat een simpel wit monument uit 1942 voor onze eigen Abel Tasman. http://www.nzhistory.net.nz/media/photo/abel-tasman-memorial-golden-bay. In deze baai is hij met zijn bemanning destijds bijna aan wal gegaan. Ze voeren met de Van Heemskerck en de Zeehaen de baai binnen en de Maori bliezen op een soort trompet, dit liet Tasman door de bemanning beantwoorden met trompetsignalen. De Maori benaderden de schepen maar waren verder niet geïnteresseerd in textiel en kruiden van de Nederlanders en ze konden elkaar ook niet verstaan. De volgende dag werd een klein roeibootje met 4 Nederlanders aangevallen en vermoord door de Maori. Waarschijnlijk hadden de Maori de trompetsignalen als oorlogssignaal opgepakt. Tasman noemde de baai Moordenaarsbaai, heeft de ankers gelicht en is weggevaren. De Maori zijn er nog achteraan gevaren in hun waka’s en met de witte vredesvlag, maar helaas. Zo komt het dat Nieuw-Zeeland niet onder de Nederlandse kroon, maar ruim 100 jaar in later, in 1769 door Thomas Cook onder de Britse kroon is gekomen. Jammer ! Het monument is een simpele vierkante zuil dat niet wordt onderhouden en biedt eigenlijk een trieste aanblik van deze geschiedenis.

Vandaag slapen we een beetje uit. Het is bewolkt weer. Henk gaat vandaag de hele dag studeren en aan zijn verslag werken. Ik heb een dagje voor mezelf en rijdt naar Richmond om wat te winkelen. Daar zit ook “mijn”juwelier voor de Evolve bedels (soort Pandora) met typisch Nieuw-Zeelandse icons en glaskralen van gebieden. Ik wil er weer een paar kopen als uitbreiding voor mijn armbanden. http://www.evolve-jewellery.co.nz/home.aspx. Daarna rijd ik nog naar Mapua waar een grote quilt stoffenwinkel zit. Daar ben ik ook wel even zoet. https://www.facebook.com/cushlasvillagefabrics/ . ’s Avonds koken we zelf eten en werken aan het verslag en de foto’s.

Een nieuwe dag breekt aan en vandaag willen we weer de Takaka Hill over, het blijft een lastig opstakel, maar we willen heel graag nog richting Farewell Spit en Wharariki Beach. Dus opnieuw slingeren we naar de andere kant richting Golden Bay. Op diverse plekken in Golden Bay en Takaka Hill zijn een aantal scènes van The Hobbit en Lord of the Ring opgenomen. Het weer is vandaag helaas omgeslagen en het is best fris. Eerst rijden we naar Wharariki Beach in de hoop dat het weer daar wellicht beter is. Dit is het meest noordelijke puntje van het Zuidereiland en ligt ten westen van Farewell Spit. In de wijde omgeving is geen dorp of winkel. Niets. We rijden door tot het einde van de weg bij een campground. Daar begint de wandeling van 30 minuten over farmland, tussen de schapen, naar het strand. Je kunt ook eerst over de kliffen lopen (hilltop walk) en dan via het strand terug. Let ook hier weer op het tij. Je moet hier zijn met laag tij en 2 uur ervoor en 2 uur erna. Alles op Wharariki Beach is groots. Enorme duinen, hoge kliffen, hoge golven, grote rotsen met grotten in zee en vooral BIG winds. Nou dat is vandaag zeker het geval. We waaien bijna weg. En het zand waait hoog op tot in ons gezicht. Wat voel je je nietig in deze natuur. We lopen al met al toch heerlijk op het strand en leven ons uit met de camera’s. Op de terugweg klimmen we de duinen weer op en lopen terug naar de auto. Ik was hier nog niet eerder geweest, maar het is zeer de moeite waard en we komen hier nog eens terug om meer tijd door te brengen. https://www.youtube.com/watch?v=YOKfyLzSAUQ . We lunchen in het Farewell Spit café, http://www.whararikibeachholidaypark.co.nz/cafe.htm. Het eten is erg matig maar het uitzicht is aardig zo over het natuur- en broedgebied Farewell Spit. Voor de Maori is deze landsliert de poort waar de overledenen overgaan naar het hiernamaals. Precies tussen het Noorder en Zuidereiland in. In Nederland is onlangs een serie op TV geweest bij BNN, Break Free, over jonge mensen die in het buitenland overlijden. Onze landgenoot Ken Boogers komt om bij Wharariki Beach en wordt dagen later gevonden op Farewell Spit. Een indrukwekkende aflevering (30 min) waar zijn moeder dezelfde route aflegt in de hoop nog iets van haar zoon te weten te komen via de mensen die hem daar hebben gekend. http://programma.bnn.nl/breakfree/media/355798.

We rijden in zuidelijke richting terug naar Collingwood en slaan rechts af naar Aorere en Bainham. Echt nederzettingen van niets, maar met een leuk café – The Naked Possum, http://www.nakedpossum.com/ Vanuit hier kun je mooie wandelingen maken en daarna wat drinken en eten. In Bainham ligt een General Store in de middle of nowhere, als iets van 150 jaar geleden, het geheel, incl. het pand, is een waar museumstuk. Het draagt de naam Langford Store en echt fantastisch om hier binnen te stappen: http://www.langfordstore.co.nz/. Dit is de omweg waard. Het is een winkeltje met apart postkantoortje waar achter de desk een naaimachine staat. Hiermee maakt de eigenaresse allerlei kneuterige dingen voor de verkoop. Er is ook een museumpje met zulke leuke oude rommel. We spreken even gezellig met 2 gepensioneerde kiwi’s die ook een dagje toeren door dit gebied. Zij komen uit Motueka, niet heel ver daar vandaan, en waren hier nog nooit geweest. Door alle mooie plekjes onderweg komen we net over 6-en weer terug in Takaka en zitten helaas net de winkeltjes en galleries dicht, jammer! We moeten ooit terug, dat is duidelijk. Maar dan gaan we wel een paar dagen aan die kant van “de Hill” slapen! We zijn koud en moe en hebben zo’n zin in friet met satésaus. Maar ja dat hebben ze hier niet…. denken wij. We duiken de New World in Motueka in op zoek naar een gezonde maaltijd, maar jullie geloven het nooit in het pad met “international food” staat Remia frietsaus en Conimex Saté saus, Oooo duuuuur dat het is, maar we kunnen ons niet bedwingen. Zak oven frietjes (friteuse hebben we nl niet) en een krop sla erbij en klaar zijn we voor ons avondmaal. Yammy.

Onze laatste dag op Kina blijven we thuis want het regent pijpenstelen. Dus Henk aan de studie, ik met een boek. Later in de middag is het droog en rijden we naar het kleine Mapua Warf om even rond te lopen. Afgelopen december is de Warf vernieuwd en komen er ook nog wat nieuwe toeristische winkels bij. Met de aanwezige restaurants is het echt een plekje voor de locals om in het weekend gezellig te bezoeken. We vatten het plan op om door te rijden naar Nelson om wat lekkers te eten bij ‘Cod and Lobster’ in de hoofdstraat aan de voet van de Kathedraal. http://www.codandlobster.com/. ’s Avonds pakken we alles weer bij elkaar en maken een klein koffertje klaar voor een paar dagen in de Marlborough Sounds. Morgenvroeg op tijd richting Picton want we hebben de watertaxi om half 4 geboekt en het is nog een paar uur rijden. We gaan dan verblijven op een heel bijzondere plek die wij als tip hebben gekregen van Rose van ons franse huis in Cromwell. Anders hadden we dit adresje nooit gevonden op internet.

Zaterdag, de dag van afscheid nemen. We rijden langs bij Lou om dag te zeggen en een kadootje te geven. We hebben niet eens meer de tijd gehad om nog even wat samen te drinken. Zo snel als de tijd is gegaan. Of wij of zij waren weg. Lou plukt voor ons nog even wat appels, peren en mandarijnen direct van de bomen in hun tuin, voor onderweg. Zo lief. Met een big hug en kussen nemen we afscheid. We beloven ooit weer te komen en zullen mailcontact houden. Nu gaan we voor de laatste keer ontbijten bij Jester House Café en dan op naar Picton. Onderweg komen we langs Havelock, hier waren we 7 weken geleden ook met Ton en Ingrid op de mailboat trip. Vandaag is het feest want het Mussel Festival is gestart. We stoppen om even te kijken, maar de entree is 30 dollar pp en we hebben maar krap 1 uurtje de tijd, dus besluiten maar door te rijden. Als we in Picton aankomen parkeren we de auto bij de Marina. Hier kan de auto veilig 4 dagen blijven staan. Het merendeel van de bagage blijft er namelijk in. We lopen even naar “ons Picton tentje” Gusto in 33 High Street om nog wat te drinken en worteltjestaart te eten. We nemen ook gelijk Thaise Curry Pie mee voor vanavond. Daarna halen we een klein deel van de bagage en etenswaren uit de auto en lopen naar de pier waar onze watertaxi van Arrow ligt http://www.arrowwatertaxis.co.nz/. Amanda gaat ons naar Lochmara bay brengen. Het adres is: de jetty (pier) van Peter Cowell. Voor Amanda is dit genoeg, ha ha. We gaan nu op een plekje logeren waar Henk het zijne van denkt… met een bootje erheen, gedropt worden op een jetty (Peter is nl vandaag afwezig, komt ons morgen welkom heten en de sleutel zit in de deur heeft tie mij gemaild), de bagage moet weer met een katrol en bakje de heuvel op worden gestuurd. Wij moeten zelf over een heel smal bospad, zo’n 40 meter hoogteverschil slingerend overbruggen op zoek naar: Titoki Eco Retreat. Boven aangekomen is het een waanzinnige mooie plek tussen de bomen met een uitzicht over de beschutte Lochmara Bay. Kijk maar op de website. http://www.titoki.co.nz/accommodation-marlboroughsounds.html . In Lochmara Bay wonen 3 vaste bewoners, waaronder Peter, de rest van de 20 huisjes en villa’s op de heuvels zijn vakantiewoningen. Bijna iedereen heeft een jetty en een boot(je) want met een auto kun je hier niet komen. De Marlborough Sounds is een wirwar van zeearmen, bergkammen, eilanden en baaien. Feitelijk zijn het ondergelopen valleien van een voormalig berggebied in de tijd dat het zeeniveau sterk is gestegen. Het is nu een maritiem park van ongeveer 950 vierkante km. Met beboste bergen en mooie wandelpaden. Dolfijnen, zeehonden en pinguins en veel watervogels en vissen zijn de bewoners. http://www.natural-encounters.com/Marlboroughsounds_Maps.html. Daar staan we dan op de jetty met onze spullen, Amanda uitzwaaiend. Zij heeft beloofd ons dinsdagmorgen rond 9 uur weer op te halen. Henk, met al zijn technische inzicht, heeft het bakje met onze spullen zo in beweging en zachtjes rollend wordt het de heuvel opgetrokken. We weten niet waar dat bakje precies uitkomt, maar wij gaan ook omhoog en moeten nu het juiste paadje kiezen links of rechts…. We kiezen links en na zo’n 100 meter lopen komen we bij een houten sprookjeshuisje met een enorm deck. Wat een plek, voor 3 nachten ons huis. Wow. Alleen het uitzicht is al geweldig rustgevend en prachtig. De sleutel zit inderdaad in de deur. We installeren ons en laden de koelkast vol want we hebben meer etenswaren dan kleding bij ons. Er is hier in de omgeving helemaal niets! Geen restaurant of winkel. Dus we hebben voor 3 dagen ontbijt, lunch en diner bij ons. Vanavond eten we de Thai curry pie met salade op het terras buiten. We blijven nog lang genieten van de sterrenhemel en de baai. We menen dolfijnen te horen die onze baai zijn ingezwommen, maar het maanlicht is net niet sterk genoeg om het goed te kunnen zien.

De volgende 2 dagen liggen als een open boek met blanco pagina’s voor ons. Henk benut de tijd voor zijn scriptie en studie. We lezen allebei veel, heerlijk buiten in de ligstoelen op het deck. Doen dutjes tussendoor. Benutten de enorme tv waar Henk de laptop op heeft aangesloten om TV-series en films te kijken. Het weer is prima, zonnetje en zo’n 20 tot 24 graden. De baai maakt rustgevende geluiden met soms een boot die plots aan komt varen. Af en toe lopen we even naar beneden naar de jetty om daar te zitten mijmeren met de voetjes in het water. Zwemmen is echt te koud. Als Henk een keer ’s middags naar de jetty is hoor ik ineens een hard gegalm door de baai: “Jolan, ik ga met de kayak, ga je mee?” Huh, er liggen inderdaad kayaks die we vrij mogen gebruiken, maar Henk is geen grote waterrat. Dus ik ga toch maar eens even polshoogte nemen. Als ik beneden kom met de zwemvesten en camera liggen er al 2 kayaks in het water. En zo wil het dat we op ons dooie akkertje een beetje peddelend door de baai gaan. Dit voelt als echte vrijheid. Zo dicht bij het wateroppervlak, langs de rotsen met watervogels, de baai overstekend naar kleinere inhammen. We durven steeds meer en pas na anderhalf uur zijn we terug bij de jetty en tillen de kayaks uit het water. Morgen gaan we zeker weer! Peter komt einde zondagmiddag hallo zeggen en vraagt of we morgen rond 4 uur met hem een stukje willen gaan varen door de Sounds. Dat lijkt ons een prima idee. Na weer een relaxte dag stappen we maandagmiddag in zijn bootje. De hengel wordt uitgegooid en zo varen we in rustig tempo van baai naar baai richting open zee, ondertussen wat kletsend met Peter. Hij woont hier al ruim 30 jaar, heeft zijn eigen huisje en het vakantiehuis helemaal zelf gebouwd. Gaandeweg de jaren zijn er meer huisjes en huizen bij gekomen. Maar deze zijn privébezit en worden meestal max. 5 weken per jaar bewoond. Voor de rest is het heerlijk rustig vindt hij. Hij vangt ook nog een vis die terplekke wordt gefileerd en wij als cadeau meekrijgen voor het avondmaal. Zo lief, en verser kan echt niet. Als we weer terug zijn bij de jetty, gooien wij de kayaks nog een keer in het water en peddelen voor een laatste keer rond in de baai. Die avond eten we de verse vis en de restanten van onze proviand. Genieten nog een keer van de sterrenhemel en slapen als rozen. Morgen vertrekken we weer naar de bewoonde wereld.

Peter is om half 9 al bij ons om te helpen met de bagage en het vuilnis. Want tja hier komt de vuilnis man niet, dus graag alle rommel weer zelf meenemen. In de verte zien we de watertaxi al aankomen. Amanda heeft woord gehouden, maar brengt ook gelijk nieuwe gasten mee, zij hebben 2 grote koelboxen en tassen met eten bij zich. Ze komen voor ruim 1 week logeren, zijn al vaker geweest en vinden dit DE plek om de accu op te laden. Nou dat klopt helemaal. De rust, het niets kunnen en hoeven, geen prikkels, afleiding, winkels, mobiel bereik en mensen is een zegen vinden ook wij. We zeggen Peter gedag met de belofte dat we ooit terugkomen en zwaaien uitgebreid als we wegvaren. Binnen 25 minuten zijn we weer in Picton en treffen we onze auto ongeschonden aan. En natuurlijk is het weer tijd voor cappuccino met worteltjestaart bij Gusto en daarna op weg naar onze laatste overnachtingsplek: Hanmer Springs in de bergen. We rijden weer de SH1 naar het zuiden, komen opnieuw langs The Store, mijn all-time favorite koffie/lunchstop: http://www.thestore.kiwi/. Deze keer zijn ze open en het is lunchtijd! Hier moet je naar toe als je in de buurt bent, wat zeg ik, zelfs omrijden is geoorloofd. In al die jaren dat ik nu in Nieuw-Zeeland kom, ben ik altijd wel één keer hier te vinden. We zitten lekker buiten te genieten van het eten en de Pacific Ocean, hebben ook weer internet, niet heel snel en soepel, maar het werkt. De laatste reisdagen koken we toch niet veel meer en besluiten daarom de overtollige levensmiddelen, waspoeder, shampoo, koelbox, koekenpan en garde achter te laten bij “onze Zweedse” Jessica van Kincaid Cottage in Kaikoura. We komen er toch langs en zij had haar cottage zo goed en volledig ingericht, het is haar gegund. Helaas is ze niet thuis, maar we laten alles met een briefje erbij achter op de stoep. Best raar om hier de oprit weer op te rijden. Bijna 8 weken geleden waren we hier ook. (Later stuurde Jessica een enthousiaste mail waarin zij zegt blij te zijn met alle spullen en vooral de pan welkom was en dat we maar snel weer moeten komen). Even na Kaikoura nemen we de inland route via Waiau naar Hanmer Springs, deze weg is inmiddels helemaal verhard. Mooie landschappen trekken aan ons voorbij en regelmatig stoppen we voor foto’s. Laat in de middag rijden we Hanmer Springs binnen (ong. 800 inw.). Ik vind het altijd weer fijn om hier te zijn. Crispy lucht, de bergen, oude bossen en een beetje de sfeer van Europese wintersportplaatsjes. Onze bestemming Woodbank Park Cottages hebben we snel gevonden, het ligt op het platteland in een bos met schaapjes. Onze allerlaatste plek voor 3 nachten en wat voor één. http://www.woodbankcottages.co.nz/. Mike en Liz hebben 2 nieuwe cottages op hun grond gebouwd. Helemaal tip top in orde, voorzien van een heerlijk bed, woonkamer met kachel, keukenblok en mooie badkamer. Mike heet ons welkom en leidt ons rond. De koelkast is gevuld met ontbijt spullen, hij komt zo nog verse eitjes brengen van hun eigen kippen en rijpe tomaten uit de tuin. Hij heeft ook een hele goede restauranttip: Nr 31 op 31 Amuri Ave https://www.facebook.com/No31-Restaurant-Bar-442348122448373/. Hij reserveert alvast voor ons een tafeltje voor straks. Wij laden de auto uit. Frissen ons op en rijden dan richting dorp. Het restaurant is werkelijk top! Nee geen ster, maar alle gerechten zijn heerlijk van smaak en samenstelling. Zelfs de Chocolade fondant als dessert is geweldig. Bij het afrekenen reserveren we gelijk voor onze laatste avond. Dan is het Witte donderdag en krijgen de Kiwi’s vakantie (lang Paasweekend) en wordt Hanmer overspoeld met toeristen. Hanmer is zowel een zomer- als winterbestemming voor de Kiwi’s en ligt slechts op een kleine 2 uur rijden van Christchurch. Dus ook in weekenden is het hier vaak druk. De naam zegt het al, er is een natuurlijke warmwaterbron waar men een Spa van heeft gemaakt. Diverse baden in allerlei temperatuurgradaties met gezellige verlichting in de avond. The Hot Pools, daar moet je toch echt wel heen als je Hanmer bezoekt. http://hanmersprings.co.nz/. Om ons eten te laten verteren wandelen we naar de ingang en omdat het al tegen sluitingstijd is, mogen we zelfs gewoon daar rondwandelen om even een kijkje te nemen. Heel aardig dat dit zomaar mag want in Nederland zie ik dit echt niet gebeuren.

Nog 2 hele dagen en dan zit het er op. We worden wakker gemaakt door de schaapjes in onze achtertuin. Ze staan al bij het hek te kijken wie die nieuwe gasten zijn. Vandaag doen we rustig aan. Lekker ontbijtje buiten op het terras en dan rijden we naar het dorp om er even rond te lopen, en in de auto te internetten voor de ingang van de bibliotheek. Thuis hebben we nl geen internet en telefoonbereik. Henk heeft zijn eindscriptie klaar en deze moet naar de docent worden gemaild. Volgende week dinsdag heeft hij het examengesprek. De laatste 2 dagen hoeft hij even niets meer te doen. Even later parkeren we de auto bij de start van diverse boswandelingen en mountain bike routes op Jollies Pass road. Kiezen een route en lopen al snel door een mooi dennenbos met oude bomen en open veld. Spreken even met een, naar Australië geëmigreerde, kiwi die toch een beetje heimwee heeft. Helemaal ontspannen komen we later in de middag thuis en komt Mike een grote schaal met diverse kaasjes, crackers, salami, druiven, chutney, noten en nog meer lekkers brengen. Nou, we hoeven niet meer voor diner weg vanavond. We hebben nl ook nog een zak soep die op moet. Soms dient het gemak de mens. Dit wordt smikkelen. De avond gebruiken we om de auto leeg te halen, bagage uit te zoeken en te herpakken. Op de laatste dag willen we nog een autoritje maken naar Lake Tenneyson, helemaal langs de Clarence River, retour is het 106 km onverharde weg. Rainbow Rd en Molesworth Station Rd. is best een remote gelegen weg, waar we ook bijna niemand tegenkomen. Het gebied heeft mooie uitzichten, maar ook constant elektriciteitsmasten en dat is nu weer jammer. Maar na ruim een uur komen we bij de afslag naar Lake Tenneyson en zien we het meer prachtig liggen met de bergen als spectaculair decor. Het is wat bewolkt, wat het plaatje juist mooier maakt. Er is 1 andere auto met een Kiwi en zijn Oostenrijkse vrouw die deels in Nieuw-Zeeland en deels in Oostenrijk wonen. We maken een praatje en ook hij is bezig met zijn camera. Henk is allang naar het meer gelopen en fotografeert veel en dat is meestal een goed teken. Wat is het hier puur en wat een rust. Onderweg naar ons huisje laten we onze reis nog even langskomen. Het besef komt hard binnen dat dit echt de laatste dag is van onze mooie reis. Maar het is fijn dat we het op deze manier kunnen afsluiten. Wat zijn we eigenlijk bofkonten. Als we terug zijn ga ik nog even naar het dorp, er zit een hele mooie kledingwinkel J. En ik koop nog 2 chocolade Kiwi vogels voor Maud en Stijn als paas-kadootje. ’s Avonds zijn we weer bij het fijne restaurant Nr 31 te vinden voor ons laatste avondmaal. Wat gaan we dit restaurant missen zeg. Na aankomst bij ons huisje nemen we alvast afscheid van Mike. Liz is een avondje op pad. Morgenochtend vertrekken we rond half 8 al richting het vliegveld van Christchurch. De tassen zijn gepakt en alles is klaar voor vertrek. Nu nog een nachtje lekker slapen voor de lange terugreis van ruim 30 uur.

Vandaag is het Goede Vrijdag, om half 8 zitten we klaar in de auto, goed getimed. Om 12 uur vertrekt onze vlucht naar Singapore en het is ongeveer 2 uur rijden naar het vliegveld. Daar moeten we ook de auto inleveren en dan moeten we mooi op tijd zijn voor de check-in. Alles verloopt helemaal volgens plan. Op de weg is het rustig en we schieten lekker op. Hoe dichter we bij Christchurch komen hoe drukker het wordt met het verkeer dat de stad uit gaat. Daar hebben wij geen last van. Maar we zien nu wel heel goed hoe iedereen van zijn lange weekend in de natuur gaat genieten. Auto’s met boten en fietsen erachter, en kayaks op het dak. Ook veel campers en caravans die het avontuur gaan opzoeken. De stoet auto’s blijft maar komen. We zien nu meer auto’s in 1 uur dan in al die 8 weken op het Zuidereiland. We komen op tijd aan en het inleveren van de auto gaat supersnel. Op de luchthaven is het nu wachten op het onvermijdelijke. We moeten instappen en ik voel alleen maar weerstand, wat een rotmoment. Als het vliegtuig uiteindelijk taxiet en loskomt van de startbaan hou ik het niet meer en rollen de tranen over mijn wangen. Het voelt alsof ik bruut ontworteld wordt van dit prachtige land. Wanneer komen we weer? Het komen is zeker, maar onbekend is wanneer. Het was een geweldige tijd, we hebben er alles uitgehaald, intens genoten van iedere minuut en geleefd in het hier en nu. Henk is weer een stukje meer van het land en de Kiwi’s gaan houden. Voelt zich er ook steeds meer thuis. Dag mooi land, dag dierbare plek, je blijft in ons hart en we komen zeker weer.

“I fell in love…… Clean oceans, big sky, majestic scenery and friendly people.

I knew I had met my soulmate when I met New Zealand“.

Aroha nui – lots of love

Jolanda en Henk

De terugreis is prima verlopen. Australië bij daglicht en helder weer is fantastisch om te zien. Wat een enorm groot en leeg land. Paaszaterdag om kwart voor 6 ’s morgens zijn we weer geland op Nederlandse bodem.

Reacties

Reacties

Rob Pot

Prachtig slot ven een al even prachtig avontuur. Was mooi en leuk om te lezen. Spreek je snel.

John d B

Bedankt Jolanda en Henk voor jullie prachtige verslagen Ik was er gewoon een beetje bij!!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!