jolanda-en-henk.reismee.nl

Nieuw Zeeland 2016 - 10

Kia Ora allemaal,

Zoals velen van jullie al weten zijn we alweer een paar weken thuis, maar we gaan ons dagboek afmaken, dus jullie krijgen nog een paar mailtjes dat er een nieuw verhaal is ge-upload.

We waren gebleven bij zaterdag 5 maart, in ons franse huis midden in een wijngaard in Cromwell, “The fruitbowl of New Zealand at lake Dunstan”. We hebben in een eerder verslag een verwijzing gemaakt naar het levensgrootste en meest bizarre “ding” van Nieuw Zeeland. Nou dat staat hier in Cromwell. Een megagrote Fruitbowl van een appel, peer, pruim en perzik gewoon langs de weg. http://www.teara.govt.nz/en/photograph/18788/cromwell-sculpture. Vanmorgen hebben we een lazy ochtend. Uitslapen tot wel 9 uur, rustig ontbijten en wennen aan het grote huis. Wasje gedaan en de verzamelde folders van de afgelopen weken uitgezocht. Maar eind van de ochtend gaan we toch lekker op pad richting het mooie Lake Wanaka, met gezellig dorp, 50 km verderop. Info halen over de Rob Roy Track, langs het meer lopen, wat winkeltjes kijken en heerlijk uitgebreid Italiaans lunchen bij Francesca’s Kitchen. http://fransitalian.co.nz/. Op de terugweg stoppen we bij het beroemde Puzzling World. http://www.puzzlingworld.co.nz/. Vorig jaar hadden we hier geen tijd voor, maar Henk moet dit toch echt 1 keer in zijn leven hebben gezien. Stuart and Jan Landsborough verkochten in 1973 hun huis en kochten 7 hectare grond buiten een dorp van 800 inwoners om een levensgroot doolhof te bouwen. De meeste mensen waren ervan overtuigd dat zij hun verstand hadden verloren. Dat dorp was Wanaka. Zes weken en 12.000 planken later was The Great Maze klaar, precies voor het zomerseizoen 1973/1974 en trok dat jaar al bijna 18.000 toeristen. De jaren daarna is Stuart gevraagd om wereldwijd doolhoven te bouwen – 25 stuks (o.a. in Japan, Amerika, AustraliĂ«). Onderwijl bouwden ze ook verder aan hun eigen Puzzling World in Wanaka. Het doolhof werd groter en uitgebreid met bruggen waardoor het ‘s werelds eerste 3D maze werd. Ook binnenshuis kwam er aandacht voor optische illusies. Een kamer met een hoek van 15 graden waar het water omhoog stroomt en op een biljard de ballen omhoog rollen, een verwarrend Roman toilet, de iconische leunende kloktoren op 53 graden met een klok die achteruit loopt en ‘s werelds grootste “hall of following faces” , een puzzling cafĂ© met tientallen gek-makende spelletjes, en een hal met fantastische hologrammen. Ook is er plek voor “onze eigen” wereldberoemde M.C. Escher (1889-1972 Leeuwarden). Wereldwijd een van de beste grafici. Zijn beroemde “onmogelijke tekeningen” hangen hier. http://www.mcescher.nl/over/biografie/. Puzzling World is een grote attractie geworden met jaarlijks rond de 200.000 bezoekers. Inmiddels hebben Stuart en Jan de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en hebben dochter en schoonzoon het stokje overgenomen. Er zijn nog grote plannen voor verdere uitbreiding voor “Wanaka’s World of Weirdness”

Aangekomen, gaan wij eerst buiten door The Great Maze. Met 4 torens op elke hoek in de kleuren rood, blauw, groen en geel moet je door het doolhof in bepaalde kleurvolgorde. Hier kun je als je wanhopig wordt zeker 2 tot 3 uur over doen. Ik geloofde er niets van, want hoe ingewikkeld kan het nu zijn? Na 20 minuten waren we nog niet in staat om bij toren Rood te komen en probeerde via een paar bruggen bij Geel te komen. We begonnen nu toch een tikkie wanhopig te worden doordat we niet serieus hadden opgelet en op aanraden van Henk zijn we stiekem door de dienstuitgang ontsnapt. Tijd om binnen alles te ontdekken. We nemen de tijd en worden weer kind. Het is echt geweldig om hier rond te lopen in Ă©Ă©n grote illusie. Je hersenen, evenwichtsorgaan en eigenlijk alles in je lijf snappen er niets van. In de schuine 15 graden kamer is het echt heel gaaf want je kunt door de zwaartekracht op een stoel naar boven toe rollen... totaal onbegrijpelijk. Met een trap naar beneden om de stoel bij de start aan een magneet vast te zetten. Er stroomt water omhoog en op het biljard rollen de ballen omhoog de gaten in. Henk werd in die kamer daadwerkelijk niet lekker maar gelukkig kun je even op het “scheve trapje aan de muur” gaan staan en voel je je gelijk weer beter. Dat trapje is nl gewoon waterpas. Er is ook een grote kamer met een oplopende vloer en aflopen plafond waar je door de ene deur een dwergje lijkt van nog geen 30 cm en door de andere deur een enorme reus die niet in de kamer past. In een gang hangen de hologrammen en die zijn prachtig gemaakt, vooral die met de clown waarin maar liefst 6 scĂšnes zitten. Het meest indrukwekkende is toch wel de ‘Hall of Following Faces’. Hier hangen 168 mallen van Albert Einstein, Moeder Theresa, Winston Churchill, Vincent van Gogh, Nelson Mandela, Ludwig von Beethoven en Abraham Lincoln. Een personage heeft 5 rijen boven elkaar met 5 gezichten. Onze hersens vertellen dat de gezichten naar voren uitsteken, maar in werkelijkheid zijn het juist holle maskers. Als je er langsloopt volgen al 25 gezichten jou. Beetje onbehagelijk maar het is heel knap gemaakt. Al met al zijn we uren zoet in dit speelparadijs. Aan het begin van de avond rijden we terug naar Cromwell. Door de uitgebreide lunch eten we vanavond iets lichts. Henk gaat foto’s uitzoeken en ik zoek alvast wat dingen uit voor morgen. Het was een super leuke dag vol illusies.

Vandaag is het Farmers Market in Cromwell’s Old Town. Daar zijn we nieuwsgierig naar! Het start al om 9 uur. Een farmers market is een begrip in Nieuw-Zeeland. Veel plaatsen hebben er eentje. Meestal op zondag, komen de boeren en andere lokale producenten naar het dorp om de verse producten te verkopen. Vaak wordt het gezellig opgeluisterd door een bandje. Zo ook hier in Cromwell in de vorm van het plaatselijke ‘hippie koor’ dat gezellig (en enigszins vals) staat te zingen. De picknick-kleedjes worden uitgespreid en hele families vieren hier het uitje van de week. Voor onze begrippen is het heel kleinschalig, met zo’n 8 tot 12 tafeltjes / kraampjes, dus stel je geen uitgebreide markt voor. Maar wel heel sfeervol ! Cromwell Old Town is een gedeelte van het dorp waar nog hele oude gebouwtjes staan van rond 1880. Een soort klein openlucht museum. Wij ontbijten in zo’n lokaal oud tentje op terras. Het beloofd een mooie zonnige en warme dag te worden. Bij een Scandinavische bakker kopen we brood en kletsen even met het jonge stel. Het blijkt dat zij het best zwaar hebben, weinig verdienen en missen heel erg hun thuisland en Europa. Teruggaan is geen optie voor ze. Na de markt gaan we op pad richting het GOUD. Via Clyde rijden we naar Ophir, een piepklein dorp (1 straat met zo’n 17 pandjes) waar de tijd heeft stilgestaan. Het kan zo in een western film van 100 jaar geleden. Als je er ooit komt zorg dat je over de klassieke oude suspension bridge rijdt. Je hoopt dat het de auto kan dragen
 met die smalle krakende planken, en een scherpe bocht met rotsen aan de andere kant waardoor je tegenliggers moeilijk kan zien. Wij konden de verleiding niet weerstaan en zijn er een paar keer overheen gereden. Sinds een paar jaar zit er in Ophir een heel erg goed (!) restaurantje incl. accommodatie. Ophirs Pitches Store: http://www.pitches-store.co.nz/. Vroeger een winkeltje maar nu schitterend omgebouwd tot lokale eet- en slaapgelegenheid. Normaal is Ophir een slaperig dorp, maar op zondagen komt het tot leven. Wij gaan lunchen bij Pitches en het is erg lekker. Na Ophir rijden we dieper het goudmijnengebied in. Je vindt hier hele kleine, soms verlaten dorpjes. Vroeger was het in dit gebied volop bedrijvigheid, maar met het verdwijnen van het goud, verdwenen ook de mensen. Ons einddoel voor vandaag is St Bathans (ghost town) and the Blue Lake. Ooit heb ik een foto gezien van het Vulcan Hotel (historic Icon of New Zealand) Daar wil ik ook heen! Je weet werkelijk niet wat je ziet, je wordt bij aankomst bij het hotel direct teruggeworpen in de tijd. Voordat we iets gaan drinken gaan we eerst wandelen langs het Blue Lake en dalen af naar de waterkant. Omdat het zondag is zijn er een paar gezinnen met kids zodat er leven in de brouwerij is. Het meer is omgeven door kalksteen rotsen en dat maakt het intiem. Wij gaan met de voetjes in het water en worden aangesproken door een jonge vader van 4 kids. De kiwi’s zijn altijd in voor een praatje met andere wereldburgers. Hij hoorde ons praten en spreekt ons in het Zuid-Afrikaans aan. Zo grappig maar prima te verstaan. Zij zijn met het gezin een aantal jaar geleden geĂ«migreerd naar Nieuw-Zeeland. Zuid-Afrika werd veel te onveilig voor blanken en dat onderstreept hij met een aantal beklemmende verhalen. Maar hier voelen zij zich echt op hun plek. Hij is tandarts in Ranfurly en is een dagje naar hier gekomen. Verder hebben we het nog over de wereldproblematiek en hierin merk je dat hij geen echte Kiwi is. Hij volgt echt het wereldnieuws op de voet. Aan het einde drukt hij ons toch echt nog even op het hart om ook naar hier te emigreren. Een betere stap is er niet volgens hem. Als we voldoende zijn afgekoeld en ook nog de oever van het meer hebben verkent gaan we terug naar boven om bij het Vulcan Hotel wat te drinken. Mijn verwachtingen zijn uitgekomen. Via de dorpjes krijgen we een goede indruk van een stukje geschiedenis. Het gebied ligt niet op de toeristische route maar als je echt veel tijd te besteden hebt, is het de moeite waard om te bezoeken. We sluiten af met Clyde en haar dam en rijden dan de mooie weg langs the Clutha River met flinke rotswanden terug naar Cromwell. Een bezoek aan de supermarkt is weer nodig om onze voorraad aan te vullen. Daarna fijn naar huis om een potje te koken en na te genieten. Later op de avond staan we in het pikkedonker weer buiten naar de prachtige sterrenhemel te staren. Alweer is ‘the Milky Way’ te zien en miljoenen andere sterren. De konijntjes hupsen ondertussen om ons heen. Het blijft zo prachtig en bijzonder om te zien. Jammer dat we dat in Nederland niet kunnen.

Als we opstaan en de gordijnen opentrekken blijkt het zwaar bewolkt weer. Jammer, gister was het nog zo warm en helder. We willen richting Lake Hawea en Lake Wanaka rijden. Maar gaan nu eerst thuis maar even aan het verslag en de foto’s werken en een wasje draaien. Later in de morgen gaan we op pad richting lake Hawea. We rijden back country roads – Hawea Back rd – Timaru Creek Rd en Dingle Burn Station Rd. helemaal tot het eind rechts langs het meer. De uitzichten moeten geweldig zijn bij helder weer, maar nu zien we maar een gedeelte van de bergen. We stoppen bij de Timaru River, want Henk denkt even een paar foto’s te gaan maken maar komt na 2 minuten al terugrennen
 die lol was van korte duur want de sandflies vieren hier vandaag een feestje. Als gekken spuiten we ons in en vluchten weg met onze auto. Jammer, maar wij willen liever niet gestoken worden
 al hebben Henk en ik toch weer 2 beten gevonden. Het weer klaart maar niet op en we besluiten terug te rijden via Wanaka. Daar gaan we bij Edgewater Resorts thee met scones nuttigen. Zij zijn beroemd om hun heerlijke verse gebakken scones. http://www.edgewater.co.nz/dining/#cafe-and-scones. Tevens kunnen we er uitgebreid internetten. Dan kan nl in ons huis niet. Ik koop ook nog even een nieuwe yogabroek bij Glowing Sky. Die had ik op Stewart Island al gepast, maar toen toch niet gekocht. Al met al hebben we een fijne relaxte dag gehad.

Zo, vandaag is het onze laatste dag en willen dit benutten in de omgeving van Lake Wanaka. Eigenlijk wilden we de Rob Roy Valley track lopen, maar Henk is vannacht ziek geworden, soort buikgriep. Dus we zien wel hoe het vandaag gaat. De zon schijnt en het is helder weer dus dat is perfect. Als eerste stoppen we weer bij Glendhu Bay, een baai van Lake Wanaka, daar hebben we vorig jaar mooie foto’s gemaakt. We zien Mt Aspiring (Tititea) 3033 meter in vol ornaat. We wandelen een stuk van de lake route. Tientallen Fantails, Robins en Silvereye’s (vogeltjes) vergezellen ons. Ze zijn druk in de weer met van alles. Dit blijft een mooie vredige plek om te zijn. Ondanks dat Henk zich beroerd voelt besluiten we toch maar verder te rijden richting de start van de track bij Raspberry Creek. Dat is echter nog 52 km onverhard rijden. Onderweg kijken we nog even bij een aantal rotsklimmers en checken de mogelijkheden voor een helikoptervlucht boven Mt Aspiring National Park. Het is zulk mooi weer dat het een prachtige vlucht kan worden. Maar de kosten zijn stevig en Henk wordt zieker en zieker. Dus dat is een beetje zonde om te doen. De Back country Wanaka – Mt Aspiring Rd is echt heel erg mooi. Dit herinneren we ons nog van vorig jaar. De uitzichten worden per kilometer rijden dieper in het berggebied mooier en mooier. Ten opzichte van de vorige reis hebben we veel beter weer en dus opeens is daar het indrukwekkende uitzicht op de hoge besneeuwde bergen. Die richting oprijdend komen we uiteindelijk bij de parkeerplaats aan en is deze al overvol. Iedereen benut deze mooie dag. Voor Henk is het echter geen feestje, maar toch besluit hij om aan de wandeling te beginnen. Het is zeker 4 uur stevig lopen en klimmen. Dus dat gaan we natuurlijk nu niet doen, dat is teveel van het goede en bewaren we voor de volgende keer. Maar tot de eerste swingbridge gaan we proberen. Het is al een aardig klimmetje en de brug blijft uit het zicht. Uiteindelijk keert Henk toch om. Ik loop nog door tot over de brug en draai dan ook om. Henk zit alweer als een zielig vogeltje in de auto te wachten. We gaan terug zodat Henk het bed in kan. Na ruim anderhalf uur zijn we weer in ons huis en kruipt Hij onder de wol. Ik ga de laatste dingen regelen want morgen vertrekken we alweer. Langs de supermarkt, het levensgrote fruitbowl beeld, de fruitkraam en afscheid nemen van Rose. Daar kan ik ook nog internetten, mobiel checken, bankzaken regelen en het verslag online zetten. Als ik weer thuiskom is Henk nog steeds onder zeil. Ik verzamel alle spullen alvast (we pakken nooit onze tas uit, veel te veel werk) maar als je 5 dagen ergens bent liggen er wel overal spullen. Ik kook een klein potje voor mezelf en ga er ook op tijd in. Het was heerlijk om 5 dagen op 1 plek te zijn. De omgeving blijft inspireren en de volgende keer kunnen we hier zo weer een kleine week verblijven. Morgen hebben we een lange rijdag voor de boeg naar Fox Glacier aan de Westcoast, waar het 180 dagen per jaar regent
. Oei


Aroha nui – lots of love Jolanda en Henk

Reacties

Reacties

Roland

Wat een heerlijk verhaal was dit weer en vooral zo'n doolhof zou ik zelf ook wel mee willen maken. Het is jammer dat Henk daar net ziek was geworden. Nou ja, inmiddels is hij nu beter.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!