Kia Ora allemaal,

De dagen zijn veel te kort. We komen niet toe aan ons reisverslag. TV hebben we al vanaf vertrek uit Nederland niet meer gezien en ook weten we totaal niet wat er in de wereld gebeurt. Bestaan jullie nog wel ? Vaak hebben we dagen geen telefoonbereik en internet. Heel vredig en rustig dus.

Nu zitten wij, na een prima diner, voor een enorme, heerlijk brandende open haard met onze voetjes omhoog. Weten waar dit is? Silverpine Lodge (in de buurt van Wanaka - www.silverpine.co.nz ) Weer een plek met “het allermooiste uitzicht ever” in een remote area. De bergen liggen enkele honderden meters aan de overkant en samen met lake Hawea is het prachtig.

Vandaag wordt Stijn 2 jaar. Dikke kus en high five van ome Henk en tante Jolanda.

Nog even wat kengetallen: De Maori naam voor Nieuw Zeeland is Aotearoa – land van de lange witte wolk De hoofdstad is Wellington en de grootste stad is Auckland beide op het Noord Eiland

Terug naar waar we gebleven waren. Otago Peninsula bij Dunedin – zuid west N.Z.

Dinsdag 21 oktober

We worden gewekt door een vogelfluit concert om kwart over 6 en wij weten niet wat we horen. De hoeveelheid en diversiteit aan vogels is hier enorm. Henk zit dan ook al om half 7 op het deck te genieten van vogels en het uitzicht over de zandbanken die nu met eb zichtbaar zijn. Als herinnering zet hij wat op film. Ik loop al beneden bij het water op de rotsen en druk bezig om te ‘zijn’ in het HIER en NU. Aiden (onze kok) is ook al vroeg van de partij en bereid ons ontbijt voor. Na het vullen van onze buikjes gaan we op pad. Als eerste naar Taiaroa Head op het meest zuidelijke puntje van het Otago schiereiland. Hier broed een bijzondere vogel, de Royal Albatros. Dit is de enige kolonie op het vaste land in de wereld. De vogels hebben een spanwijdte van meer dan 3 meter en hebben veel wind nodig om te kunnen vliegen. Als ze eenmaal vliegen kunnen ze dagen in de lucht blijven zweven en lange afstanden afleggen. Op land zijn ze groot en onhandig. Alle andere albatros-koloniën in de wereld zijn dus op eilanden. Ze komen altijd terug naar de plek waar ze geboren zijn om te broeden. We zijn net iets te vroeg in het seizoen. De eieren worden over een paar weken gelegd. En we zijn ook te vroeg gearriveerd want het centrum gaat pas om half 12 open. Turend naar de lucht zien we de eerste albatros vliegen, denken we. Maar een paar minuten later weten we zeker dat was GEEN albatros maar een grote zwart-witte meeuw. Wat een enorme vogel, prachtig zwevend, is de albatros. De meeuw valt er volledig bij in het niet. We hebben veel geluk want we zien er wel zeker 10 vliegen en landen. Een prachtig gezicht. De camera’s ingesteld op 3D tracking en Continu-focus. We schieten er op los met de telelenzen met prima resultaat.

Als het centrum open is bekijken we de informatie over de vogels. Een toer bij het broedgebied heeft nu geen zin omdat ze nog niet op het nest zijn. Als we buiten komen zijn ook de vliegende albatrossen niet meer te zien. Ze zijn vast op zee voor de komende dagen. Kortom, mazzel gehad…

In Portobello kopen we lekkere quiche en drinken voor de lunch en gaan we op weg naar Allan’s Beach voor de zeeleeuwen (Whakahoa). De weg erheen is prachtig. De meeste weggetjes op het peninsula lopen ergens dood, zo ook deze. Geen auto te bekennen op de parkeerplaats. Gewapend met onze windbreaker en camera gaan we op pad. Eerst door een weiland met schapen en dan komen we bij het pad naar het strand. We lopen door de duinen en ja hoor, daar ligt een puber zeeleeuw midden op ons pad. 15 meter voor het bord met do’s and don’t bij zeeleeuwen dus reglementen zijn niet te lezen. Gelukkig heb ik nog onthouden dat we minimaal 10 meter afstand moeten houden en ook niet tussen het dier en zijn vluchtweg (de zee) moeten gaan staan. Die 10 meter is nu niet helemaal gelukt want hij lag daar ineens in de bocht. Hij wordt wakker en kijkt nieuwsgierig naar ons, vindt het eigenlijk maar niets dat er rare wezens lopen op zijn pad, maar is te lui om op te staan om ons te verjagen, een echte tiener dus… We gaan er ruim omheen door de bush en komen op het strand. Een prachtig groot totaal verlaten strand met nog een slapende zeeleeuw en een straffe wind. We lopen een flink stuk naar het andere einde van het strand, geen zeeleeuwen meer te bekennen. Op de terugweg zie ik ineens een zeeleeuw uit het water komen. Al surfend op een golf komt hij bij ons het strand op gestormd. Nooit geweten dat ze zoooooo snel kunnen rennen met hun flippers. Met open bek komt hij op ons af. Henk en ik rennen allebei een andere kant uit. Henk hoopt dat de zeeleeuw voor mij kiest maar ik zie dat Henk de pineut is, gelukkig (ondanks zijn leeftijd) klimt Henk net op tijd de duinen in. Dat was toch wel spannend… Uiteindelijk kijkt hij voldaan naar ons “indringers” en gaat liggen rollen en vervolgens weer terug naar zee. Tenslotte moeten wij weer door de bush terug want die recalcitrante puber ligt ook nog steeds op ons pad! Met weer een ervaring rijker komen we thuis. Even lekker relaxen ( wel twee hele uren) en dan gaan we op pad met Elm’s Wildlife voor de avond tour om Pinguïns, zeeleeuwen en zeehonden te zien. Normaliter leven pinguïns rond Antarctica maar de zeer zeldzame Yellow Eyed (Hoiho) en Rare Crested Pinguïns (Tawaki) vinden het in het zuiden van N.Z. veel fijner wonen. Wel een buitenkansje om ze hier in het wild te zien, het blijven dieren en komen en gaan wanneer zij dat willen en houden geen rekening met de toeristen.

Inmiddels zijn de nieuwe gasten gearriveerd, een ouder Amerikaans stel. Zij gaan samen met ons mee op de toer. Om kwart voor zes worden we bij de oprit van de lodge opgepikt. Zo handig. De toer is incl. een stevige wandeling door de weilanden (paddocks) en zeer heuvelachtig! Maar we zien de Yellow Eyed Pinguïns heel dicht bij het pad, komend uit zee, wandelend tussen de lammetjes en kruipend onder prikkeldraad door. Dit is zo’n ontroerend gezicht. Ik kan geen genoeg krijgen van deze bijzondere dieren. Zwemmend, glijdend, vallend en weer opstaand waggelen ze de zee uit. Uitkijkend naar eventuele zeeleeuwen op het strand want die lusten de pinguïns rauw. En dan waggelen ze als oude mannetjes verder op het strand, hupsen rotsen op en waggelen verder langs de schapen en lammetjes op weg naar hun hooggelegen nest in de bosjes. Onderweg veelvuldig rustend met de armen (flippers) wijd uitgestoken, een hele dag op zee vissen vangen en dan de flinke wandeling bergop verhit en dit is hun manier om af te koelen. Wederom zien we zeeleeuwen en een paar paddocks verderop komen we bij de andere kant van de zee met rotsen en daar ligt een zeehondenkolonie (Kekeno) met piepkleine jonkies. Onze toer was geweldig. Als we thuiskomen is het eten bijna klaar en kunnen we gezellig aan tafel met onze Amerikaanse vrienden en hun gids – een echte kiwi. Na het eten heeft Kyle voor ons de hottub, beneden aan de heuvel, gevuld en verwarmd. Zo gebeurt het dat Henk en ik (in badjas) gewapend met zaklamp in het pikkedonker een paadje volgen op zoek naar een hottub. Maar eenmaal gevonden…. Nog nooit zo iets romantisch meegemaakt. Tegen een inktzwarte hemel staan vele duizenden sterren te fonkelen en wij zitten in een heerlijk warme hottub daar van te genieten. Weer een superdag ten einde.

Woensdag 22 oktober

Vandaag nemen we afscheid van Kaimata, Kyle en Rachel en Aiden met de belofte “not if but when” we are coming back. Then we will stay for at least 5 nights. Kyle doet ons uitgeleide met nog een aantal tips voor de Catlins en Aiden heeft een camarazaak in Dunedin doorgegeven. De lens van Henk is toch stuk. Ons besluit is om maar een nieuwe lens te kopen. Dit moet in Dunedin want de komende 2.5 week komen we niet meer in plaatsen waar dit kan. Uiteindelijk rijden we pas om half 11 weg. We bleven maar praten met Kyle, hij is een bijzonder hartelijk persoon.

In Dunedin gaan we eerst naar de camerawinkel alwaar ze gelukkig de lens op voorraad hebben. 1-tje maar en op het oog prima, dus aangeschaft. We drinken koffie bij een heel leuk tentje Cinnaman Cafe, 37 St Andrew street met alleraardigste bediening en heerlijke taartjes. Daarna bekijken we First Church en het station van Dunedin. De stad heeft schotse invloeden en veel oudere gebouwen en een goede universiteit. Een gezellig stad (115.000 inwoners). Nu Christchurch zo is beschadigd door de aardbevingen, is Dunedin de stad met de oude gebouwen. Henk twijfelt intussen toch over de nieuwe lens (beeldstabilisatie niet in orde, maar optisch super) maar uiteindelijk besluiten we deze toch te houden. We kunnen op weg naar The Catlins, helemaal zuid van het Zuider Eiland. Daar start de SSR (Southern Scenic Route). Onderweg zijn een aantal mooie stops (lookouts) waarvan we door ons late vertrek er maar een paar kunnen doen, Kaka Point en Nugget Point. Onze Farmstay Greenwood Farm www.greenwoodfarmstay.co.nz ligt bij de Purakaunui Falls. Helen May en Alan ken ik nog van mijn werk bij The Green Spot. We worden heel hartelijk onthaald met thee en Alan rijdt gelijk de pick-up voor om een ritje over zijn enorm uitgestrekte farm te maken. Ze zijn beide in de 70 maar fit dat ze zijn, ongelooflijk. Alan vertelt honderd uit over zijn eigen farm en die van zijn twee zonen. Tezamen hebben ze een ongelooflijk groot gebied met schapen, koeien en herten. We rijden dwars door alle paddocks, ik maak deze keer alle Gates open en weer dicht. We redden een koe die is ontsnapt. Uiteindelijk staan we bij de kliffen op zijn land. Hier is de Chronicles of Narnia gefilmd. Henk herkend de locaties meteen. Het is zo mooi om Alan zo bezielend te horen vertellen over zijn leven op dit grote station.

Als we rond 8 uur terugkomen wordt het eten klaargezet. Er is een jong Duits stel, An en Sebastian. Zij zijn Wooffers. Mogen werken voor max. 1 jaar (meestal klusjes op een farm tegen kost en inwoning en 4 uur werk) en het land bereizen. Zo’n visum had ik destijds ook. We eten gezellig met ons 6-en en horen dat ook Helen-May nog steeds werkt, ze is schooljuf in Owaka.

Na het eten krijgen we weer een zaklamp en hoofdlampje. We gaan naar de Purakaunui Falls lopen, en gaan glow worms zien. Tja hoe gek kun je zijn. Lopen we daar om half 11 in een pikdonder bos, de falls zijn een kwartiertje lopen, maar in het donker lijkt alles langer, allemaal vreemde geluiden om je heen…. spannend dat het is! Maar we zien wel de glow worms als elfjes tussen de bomen en bladeren fonkelen. Glimwormen zijn larven, zo groot als een luciferstokje die licht geven door een chemische stof uit hun lijfje en zuurstof. Op dit licht komen insecten af die vervolgens vast komen te zitten in de slijmdraden en worden opgegeten. Hoe meer honger het larf heeft hoe harder hij gloeit. De waterval kunnen we alleen beschijnen met onze zaklampen, helaas is er nagenoeg geen maan dan was het sprookje compleet geweest. Als we weer terug zijn moeten we toch lachen om onszelf, in Nederland zouden we nooit om half 11 in een pikdonker bos gaan lopen.

Donderdag 23 oktober

Het ontbijt staat om 8 uur klaar, het weer is prima. Tot op heden mogen we daar zeker niet over klagen gezien het pas begin van de lente is en we heel zuidelijk zitten. 10 tot 13 graden en meestal droog en zonnig. Henk test nog even de lens en er is echt iets mis met de BS, helaas dus toch een slecht exemplaar. Bellen met de winkel in Dunedin en zij stellen voor dat ze iemand naar Wanaka zullen sturen ( zijn we over een paar dagen) om de lens om te ruilen voor een nieuw exemplaar. Ja ja over service gesproken: dit is een afstand van Groningen naar Maastricht ! (4 uur rijden – 280 km enkele reis) Dat zien we Foka nog niet doen voor een toerist. Zelfs niet voor een vaste klant. Wij hoeven hierdoor niet 2 uur terug te rijden naar Dunedin maar kunnen onze reis vervolgen naar de Fjordland National Park.

We gaan verder op de SSR en Helen-May heeft ons een heleboel leuke en mooie stops gegeven voor onderweg. Maar de te overbruggen afstand naar Manapouri is best groot – 4,5 uur / 280 km dus we kijken hoe ver we komen. Als eerste een superleuke stop bij Curios in Papatowai. Gewoon uitkijken naar een groen geschilderde woontruck rechts van de weg. Hij is net open als we aankomen en o wat is dit echt leuk. Deze man recyclet alles, ja echt alles! En maakt er hele leuke, interactieve speeltjes van. De kleine jongen in een man komt boven. Alles beweegt op stroom, water of als je het zelf aandrijft door te drukken, draaien en fietsen, en maakt muziek of geluid. Veel dingen herkent Henk van vroeger. De eigenaar is zo ontzettend creatief en ook zo ’n bijzonder en fijn mens om een babbel mee te maken. Zijn woontruck is een grote speeltuin voor grote kleine jongens en in zijn tuin heeft hij nog een museum vol grote interactieve dingen. Ik zag in Henk weer een kleine Henkie en in mezelf weer een klein meisje wat haar geluk niet op kan. Uiteindelijk blijven we veel te lang hangen en lopen we nu al weer achter op schema, what’s new. De volgende stop is bij de McLean Falls. Zeer de moeite van de wandeling waard. Het is ongeveer 45 min lopen tot de Falls. We nemen het statief en variable density filter mee en zo kan Henk hele mooie foto’s maken van de falls met melkachtig water. Ook hier genieten we relatief lang van het natuurschoon. Het gaat lekker, we zijn pas 30 km onderweg. We komen aan bij Curio Bay, het waait hier enorm. Windbreakers aan en zelfs dan waaien we letterlijk bijna weg. Helaas is het nog niet voldoende eb om het Petrified Forest volledig te kunnen zien. 170 miljoen jaar geleden was hier subtropisch bos, dit is waarschijnlijk door de hete as van een vulkaanuitbarsting vernietigd waardoor de boomstammen in de bodem van de zee/strand zijn versteend. We zien er toch een paar liggen.

Om op te warmen gaan we op zoek naar het cafe bij Niagara Falls aan de SH. Volgens Alan de plek om wat te eten. Niagara Falls café en winkeltje met hele mooie dingen. www.niagarafallscafe.co.nz Aan de buitenkant zie je niet hoe leuk het er binnen is en hoe geweldig je er kunt eten. De hamburger en kipburger zijn beide geweldig!

Het laatste stukje kust slaan we over anders wordt het veel te laat. We willen voor 5 uur bij de Invercargill i-site en Southland Museum zijn om de Tuatara’s te zien. Henk moet deze hele bijzondere en alleen in N.Z. voorkomende dieren zien. Het diertje had geen verweer zoals veel N.Z. diersoorten als de Kiwi en veel andere vogels) tegen de komst van zoogdieren als possums, ratten, hermelijnen en katten. Al in 1896 was het diertje bijna uitgestorven. Door goede broedprogramma’s, met name hier in Invercargill nemen de aantallen in het wild, zij het klein, weer toe. Het zijn een soort grote hagedissen maar dan met pre-historisch uiterlijk en niet door geevolutioneerd. Ze kunnen uren doodstil wachten op een prooi. We rennen letterlijk 3 minuten voor 5 naar binnen maar de lady is alleraardigst “ Take your time my love” en we kunnen ze nog zien en fotograferen. “Henry” zit al voor het raampje op ons te wachten, dit is de oudste van het stel, ruim 100 jaar oud.

Wat moet je over Invercargill zeggen? Tja… Wies is het eens met deze opmerking. In deze grote, meest zuidelijke stad van N.Z. en een van de meest zuidelijke ter wereld (30.000 inw), tanken we voor het laatste stuk van de reis en gaan we naar Harvey Norman (soort Saturn). Het labor weekend start morgen (iedereen lang weekend vrij) en ze hebben mega-Labor Weekend aanbiedingen op van alles, zo ook op geheugenkaartjes EN een Philips scheerapparaat dat 60% is afgeprijsd en met de originele prijs al goedkoper is dan in Nederland. Wies: Invercargill is top! Je kunt er echt wel geld uitgeven hoor… ;-) We zijn er wel 1 uur geweest (te kort) en willen terug als we weer in N.Z. zijn over een paar jaar.

In het laatste stuk hebben we hele sterke wind en hagel. We bellen Angela van de lodge dat we pas rond 20.oo uur zullen aankomen. Net voor het donker zijn we er: Beechwood Lodge www.beechwoodlodge.com in Manapouri. Een heel huis voor onszelf, mooi ingericht, lekker bed, gevulde koelkast, eigen gebakken brood, koekjes en muffins en mooi gelegen aan lake Manapouri. Weer een geweldig uitzicht! Hier houden we het wel uit voor 2 nachten.

Tip: haal bij een visitor centre of winkel een beschijving van de SSR daarop staan alle bezienswaardigheden aangegeven. Of kijk op internet voor een printversie. www.southernscenicroute.co.nz

Vrijdag 24 oktober

Vandaag even een rustig dagje. Foto’s uitzoeken, we hebben er al een paar duizend. Typen aan het verslag, lezen en genieten van het uitzicht en het huis. Ook maken we een weekendtas klaar want morgen gaan we de overnight cruise doen in Doubtful Sound (prachtige fjorden). ’s Middags rijden we naar Te Anau om even te winkelen en de allerlekkerste crepes van de wereld te eten bij La Roullotte. De rood witte caravan bij het Lake Te Anau. Helaas… we zijn een paar weken te vroeg want hij staat er niet, aarghh. We komen terug dat kan niet anders. Er is sinds een aantal jaar een 30 min. durende film te zien in de cinema van Te Anau over Fiordland National Park, gefilmd vanuit een helikopter. Ata Whenua – Shadowland. Prachtige beelden met muziek die je normaal nooit ziet. We kopen de DVD, want zal ook heel mooi zijn op ons eigen grote scherm. Fiordland N.P. is het grootste park van N.Z. met 1.3 miljoen hectare. Alle andere nationale parken passen er in en dan blijft er nog steeds een stuk over. Het is ook een zeer bijzonder park. Bijna volledig onaangetast door de mens. Op 2 plekken kun je er als toerist komen voor een cruise door de fjorden. Milford Sound en Doubtful Sound. De eerste ontdekkingsreizigers uit Europa hebben het Sounds genoemd maar dit is fout. Een Sound (zoals bovenin het Zuider Eiland de Marlborough Sounds) is ondergelopen land door het verzakken van land daardoor krijg je bergen en water. Een Fjord is in de tijd uitgesleten door gletsjers. Het water hier is zeer koud en het is er ook erg diep (honderden meters).

We halen takeaway om lekker thuis op te eten. Ik heb op Tripadvisor gelezen over een fantastische Indian takeaway: SolGeo’s in het Mobile petrol station. Ja alles kan hier. Te Anau is met 1800 inw. de place to be, maar het wordt wel allemaal praktisch gedaan. Het eten is heerlijk en de man George en zijn vrouw Solly (een Indiaas stel) is super lief. We krijgen er van alles gratis bij om te proberen en ze zijn zo dankbaar. Even wanen we ons weer in India. ’s Avonds alles al inpakken. Morgenvroeg moeten we ons om 9.20 melden in Pearl Harbour – Nee niet op Hawai maar in Manapouri. Henk gaat dan kennismaken met een ander Creature van N.Z. Benieuwd wat dat is lees volgende keer verder ..... Nu gaan we naar dromenland.

Haere Ra

Henk en Jolanda